Tradycyjne funkcje paktu faktograficznego oraz charakterystyka sposobów transformowania go i odstępowania od niego.

Pierwotnie pakt faktograficzny stanowił niepisaną umowę pomiędzy nadawcą a odbiorcą, która mówiła o tym, że to co jest pokazywane lub opisywane jest prawdziwe, oparte na rzetelnych faktach, w miarę możliwości oddzielonych od komentarza. Podtrzymywaniu paktu służą rozmaite strategie faktyczności.

Jednym z najbardziej istotnych paradygmatów jest sam fakt odczytywania wiadomości. Dawniej dziennikarze w serwisach informacyjnych mieli przed sobą kartki z tekstem. Wynikało to
z przeświadczenia, że to co jest zapisane na papierze jest bardziej rzetelne, ponieważ ktoś musiał to wcześniej przygotować. Współcześnie używa się telepromptera, który dla odbiorców jest niewidoczny. Dlatego też prezentem musi balansować pomiędzy stwarzaniem iluzji, że „mówi”
z głowy, a podkreślaniem że tekst jednak był wcześniej przygotowany. Często zdarza się, że pomimo korzystania z telepromptera, przed prowadzącym leżą różne materiały albo otwarty laptop.

Innym istotnym elementem , który podkreślać na prawdziwość serwisu, jest zamieszczanie filmów „z terenu”. To, że coś zostało pokazane ma wzbudzić przekonanie widza, iż jest prawdziwe.

W serwisach informacyjnych niezwykle ważna jest rola ekspertów i specjalistów.
W przypadku Polski, najczęściej są to naukowcy oraz osoby o społecznie wiarygodnej kompetencji np. politolodzy, socjologowie, prawicy, lekarze. Z reguły nie są to politycy oraz urzędnicy, ponieważ ich wiarygodność jest uważana za bardzo niską. Istotne jest więc podkreślanie i dokładna identyfikacja tytułów naukowych. Aby podnieść stopień wiarygodności danego eksperta często są oni ukazywani na tle np. regału z książkami lub w białym fartuchu na oddziale szpitalnym.

Na odczucie prawdziwość wpływ mają również prezenterzy telewizyjni. Przez wiele lat obowiązkowo musiał to być mężczyzna, co wiązało się z stereotypem, mówiącym, że to właśnie mężczyźni są bardziej kompetentni i wiarygodni. Jednak istniały również inne obostrzenia- prowadzący nie mógł być zbyt młody, ponieważ widzowie odczuwają większe zaufanie do osób dojrzałych, mających teoretycznie większą wiedzę. Dzisiaj w serwisach występują również kobiety, pojawiają się głownie tam, gdzie stacja chce zwrócić uwagę na swój nowoczesny, otwarty charakter. Lecz w tym przypadku także nie ma pełnej dowolności. Kobiety na pewną dopierane są pod względem urody, ponieważ zazwyczaj pełnią funkcje dekoracyjną. Nadaje się prezenterkom surowego, męskiego wyglądu, głownie poprzez odpowiedni strój. Kobieta, która pojawia się razem z mężczyzną na wizji, zwykle jest od niego młodsza, przypada jej odczytywanie lżejszych newsów. Natomiast w sytuacji, gdy pojawiają się dwie kobiety, jedna stylizowana jest na straszą, bardziej męską, druga z kolei ma być bardziej kobieca.

Samo zachowanie dziennikarzy również ma na celu podkreślenie wiarygodności. Stosują lekką gestykulacje, ale przede wszystkim patrzą prosto w kamerę, przez to widz ma wrażenie, jakby patrzał mu prosto w oczy.

Warto zwrócić uwagę na tło. Zwykle jest to studio redakcyjne, gdzie w tle widz może obserwować jak dziennikarze pracują. Budowa serwisu oparta jest na tzw. męskim sposobie narracji, co oznacza narracje o jasno określonym temacie, pozbawioną dygresji, wewnętrznie zhierarchizowaną. Ważny jest również język, którego używają dziennikarze, jest on pełen nazw własnych, danych statystycznych, liczb, różnych szczegółów.