http://www.odyssei.com

Park Narodowy Timanfaya, Hiszpania

Park Narodowy Timanfaya na wyspie Lanzarote ( 5.107 ha) można by nazwać górą ognia, gdyż ma na swej powierzchni ponad 300 kraterów z różnych etapów erupcyjnych, które dają świadectwo wulkanicznemu położeniu wysp. Park charakteryzuje się oryginalnym chromatycznym kolorytem, „ oazami” rzadkiej rolinności i takimi okazami fauny jak jaszczurka z Haria, ścierwnik i burzyk.

Park Narodowy Garajonay, Hiszpania

Park Narodowy Garajonay na Gomerze( 3.984 ha) został wpisany przez UNESCO na listę Światowego Dziedzictwa Naturalnego. Zachowały się tu specyficzne drzewostany wawrzynu kanaryjskiego( które wiele milionów lat temu porastały cały obszar basenu Morza Śródziemnego i północnej Afryki) z endemicznymi gatunkami gołębi i insektów.

Park Narodowy Caldera de Taburiente, Hiszpania

Park Narodowy Caldera de Taburiente położony na wyspie La Palma kryje w swym wnętrzu najstarsze skały na całym archipelagu ( Kompleks Basal) i stanowi prawdziwy cud natury w krajobrazie wodnym. Zajmuje obszar 4.690 ha. Występuje tu sosna kanaryjska i wiele endemicznych gatunków roślin i ptaków.

Park Narodowy Aigües Tortes, Hiszpania

Park Narodowy Aigües Tortes z jeziorem Sant Maurici w Pirenejach katalońskich. Na powierzchni niemal 24.000 hektarów skupia najbardziej charakterystyczne cechy środkowej części Pirenejów: rwące potoki, jeziora i skalne urwiska porośnięte świerkami.

Park Narodowy Picos de Europa, Hiszpania

Największy w Hiszpanii Park Narodowy- Picos de Europa o powierzchni 64.000 hektarów, położony jest na terenach należących do trzech Wspólnot Autonomicznych - Asturii, Kantabrii i Kastylii i Leon. Porastają go bukowe, dębowe i brzozowe lasy, a do najciekawszych spotykanych w nim zwierząt należą kozice.

Park Narodowy de Daimiel, Hiszpania

Wśród wspaniałej przyrody krainy La Mancha znajduje się wiele jezior utrzymujących w zasadzie stały poziom wody i błotnych obszarów okresowo zalewanych dzięki złożonemu systemowi hydrologicznemu, łączącemu te zbiorniki z rzekami Guadiana, Cigüela, Záncara i Riansares. Na 2000 hektarach Parku Narodowego de Daimiel istnieją idealne warunki do życia dla niezliczonej ilości ptaków wodnych, które pokrytymi niską roślinnością. Wśród wspaniałej przyrody krainy dla niezliczonej ilości ptaków Cabaneros koncentruje się La Mancha znajduje się wiele ptaków wodnych, które zakładają tu gniazda albo szukają odpoczynku po długich wędrówkach.

Park Narodowy Cabaneros, Hiszpania

W Kastylii La Mancha znajduje się też inny park narodowy- Cabaneros o powierzchni 40.000 hektarów, gdzie góry pochodzenia paleozoicznego sąsiadują z rozległymi równinami i obszarami pokrytymi niską roślinnością. W Cabaneros koncentruje się największa i najlepiej zachowana część lasów iberyjskich strefy śródziemnomorskiej.

