8 kwietnia 2014
Aforyzm:
Krótka myśl niosąca za sobą jakąś mądrość
Musi być to mądrość życiowa, wynikająca z doświadczenia
Powinien mieścić w sobie ukrytą formułę wywrotową – nie ma być stwierdzeniem powszechnej wiedzy
Ma stanowić formę wymagającą myślenia od świadomego czytelnika,
Gatunek przynależący do kultury wysokiej,
Virginia Woolf Do latarni morskiej
Autorka zaliczana do największych twórców XX-wiecznych
Budowa tomu: utwór podzielony na części – na konstrukcje – tryptyk: Okno (część centralna, interpretacyjna – najmniej obszerna), Latarnia, Czas płynie; dwa skrzydła połączone częścią środkową.
Okno – wstęp do historii, opis rodziny (na początku: chłopiec oglądający katalog, którego marzeniem jest zobaczyć latarnię)
Pani Ramsay – określić ją można jako latarnię; kobieta, która chce uchodzić za ideał, piękna; królowa towarzystwa, ktoś, kto manipuluje, rządzi i ustala reguły, ale z drugiej strony kobieta zmęczona życiem; przez pewien czas uważa, że nie kocha swojego męża, godzi się odgrywać pewną rolę społeczną: matki i żony – starała się wycisnąć z tej roli jak najwięcej;
Lilly – przeciwwaga dla Pani Ramsay; portretuje panią Ramsay, wybrała przeciwną drogę do Pani Ramsay, wcielenie artystki, dla której najważniejszą drogą życiową jest bycie wierną sztuce; nie chce zostać zeswatana (p. Ramsay swata nieudolnie, źle dobiera pary), jest niezależna duchowo, nudzi się na kolacji – niepotrzebne konwencjonalne marnowanie czasu; wcielenie XIX-wiecznego konwenansu,
Sposób przedstawienia na obrazie: abstrakcja – purpurowy trójkąt, nie odtworzyła tradycyjnego sposobu malowania, nie chce ona hołdować tradycyjnemu malowaniu (groźny, pełen barw trójkąt), Lilly chce odmalować emocje – jest przedstawicielką sztuki nowoczesnej, obraz: zaczęty i porzucony w tym miejscu, powraca w III części tryptyku
Pan Ramsay – nie jest w stanie włączyć się emocjonalnie w życie swojej rodziny,
Część II – życie bez pani Ramsay, wycieczka do latarni, próba przywrócenia do życia, do pamięci pani Ramsay, bezcelowy i nieudany gest; Pan Ramsay utracił więź z synem i jej nie naprawił, zestarzał się i złagodniał, ale dzieci nadal go nie kochają;
Śmierć Andrew na I wojnie światowej, śmierć Prue, śmierć Pani Ramsay,
Część III: Lilly może dokończyć obraz Pani Ramsay – wyciąga stare płótno, zastanawia się co się stanie z tym obrazem, wie, że nie zostanie doceniony, nie chodzi jej jednak o uznanie; chce by obraz stał się adekwatny do jej wizji, czuje, że to jest obraz pani Ramsay, Lilly czuje artystyczne spełnienie: Przeżyłam swoją wizję;
Dopiero z perspektywy czasu udało jej się odczytać emocje, Lilly nigdy nie wiedziała kim jest dla niej pani Ramsay, dopiero w momencie czasowego oddalenia zdołała przetworzyć uczucia w sztukę;
Sztuka jest zapisem subiektywnych uczuć; nieuchronność i przypadkowość śmierci powszechnej, informacja o rozpadzie nie tylko rodziny, koniec epoki XIX-wiecznego ładu, który rozpadł się po I wojnie światowej; po śmierci jedyne, co przynosi ocalenie to właśnie sztuka – jest ona bezwzględną wartością, sztuka zamyka pewną rzeczywistość;
Erwin Panofsky Perspektywa jako forma „symboliczna”
Pierwsze obrazy miały charakter rytualny, były pozostawieniem śladu, a jednocześnie nawiązaniem kontaktu z sacrum; były pozostawieniem śladu egzystencjalnego twórcy, były odbiciami rzeczywistości (zewnętrznej lub wewnętrznej)
Były początkiem tworzeni reprezentacji w obrazie tego, co rzeczywiste
Malarstwo antyczne: inne wyobrażenie świata i zadań malarstwa, malowano przedmioty, rzeczy i ludzi nie zajmując się przestrzeni pomiędzy nimi – przestrzeń agregatowa (składająca się nie powiązanych elementów). Przedmiotem odwzorowania były konkretne rzeczy, a nie wizja świata; przedmioty nie były umieszczone w pespektywie (nachodziły na siebie)
Malarstwo renesansowe i nowoczesne: konstrukcja, która była oparta na systemie relacji – przestrzeń matematyczna i jednorodna; bardzo jasno określone zasady (mówiące o postaciach ludzkich, miejsca ich umieszczania, widok miał koncentrować się w punkcie a nie w linii – na płaszczyźnie). Konstrukt, który się upowszechnił i stał się modelem odbicia rzeczywistości poprzez system relacji, takie konstruowanie w obrazie potwierdzało chęć budowania przedmiotu w stosunku do rzeczywistości i chęć sprawowania nad nią kontroli.
Leone Battista Alberti Otwarte okno