Fale niesłyszalne dla ucha posiadające częstotliwość większą niż górna granica słyszalności, czyli 20000Hz.
Jednowymiarowa prezentacja amplitudy ech z jednej linii obrazowej przedstawiana są jako pionowe odchylenia - wykorzystywana w okulistyce
Dwuwymiarowa, stanowi podstawową metodę obrazowania w ultrasonografii diagnostycznej. Amplituda powracających ech zostaje przekształcona w obraz w różnych odcieniach szarości.
Dostarcza informacji o ruchu różnych powierzchni odbijających fale np. ruch ściany serca lub zastawek. Jest to dwuwymiarowy wykres opisujący związek między odległością od powierzchni głowicy a upływającym czasem fizjologicznym.
Jest to technika badania wykorzystująca efekt Dopplera, czyli obserwowaną zmianę częstotliwości fali (tzw. przesunięcie dopplerowskie), spowodowaną wzajemnym ruchem źródła dźwięku i obserwatora. W ultrasonografii wykorzystuje się zjawisko zmiany częstotliwości fali ultradźwiękowej w momencie jej odbicia od przepływającej krwi. Częstotliwość odbitej fali ulega zwiększeniu lub zmniejszeniu w zależności od kierunku ruchu krwi w stosunku do głowicy.
Kiedy następuje odbicie fali?
Gdy ultradźwięki spotykają na swej drodze obiekt o średnicy mniejszej niż długośc fali w danym ośrodku.
Rozpraszanie
Gdy ultradźwięki spotykają na swej drodze obiekt o średnicy mniejszej niż długośc fali w danym ośrodku.
i osłabienie fali ?
Natężenie fal staje maleje wraz ze wzrostem drogi, którą przebywają fale
4 powody:
- rozbieżność wiązki fal
-absorpcja energii falowej przez tkanki
- rozproszenie ultradźwięków przez małe obiekty
- odchylenie kierunku wiązki spowodowane załamaniem
Wiele badań naukowych potwierdza bezpieczeństwo ultrasonografii. Uznaje się, że jest to bardzo przydatny, wiarygodny, nieinwazyjny i nowoczesny sposób diagnozowania. Badania USG trwają krótko, a stosowane natężenia są niskie. Dowiedziono, że naświetlanie ultradźwiękami o natężeniu bezpiecznym, z odpowiednim odstępem czasowym, nie pociąga za sobą żadnych efektów kumulacyjnych.
Materiały piezoelektryczny pozwalają przekształcać sygnały elektryczne na sygnały akustyczne
Echogeniczność (w ultrasonografii) to zdolność badanej struktury do odbijania fal dźwiękowych o wysokiej częstotliwości. Obszary o obniżonej echogeniczności nazywane są też hypoechogenicznymi, a o podwyższonej - hiperechogenicznymi. W obrazowaniu USG jako echogeniczność określa się jasność tkanki na obrazie, przy czym obszar o zaburzonej echogeniczności jest odpowiednio ciemniejszy (hypoechogeniczny) lub jaśniejszy (hiperechogeniczny) od otoczenia. Obraz hypoechogeniczny mogą dawać struktury miękkie, o zwiększonym ukrwieniu, natomiast hiperechogeniczny struktury twarde i zbite takie jak kości, zwapnienia a także gazy. Zbiorniki płynów, takie jak torbiele, krwiaki, tętniaki, ropnie dają obraz normoechogeniczny (bezechowy).