Park Narodowy Archipelagu Cabrera, Hiszpania

Park Narodowy wodno-lądowy Archipelagu Cabrera ma powierzchnię 8.703 ha. Są to wapienne skały pokryte niską, śródziemnomorską roślinnością, gdzie znalazły przystań tysiące ptaków( burzyki, kormorany, mewy, ptaki drapieżne). Przyroda Wysp Kanaryjskich jest najlepiej chroniona w całej Hiszpanii. Nad największą i najważniejszą z wysp- Teneryfą, góruje imponujący, mityczny wulkan Teide o powierzchni 13.571 ha, obejmujący obszary leśne leżące na różnych piętrach wysokościowych, urozmaiconych pod względem klimatycznym i krajobrazowym. To istny raj dla rozwoju gatunków endemicznych- spotkać można miejscowe odmiany fiołków i traw, a także jaszczurek, pustułek i dzierzb

Park Narodowy Ordesa y Monte Perdido, Hiszpania

Park Narodowy Ordesa y Monte Perdido, o powierzchni 15.608 hektarów, leżący w sercu Pirenejów aragońskich, słynny z wielu okazów pirenejskiej fauny. To tu znajduje się cyrk Pineta z wiszącymi lodowcami i głębokimi kanionami karstycznymi w Ańisclo i Escuain.

Park narodowy Ordesa, Hiszpania

Żyją tu kozice, muflony, dziki, sarny, a nawet występujące jedynie w Pirenejach koziorożce. Wedrówkę można rozpocząć w Jaca, Sabinanigo lub Ordessie. Od października do kwietnia park Ordesa jest zamknięty z powodu śniegu.

Park Narodowy Donana, Hiszpania

Park Narodowy Donana uznany jest przez UNESCO Światowym Dziedzictwem Przyrody. To jeden z kluczowych rezerwatów przyrody na terenie Hiszpanii, a także jeden z najważniejszych w całej Europie. Zajmuje 50.000 hektarów powierzchni i szeroki pas graniczny również objęty ochroną. Jest to rozgałęziony system hydrologiczny złożony ze strumieni, kanałów i mokradeł znajdujących się nad brzegami rzeki Gwadalkiwir, jej ujścia, a także w promieniu 30 km pobliskiej strefy nadmorskiej. Plaże, ruchome wydmy, zarośla i obszary leśne stanowią schronienie dla ogromnej ilości ptaków, w tym ptaków drapieżnych. Tu znalazły swój azyl gatunki, którym grozi wyginięcie, takie jak modrzyk czerwonogłowy, orzeł królewski czy łyska rogata. To również jedno z niewielu miejsc, gdzie jeszcze można spotkać rysia.

http://www.national-geographic.pl

Hiszpania jest jednym z głównych rejonów, odwiedzanych w okresie letnich wakacji przez turystów niemal z całej Europy. Kto nie chce zobaczyć Barcelony, Sevilli czy Andaluzji? Każdy, choć raz, powinien odwiedzić również Alhambrę i na własne oczy zobaczyć prawdziwe flamenco w Cordobie.

Hiszpania jest piękna i warto pamiętać o tym, że oprócz zniewalającej linii wybrzeża, wspaniałych plaż i miast, posiada również bogate i liczne Parki Narodowe.

Picos de Europa – jego powierzchnia liczy 64 tysiące hektarów, a położony jest na terenach należących do trzech Wspólnot Autonomicznych: Asturii, Kantabrii i Kastylii i Leon. Porastają go głównie bukowe, dębowe i sosnowe lasy, a do najciekawszych zwierząt, jakie można w nim spotkać, należą kozice.

Ordesa y Monte Perdido – liczy sobie ponad piętnaście hektarów powierzchni i leży w samym sercu Pirenejów aragońskich. Park ten słynny jest przede wszystkim z wielu okazów pirenejskiej fauny. To tu znajduje się cyrk Pineta z wiszącymi lodowcami i głębokimi kanionami karstycznymi -  w Anisclo i Escuain.

Aigues Tortes z jeziorem Sant Maurici – położony jest w Pirenejach katalońskich. Na obszarze 24 tysięcy hektarów podziwiać można rwące potoki, jeziora i skalne urwiska, porośnięte świerkami.

