1.ciśnienie atmosferyczne

Ciśnienie at. Na Ziemi na poziomie morza-atmosfera-1013,25 hPa

2. 1mol gazu w warunkach normalnych zajmuje 22,41 dm3

2mole gazu=44,82 dm3

3. gazy szlachetne (helowce):

-są niemal całkowicie niereaktywne

-nie maja znaczenia biologicznego, dlatego często używa się ich jako gazów obojętnych zapobie leżą w 18 (VIIIA) grupie układu okresowego pierwiastków

-gających starzeniu się materiałów

-są bezbarwnymi, bezwonnymi i biernymi chemicznie gazami

-Wyjątkowo mała aktywność chemiczna helowców wynika z ich konfiguracji elektronowej. Atomy wszystkich helowców mają po 8 elektronów walencyjnych (hel tylko 2, bo jego liczba atomowa wynosi 2). Jest to układ bardzo trwały. Na tej podstawie sformułowano regułę dubletu i oktetu, mówiącą, że atomy pierwiastków łącząc się ze sobą, dążą do uzyskania konfiguracji najbliższego helowca. Helowce występują w niewielkich ilościach w powietrzu. Najwięcej jest argonu (ok. 1%).

5. zadanie wzięte z wykładów :) identyczne

6. zadanie z naczynkiem konduktometrycznym, ms- przecinek przesunąć o 3 miejsca w lewo bodajże , i popodstawiac do wzoru

7. przepływ laminarny-est to przepływ uwarstwiony (cieczy lub gazu), w którym kolejne warstwy płynu nie ulegają mieszaniu (w odróżnieniu od ruchu turbulentnego, burzliwego). Przepływ taki zachodzi przy małych prędkościach przepływu, gdy liczba Reynoldsa nie przekracza tzw. wartości

Przepływ turbulentny (wirowy) - w płynie występuje mieszanie, powstają wiry - stąd też określenie przepływu turbulentnego, który ze swej natury jest zmienny w czasie. Prędkość przestaje wtedy być prostą funkcją położenia.krytycznej.

Przepływ stacjonarny (ustalony) - przepływ w którym w każdym punkcie obszaru zajętego przez płyn jego prędkość nie zmienia się. Przy takim założeniu równania opisujące ruch płynu (Naviera-Stokesa i ciągłości przepływu) przybierają prostsze formy.

8.

9. Ciepło-dżul J

Natężenie- amper A

Opór- om

Masa-kilogram kg

Praca-dżul J

Temperatura-kelwin K

10. ogniwo Daniella

 ogniwo galwaniczne, w którym pierwsze półogniwo stanowi elektroda cynkowa zanurzona wroztworze siarczanu cynku ZnSO₄, a drugie elektroda miedziana zanurzona w roztworze siarczanu miedziCuSO₄. W ogniwie tym oba półogniwa nie stykają się ze sobą bezpośrednio lecz są połączone kluczem elektrolitycznym, najczęściej wykonanym z roztworu chlorku potasu (KCl) w agar-agarze. Klucz elektrolityczny uniemożliwia mieszanie się roztworów elektrolitów oraz zapobiega gromadzeniu się nadmiaru ładunku ujemnego bądź dodatniego w zależności czy rozpatrujemy anodę czy katodę.

11. Nie wiem czy to będzie dobre…

Prawo Hooke'a – prawo mechaniki określające zależność odkształcenia od naprężenia. Głosi ono, że odkształcenie ciała pod wpływem działającej na niegosiły jest wprost proporcjonalne do tej siły. Współczynnik między siłą a odkształceniem jest często nazywany współczynnikiem (modułem) sprężystości.

Ta prawidłowość, sformułowana przez Roberta Hooke'a (1635-1703) w formie "ut tensio sic vis", pozostaje prawdziwa tylko dla niezbyt dużych odkształceń, nie przekraczających tzw. granicy Hooke'a (zwanej też granicą proporcjonalności), i tylko dla niektórych materiałów. Prawo Hooke'a zakłada też, że odkształcenia ciała, w reakcji na działanie sił, następują w sposób natychmiastowy i całkowicie znikają, gdy przyłożone siły przestają działać. Takie uproszczenie jest wystarczające jedynie dla ciał o pomijalnie małej lepkości.

12. też nie wiem czy dobrze…

wiązania:

-kowalencyjne

-wodorowe

-wiązania chemiczne bezkierunkowe

-jonowe

*Coś o elektrodach

Elektroda - końcowy element niektórych układów lub urządzeń elektrycznych, przewodnik elektryczny wysyłający ładunek elektryczny lub przyjmujący go z otoczenia, albo kształtujący pole elektrostatyczne w swoim otoczeniu.

Istnieją trzy rodzaje elektrod. Pierwsze dwa rodzaje to anoda i katoda. W obwodach prądu stałego anoda to ta z elektrod, która przyjmuje ładunek ujemny lub wysyła dodatni, zaś katoda to elektroda wysyłająca ładunek ujemny lub przyjmująca dodatni. W lampie rentgenowskiej anoda bywa nazywana antykatodą. Ładunkami elektrycznymi przepływającymi między anodą i katodą mogą być swobodne elektrony lub jony.

Trzecim rodzajem są elektrody oddziałujące na przestrzeń swoim potencjałem - przykładem są tu siatki w lampie elektronowej, zwłaszcza siatka pierwsza. Czasami elektrody te przyjmują lub wysyłają nośniki prądu, jak np. siatka druga w tetrodzie, jednak są nadal nazywane siatkami, gdyż ich głównym celem jest oddziaływanie na rozkład pola elektrycznego. Niekiedy tego rodzaju elektrody noszą też inne nazwy, np. w lampie oscyloskopowej nazywane są płytkami odchylającymi.

