Jeśli w praktyce sprzedawca zapewnił kupującego, że sprzedaje mu płytki mrozo-od-porne, a w rzeczywistości sprzedał mu zwykłe, to w razie żądania odstąpienia od umowy nie będzie miał żadnej możliwości blokowania żądania odstąpienia od umowy poprzez usunięcie wady, albowiem takiej wady usunąć się nie da. Będzie mógł tylko blokować, wydając towar inny, wolny od wad, tzn. takie same płytki, taki sam wzór, kolor itp. i oczy­wiście tylko mrozo-odporne.

Wady prawne

Sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana stanowi własność osoby trzeciej albo jeżeli jest obciążona prawem osoby trzeciej.

Ustawodawca nie wprowadza tutaj odmiennego katalogu uprawnień kupującego. Za­kres uprawnień jest taki sam jak w przypadku występowania wad fizycznych, oczywiście za wyjątkiem prawa żądania usunięcia wady (niemożliwe do wykonania).

Wada prawna rzeczy oznacza w praktyce, że rzecz stanowi własność osoby trzeciej bądź może stanowić również współwłasność osoby trzeciej.

W przypadku własności lub współwłasności osoba posiadająca rzecz traci ją na rzecz owego właściciela. Wówczas posiada możliwość uzyskania rekompensaty od sprzedawcy właśnie w ramach jego odpowiedzialności z tytułu rękojmi.

Kupujący może wówczas żądać odstąpienia od umowy a odstępując od umowy również naprawienia wynikłej z tego szkody.

W niektórych przypadkach kupno rzeczy należącej do osoby trzeciej może przybrać formę przestępstwa paserstwa (291-292 kk). Będzie tak, gdy kupujący nabywając rzecz będzie wiedział, iż rzecz ta uzyskana została za pomocą czynu zabronionego (paserstwo umyślne), względnie gdy kupujący, choć nie będzie wiedział, to jednak na podstawie to­warzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że rzecz uzyskana została za pomocą czynu zabronionego (paserstwo nieumyślne). W takich sytuacjach kupującemu nie będą przysługiwać żadne uprawnienia z tytułu rękojmi w stosunku do sprzedawcy.

Obciążenie prawem osoby trzeciej może oznaczać, że na rzeczy istnieje ograniczone prawo rzeczowe w postaci zastawu, służebności, użytkowania czy innych praw, np. dzier­żawy, użyczenia, najmu itd.

Nabywca rzeczy działający w dobrej wierze jest szczególnie traktowany przez obowią­zujące prawo, albowiem na mocy art. 169 kc przyjmuje sie, że jeżeli osoba nieuprawniona do rozporządzania rzeczą ruchomą zbywa rzecz i wydaje ją nabywcy, nabywca uzyskuje własność z chwilą objęcia rzeczy w posiadania.

Uprawnienie to ulega ograniczeniu, gdy rzecz była zgubiona, skradziona lub w inny sposób utracona przez właściciela i została zbyta przed upływem 3 lat od chwili jej zgu­bienia, skradzenia lub utraty.

Uzyskanie własności następuje z upływem 3-letniego terminu.

Po tym okresie nabywca staje się z mocy prawa właścicielem.

73