Tablas de Daimiel – znajduje się we wspaniałej, pod względem przyrodniczym, krainie La Manchy. Jego powierzchnia liczy zaledwie dwa tysiące hektarów, lecz to właśnie tutaj podziwiać można niezliczone ilości ptaków wodnych, które akurat w tym miejscu zakładają  gniazda lub szukają odpoczynku po długich wędrówkach.

Cabaneros – położony jest również w La Manchy i liczy sobie czterdzieści tysięcy hektarów. Jego urok polega na tym, że góry pochodzenia paleozoicznego sąsiadują z rozległymi równinami i obszarami pokrytymi niską roślinnością. W Cabaneros znajduje się największa i najlepiej zachowana część lasów iberyjskiej strefy śródziemnomorskiej.

Donana – uznany jest przez UNESCO Światowym Dziedzictwem Przyrody. Znajdują się tu m.in.: rozgałęziony system hydrologiczny, złożony ze strumieni, kanałów i mokradeł, położonych nad brzegami rzeki Gwadalkiwir, a także plaże, ruchome wydmy, zarośla i obszary leśne, stanowiące schronienie dla ogromnej ilości ptaków. Tu spotkać można modrzyka czerwonogłowego, orła królewskiego i łyska rogatego. Jest to również jedno z ostatnich miejsc w Europie, gdzie możemy się natknąć na, żyjącego na wolności, rysia.

Wodno-lądowy Archipelag Cabrera – zobaczyć tu można m.in. skały wapienne pokryte niską, śródziemnomorską roślinnością, wśród której swoją przystań znalazło ponad tysiąc ptaków (burzyki, kormorany czy mewy).

Teide – znajduje się na Teneryfie i rozciąga się wokół mitycznego wulkanu Teide o wysokości 3,717 m. Teren parku obejmuje obszary leżące na różnych piętrach wysokościowych, urozmaiconych pod względem klimatycznym i krajobrazowym. Spotkać tu można miejscowe odmiany fiołków i traw, a także jaszczurek, pustułek czy dzierzb.

Caldera de Taburiente – położony na wyspie La Palma. Skrywa w swym wnętrzu najstarsze skały na całym archipelagu (Kompleks Basal) i stanowi prawdziwy cud natury, jeśli chodzi o krajobraz wodny. Rośnie tu m.in. sosna kanaryjska i występuje wiele endemicznych gatunków roślin i ptaków.

Timanfaya - można odwiedzić ten park, goszcząc na wyspie Lanzarote. Na swej powierzchni ma ponad trzysta kraterów z różnych etapów erupcyjnych, które dają niepowtarzalne świadectwo wulkanicznemu pochodzeniu wyspy. Park charakteryzuje się oryginalnym chromatycznym kolorytem, rzadką roślinnością i takimi okazami fauny, jak jaszczurka z Haria, ścierwnik czy burzyk.

Garajonay – położony na Gomerze, wpisany jest przez UNESCO na listę Światowego Dziedzictwa Naturalnego. Zobaczyć tu można specyficzne drzewostany wawrzynu kanaryjskiego z endemicznymi gatunkami gołębi i insektów.

Hiszpania, o której chcę opowiedzieć, jest zupełnie inna niż ta znana turystom z Polski. Ani słowa o kurortach Costa del Sol, plażach Costa Brava, słonecznej Majorce

W Hiszpanii przeżyłam fantastyczną przygodę - wędrówkę po parkach narodowych i rezerwatach przyrody. Trasa wiodła na południe śródziemnomorskim wybrzeżem Hiszpanii aż po Atlantyk, po czym przez interior do środkowych Pirenejów. Na taką wyprawę wybrałam się z grupą przyjaciół - entuzjastów podglądania przyrody, a zwłaszcza ptaków. Wyjechaliśmy w drugiej połowie czerwca - na tyle późno, że większość młodych ptaków wyleciała już z gniazd, na tyle wcześnie, że nie wszystkie jeszcze zdążyły się gdzieś rozproszyć i pogubić.