Ogniwo galwaniczne – ogniwo, w którym źródłem prądu są reakcje chemiczne zachodzące między elektrodą a elektrolitem. Dwie elektrody zanurzone w elektrolicie (półogniwa) tworzą ogniwo galwaniczne. Różnica potencjałów elektrod gdy przez ogniwo nie płynie prąd jest równa sile elektromotorycznej ogniwa (SEM).

Ogniwo paliwowe to ogniwo generujące energię elektryczną z reakcji utleniania stale dostarczanego do niego z zewnątrzpaliwa.

Coś o pH

 pH zostało zdefiniowane jako minus logarytm stężenia jonów wodorowych (H⁺). Współczesne badania wykazały jednak, że wolne jony wodorowe (wolnyproton) nigdy nie występują w roztworach wodnych, gdyż ulegają natychmiast solwatowaniu wg równania:

H⁺ + H₂O → H₃O⁺

Coś o przewodność

Konduktywność (przewodnictwo właściwe, przewodność elektryczna właściwa) to miara zdolności materiału do przewodzenia prądu elektrycznego.

Przewodnictwo właściwe jest zazwyczaj oznaczane σ (mała grecka litera sigma).

Odwrotnością przewodnictwa właściwego jest opór właściwy.

Przewodnictwo właściwe materiału wyznaczyć można znając wymiary geometryczne i przewodnictwo elektryczne jednorodnego bloku danego materiału:

,

gdzie: G - przewodnictwo elektryczne, S - pole przekroju poprzecznego elementu, l - długość bloku.

Jednostką przewodnictwa właściwego w układzie SI jest simens na metr (1 S/m)

Coś o absorbancja

Absorbancja, logarytm dziesiętny ilorazu natężenia monochromatycznej wiązki wchodzącej do ośrodka absorbującego i natężenia wiązki przepuszczonej przez ten ośrodek (Lamberta-Beera prawo).

Lamberta i Beera prawo, Beera i Waltera prawo, Bouguera i Beera prawo, prawo opisujące ilościowo absorpcję światła przez roztwory substancji barwnych: podczas przechodzenia promieniowania monochromatycznego przez roztwór substancji absorbującej absorbancjaA jest proporcjonalna do stężenie c i grubości warstwy absorbującej b roztworu, A = acb, gdzie a jest współczynnikiem proporcjonalności (tzw. współczynnik absorpcji, inaczej współczynnik ekstynkcji).

Absorpcja – w optyce proces pochłaniania energii fali elektromagnetycznej przez substancję. Natężenie światła wiązki przechodzącej przez substancję ulega zmniejszeniu nie tylko w wyniku absorpcji, lecz również na skutek rozpraszania światła. O ile jednak promieniowanie rozproszone opuszcza ciało, to część zaabsorbowana zanika powodując wzrost energii wewnętrznej tego ciała.

W wyniku absorpcji światła przechodzącego przez substancje (np. gaz) z widma światła padającego zostają usunięte fotony o określonej częstotliwości. Na tej podstawie można stwierdzić, przez jakie substancje przechodziło światło. Zjawisko to wykorzystuje się do badania składu chemicznego mieszanin związków chemicznych, gazów otaczających gwiazdy, obłoków gazowych we Wszechświecie. Zajmuje się tym spektroskopia absorpcyjna

Coś o absorpcja

Coś o widmo absorpcyjne

Widmo absorpcyjne – widmo, które powstaje podczas przechodzenia promieniowania elektromagnetycznego przez chłonny ośrodek absorbujący promieniowanie o określonych długościach. Można zarejestrować przy użyciu metodspektroskopii. Graficznie ma postać widma ciągłego z ciemnymi liniami (dla gazowych pierwiastków). Występowanie widma absorpcyjnego jest spowodowane pochłanianiem przez substancję fotonów tylko o określonych długościach fali – takich, które mogą spowodować wzbudzenie atomu lub cząsteczki do stanu dopuszczanego przez prawa mechaniki kwantowej. Zmiany stanu wzbudzenia dotyczą zarówno elektronów jak i oscylacji i rotacji całych cząstek.

Obrazem widma absorpcyjnego związku chemicznego są pasma o strukturze liniowej lub ciągłej z silniej lub słabiej zaznaczonymi ekstremami.

Coś o Stan wzbudzony

Stan wzbudzony – w mechanice kwantowej jest to stan związany układu kwantowomechanicznego, mający większą energię niż stan podstawowy.

W fizyce atomowej stan wzbudzony jest pojęciem odnoszącym się do atomów lub cząsteczek.

O ile w stanie podstawowym atomu, elektrony zapełniają orbitale zgodnie z Regułą Hunda, o tyle w stanie wzbudzonym mogą występować np. dwa orbitale z niesparowanymi elektronami.

W przypadku cząsteczek, wyróżniamy m.in. stany wzbudzone (wzbudzenia):

• elektronowe (związane ze zmianą stanu elektronowego)

• rotacyjne (związane z ruchem obrotowym cząsteczki lub jej fragmentu)

• wibracyjne (związane z drganiami atomów lub grup atomów względem siebie)

• rotacyjno-wibracyjne (gdy rozróżnienie wibracyjnych i rotacyjnych stopni swobody byłoby bezzasadne)

Coś o przewodnikach

Rodzaje przewodników elektryczności

Przewodniki metaliczne (elektronowe)

Przewodniki elektrolityczne (jonowe)

Przewodniki mieszane (półprzewodniki)

Rodzaje przewodników:

Elektronowe/mechaniczne-metale i ich stopy w stanie stalym i cieklym

Jonowe/elektrolityczne-sa to elektrolity tzn. subst. Ulegajace dysocjacji na jony sole kwasy zasady

Mieszane/elektronowo-jonowe-niektóre stale polaczenia metaliczne Tl.miedzi Tl.cynku stężone roztwory metali alkalicznych

Coś o ogniwach

Coś o zasięg promieniowania UV

Do celow spektroskopii

Daleki-dl. Fali 122-200 nm

Pośredni- 200-300

Bliski-300-400

Spektroskopia – nauka o powstawaniu i interpretacji widm powstających w wyniku oddziaływań wszelkich rodzajów promieniowania na materię rozumianą jako zbiorowisko atomów i cząsteczek. Spektroskopia jest też często rozumiana jako ogólna nazwa wszelkich technik analitycznych polegających na generowaniu widm.

