1).Niwelacja siatkowa:
Prace poprzedza zaprojektowanie i wytyczenie siatki kwadratów. Najpierw projektuje się i nawiązuje do osnowy geodezyjnej ( figury podstawowej obejmującą cały mierzony teren. Jest to zwykle prostokąt, który można podzielić na całkowitą liczbę figur wypełniających wypełniających figury te można wytyczyć można za pomocą przetyczeń przetyczek pomiarów liniowych bez użycia teodolitu. Figurę podstawową orientujemy zwykle do najdłuższej linii granicznej mierzonego obszaru lub do osi drogi. Wierzchołki figury markuje się palikami. W celu określenia wysokości wierzchołków należy je zniwelować w nawiązaniu do punktów istniejących wysokościowej osnowy geodezyjnej. Po wyznaczeniu figury podstawowej przystępujemy do wytyczenia figur zapełniających, zwykle kwadratów. Długości boków figury zapełniającej zależy od ukształtowania terenu oraz przeznaczenia terenu i wynosi od 5 do 100 m. Zasadą jest, aby powierzchnia jednej figury mogła być uznana za płaszczyznę. Wierzchołki tych figur markuje się palikami osadzonymi równo z ziemią. Niwelację wierzchołkową wykonuj się w nawiązaniu do istniejących punktów osnowy wysokościowej lub wierzchołków figury podstawowej, pamiętając o tym, aby ciągi były nawiązane obustronnie celowe nie przekraczały 80 m i pamiętając aby w pierwszej kolejności były zniwelowane punkty nawiązań wysokościowych wysokościowych pozostałe punkty figury podstawowej.
2).Niwelacja punktów rozproszonych
Ten rodzaj niwelacji wykonuje się na terenach bardzo zurbanizowanych, zarośniętych lub o dużym zróżnicowaniu wysokości. Do pomiaru używa się niwelatora z kołem poziomym i dalmierzem kreskowym. Podstawa pomiaru jest osnowa sytuacyjna, a jej po zniwelowaniu będą stanowiskami, stanowiskami których będzie wykonywany pomiar poszczególnych punktów terenu. Położenie punktów rozproszonych określa się metoda biegunowa, a wysokości- metoda niwelacji w przód. Punktów rozproszonych nie stabilizuje się palikami, a łatę ustawiamy bezpośrednio na ziemi, wykonując nich odczyt do jednego centymetra. Zasięg celowej nie powinien przekraczać 100m a odległość pomiędzy stanowiskami 200m. Na każdym stanowisku należy określić:
- wysokość niwelatora
- numer stanowiska
- kierunki orientacyjne które pomogą nam określić miejsce ustawienia niwelatora
- odczyt na kole poziomym i na łacie każdej pikiety.
Wraz z pomiarem wykonuję się szkic polowy niwelacji powierzchniowe. Znajdują się na nim stanowiska instrumentu, pikiety z numerami i kierunki spadku terenu, elementy rzeźby terenu, takie jak skarpy, cieki wodne, wzniesienia wykreślone poprzez warstwice oraz kierunek północy. Stanowiskami zazwyczaj SA punkty osnowy pomiarowej. Mogą być nimi również szczegóły pierwszej grupy dokładnościowej, których położenie określono w pomiarze sytuacyjnym.