Wysokie grzbiety Pirenejów na południowym wschodzie Hiszpanii zamykają głębokie doliny. Góry oddzielające Hiszpanię od Francji stały się przyczyną izolacji Półwyspu Iberyjskiego od reszty Europy. Inna od reszty Europy jest też przyroda tego kraju, zwłaszcza w rejonie Cap de Creus, gdzie Pireneje spotykają się z morzem. Kamieniste pustkowia zarośnięte skarłowaciałą roślinnością. Klimat oraz niszcząca działalność człowieka pozbawiły ten rejon większych obszarów leśnych. W ich miejsce duże połacie ziemi ogrodzono kamiennymi murkami i przeznaczono na pastwiska. Kiedyś były tu żyzne tereny, teraz pokrywa je makia. Ma różne miejscowe nazwy, jak monte bajo albo matorrai. Tymianek, rozmaryn, jałowiec, janowiec ciernisty, dąb ostrolistny, mirt, kolcorośl tworzą niskie zarośla aromatycznych, czasem kolczastych krzewów.

Parc Natural Des Pirineos Orientales

Kręta, wąska droga niektórych przyprawia o zawrót głowy. Wreszcie dojeżdżamy na mały kemping w malowniczej okolicy El Port de la Selva. Daleko od ludzi, oprócz nas tylko kilkanaście namiotów. Po południu bierzemy lornetki i wybieramy się na krótki spacer po Parc Natural Des Pirineos Orientales. Idziemy wąską ścieżką wśród kłujących zarośli. Trzeba uważać zarówno na opuncje, których kolce nawet przy lekkim muśnięciu zagłębiają się w skórę, ale i na ptaki, które większość z nas widzi po raz pierwszy: białorzytki rdzawe, dzierlatki iberyjskie, dzierzby rudogłowe, pokrzewki aksamitne. Mijamy pasterskie szałasy pokryte łupkową dachówką. Nadchodzi zmierzch i powrót przez kłujące, trudne do przebycia zarośla. Myślę z szacunkiem o pielgrzymach, którzy niegdyś wędrowali przez Pireneje boso przez kolczastą makię. Nasza wędrówka choć nie służyła odkupieniu grzechów, również była dość bolesna.

Jest upalnie. Zwiedzamy El Port de la Selva - urocze katalońskie miasteczko położone w lazurowej zatoce. Brunatna plaża nie jest tu zbyt piękna, ale i tak wiele osób korzysta z kąpieli. Domy wprost giną wśród kwiatów. Na podwórzach wszędobylskie słowiki rdzawe, u nas nieufne i skryte, okrzyczane "mistrzami kamuflażu", tu oglądamy w całej okazałości.

Trudno się porozumieć. Zapytani po hiszpańsku mieszkańcy odpowiadają w języku katalońskim. Kataloński używany jest jako język ojczysty przez ponad pięć milionów ludzi.

Parc Natural Aiguamolls de L'emporda

Jedziemy dalej na południe. Mijamy Figueres - miasto Salvadora Dalego, potem Castello d'Empuries. Przystanek w Parc Natural Aiguamolls de L'emporda. To drugi co do ważności chroniony obszar hiszpańskich mokradeł. Ochroną objęto 4780 ha terenów podmokłych i przybrzeżnych lagun. Niezwykłe wrażenia dla "łowców ptaków". Jesteśmy pierwszą zorganizowaną grupą, która tu dotarła. Park objęto ochroną w ramach konwencji z Ramsar, dotyczącej terenów podmokłych o międzynarodowym znaczeniu. W 1971 roku Polska również przystąpiła do tej konwencji. Gnieżdżą się tu setki ptaków wodno-błotnych - szczudłaki, czaple złotawe, nadobne, warzęchy, modrzyki! Kolejka do lunety. Ptaki ogląda się tu "w stylu brytyjskim" ze specjalnych ukryć - małych drewnianych baraków ze szczeliną-okienkiem na lunety i lornetki.

