Pina Bausch (1940 – 2009)

Wiele zawdzięcza Folkwang Schule. Wpływ Labana i Joosa. W 1959 udaje sie do Nowego Jorku na stypendium, gdzie tańczy z gwiazdami baletu amerykańskiego. Wraca do Niemiec i tańczy we wznowieniu Zielonego Stołu. Komponuje pierwsze choreografie. W świecie Piny Bausch styka sie prawda i rzeczywistość. Podobne "pęknięcia" jak w systemie ówczesnych Niemiec. W 1973 zakłada Wuppertal Tanztheater. Próbuje przekroczyć granice sztuki: cisza bardziej wyraźna niż krzyk, przedstawienie bardziej realne niż życie codzienne. Podstawowe założenia i tematyka to ludzie i panujące miedzy nimi stosunki. Życie tancerzy stwarza sytuacje, w których widz może się odnaleźć. Pina zadaje pytania podczas prób o własne doświadczenia tancerzy. Ukazanie ludzkości w intymnej prawdzie: wielbi patos, wyłapuje słabości, podkreśla okrucieństwo. Nie pomija czułych spojrzeń. Zwraca się ku duszy, by poznać jej rytm przewrotnego, ludzkiego serca.

Spektakle: Cafe Muller, Blaubart, Kontakthoff, Viktor

Cafe Muller (1970, Tanztheater Wuppertal)

Miejsce: kawiarnia, estetyka zużycia. Krzesła na scenie, mrok. Bycie ze sobą, samotność, szukanie tożsamości. Autobiograficzny spektakl. Przestrzeń zastawiona krzesłami, jednocześnie bardzo realistyczna scenografia, wskazuje również na to tytuł. Mroczna, przygnębiająca estetyka. Sięganie do głębokich pokładów ludzkich emocji i psychiki. Wszystko opowiada ciałem. Niesamowite zaufanie tancerzy do siebie nawzajem (scena z przewalaniem przed kobietą, z zamkniętymi oczyma ), sięganie po bardzo ryzykowne elementy). Elementy teatralne, dramaturgia, każdy spełnia jakąś rolę, postać. Pina żyję w swoim świecie, nie kontaktuje się ze światem zewnętrznym. Ssamotność, cierpienie, pogoń za drugim człowiekiem, poszukiwanie miłości. To, co wyżej tłumaczy przestrzeń kawiarni, gdzie często umawiamy się z drugim człowiekiem, liczymy i czekamy na interakcje . Powtarzalne i przenikające się gesty. Muzyka, bardzo przygnębiająca (Henry Purcell), buduje nastrój, nośnik emocjonalny, pojawia się właśnie w tych momentach napięć emocjonalnych. Spektakl zaczyna się gdy widz zauważa przestrzeń (brak kurtyny). Zatrzymanie w sobie pierwszych emocji, które zainspirowały nas do działania. Emocja jest materiałem wyjściowym, potrzebna jest pamięć emocjonalna. Fragmentaryczność, odtworzone zachowanie, poszerzenie, pominiecie