Stuhr został w Krakowie. :D
Sytuacja wychowawcza składa się z 3 elementów:
natura (kontakt z przyrodą, otwarcie na piękno)
kultura (rzeczywistość osiągnięta przez ....; muzeum, teatr; chcemy wyrażać swoją indywidualność - kiedy jest nam zabraniane następuje ujednolicenie jednostki; mieszkanie, własny kąt, gdzie możemy wyrazić swoją indywidualność;
transcendencja - otwiera człowieka na głębie, doświadczenia nie z tego świata
Pedagogika specjalna
Historia ludzi upośledzonych nie jest łatwa. W starożytności wyrzucano kalekie dzieci w góry, na wysypiska, do rzeki.
W XVI w początek dał Komeński pedagogice specjalnej. Twórcą polskiej ....
Podział dzieci upośledzonych:
idioci
imbecyle
debile
W 80. roku wprowadzono podział ze względu na iloraz inteligencji. Test Wekslera (?). przeciętny wynik to 100 ptk. Spore odbiegnięcie w dół:
52 - 67 lekki niedorozwój umysłowy
36 - 51 umiarkowany niedorozwój
20 - 35 znaczny niedorozwój
0 - 19 głęboki niedorozwój
Przyczyny odbiegnięcia u dzieci:
przyczyny dziedziczne
wrodzone, działające w życiu płodowym dziecka (kobieta pije, pali, bierze narkotyki, toksoplazmowa - przez koty)
nabyte (w pierwszych latach życia)
Nauczanie osób upośledzonych - sfera dojrzałości. Przekazanie dzieciom umiejętności, które ich rówieśnicy nabywają automatycznie. Trzeba ich nauczyć współżycia z ludźmi, umiejętności podstawowych, dzięki którym dziecko w wieku dorosłym poradzi sobie w życiu. Program szkoły specjalnej powinien być indywidualny, elastyczny, nie za bardzo wymagający i trudny. Są prowadzone warsztaty dla upośledzonych - jest to odciążenie dla opiekunów, ale przede wszystkim uczą wielu umiejętności osoby upośledzone. Dziecko w pierwszym etapie przygotowywane jest do pracy, zainteresowanie ich tematem pracy, zachęcanie do niej. 2 etap obserwacja przedmiotów, roślin, próbują je opisać. 3 etap kojarzenie, które ma nauczyć dzieci myślenia. 4 etap ekspresja - dziecko samo zaczyna działać, pracować. (te etapy wg Maria Grzegorzewska)
Dzieci niewidome i słabo widzące.
Zajmuje się nimi tyflopedagogika. Są różne powody niewidzenia lub niedowidzenia.
Aby zrozumieć ................:
widzenie centralne - ostrość wzroku (małe literki)
widzenie obwodowe (umożliwia widzenie dużych przedmiotów i przedmiotów w ruchu) - zwane widzeniem komunikacyjnym
widzenie stereoskopowe (widzenie głębi i perspektywy; widzenie odoczne, trójwymiarowe)
widzenie barw
widzenie nocne
Zajęto się osobami niewidomymi w XVIII w - list do ślepych. Pojawił się wypukły alfabet (wypukłe litery). Przełomowy wynalazek - pismo Brajla. Nie przyjął się on od razu, ale okazał się najlepszym sposobem na komunikacje dla takich ludzi. Towarzystwo opieki nad ociemniałymi w Warszawie- okres międzywojenny. Potem w Laskach, obecnie największy w Polsce, prowadzony przez siostry franciszkanki. Niewidomość jest problemem w życiu codziennym, towarzyskim, jest ograniczeniem samodzielności, zawęża możliwość rozwoju swojej osobowości, dlatego brak wzroku może nieść za sobą skutki neurotyczne, może mieć wpływ na negatywne samopoczucie, nie mają one wiary w siebie, są mniej dojrzałe społecznie, mniej rozwinięte fizycznie. Takie dzieci muszą ograniczyć swoje potrzeby osobiste. Pomoc dla takich ludzi - kierowanie do szkół specjalnych, słabo widzących - do szkół integracyjnych. Dziecko nie ma kontaktu wzrokowego z atką, później nie może się uczyć przez naśladownictwo. Znaczący staje się dotyk. Trzeba im dostarczyć materiału badawczego żeby mogły dotykać. 80 % bodźców dociera przez wzrok. Ważnym punktem rehabilitacji jest atmosfera w domu, akceptacja takich dzieci - jest to fundament, od którgo trzeba zacząć rehabilitację.