Parc Natural del Delta de L'ebre

Mijamy Barcelonę i po kilkugodzinnej podróży docieramy do miejscowości l'Ampolla w delcie rzeki Ebro. I tu nie widać tłumów turystów. Jedziemy oglądać ptaki. Jest ich pełno wszędzie. Na rozległym, płaskim obszarze w nawadnianych oazach zwanych huertas lub vegas uprawia się egzotyczne rośliny tropikalne, ryż, trzcinę cukrową, melony, figi. Udajemy się na długi spacer przez równinę delty. Parc Natural del Delta de L'ebre to największy i najważniejszy w Hiszpanii podmokły obszar objęty ochroną. Ostatnie dni czerwca, na polach trwają ostatnie opryski. Po drodze znajdujemy wiele martwych i rannych ptaków. Niektóre, z pozoru zdrowe, pozwalają do siebie podejść bardzo blisko. Setki ptaków. Trwa prawdziwa sesja fotograficzna. Trafiają się ujęcia, na które niektórzy czekali miesiącami. Ten podmokły, bogaty w pokarm teren delty mimo ogromnej chemizacji środowiska jest wciąż bardzo atrakcyjny dla ptaków. Całkiem blisko wszystkie gatunki czapli, które można spotkać w Europie, ibisy kasztanowate, szczudłaki, szablodzioby, stada flamingów. Najpierw oglądamy je przez lornetki, potem - chciwi szczegółów - znowu ustawiamy się w kolejce do lunety. Zaskakuje różnorodność środowisk - mokradła i laguny graniczą z piaszczystym stepem - tu udaje się zobaczyć "hiszpańskiego skowronka" - kalandrę szarą.

Ruszamy dalej na południe przez obszar zwany Lewantem. Obejmuje on dwa regiony: Walencję i Murcję. Murcja jest jednym z najsuchszych obszarów w Europie - spada tu mniej niż 40 cm deszczu rocznie. Intensywna melioracja zmieniła ten teren w krainę pomarańczy, cytryn, migdałów i winorośli. Omijamy plaże znanego od dawna Costa Blanca i Costa del Azahar.

Wreszcie Andaluzja - Al-Andaluz, "kraj na Zachodzie", jak nazwali go Maurowie, którzy rządzili tu przez prawie 800 lat - region winnic, gajów oliwnych i pomarańczowych. Po długiej podróży docieramy do najbardziej na południe wysuniętego przylądka Hiszpanii - Cabo de Gata. W ciągu roku spada tu zaledwie 12 cm deszczu.

Nocleg na półce skalnej na wschód od Almerii. Niemożliwie gorąco, tysiące much i niesmaczna, słonawa woda do picia. Oczywiście spacer z lornetkami. Wybieramy się w góry Sierra de Gador. Prawie nagie, wyschnięte zbocza pokryte kępami traw, krzewinkami aromatycznych ziół. Tylko gdzieniegdzie w dolinie imponujący oleander. Spotykamy koziorożce - samice i ssące młode, które przez kilka minut pozują do zdjęć. Wracamy korytem wyschniętej rzeki.

ParQUE Natural del Cabo de Gata - Nijar

Na Cabo de Gata zwiedzamy jeszcze niezwykły Parque Natural del Cabo de Gata - Nijar. Tu również nie było przed nami turystów z Polski. Rozglądamy się w poszukiwaniu kuropatw czerwonych i różnych gatunków pokrzewek. Gęsty las kwitnących agaw robi niezapomniane wrażenie.

Ruszamy dalej, zwiedzając po drodze piękną Granadę, Alhambrę, podziwiamy odległe szczyty Sierra Nevada. W końcu docieramy do El Rocio na wybrzeżu Atlantyku. Miasteczko znane jest z zielonoświątkowych procesji z wielkimi woskowymi figurami Matki Boskiej z El Rocio.