Spektroskopia powstała wraz z rozwojem spektroskopowych technik analitycznych, jej znaczenie wykracza jednak poza same te techniki. Np. dyskusja na temat przyczyn złożoności elektromagnetycznego widma absorpcyjnego atomu wodoru stała się motorem rozwoju teorii kwantowej.

Obiektem spektroskopii mogą być różne formy promieniowanie, cząstki, fale. Ponadto, z powodu różnych metod badawczych, spektroskopię dzieli się ze względu na zakres parametrów fizycznych badanego zjawiska. Stąd wynika poniższa klasyfikacja:

Spektroskopia – nauka o powstawaniu i interpretacji widm powstających w wyniku oddziaływań wszelkich rodzajów promieniowania na materię rozumianą jako zbiorowisko atomów i cząsteczek. Spektroskopia jest też często rozumiana jako ogólna nazwa wszelkich technik analitycznych polegających na generowaniu widm.

Spektroskopia powstała wraz z rozwojem spektroskopowych technik analitycznych, jej znaczenie wykracza jednak poza same te techniki. Np. dyskusja na temat przyczyn złożoności elektromagnetycznego widma absorpcyjnego atomu wodoru stała się motorem rozwoju teorii kwantowej.

Obiektem spektroskopii mogą być różne formy promieniowanie, cząstki, fale. Ponadto, z powodu różnych metod badawczych, spektroskopię dzieli się ze względu na zakres parametrów fizycznych badanego zjawiska. Stąd wynika poniższa klasyfikacja:

Skutki dzialania na człowieka

UV-C 100-280 daleki nadfiolet

UV-B 280-315 sredni

UV-A 315-400 bliski

Transmitancja-wykazuje jaka czesc prom. Padającego zostala przepuszczona przez subst.

Coś zasięg promieniowania IR

0.7-5 mikrometrow bliska podczerwien NIR

5-30 srednia MIR

30-1000 daleka FAR

IR-A bliska podczerwien 760nm-1400

IR-B srednia 1400-3000

IR-C daleka 3000-1000000

Coś o lepkości coś światło widzialne

Barwa fioletowa 380=430 nm

Niebieska 430-470

Niebiesko-zielona 470-500

Zielona 500-530

Zielono-zolta 530-560

Zolta 560-590

Pomaranczowa 590-620

Czerwona 620-760

Coś o gęstości względnej i bezwzględnej

Gęstość względna - stosunek mas dwóch substancji w mieszaninie.

Gęstość względna jest wielkością nieoznaczoną. Jest to stosunek gęstości bezwzględnej badanego ciała, do gęstości bezwzględnej innego ciała, uznanego jako wzorzec. Dla cieczy i ciał stałych najczęściej wzorcem jest woda w temperaturze 20°C, i przeważnie w stosunku do niej przelicza się wielkość gęstości.

Gęstość względną (d_20/20) dla próbki w temperaturze t=20°C odniesiona do wody określa się jako stosunek masy znanej objętości próbki w temperaturze 20°C do masy wody o tej samej objętości (bez przestwór powietrznych) również w temperaturze 20°C.

Gęstość bezwzględna - jest to stosunek masy jednorodnego ciała do objętości jaką zajmuje wyrażana w g/cm³ lub dowolnych innych jednostkach masy i objętości. Objętość ciał zależy od temperatury i ciśnienia, tak więc gęstość również zależy od tych parametrów.

Wpływ ciśnienia na ciecze oraz ciała stałe jest na tyle niewielki, iż często jest to pomijalne z praktycznego punktu widzenia. Temperatura ma spory wpływ na gęstość cieczy i ciał stałych. Zmiana gęstości bezwzględnej ciał stałych i cieczy jest nazywana rozszerzalnością cieplną, a jej miarą jest współczynnik rozszerzalności oznaczany zwykle symbolem c_p.

Gęstość gazów jest funkcją zarówno temperatury jak i ciśnienia. Dla gazów doskonałych zależność gęstości od temperatury i ciśnienia jest określona przezrównanie Clapeyrona.

Coś o lepkości

Lepkość (tarcie wewnętrzne) - właściwość płynów i plastycznych ciał stałych charakteryzująca ich opór wewnętrzny przeciw płynięciu. Lepkością nie jest opór przeciw płynięciu powstający na granicy płynu i ścianek naczynia. Lepkość jest jedną z najważniejszych cech płynów (cieczy i gazów).

Inne znaczenie słowa "lepkość" odnosi się do "czepności" - terminu stosowanego w dziedzinie klejów.

Zgodnie z laminarnym modelem przepływu lepkość wynika ze zdolności płynu do przekazywania pędu pomiędzy warstwami poruszającymi się z różnymiprędkościami.

Różnice w prędkościach warstw są charakteryzowane w modelu laminarnym przez szybkość ścinania. Przekazywanie pędu zachodzi dzięki pojawieniu się na granicy tych warstw naprężeń ścinających. Wspomniane warstwy są pojęciem hipotetycznym, w rzeczywistości zmiana prędkości zachodzi w sposób ciągły (zobacz: gradient), a naprężenia można określić w każdym punkcie płynu. Model laminarny lepkości zawodzi też przy przepływie turbulentnym, powstającym np. na granicy płynu i ścianek naczynia. Dla przepływu turbulentnego jak dotąd nie istnieją dobre modele teoretyczne.

