Normy cieplne budynków- podstawowe informacje

Art-Presse

Według przepisów Prawa Budowlanego budynki i instalacje w budynkach powinny być zaprojektowane w taki sposób, żeby ilość energii cieplnej potrzebnej do ogrzania była utrzymana na racjonalnie niskim poziomie. Stało się to podstawą do ustalenia norm cieplnych, jakie musi spełnić budynek by spełnić ten wymóg. Dla budynków jednorodzinnych oblicza się alternatywnie współczynnik przenikania ciepła dla ścian U (W/m2K), lub wskaźnik sezonowego zapotrzebowania na ciepło E.

Współczynnik U jest uniwersalny i jest stosowany do każdego budynku, wskaźnik E uwzględnia zaś indywidualny charakter budynku określając szczegółowy bilans zysków i strat ciepła dla każdego pomieszczenia. Zaletą wskaźnika E jest możliwość opracowania szczegółowego bilansu energetycznego danego budynku i określenia jego wartości pod kątem energooszczędności (koszt ogrzewania).

Wskaźnik E mogą wyliczyć wyspecjalizowane firmy opracowując audyt energetyczny budynku.

Ocieplenie i modernizacja pozwalają zaoszczędzić energię cieplną.
Ocieplenie ścian i dachu - oszczędność ciepła 20%-30%
Modernizacja instalacji - oszczędność ciepła 10-20%
Wymiana okien na 3-szybowe - oszczędność ciepła 10-15%
Usprawnienia w węźle cieplnym - oszczędność ciepła 10-15%

Do końca lat 80-tych domy w Polsce budowano głównie ze ścianami jednowarstwowymi z cegły i betonu. Zaostrzone kryteria cieplne sprawiły, że budynki wybudowane w poprzednich latach nie spełniają aktualnych wymagań normowych i wymagają docieplenia. Aby poprawić tę sytuację opracowano w Polsce kilka metod ociepleń, w zależności od rodzaju budynku, jego konstrukcji i przeznaczenia.

Ocieplenie ściany jednowarstwowej na zewnątrz styropianem lub wełną mineralną i odpowiednie zabezpieczenie izolacji tynkiem lub okładziną stworzyło ścianę dwuwarstwową i prostą w wykonaniu metodę termorenowacji budynku. Systemy te chronią elewacje przed działaniem wiatru i wilgoci, likwidują zjawiska przemarzania, a jednocześnie pozwalają dowolnie kształtować i naprawiać elewacje za pomocą wielokolorowych tynków o różnych fakturach, jak również za pomocą blach i okładzin z tworzyw sztucznych.

Systemy ocieplania i termorenowacji ścian
Metoda lekka ocieplania polega na przymocowaniu do ścian zewnętrznych budynku warstwy izolacji cieplnej i odpowiednim wykończeniu. Ocieplanie metodą lekką stosuje się przy projektowaniu ścian w budynkach nowo wznoszonych i w celu docieplenia ścian budynków już istniejących. Wskazane jest aby warstwę izolacji mocować na zewnątrz przegrody w celu ochrony ściany przed przemarzaniem i pękaniem pod wpływem zmiennych warunków atmosferycznych. Najpopularniejszymi metodami dociepleń budynku są: metoda lekka mokra, metoda lekka sucha.

Metoda lekka mokra polega na przymocowaniu do podłoża płyt ze styropianu, pokryciu ich cienką warstwą wyprawy zbrojonej siatką szklaną, a na koniec warstwą wykończeniową (tynk lub siding). Każda z tych warstw pełni określoną funkcję. Styropian stanowi właściwą izolację termiczną, siatka zabezpiecza przed uszkodzeniami mechanicznymi, a warstwa wykończeniowa – przed wpływami atmosferycznymi.
Metodę lekką mokrą można stosować do ocieplenia ścian:
- murowanych (z cegły, pustaków ceramicznych i betonowych, betonu komórkowego), otynkowanych lub nieotynkowanych,
- betonowych monolitycznych i prefabrykowanych, z powierzchnią wykończoną lub niewykończoną

Różnice pomiędzy systemami ocieplenia oferowanymi przez różne firmy sprowadzają się do szczegółów takich jak: rodzaj zastosowanej wyprawy, masy klejącej, wykończenie płyt styropianowych oraz sposób ich mocowania do podłoża (tylko klej i łączniki), materiały dodatkowe (gruntujące).
Każdy system tworzy całość, w którym poszczególne materiały są tak zestawione, aby ocieplenie charakteryzowało się ustalonymi parametrami.

Metoda lekka sucha - polega na ociepleniu ścian płytami o wysokiej izolacyjności termicznej, które umieszcza się między elementami rusztu (z blachy stalowej ocynkowanej, impregnowanych łat drewnianych). Izolację zabezpiecza się od zewnątrz blachami, panelami PCV, lub sidingiem. Zaletą metody, stosowanej głównie w budownictwie przemysłowym jest możliwość prowadzenia robót dociepleniowych w zimie i duża odporność warstwy zewnętrznej na uszkodzenia mechaniczne. Wadą jest znacznie mniejszy wybór faktur i kolorów elewacji i wyższy koszt docieplenia niż w metodzie lekkiej mokrej.

Metoda natrysku pianki poliuretanowej, skrawków wełny mineralnej, lub szklanej polega na natryskiwaniu spienionej pianki na izolowane powierzchnie. Metodę stosuje się do ocieplania dachów, stropów, podłóg i ścian (można nią wypełniać szczeliny powietrzne w ścianach warstwowych). Ma zastosowanie zarówno przy budowie nowych obiektów jak również przy remontach, termorenowacji obiektów budowlanych i instalacji już istniejących. Technologia natrysku pozwala na całkowite wypełnienie przestrzeni, pokrycie izolowanych i docieplanych budynków i zapewnia niskie straty ciepła, co prowadzi do dużej oszczędności energii i redukcji kosztów poniesionych na ogrzanie budynku. Warstwa pianki o grubości 10 cm zapewnia współczynnik przenikania ciepła U na poziomie 0,19 – 0,23 W/m2K.