Pomysł powrotu do dźwięku sprawiło pojawienie się silnego konkurenta – radia, które było dostępne także dla biedniejszych ludzi. Ludzie nie chcieli już wychodzić do kina, gdyż wiadomości dostawali w zaciszu domowym przez radio.
Wielka piątka miała między sobą umowę, że żadne z nich nie wprowadzi pierwsza dźwięku do kina. Ustaliły się już systemy produkcji i przez mus wprowadzenia dźwięku wszystko się rozwaliło. Gdy pojawił się dźwięk, musiano również wprowadzić scenariusz. Potrzeba było całego zespołu ludzi, żeby ogarnąć film z dźwiękiem. W przeciwieństwie do niemych filmów, które mogły być odtwarzane w każdym zakątku świata, gdy wprowadzono dźwięk trzeba było przystosować sale kinowe (słaba akustyka sal doprowadziła do tego, ze albo je przebudowywano, albo burzono). Wytwórnie kinowe były na granicy bankructwa, musiały zaryzykować i wyposażyć sale i zatrudnić fachowców.
Powszechnie za pierwszy udźwiękowiony film uważa się „Śpiewaka jazzbandu” (1927)w reżyserii Alana Croslanda [film częściowo udźwiękowiony, kwestie mówione są nieme lub pokazywane na planszach, rola główna – Al Jolson – zgodnie z modą występował na scenie wymalowany czarną pastą do butów za murzyna; aktor słynął z niezwykłej ekspresji wokalnej, ekspresywnej mimiki i gestykulacji] i datę jego premiery uważa się za przełomową. Za jego sprawą stało się oczywistością, ze publiczność nie tylko akceptuje człowieka mówiącego z ekranu, ale wręcz czeka na kino dźwiękowe. Już dwa lata później cała produkcja światowa (za wyjątkiem Związku Radzieckiego) przeszła na film dźwiękowy. Wzbogaciło to film o nowe środki wyrazu. Bardzo szybko wykorzystał to Walt Disney. Wyreżyserował film z serii przygód o Myszce Miki pod tytułem „Parowiec Willie”. Z racji tego, że był to film animowany, muzyka grała w nim bardzo dużą rolę. Dźwięk dokładany był podczas obróbki, a nie tak jak wcześniej Amerykanie robili – nagrywali jednocześnie i obraz i dźwięk. Nietrudno zauważyć, ze w pierwszych realizacjach filmów dźwiękowych dominowała chęć zaprezentowania nowych zdobyczy techniki, tym samym mniejszą wagę przywiązywano do artystycznego poziomu.
Kamery działały głośno i żeby je wygłuszyć były obudowywane dźwiękochłonną obudową (blimp), przez co ponownie została unieruchomiona.
Powstaje nowy rodzaj – film typu talkie. Były to filmy gadane, w których występował przerost dialogu oraz mała ilość fabuły. Z talkies wywodzą się również sound film oraz musicale, które dzięki ogromnemu powodzeniu uratowały Hollywood przed kryzysem. Robiono też ujęcia pod wodą.
Wynalazek filmu mówionego został entuzjastycznie przyjęty przez widzów, w przeciwieństwie do twórców kina niemego. Ch. Chaplin twierdził, że jest to sezonowa nowinka techniczna i sam nakręcił swoje filmy „Światła wielkiego miasta” (1931) i „Dzisiejsze czasy” (1936) bez dialogów, choć była w nich muzyka i efekty. Główny zarzut dotyczył problemów technicznych z nagrywaniem dźwięku na planie i związanymi z tym wielkimi ograniczeniami w ruchu kamery (widać to w filmie „Deszczowa piosenka” 1952)
Wraz z wprowadzeniem filmów dźwiękowych pojawił się problem z gwiazdami kina niemego. Wiele gwiazd z tego okresu musiało pożegnać się z karierą. Nie umieli się dopasować do nowo panujących warunków. Tę barierę udało się pokonać jednej z najsłynniejszych aktorek tamtego okresu – Grecie Garbo. Aktorka po raz pierwszy odezwała się w filmie „Anna Christie” podczas sceny w barze zamawiając szklankę whisky. Publika oszalała. Plakaty reklamujące film, okryte były hasłami „Greta mówi”. Ludzie przychodzili tylko po to, by usłyszeć jej głos. Podobnie było z filmem „Ninoczka” gdzie Greta zagrała pierwszą komediową rolę w jej karierze zrywając z wizerunkiem kobiety cichej, niedostępnej, wyalienowanej.