Płyn nielepki to płyn o zerowej lepkości (→ nadciekłość).

Lepkość dynamiczna [edytuj]

Lepkość dynamiczna wyraża stosunek naprężeń ścinających do szybkości ścinania:

Lepkość kinematyczna [edytuj]

Lepkość kinematyczna, nazywana też kinetyczną, jest stosunkiem lepkości dynamicznej do gęstości płynu:

Jednostką lepkości kinematycznej w układzie SI jest: metr²·sekunda^-1.

W układzie CGS lepkość kinematyczną mierzy się w stokesach: 1 St=1 cm²/{1 s).

Dziedziną nauki zajmującą się badaniami nad lepkością jest reologia. Pomiary lepkości prowadzi się na wiskozymetrach i reowiskozymetrach.

Współczynnik lepkości dynamicznej dla rozrzedzonych gazów doskonałych jest proporcjonalny do pierwiastka z temperatury (jest to wynikiem ruchu cząsteczek gazów), a nie zależy od ciśnienia. Dla cieczy współczynnik ten jest odwrotnie proporcjonalny do temperatury, a rośnie wraz ze wzrostem ciśnienia (jest to spowodowane oddziaływaniem międzycząsteczkowym).

Lepkość, tarcie wewnętrzne, wiskoza, cecha płynów, pojawienie się siły tarcia (tarcie) pomiędzy warstwami cieczy lub gazu, poruszającymi się równolegle względem siebie z różnymi co do wartości prędkościami. Warstwa poruszająca się szybciej działa przyspieszająco na warstwę poruszającą się wolniej i odwrotnie. Pojawiające się wtedy siły tarcia wewnętrznego skierowane są stycznie do powierzchni styku tych warstw.

Określana ilościowo współczynnikiem η równym wartości siły stycznej, która przyłożona do jednostki powierzchni spowoduje jednostajny,laminarny przepływ z jednostkową prędkością:

gdzie F/S - naprężenie ścinające, dv/dz - poprzeczny gradient prędkości.

Wzór powyższy podany już przez I. Newtona odnosi się do cieczy nieściśliwej. Ogólnie (z uwzględnieniem ściśliwości płynu) lepkość definiowana jest poprzez związek składowych tensora naprężeń p_ij i tensora opisującego pole prędkości v_ij:

gdzie p - ciśnienie, v - prędkość odkształcenia, η - współczynnik lepkości, η' - drugi współczynnik lepkości (tzw. lepkość druga lub objętościowa, określa ona stopień dyssypacji energii w procesach zachodzących ze zmianą gęstości cieczy), δ_ij − Kroneckera symbol symetryczny.

W układzie CGS jednostką lepkości jest puaz, w SI jest to niutonosekunda na metr kwadratowy [N·s/m²]. Współczynnik lepkości η wyznacza sięwiskozymetrami. Oprócz powyżej określonej lepkości stosuje się pojęcia lepkości właściwej (stosunku lepkości danej cieczy do lepkości wody w temperaturze 0°C), lepkości względnej (lepkości danej cieczy względem lepkości wody w tej samej temperaturze).

Wielkość φ=1/η nazywana jest płynnością. Dla polimerów i układów dyspersyjnych definiuje się pojęcie lepkości strukturalnej, opisującej powstawanie struktur w cieczy w zależności od prędkości przepływu.

Lepkości współczynnik, wybrane wartości

Coś o drganiach

Drgania - procesy, w trakcie których wielkości fizyczne na przemian rosną i maleją w czasie.

Szczególnymi rodzajami drgań rozpatrywanymi w fizyce są:

1. drgania mechaniczne (ruch drgający): wahadło matematyczne, ciało na sprężynie, wahadło fizyczne, drgania cząsteczek sieci krystalicznych, drgania strun instrumentów muzycznych, drgania powietrza itp.

2. drgania elektryczne: okresowe zmiany natężenia prądu np. w układzie kondensatora i cewki itp.

3. drgania elektromechaniczne: np. drgania krystalicznych sieci jonowych, drgania plazmy w polu magnetycznym lub elektrycznym itp.

Bez względu na drgającą wielkość stosuje się podział ruchu drgającego ze względu na własności matematyczne funkcji opisującej drgania lub, co jest równoważne, na równania opisujące zachowanie się układu drgającego. Wyróżnia się:

1. drgania okresowe

2. drgania nieokresowe

Wśród drgań okresowych wyróżnia się często spotykany i najprostszy w opisie matematycznym ruch harmoniczny, a w drganiach nieokresowych drgania prawie okresowe.

W zależności od rodzaju równań drgań wyróżnia się drgania liniowe i drgania nieliniowe.

Jeżeli na drgający układ ma wpływ inny drgający układ (siła wymuszająca), to drgania nazywa się wymuszonymi. Gdy zewnętrzna siła nie występuje - drganiami swobodnymi. Układy autonomiczne (nie wymuszone) dzieli się na:

1. zachowawcze (energia drgań nie zmienia się)

2. tłumione (energia zmniejsza się)

3. samowzbudne (energia drgań rośnie)

Szczególnym przypadkiem drgań są drgania harmoniczne. Takie drgania powstają, gdy siła sprowadzająca układ drgający do położenia równowagi jest proporcjonalna do wychylenia układu z tego położenia.

Coś o transmitancja

Coś o stała naczynka konduktometrycznego

 stała naczyńka konduktometrycznego – k wynosi: k = l/A

Przewodność elektrolityczna właściwa równa się więc: k = k/R

Spektrofotometr – aparat umożliwiający równoczesną analizę spektralną światła i pomiar strumienia świetlnego. Stosowany jest m.in. w absorpcyjnej analizie spektralnej do pomiaru przepuszczalności lubabsorpcji promieniowania w funkcji długości fali.

