SLAJD 1:

• Helena Radlińska urodziła się w 1879 roku w Warszawie, zmarła w Łodzi w 1954r.

• jej rodzice – Aleksander i Amelia Rajchmanowie - pochodzili z asymilowanych rodzin żydowskich.

• W Warszawie spędziła dzieciństwo i młodość, była słuchaczką tajnych kursów nauczycielskich na Uniwersytecie Latającym. Po ukończeniu kursów pracowała jako praktykantka w czytelniach Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności. WTD

• Była autorką unikalnej koncepcji pedagogiki społecznej, wokół której zdołała stworzyć ruch społeczny, który realizował w praktyce idee przez nią szerzone.

SLAJD 2:

• Poglądy społeczno – pedagogiczne Heleny Radlińskiej kształtowały się w trzech różnych epokach historycznych:

  • w okresie zaborów,

  • w latach Drugiej Rzeczpospolitej

  • jak i w początkach Polski ludowej.

SLAJD 3: WARSZAWA – OKRES ZABORÓW

• W 1902 wzięła ślub z lekarzem Zygmuntem Radlińskim, również uczestnikiem tajnych stowarzyszeń oświatowych.

• Pod wpływem małżeństwa ukończyła kursy pielęgniarskie i pracowała w bezpłatnych ambulatoriach WTD. [to miejsce pomocy doraźnej. Ambulatoria mogą znajdować się przy izbach przyjęć szpitali, w pogotowiu ratunkowym czy przychodniach / poradniach lekarskich.} Było to ważne doświadczenie, które wpłynęło na jej późniejszą koncepcję pedagogiki społecznej.

• Po ukończeniu pracy jako pielęgniarka, w 1903 r. rozpoczęła pracę nauczycielki, zarówno w tajnych jak i jawnych szkołach.

• Brała udział w toczonej w pierwszych latach XX wieku „walce o szkołę polską”: uczestniczyła w związkach nauczycielskich (m.in. w Kole Wychowawców), pisała programy dla tajnych szkół podstawowych, organizowała strajki nauczycieli.

SLAJD 4: KRAKÓW –

• W 1906 wyjechała do Krakowa, gdzie zaangażowała się w tworzenie Uniwersytetu Ludowego im. Adama Mickiewicza, niezależnej placówki szerzącej oświatę wśród robotników i chłopów.

• Została tam do 1917 roku

SLAJD 5: POWRÓT DO WARSZAWY – LATA DRUGIEJ RZECZPOSPOLITEJ (1918–1945 okres II rzeczpospolitej )

• Po odzyskaniu niepodległości wróciła do Warszawy i po krótkim okresie poszukiwań zaangażowała się w pracę na Wolnej Wszechnicy Polskiej, (uczelni stworzonej przez Ludwika Krzywickiego)),. była prywatną szkołą wyższą z czterema wydziałami: matematyczno-przyrodniczym, humanistycznym, nauk politycznych i społecznych, pedagogicznym. Radlińska stanęła na czele wszechnicy warszawskiej gdzie przygotowywała pracowników socjalnych oraz prowadzono tam badania naukowe pod jej kierunkiem (badania empiryczne środowiska człowieka: czas wolny, bezrobocie, patologię, świetlice, kluby itp.)

• Studium Pracy Społeczno-Oświatowej, prowadzone przez Radlińską w ramach Wolnej Wszechnicy Polskiej w latach 1925-1939, było prawdziwą kuźnią ludzi zaangażowanych społecznie.

SLAJD 6:

• W latach okupacji Helena Radlińska organizowała tajne nauczanie, a jej Studium nie przerwało swoich kursów.

• Radlińska uczestniczyła także w organizowaniu ruchu oporu.

• Po wojnie przeniosła się do Łodzi gdzie rozpoczęła pracę na Uniwersytecie Łódzkim – tworzyła dział Pracy Kulturalnej na wydziale pedagogicznym.

• Zmarła w Łodzi w 1954 r. ALE Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

SLAJD 7:

• Oprócz aktywności społecznej, Helena Radlińska przez całe życie pisała, a jej teksty dotyczyły głównie rozwijającej się przez lata koncepcji pedagogiki społecznej, która była, można powiedzieć, dziełem życia Heleny Radlińskiej.

• U podstaw tej koncepcji leżało, jak pisała sama autorka, przekonanie o możliwości „przekształcania środowiska społecznego siłami człowieka”.

• Główne prace: Początki pracy oświatowej w Polsce (1912), Książka wśród ludzi (1924), Społeczne przyczyny powodzeń i niepowodzeń szkolnych (1937), Pedagogika społeczna (1961), Z dziejów pracy społecznej i oświatowej w Polsce (1964).

Helena Radlińska (ur. 2 maja 1879 w Warszawie, zm. 10 października 1954 w Łodzi) – twórczyni pedagogiki społecznej w Polsce.

Występuje pod pseudonimami: H. Orsza, J. Strumiński, Warszawianin