Zagadnienia z II części programu przedmiotu: Wspomaganie rozwoju psychospołecznego dzieci i młodzieży

1. Program M. Zabłockiej – „Przezwyciężanie nieśmiałości u dzieci”: charakterystyka osoby nieśmiałej (sfera behawioralna, emocjonalna, samoorietnacyjna): dlaczego dzieci nieśmiałe uważa się za zagrożone i nieposiadające cech właściwych dla odporności; środowiskowe uwarunkowania nieśmiałości; trzy podstawowe założenia programu; główne cele programu.

2. Pensylwański Program Zapobiegania Depresji M.P. Seligmana – różnice między optymistycznym i pesymistycznym stylem wyjaśniania przyczyn zdarzeń na wymiarach: stałość, zasięg i personalizacja (umieć podać przykład) zasady krytykowania zachowania dziecka zgodnie z optymistycznym stylem wyjaśniania (wymienić i scharakteryzować, umieć podać przykład); najważniejszy cel w pierwszym kroku na drodze do uczenia dzieci optymizmu; na czym polega kwestionowanie czyli uczenie dokonywania przez dziecko realistycznej oceny kierowanych pod swoim adresem oskarżeń – zbieranie dowodów, tworzenie wyjaśnień alternatywnych (umieć wyjaśnić na przykładzie); na czym polega dekatastrofizacja i z jakich elementów się składa (umieć podać przykład kwestionowania i dekatastrofizowania w pracy z dzieckiem)?

3. Program korygowania zaburzeń rozwoju społecznego w klasie szkolnej A. Strzeleckiej - cele w pracy z dziećmi biernymi i sposoby ich osiągania – nie ma do tego pytań w części II ale może się przydać przy projektowaniu oddziaływań

4. Program D. Ekiert-Grabowskiej (okazał się skuteczny dla dzieci izolowanych, nieśmiałych) – główne założenia i metody pracy - nie ma do tego pytań w części II ale może się przydać przy projektowaniu oddziaływań

5. Dzieci z zaburzeniami eksternalizacyjnymi – Co to znaczy, że zaburzenia eksternalizacyjne są efektem podwójnego niedopasowania – wyjaśnić i podać przykłady (trzeba znać przynajmniej 3 przyczyny z każdego obszaru – właściwości dziecka, właściwości środowiska szkolnego, specyficzne funkcjonowanie poznawcze, emocjonalne i społeczne (tu też przynajmniej po 3 w każdym obszarze), właściwości środowiska szkolnego; następstwa zaburzeń eksternalizacyjnych; cele pomagania dzieciom z zaburzeniami eksternalizacyjnymi (to się przyda do opracowywania projektu pomagania dzieciom odrzucanym z powodu agresji czy odrzucanym / izolowanym z powodu nieśmiałości).

6. Program M. Kellner „Pod kontrolą” – adresat programu; cel główny i przykładowe cele szczegółowe; podstawy teoretyczne programu; na czym polegają techniki fizjologiczne radzenia sobie ze złością, behawioralne, umysłowe; jakie metody pracy stosowane są w tym programie.

7. Program A. Kołodziejczyka, E. Czemierowskiej i T. Kołodziejczyka – „Spójrz inaczej na agresję” – adresat programu, cele (przynajmniej 3), metody oddziaływania (przynajmniej 3) - nie ma do tego pytań w części II ale może się przydać przy projektowaniu oddziaływań

8. Terapia dzieci impulsywnych. Model rozwiązywania problemów przez współdziałanie W. Rossa i J. S. Ablona – co oznacza pojęcie „dziecko impulsywne” w ujęciu autorów, na czym polega specyfika „Modelu rozwiązywania problemów przez współdziałanie”: jak rozumie się problemy dziecka w modelu transakcyjnym i jakie to ma znaczenie dla formułowania celów oddziaływań; charakterystyka obszarów, w których dzieci impulsywne mają zdaniem autorów deficyty – umiejętności wykonawcze, umiejętności przetwarzania językowego, umiejętności regulowania emocji, umiejętności przystosowania poznawczego, umiejętności społeczne (po 3 przykłady z każdego obszaru); na czym polega plan B w koncepcji autorów i czym się różni od planu A i C; czym się różni awaryjny plan B od proaktywnego planu B; na czym polegają 3 kroki planu B.