Ze względu na konstrukcję rozróżnia się spektrofotometry:

• jednowiązkowe

• dwuwiązkowe

Ze względu na zakres pomiaru:

• na nadfiolet (spektrofotometry UV)

• na światło widzialne (spektrofotometry VIS)

• na podczerwień (spektrofotometry IR)

Poszczególne grupy przyrządów mogą różnić się pewnymi częściami, jednak zasadnicze elementy spektrofotometrów są identyczne. Możemy wyróżnić następujące składowe typowego spektrofotometru:

• źródło promieniowania – np. lampy: wodorowa lub deuterowa dla zakresu UV, wolframowa lub halogenowa dla zakresu VIS;

• monochromator – jego zadaniem jest rozszczepienie promieniowania polichromatycznego emitowanego przez źródło promieniowania i wyodrębnienie wąskiego zakresu długości fali. Zbudowany jest zkolimatorów (układów przesłon służących do uzyskania równoległej wiązki promieniowania) na wejściu i wyjściu oraz pryzmatu lub siatki dyfrakcyjnej zastosowanych do rozszczepienia światła. Po przejściu przez monochromator promieniowanie pada na odpowiednio wąską szczelinę wyodrębniającąpożądany zakres promieniowania;

• kuweta pomiarowa – specjalne naczynie zawierające roztwór badany lub odnośnik. W zależności od warunków pomiarowych może być szklana (zakres fal o długości 340–900 nm), kwarcowa (fale 190–1100 nm) lub z tworzyw sztucznych (zakres VIS). Długość drogi optycznej waha się zwykle od 5 do 100 mm (dla zakresu VIS 10–20 mm);

• detektor – przetwarza energię padającego promieniowania elektromagnetycznego na energię elektryczną. (Sygnał elektryczny jest proporcjonalny do odbieranego sygnału optycznego.) Funkcję tę spełnia fotokomórka, fotopowielacz, fotoopornik lub fotodioda.

• układ pomiarowy (rejestrator) – galwanometr lub mikroprocesor. Obecnie jest to zazwyczaj ten ostatni. Komputery pozwalające na rejestrację i matematyczną obróbkę danych wymagają specjalnego oprogramowania.

Promieniowanie elektromagnetyczne (fala elektromagnetyczna) – rozchodzące się w przestrzeni zaburzenie pola elektromagnetycznego. Zaburzenie to ma charakter fali poprzecznej, w której składowa elektryczna i magnetyczna są prostopadłe do siebie, a obie są prostopadłe do kierunku rozchodzenia się promieniowania. Oba pola indukują się wzajemnie – zmieniające się pole elektryczne wytwarza zmienne pole magnetyczne, a zmieniające się pole magnetyczne wytwarza zmienne pole elektryczne. Źródłem zmiennego pola elektromagnetycznego jest przyspieszający ładunek elektryczny. Najczęściej źródłem tego promieniowania jest ładunek Ciecz – stan skupienia materii – pośredni między ciałem stałym a gazem, w którym ciało fizyczne trudno zmienia objętość, a łatwo zmienia kształt. Wskutek tego ciecz przyjmuje kształt naczynia, w którym się znajduje, ale w przeciwieństwie do gazu nie rozszerza się, aby wypełnić je całe. Powierzchnia styku cieczy z gazem lub próżnią nazywa się powierzchnią swobodną cieczy.

Istnienie cieczy ogranicza od strony niskich temperatur temperatura krzepnięcia, a od wysokich temperatura wrzenia. Czysta ciecz może istnieć w temperaturze niższej od temperatury krzepnięcia – nazywana jest wówczas cieczą przechłodzoną. Może ona także istnieć w temperaturze wyższej od temperatury wrzenia – jest wtedy nazywana cieczą przegrzaną. Ciecz przechłodzona lub przegrzana jest w nietrwałym stanie termodynamicznym i pod wpływem zanieczyszczenia lub zaburzenia odpowiednio krzepnie lub wrze. Niektóre substancje ciekłe o dużej lepkości nie krystalizują się, pozostając w stanie amorficznym, który formalnie biorąc jest cieczą przechłodzoną.

Własności cieczy wynikają z zachowania się jej cząsteczek:

• podobnie jak w gazie, mają one pełną swobodę przemieszczania się w objętości zajmowanej przez ciecz

• występują między nimi oddziaływania międzycząsteczkowe, które się jednak w obrębie objętości cieczy znoszą nawzajem.

• oddziaływania międzycząsteczkowe nie znoszą się na granicy cieczy z inną fazą na skutek czego występuje zjawisko zwane napięciem powierzchniowym.

wykonujący drgania.

zadanie 5.

z tego co dobrze pamiętam do było zadanie:

Pewna masa gazu zajmuje ob. 400 cm3 w temp. 15 st. C i p= 1040 hPa. oblicz objętość tego gazu w temp. 20 st. C i pod cisnieniem 1000 hPa.

z tego co pamiętam to to było to zadanie :)

dane:

V1 - 300 cm3

T1= 15 st. C = 288 K

p1 = 1040 hPa

p2= 1000 hPa

T2= 20 st. C

V2 = ?

