Indianie Ameryki Północnej – Indianami nazywa się niemal całą (z wyłączeniem Aleutów i Inuitów) autochtoniczną (tubylczą, rdzenną) ludność obu Ameryk o złożonej etnogenezie. Znaleziska archeologiczne i antropologiczne sugerują, że Ameryka Północna została zaludniona przez przybyszy z Azji co najmniej 12 tysięcy lat temu[1]. Podczas ostatniej epoki lodowcowej ludzie przedostali się do niej przez Cieśninę Beringa. Późniejsze zróżnicowanie antropologiczne Indian jest wynikiem działania takich czynników jak dryf genetyczny i dobór naturalny, a także możliwego asymilowania jednostek czy małych grup z Oceanii i Australii (być może nawet z Europy).
Współcześnie Indianie Ameryki Północnej stanowią mieszankę etniczną, kulturową, językową i religijną z większym lub mniejszym wpływem elementów pochodzenia euro-amerykańskiego.
Podział geograficzny [edytuj]
Tubylcze ludy ze Stanów Zjednoczonych i Kanady można dzielić m.in. według regionów geograficznych, które zamieszkiwały one w okresie początków europejskiej kolonizacji kontynentu (istnieją też podziały m.in. według kręgów kulturowych, czy grup językowych). Zgodnie z podziałem geograficznym, ludy te można podzielić na następujące grupy:
Arktyka [edytuj]
(zamieszkana przez ludy nieindiańskie)
Inuici (potocznie: Eskimosi)
Obszary subarktyczne [edytuj]
Wybrzeże Północno-Wschodnie [edytuj]
Jezioro Michigan i Jezioro Górne
Wybrzeże Północno-Zachodnie [edytuj]
Góry Skaliste [edytuj]
Kalifornia [edytuj]
Montana
Flathead (Płaskogłowi)
Newada
Południowy Zachód [edytuj]
Tohono O'odham (Papago)
Wielkie Równiny [edytuj]
Dakotowie (Siuksowie)
Wschód [edytuj]
Południowy Wschód [edytuj]
Krikowie (Creek)
Północny Wschód [edytuj]