Milarepa – Pieśń II

Zrażony życiem tego świata
Szukałem samotności na zboczach Laczi Khangu.
Niebo i Ziemia odbyły naradę
I zesłały mi burzę jako swego posła.
Żywioły powietrza i wody
Zmówiły się z ciemnymi chmurami południa
I uwięziły Słońce i Księżyc.
Zdmuchnęły precz z firmamentu małe gwiazdy,
A większe spowiły w nieprzenikalne całuny mgieł.
Wtedy spadł śnieg i padał bez przerwy dziewięć dni i nocy.
Płatki, grube jak kłaki wełny,
Leciały niby stada białych ptaków,
Albo też nie większe niż ziarnka grochu czy gorczycy,
Zasypywały ziemię wirującą kurzawą.
Spadło tyle śniegu,
Że słowami tego oddać niepodobna.
Śnieżny puch grubą warstwą pokrył grzbiet lodowca,
W dolinie zasypał lasy aż po wierzchołki drzew.
Czarne góry wyglądały, jak oblane wapnem.
Mróz ściął i wygładził sfalowane jeziora,
A niebieskie rwące strumienie stały się jedną równiną.
Ludzie uwięzieni zostali po wsiach,
A zwierzęta domowe cierpiały głód.
Nastał okres postu dla ptactwa i dzikiej zwierzyny.
Ziemia głęboko ukryła myszy i szczury, niby skarby,
W tym czasie klęski.
Pośród białych gór, śniegi i wiatry
Zmagały się z mą cienką bawełnianą szatą.
Śnieg spadając na nią topniał i zamieniał się w strumień.
Huczący wicher zatrzymywał się na delikatnej tkaninie,
Która okrywała wewnętrzny żar.
Oto był widok walki na śmierć i życie...
Zwyciężyłem jednak, dając pustelnikom żywy przykład tego,
Co może dać piękna cnota tummo.