 

V1 p1 / T1   = V2 p2 / T2

 

V2 = V1p1 T2  / p2 T1 = 300 cm3 * 1040 hPa *288K  / 1000 hPa * 293 K  = 317 cm3

 

zadanie 4.

zależy od ciśnienia i temperatury, cisnienie w nieznacznym stopniu, objetosc zmniejsza sie ze wzrostem temp z wyjątkiem 4 st. C.  :) bodajże:P

 

zadanie 8 to była lepkość dynamiczna, tak jak przegladam wyklady to mi sie przypomnialo :)

definiuje się jako siłę F, która nalezy przylozyc do 1 m2 powierchni cieczy aby nadac jej predkosc 1 m/s w stosunku do rownoleglej do niej warstwy odleglej o 1m

jednostka-  pascalosekunda

 

 

zadanie 6

zadanie z naczynkiem. nie pamietam dokladnie tresci ani w wykladach tez identycznego znaleźć nie moge.

wiem, że lambda = podana byla w mS i trzeba bylo zamienic na S, czyli tak jak np 24,5 mS = 0,0245 S, przesuniecie o 3 w lewo przecinka.

bylo podane K w cm-1 , czyli jak podstawisz do wzoru, K = k * lambda, wychodzil ci wynik w S/cm

zadanie 11, wrzuciłam w załącznik, jeśli się nie myle to o to chodzilo, sorry za to „rękodzieło” ale skaner padl:P

 

w  Zad. 3 â€“ z gazami doskonałymi i rzeczywistymi:

doskonałe : brak oddziaływań cząsteczek, poruszają się one prostoliniowo a zmieniaja kierunek podczas przypadkowych zderzen, zderzenia są doskonale sprężyste.

 

Zad. 7

Przeplyw laminarny- tory sąsiadujących warstw cieczy są rownolegle względem siebie (nie ma mieszania się warstw)

Turbulentny- poszczególne warstwy cieczy mieszają się ze soba

A w 12. Typy wiązań w sieciach to: atomowe, jonowe, metaliczne i cząsteczkowe.

1)metody wyznaczania gęstości – opisać

TEMAT:

METODY WYZNACZANIA GĘSTOŚCI CIAŁ (CIECZE, CIAŁA STAŁE) PRZY POMOCY PRAWA ARCHIMEDESA I PASCALA.

Zanim zacznę omawianie metod wyznaczania gęstości przy pomocy Prawa Archimedesa oraz Prawa Pascala, chciałabym krótko wyjaśnić, czym jest samo pojęcie gęstości oraz krótko scharakteryzować postacie, o których mowa powyżej.

Gęstość (masa właściwa) - masa jednostki objętości, dla substancji jednorodnych określana jako stosunek masy (m) do objętości (V):

Dla substancji niejednorodnych zależy od punktu substancji i określana wówczas jako granica stosunku masy do objętości, gdy objętość obejmuje coraz mniejsze objętości obejmujące punkt:

gdzie m oznacza masę ciała (jako funkcję objętości), zaś V jego objętość.

Jednostki gęstości: kilogram na metr sześcienny - kg/m3 (układ SI), kg/l, g/cm3 (CGS).

Gęstość jest cechą charakterystyczną substancji, a w określonych warunkach standardowych stanowi jedną z najważniejszych cech substancji - służy do obliczania masy i ciężaru określonej objętości substancji.

m = ρV

Gęstość ciał stałych wyznacza się przez ich ważenie, przy wyznaczaniu gęstości cieczy stosuje się areometry. Aerometry stosowane w cieczy o znanej gęstości mogą służyć do wyznaczania gęstości ciał stałych. Przy wyznaczaniu gęstości gazów stosuje się metody ważenia naczyń z gazem o różnym ciśnieniu gazu.

Gęstość większości substancji zmniejsza się wraz ze wzrostem temperatury (jednym z wyjątków jest woda w temperaturze poniżej 4°C) zjawisko to wynika z rozszerzalności cieplnej ciał. Podczas przemian fazowych gęstość zmienia się skokowo, podczas krzepnięcia zazwyczaj wzrasta (najbardziej znanymi wyjątkami są woda, żeliwo, ołów).

Archimedes – żył w latach ok. 287-212 p.n.e., grecki matematyk, fizyk i wynalazca; jeden z najwybitniejszych uczonych starożytności.

Żył w Syrakuzach na Sycylii. Był synem astronoma i spędzał życie na studiowaniu geometrii oraz opracowywaniu nowych typów maszyn.

Jego najsłynniejszym wynalazkiem był przenośnik ślimakowy, zwany śrubą Archimedesa, służący do transportu w górę wody lub ziarna. Do dzisiaj, w okolicach gdzie nie ma pomp stosuje się go do nawadniania pól.

Odkrył również zasadę działania dźwigni i bloków. Był twórcą podstaw statyki (zasada dźwigni) i hydrostatyki (prawo Archimedesa i jego słynne: "Eureka"), podał metody obliczania objętości brył i pól figur, oszacował dość dokładnie liczbę pi.

Budował machiny obronne; w czasie II wojny punickiej kierował obroną Syrakuz. Przypisuje mu się wynalezienie wielokrążka, dźwigu do podnoszenia i wywracania do góry dnem rzymskich statków, oraz zwierciadeł kulistych, które - skupiając promienie słoneczne - podpalały rzymską flotę.

Był konstruktorem największego okrętu starożytności "Syrakuzja", o długości 150 metrów.

Zabity przez żołnierza rzymskiego po zdobyciu Syrakuz. Na jego kamieniu nagrobnym wyryto cylinder zawierający kulę - na znak, że zmarły był wielkim matematykiem.

Blaise Pascal urodził się 19 czerwca 1623 w Clermont-Ferrand we Francji. Jego matka Antoinette Begon, zmarła gdy miał trzy lata, ojciec Étienne Pascal (1588–1651) przeprowadził się z rodziną do Paryża. Blaise miał dwie siostry: Ojciec Pascala sprowadzał do swego domu prywatnych nauczycieli. Młody naukowiec przebywał w towarzystwie wybitnych osobistości, takich jak: Marin Mersenne, Pierre de Fermat, Gilles de Roberval, Gérard Desargues, Claude Mydorge, Pierre Gassendi i Descartes, kształcąc się i rozwijając swe zainteresowania. Blaise Pascal odznaczał się nieprzeciętnymi zdolnościami już w wieku młodzieńczym. W wieku 16 lat napisał krótką rozprawę o przecięciach stożkowych oraz odkrył twierdzenie Pascala. W wieku 24 lat odkrył prawo ciśnienia w cieczach tzw. Prawo Pascala oraz rachunek prawdopodobieństwa. Poświęcił się początkowo studiom matematycznym i fizycznym (pierwszy użył barometru do oznaczenia wzniesienia nad poziom morza). W roku 1640 rodzina Pascalów przeniosła się do Rouen, gdzie Blaise pomagał swemu ojcu w prowadzeniu księgowości. Wskutek nieszczęśliwego wypadku, którego padł ofiarą na moście Neuilly, skierował swój umysł w stronę zagadnień filozoficzno-religijnych. W roku 1656 zerwał z paryskim życiem towarzyskim i osiedlił się w pobliżu Port-Royal, zbliżył się do jansenistów i oddał studiom religijno - filozoficznym. Zaczął utrzymywać bliskie kontakty z klasztorem Port-Royal w Paryżu, jednym z największych centrów jansenizmu. Zmarł 19 sierpnia 1662 roku wyczerpany chorobami w Paryżu.