Dzieci z upośledzeniami słuchu.
Surdopedagogika.
Międzynarodowe biuro
osoby z lekkim upośledzeniem słuchu, gdzie straty wynoszą od 20 do 40 decybeli (dB)
z umiarkowanym upośledzeniem słuchu 40 - 70 dB
znaczny ubytek słuchu 70 - 90 dB
z głębokim upośledzeniem słuchu powyżej 90 dB
Im szybciej wykryte jest upośledzenie słuchu, tym szybciej można dostosować do nich program.
...........:
dzieci słabosłyszące (słyszą głośny głos)
dzieci niesłyszące (słyszą dzięki aparatom słuchowym albo wcale)
XVIII w. przełomowy - powstały ośrodki dla głuchych i słabosłyszących.
Aby rehabilitacja przebiegała prawidłowo, osoba taka musi przebywać jak najwięcej w otoczeniu osób słyszących - trzeba często i dużo do nich mówić.
Dziecko takie jest pozbawione niektórych wrażeń, doznań. Nie można im wytłumaczyć czym jest dźwięk. Trzeba skupić się na drganiach. Drgania i dotyk ma dla nich wielkie znaczenie. Lubią też patrzeć na usta i w ten sposób uczyć się słów. Żeby osoby takie miały lepszy kontakt - język migowy. Wypowiedzi takie mają charakter prostych zdań. System - alfabet palcowy - nie może on służyć do komunikacji, bo każdą literkę się miga. Ani jednym ani drugim nie da się nauczyć dziecka języka, bo brakuje tam fonemów. Stworzono fonogesty - mówienie sylabami: sylaby i pewne punkty na twarzy, usta, ręce. Dzięki temu dzieci uczą się języka.
Dzieci hospitalizowane
Jest to dla nich bardzo trudne, przykre uczuciowo, frustracyjne. Każdy inaczej to przechodzi różnie reaguje na frustracje - u dzieci mechanizmem negatywnym jest agresja, autoagresja, agresja słowna, regresja (obniżenie poziomu myślowego), ucieczka (dziecko unika kontaktu z innymi, szczególnie osobami związanymi z szpitalem), projekcja, rezygnacja (wyczerpanie emocjonalne, apatia, wycofanie, bierność), represja (prowadzi do nerwic); mechanizmy pozytywne:
racjonalizacja - czł. stara się racjonalnie podejść do sytuacji, zrozumieć ją, czł. mówi o tym co czuje, co się z nim dzieje
kompensacja
transformacja - redefinicja celów życiowych (zamiana uprawiania sportu, na mniej czynny związek ze sportem).
Terapia może mieć charakter:
odciążeniowy - ograniczenie wydatkowania energii
czynnościowy - usprawnienie procesów nerwowych, kinostatycznych
Ważne jest jakie ma ktoś nastawienie psychiczne.
W hospicjach, czy szpitalach ważna jest grupa wsparcia. Ale i ta grupa musi mieć wsparcie wśród siebie.
Parcjalne deficyty rozwojowe
W dzisiejszych szkołach dziecko może przechodzić zastój, związany z wycinkowymi dysfunkcjami. Najczęściej jest to związane z trudnościami w czytaniu i pisaniem, np. dysleksja, dysortografia, dysgrafia. Przyczyny niepowodzeń szkolnych:
dydaktyczne - treść i organizacja zajęć
środowiskowe ucznia
psychiczne i fizyczne ucznia.
Może to prowadzić do problemów z mówieniem, czytaniem, pisaniem, myśleniem (analiza i synteza), wydobywaniem uogólnień (ogólnych praw), abstrahowanie, problemy z lateralizacją (półkule mózgowe; jest lewo albo prawo ręczne; ona trochę trwa, kształci się, dlatego trzeba dać dziecku czas na jej ukształtowanie), zaburzenia emocjonalne (ADHD).
3