Parc Natural del Entorno de Donana

Jesteśmy w Parc Natural del Entorno de Donana. Dawniej były to królewskie tereny łowieckie - dziś najlepiej znany przyrodniczy rejon Hiszpanii. Są tu wędrujące wydmy, lasy piniowe i nadmorskie bagna zwane marismas. Żeby zobaczyć malownicze bagna Donany, trzeba tam pojechać wiosną. W czasie naszego pobytu w pierwszych dniach lipca po bagnach nie zostało już ani śladu i zamiast brodzących czapli i siewek oglądaliśmy żwirowce łąkowe.

Parc Nacional Coto la Donana

W Parc Nacional Coto la Donana pierwszy raz widzę dęby korkowe. Szukamy cienia. Nad rozległą równiną kołują sępy, gadożery, orzełki włochate, kanie. Tędy, przez południową Hiszpanię, wiedzie szlak ich wędrówek w stronę Gibraltaru. W delcie Gwadalkiwiru zawsze spotkać można kanie, mimo że co roku wiele gniazd ulega zniszczeniu. Łatwość zdobycia pokarmu, jakim są ryby słodkowodne ginące w słonej wodzie w czasie cofki, warunkuje pozostanie ptaków na tym obszarze.

Jedziemy na północ w głąb Półwyspu Iberyjskiego. Upał nie do zniesienia. Celem naszej podróży jest teraz region zwany Estremadura. To część wielkiego, spalonego słońcem płaskowyżu - Mesety - o wysokości 1000 m n.p.m. Już sama nazwa tego regionu podkreśla jego osamotnienie i izolację geograficzną. Powszechnie uważa się, że nazwa Estremadura wywodzi się z łacińskiego terra extrema et dura (ziemia odległa i surowa), terminu stosowanego powszechnie w czasie rekonkwisty Hiszpanii. Jest to najrzadziej zaludniony obszar Hiszpanii.

Po drodze przy stacji benzynowej w okolicy Fuente de Cantos przypadkiem oglądamy scenę jak z westernu. Stado żerujących sępów płowych. Sępy zlatują się z całej okolicy. Najpierw kilka, potem jest ich około setki. Skaczą, potrącają się, rozpychają. Rozgrzane powietrze faluje... Kolejka do lunety. Wreszcie kończy się uczta. Teraz wszystkie, zataczając wielkie koło, przelatują po kolei nad naszymi głowami. Lecą bardzo nisko i możemy dokładnie je obejrzeć.

Parc Nacional Monfraguee

Estremadura. Przed nami kolejna atrakcja. Wcześnie rano, żeby uprzedzić słońce, jedziemy zobaczyć park narodowy - Parc Nacional Monfraguee. Po drodze z mostu na rzece Tajo (Tag) obserwujemy jaskółki i jerzyki kłębiące się tak, jak nad jeziorem kłębią się wieczorem stada komarów i jętek. Są tu prawie wszystkie europejskie gatunki. Nielicznym szczęśliwcom udaje się wyłowić z tej chmary ptaków jerzyki widłosterne. Mijamy nagą skałę zwaną Pena de Falcon, na której wbrew nazwie znajduje się kolonia sępów płowych. Wreszcie jest też sęp kasztanowaty. Ogromny ptak o ciemnych piórach. Rozpiętość jego skrzydeł sięga do 275 centymetrów! Wspinamy się do ruin Castillo de Monfraguee, skąd roztacza się piękny widok. Dęby o drobnych, kolczastych liściach. Wśród wzgórz, w dole, wije się rzeka Tajo (Tag) - najdłuższa rzeka Półwyspu Iberyjskiego.

Mijamy prywatne tereny łowieckie. Kłusownictwo i polowanie, które jest w Hiszpanii bardzo popularnym "sportem", spowodowały spadek liczebności wielu gatunków. Prawo chroniące ptaki jest tu wyjątkowo mało skuteczne. W wyniku odstrzału i odłowu w krajach południowej Europy ginie co roku 150 milionów ptaków, co stanowi 25 proc. wszystkich przelotnych ptaków przekraczających Morze Śródziemne!