Żeby móc robić różne wersje językowe filmu, dawano aktorom tekst w formie fonetycznej, dopiero później wprowadzono dubbing. Czasem problem głosu aktora rozwiązywano podkładaniem pod nich głosu innej osoby.
Równo z kinem dźwiękowym zaczynają się horrory oraz filmy gangsterskie. Za pierwszy, udźwiękowiony film grozy uważa się „Draculę” (1931) Toda Browinga. Natomiast filmy gangsterskie pokazują aktualne problemy społeczne tamtych czasów. Przedstawiają problemy dziejące się na bieżąco, (przykładowo prohibicja w USA), z pierwszych stron gazet. Filmy opowiadają o losach przestępców i gangsterów, które najczęściej rozgrywały się w stanach zjednoczonych. Filmowi gangsterzy grają takich grzecznych, sympatycznych chłopców z nizin społecznych. Zostali tak przedstawieni na przykład w „Małym Cezarze” czy „Człowieku z blizną”, który ze względu na swoją jakość artystyczną został uznany za klasyk w swoim gatunku.
Wczesne lata30. to okres poszukiwań zmierzających do nadania artystycznego kształtu kinu dźwiękowemu. Zakresie tych doświadczeń w Europie kluczową rolę odegrał francuski reżyser René Clair. Jego filmy „Pod dachami Paryża”, „Milion”, „Niech żyje wolność” przyniosły rozwiązania uznane za wzorcowe w twórczym zastosowaniu dźwięku. Najwybitniejszym z nich jest „Milion” (o pogoni za marynarką z loteryjnym losem w kieszeni)i oznacza się prawdziwą wirtuozerią formalną. Posiada zręczną intrygę, znakomite tempo, wyraziste postacie i dowcipny dialog. Jest dosłownie przepojony muzyką, która w matematyczny sposób rytmizuje ruch w obrazie i montażu ujęć. Dominują partie wokalne, które stale towarzyszą akcji „popychając” ją do przodu. Film jest często określany jako „filmowy balet” lub „filmową operetkę”. Szereg clairowskich pomysłów (zwłaszcza posługujących się kontra-punktem obrazu i dźwięku) weszło na stałe do antologii filmowych rozwiązań formalnych, jak np. zastosowanie odgłosów z meczu rugby jako tła do sceny walki o marynarkę. Zarówno on, jak i inne jego filmy stały się podstawą francuskiego populizmu filmowego, którego bohaterami byli przeciętni mieszkańcy miast lub miasteczek. Ich charaktery były uproszczone, a przeżywane historie niezbyt skomplikowane. Słowem CLAIRYZM określamy twórczość komediową z prostą fabułą i znaczącą rolą warstwy muzycznej.
Najważniejsze filmy:
„Śpiewak jazzbandu” (1927), reż. Alan Crosland – fabuła pozwoliła Jolsonowi zarówno na prezentację repertuaru jazzowego, jak i włączenie pieśni hebrajskich. W pierwotnym zamiarze miał być to film muzyczny w konwencji niemej w zakresie słowa, z dialogami w postaci napisów. Jednak w trakcie realizacji zdecydowano się na włączenie zaimprowizowanych na planie kilkunastu wypowiedzi. I to właśnie one spowodowały gorące przyjęcie filmu przez publiczność. Schemat stworzony przez ten film powtarzano w wielu innych filmach, w których występowały gwiazdy, np. M. Chevalier
„Dusze czarnych”(1929) reż. King Vidor
„Błękitny anioł” (1930) reż. Joseph von Sternbeg
„Pod dachami Paryża” (1930), „Milion” (1931), „Niech żyje wolność” (1932)reż. Rene Clair