antropocentryzm – podejście, które zakłada, iż człowiek znajduje się w centrum wszechświata i wszelkie inne byty są mu w sposób naturalny podległe; człowiek ma prawo do nieograniczonego korzystania z wszelkich zasobów naturalnych na swoje potrzeby (świat stworzony dla człowieka).

ekocentryzm (zaprzeczenie antropocentryzmu) – nauka i technika, służące dotąd panowaniu człowieka nad przyrodą, mają być przekształcone w narzędzia jej ochrony.

biocentryzm – wszystkie organizmy mają taką samą wartość, powinny więc mieć równe prawa; natura ma wrodzone nieodłączne i wewnętrzne wartości, które nie powinny podlegać ludzkim potrzebom.

bioregionalizm – istotą jest promowanie jedności między środowiskiem a zamieszkującymi je ludźmi.

ekofilozofia – filozofia ekologiczna, filozofia nadziei, podstawą jest system wartości ekologicznych skoncentrowanych wokół takich problemów jak: troska o przyrodę, szacunek wobec Ziemi i organizmów, sprawiedliwość, tolerancja, współdziałanie na rzecz ochrony życia.

Ekologia społeczna – zajmuje się wpływem, jaki wywiera usytuowanie jednostek w przestrzeni na rodzaj stosunków między nimi, ich zachowanie i ich cechy.

Ekologia głęboka – istotą jest zmiana stylu życia, poprzez zmianę świadomości człowieka, jego stosunku do natury i samego siebie oraz zmianę sposobu myślenia o przyrodzie i dostrzeżenie łączących nas z nią związków.

Ekoetyka – etyka ekologiczna, zajmuje się odpowiedzią na pytanie o moralne postępowanie człowieka wobec przyrody.

Ekofeminizm – zakłada, że los kobiety i los Ziemi są podobne, bo naznaczone męską dominacją.

Ziemia cierpi, ponieważ została zdominowana przez rozwój mężczyzn i jest kontrolowana przez męską technologię, naukę i przemysł.

Kobieta cierpi, bo jej zadaniem jest dostarczanie potomków, służenie mężczyznom i patriarchalnym wzorcom – androcentryzm (stawianie pierwiastka męskiego w centrum uwagi).