Wyznaczanie gęstości regularnych brył i cieczy

Dla regularnych brył wyznaczanie gęstości sprowadza się do bezpośredniego pomiaru masy oraz wymiarów geometrycznych. Po obliczeniu V (objętości) danej bryły i podstawieniu do wzoru

możemy wyznaczyć gęstość tej bryły. Objętość brył o nieregularnych kształtach mierząc objętość wypartej cieczy po zanurzeniu bryły w cylindrze miarowym. Objętość bryły określa

W przypadku ciał o dużych wymiarach, można zmierzyć objętość cieczy wypływającej ze zlewki wypełnionej jakąś cieczą do pełna.

Zastosowanie prawa Archimedesa do wyznaczania gęstości

Korzystając z prawa Archimedesa, możemy wyznaczyć gęstość ciała stałego lub cieczy. Ciało stałe zawieszamy na wadze sprężynowej i mierzymy wartość jego ciężaru

Na ciało zanurzone w cieczy działają trzy siły:

Zgodnie z trzecią zasadą dynamiki wartość siły, którą ciało działa na sprężynę wagi, jest także równa R i tę wartość odczytaliśmy w pomiarze.

Korzystając z danych uzyskanych w doświadczeniu, możemy obliczyć objętość V wypartej cieczy, równą objętości ciała:

Gęstość ciała ρ_x obliczamy z definicji gęstości:

Podobnie można wyznaczyć gęstość cieczy (ρ_c). Ciało pomocnicze, które tonie zarówno w wodzie, jak i w badanej cieczy ważymy trzykrotnie:

Z powyższych równań obliczamy objętość ciała pomocniczego V i wyniki przyrównujemy:

skąd wiadomo, że:

Zastosowanie prawa Pascala do wyznaczania gęstości

W przypadku różnych cieczy nie mieszających się ze sobą, możemy przeprowadzić następujące rozumowanie:

jeśli ciecze znajdują się w równowadze, czyli poziom zetknięcia cieczy nie przesuwa się ani w górę, ani w dół, ciśnienie słupów cieczy o wysokościach h₁ i h₂ (mierzone od poziomu zetknięcia cieczy) są jednakowe:

p₁ = p₂

h₁ ρ₁ g = h₂ ρ₂ g

czyli:

h₁ ρ₁ = h₂ ρ₂

Ze wzoru wynika, że wysokości słupów dwóch różnych cieczy w naczyniach połączonych, mierzone od poziomu zetknięcia cieczy, są odwrotnie proporcjonalne do gęstości cieczy.

2)Narysuj i wyjaśnij zaleznośc między stężeniem a przewodnictwem roztworu

Przewodnictwo roztworów elektrolitów

Roztwory elektrolitów w wyniku migracji jonów przewodzą prąd elektryczny. Zatem określenie wielkości charakteryzujących przewodnictwo może dostarczyć informacji o liczbie jonów obecnych w roztworze a zatem w efekcie do ilościowego oznaczenia (w przypadku mocnych elektrolitów) bądź wyznaczenia stałej dysocjacji (dla słabych elektrolitów).

Podstawowym pomiarem stosowanym w badaniach ruchu jonów jest pomiar przewodnóści L roztworu będącej odwrotnością jego oporu R (L = 1/R). Opór wyrażamy w omach W, zatem jednostką przewodności próbki jest W^-1. Jednostka ta nosi obecnie nazwę simensa, 1 S = 1 W^-1. Oporność R przewodnika o oporności właściwejr, długości l i polu przekroju A dana jest wzorem: . Analogicznie przewodność L dla roztworu elektrolitu

                                                                                                                   (3)

gdzie k jest przewodnością właściwą, k zaś stałą naczynka konduktometrycznego. Jeżeli przewodnictwo wyrazimy w S, wymiary zaś podamy w m to w układzie SI jednostką kjest S·m^-1.

Przewodnictwo właściwe roztworu zależy od liczby obecnych w nim jonów, dlatego zazwyczaj wprowadza się przewodnictwo molowe L_m zdefiniowane jako:

                                                                                                                                (4)

gdzie c jest molowym stężeniem wprowadzonego elektrolitu. W układzie SI przewodnictwo molowe wyrażamy w S·m²·mol^-1. Typowe wartości przewodnictwa molowego wynoszą około 10 mS·m²·mol^-1 (gdzie 1 mS = 10^-3 S).

Gdyby przewodnictwo właściwe k było proporcjonalne do stężenia elektrolitu, to jego przewodnictwo molowe byłoby od stężenia niezależne. Jednakże, w praktyce stwierdzono, że przewodnictwo molowe zmienia się ze stężeniem. Jednym z powodów takiej zależności jest fakt, że liczba jonów w roztworze nie musi być wcale proporcjonalna do stężenia elektrolitu. Przykładowo, stężenie jonów w roztworze słabego kwasu zależy od stężenia tego kwasu w sposób dość złożony, a podwojenie stężenia nie powoduje dwukrotnego zwiększenia liczby jonów. Co więcej, ponieważ jony silnie ze sobą oddziałują przewodnictwo roztworu nie jest ściśle proporcjonalne do liczby obecnych jonów. Przyjmując konkretny model mikroskopowy (np. oddziaływań z polem elektrycznym czy lepkości) można otrzymać zależność przewodności molowej od stężenia.

