Proszek brązowy, pachnący, ale nie słodki, mama go daje do szarlotki.	Wszyscy znamy biały pył, który wcześniej ziarnem był.
Choć dziurek w nim sporo, łatać ich nie trzeba. Zjem go z apetytem razem z kromką chleba.	Mieszkam w drewnianym płaszczyku, stawiam kresek bez liku.
Po tablicy biega, robi białe znaki, zna ją każdy uczeń, czy wiesz, kto to taki?	Mają dwoje uszu, lecz nie słyszą wcale, za to ciąć materiał umieją wspaniale.
Cztery nogi, jeden blat, gdyby nie on, gdzie byś jadł?	Pałace i chaty ogrzewa w chłody, a dziś traci pracę, bo wychodzi z mody.

Mąka	Cynamon
Ołówek	Ser
Nożyczki	Kreda
Piec	Stół

---