Na kempingu drzewa obsiadły sroki błękitne. Głośno skrzeczą, jak wszystkie sroki. Nad namiotami majestatycznie kołują sępy. Ale to, co robi największe wrażenie, to czystość i świetlistość nieba nocą i ten ogrom gwiazd, który można zobaczyć tylko na największym pustkowiu.

Przed nami daleka droga. Teraz my zataczamy koło i kierujemy się z powrotem w stronę Pirenejów. Całe wnętrze Półwyspu przebywamy nocą. Rano docieramy na górski kemping w Jaca, uroczym miasteczku położonym przy drodze do Santiago de Compostela. Noce są tu zimne. Czuje się bliskość gór. Za miastem idylliczny pejzaż. W oddali rysują się szczyty Pirenejów. Zwiedzamy malowniczą dolinę rzeki Gallego.

ParQUE Nacional De Ordesa Y Monte Perdido

Na koniec jedziemy w centralne Pireneje przez Torla do Pradera de Ordesa. Tam przesiadamy się w miejscowy autokar, który zawozi nas wprost do Parc Nacional De Ordesa Y Monte Perdido. Ordesa jest parkiem granicznym i wraz ze swoim francuskim sąsiadem tworzy największy chroniony obszar w Europie. Dopiero teraz zaczynają się prawdziwe góry. Sięgają do 3 tys. metrów. Monte Perdido - 3335 m n.p.m. Są tu wodospady, urwiska, wąwozy i lodowce. Wysoko na tle skał obserwujemy czarne sylwetki wieszczków.

Krajowym, przyjęta w dniu 8 grudnia 1916 udało się, a tylko trzy pozycje, że Hiszpania była jednym z pionierskich krajów w Europie w zobowiązanie do ochrony przyrody. Ustawa ta miała pojęcia estetyczne i krajobrazowe parku narodowego, w ramach którego zostały zgłoszone w 1918 r., pierwszych dwóch hiszpańskich parków narodowych, Mountain Covadonga i Ordesa.
Od 1918 do 1954 roku Krajowa Sieć Parki nie rozszerza się na nowych przestrzeni. Jednak w tym roku i w zakresie od kilku miesięcy dwóch kanarków przestrzeni Caldera Park Narodowy Teide został uznany. Rok później, w 1955 roku, mówi Parku Narodowego Lake Aiguestortes Sant Maurici.
W 1957 roku 1916 prawa traci moc w momencie rozpoczęcia nowej ustawy Leśnictwa w jego artykułach, która zbiera wszystko, co związane, jak dotąd, do parków narodowych.
Ten nowy standard również oznacza istotną zmianę podejścia legislacyjnego ochrony środowiska, zgodnie z którym czynniki środowiskowe zaczynają mieć większe znaczenie przy zgłaszaniu nowych parków, w porównaniu z czysto historycznych i krajobrazowych.
Lat później, w 1969 roku, Park Narodowy Doñana i został uznany w 1973 roku, Tabele Coldstream.
Liczbowo, Parków Narodowych w dalszym ciągu rosnąć w reprezentatywnej sposób na Wyspach Kanaryjskich, gdzie można wybrać symbolem wulkanizmu, Timanfaya National Park (1974).
Rok później, w 1975 roku, kolejny podstawową zasadą jest przyjęte dla ochrony naszych parków, ustawy z dnia chronione obszary przyrodnicze. Tym razem, ciało to standard zawiera trzy nowe formy ochrony przestrzeni, w uzupełnieniu do parku narodowego.
Uchwalenie tej ustawy wprowadza zmiany klasyfikacji kilka parków, z chlubnym rozwoju Doñana i Ordesa i Monte Perdido.
Na początku dekady lat 80 państw Park Narodowy Garajonay, jeden z najlepszych na świecie występy laurowy, roślinność, relikt z trzeciorzędu.