Dla elektrolitów mocnych ulegających praktycznie całkowitej dysocjacji stężenie jonów w roztworze jest proporcjonalne do stężenia wprowadzonego elektrolitu. Obszerne badania przeprowadzone w XIX wieku przez Kohlrauscha wykazały, że przy niskich stężeniach przewodnictwo molowe mocnych elektrolitów zależy od kwadratowego pierwiastka ze stężenia:

                                                                                                                  (5)

Zależność ta nosi nazwę prawa Kohlrauscha. Stała L°_m jest granicznym przewodnictwem molowym, czyli przewodnictwem molowym przy stężeniu zmierzającym do zera (gdy efektywnie jony znajdują się nieskończenie daleko od siebie i nie oddziałują ze sobą). Stwierdzono, że stała K w większym stopniu zależy od stechiometrii elektrolitu (tj. czy jest on typu MA, czy też M₂A itp.), niż od jego rodzaju.

Kohlrausch wykazał również, że stałą L°_m można wyrazi jako sumę wkładów pochodzących od poszczególnych jonów. Jeśli graniczne molowe przewodnictwo kationów oznaczymy za pomocą l₊, anionów zaś l_–, wówczas prawo niezależnej migracji jonów przyjmuje postać

                                                         L°_m = n₊l₊ + n_–l_–                                                       (6)

gdzie n₊ i n_– oznacza liczbę kationów i anionów we wzorze stechiometrycznym elektrolitu (np. n₊ = n_– = 1 dla KCl, a n₊ = 1, n_– = 2 dla BaCl₂). Ten prosty wynik, który można zrozumieć przyjmując, że jony poruszają się niezależnie, gdy stężenie zmierza do zera, pozwala na określenie granicznego przewodnictwa molowego dowolnego elektrolitu mocnego na podstawie danych tablicowych.

Ponieważ szybkość wędrówki określa szybkość transportu ładunku przez roztwór możemy oczekiwać, że ze wzrostem lepkości roztworu oraz rozmiarów jonów, przewodnictwo roztworu będzie maleć. Dla dużych jonów przewidywania te znajdują potwierdzenie doświadczalne, lecz zależność taka nie jest spełniona dla jonów o niewielkich rozmiarach. Przykładowo, przewodnictwo molowe jonów  i [Fe(CN)₆]^3– odpowiednio wynoszą 20,7 i 30,3 mSm²mol^–1. Natomiast dla metali alkalicznych przewodnictwo jonowe rośnie od Li⁺ do Cs⁺ pomimo, że ich promień jonowy także rośnie. Paradoks ten można wyjaśnić, jeśli uświadomimy sobie, że jony o niewielkich rozmiarach wytwarzają silniejsze pole elektryczne niż jony większe, przeto ulegają one silniejszej solwatacji. Zatem jon o małym promieniu jonowym może posiadać większy promień hydrodynamiczny, gdyż migrując przez roztwór ciągnie on ze sobą więcej cząsteczek rozpuszczalnika.

 

Opracowane na podstawie: Peter William Atkins, Chemia fizyczna, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001.

3) elektroda kalomelowa

Elektroda kalomelowa - półogniwo, elektroda, elektroda drugiego rodzaju, którą stanowi rtęć stykająca się z chlorkiem rtęci(I) (w celu zabezpieczeniaelektrody przed obecnością Hg²⁺ do sporządzenia jej nie używa się czystego kalomelu, lecz pasty kalomelowej zawierającej niewielkie ilości rozdrobnionej rtęci) w roztworze chlorku potasu (KCl). Schematycznie tę elektrodę można przedstawić następująco:

Hg | Hg₂Cl₂ | Cl^-

Reakcja elektrodowa:

Hg₂Cl₂ + 2e^- ⇌ 2Hg(c) + 2Cl^-(r)

wskazuje, że potencjał takiego półogniwa zależy od stężenia jonów chlorkowych. Stosując nasycony roztwór jonów Cl- (np. KCl), uzyskuje się półogniwo o stałym potencjale, który w temperaturze 25 °C wynosi E = + 0,2679 V.

Elektroda kalomelowa jest często stosowana w praktyce laboratoryjnej jako półogniwo odniesienia do pomiaru potencjału innych półogniw, zamiast niewygodnej w użyciu elektrody wodorowej.

4)jakie rodzaje energii składają sie na energię całkowitą elektronu

Energia kinetyczna?

5) powiązanie między liczbą falową a częstościąz di-fali

Liczba falowa – w fizyce jeden z parametrów fali harmonicznej. Zdefiniowana jest wzorem

,

gdzie:

k — liczba falowa, w układzie SI jednostką jest 1/m;

λ — długość fali, w metrach.

Użycie liczby falowej w miejsce długości fali upraszcza zapis równania falowego.

Uogólnieniem liczby falowej dla równania opisującego falę na płaszczyźnie lub w przestrzeni jest wektor falowy.

W spektroskopii [edytuj]

W spektroskopii liczbą falową  nazywa się często odwrotność długości fali:

.

Wówczas dla odróżnienia liczbę falową używaną w równaniu fali nazywa się kątową liczbą falową.

Przedstawienie widma absorpcji lub widma emisji w jednostkach liczb falowych jest wygodniejsze, ponieważ skala ta jest proporcjonalna do energii i z widm możemy bezpośrednio odczytać informację o rozkładzie (odległościach w jednostkach energii) stanów elektronowych.