BUDOWA TEODOLITU:
1. Spodarka
2. Śruby poziomujące
3. Płytka sprężynująca
4. Śruba dociskowa
5. Pion optyczny
6. Okular pionu optycznego
7. Alidada
8. Limbus
9. Sprzęg repetencyjny
10. Libella alidadowa
11. Libella okrągła
12. Leniwka alidady
13. Zacisk alidady
14. Zacisk lunety
15. Leniwka lunety
16. Dźwigary
17. Krąg pionowy
22. Pierścień ogniskujący
18. Celownik kolimatorowy
23. Lunetka systemu odczytowego
19. Luneta
24. Okular lunetki systemu odczytowego
20. Obiektyw lunety
25. Lusterko oświetlające system odczytowy
21. Obiektyw lunety
26. Przełącznik kręgu poziomego i pionowego
Czynności na stanowisku pomiarowym :
1. Sprzęgamy spodarkę z alidadą i skręcamy instrument ze statywem.
2. Ustawiamy statyw nad punktem - centrujemy instrument i poziomujemy, aby znaczek centrujący znajdował się na środku punktu geodezyjnego oraz instrument był spoziomowany.
Aby dokonać pomiaru:
3. Celujemy na punkt – robimy to obracając alidadę wokół osi przy użyciu
celownika zgrubnego. Gdy naprowadzimy na cel, sprawdzamy widoczność obrazu przez lunetę. Za pomocą pokrętła na okularze ustawiamy ostrość widzenia obrazu oraz ostrość krzyża kresek.
4. Jeśli obraz jest już widoczny, blokujemy alidadę i lunetę zaciskami. Używając obu leniwek ustawiamy środek krzyża kresek na punkt celu.
5. W okularze mikroskopu odczytowego obserwujemy powiększony obraz podziału limbusa (na tle wskaźnika odczytu). Odpowiednio nachylając i skręcając ustawiamy oświetlenie, celem uwyraźnienia odczytu. W tym momencie należy także ostrość podziałów wskaźnika odczytu oraz limbusa odpowiednio obracając pierścień soczewki znajdującej się na zakończeniu okularu obiektywu.
6. Dokonujemy odczytu. Wynik zapisujemy w dzienniku pomiarowym.
7. Celem wyeliminowania błędu robimy pomiar kierunku na cel pierwszy w dwóch położeniach lunety. Analogicznie postępujemy w przypadku drugiego celu i z różnic uśrednionych kierunków wyznaczamy kąt.
metoda pojedynczego pomiaru kąta(inaczej: pomiar zwykły, pomiar jednego
kąta) - pomiar jednego kąta poziomego z jednego stanowiska pomiarowego.
Najczęściej stosowana metoda w pomiarach poligonów i ciągów sytuacyjnych.
Pomiar kąta wykonujemy w obu położeniach lunety.
Wycentrowanie i wypoziomowanie teodolitu.
Nakierowanie lunety na cel lewy, odczyt i zapis wartości kąta;
Nakierowanie lunety na cel prawy, odczyt i zapis wartości kąta;
Obrócenie lunety przez zenit w II położenie;
Nakierowanie lunety na cel lewy, odczyt i zapis wartości kąta;
Nakierowanie lunety na cel prawy, odczyt i zapis wartości kąta;
Obliczenie różnicy średnich wartości dla wartości mierzonego kąta.
metoda kierunkowa pomiaru kąta – polega ona na celowaniu do kolejnych punktów, które wyznaczają pęk prostych, wychodzących ze stanowiska i wykonaniu odczytów kierunków dla tych samych punktów oraz określeniu kierunków zredukowanych do celowej punktu wyjściowego. Metoda ta jest wykorzystywana w pomiarach niewymagających najwyższej dokładności określania kątów.
Przebieg pomiaru kąta:
1. Wycentrowanie i wypoziomowanie teodolitu.
2. Ustawienie lunety w taki sposób, aby wartość odczytanego kąta była jak najbliższa
3. Naciśnięcie przycisku sprzęgającego limbus z alidadą.
4. Nakierowanie lunety na cel lewy, odczyt i zapis wartości kąta.
5. Zwolnienie przycisku sprzęgającego limbus z alidadą.
6. Nakierowanie lunety na cele kolejne, odczyty i zapisy wartości kątów.
7. Obliczenie średnich wartości kierunków zredukowanych.
NIWELACJA GEOMETRYCZNA
1. Sprzęt pomiarowy:
- łata niwelacyjna (geodezyjna) - przyrząd geodezyjny stosowany w niwelacji. Na przedniej stronie łaty naniesiony jest podział – grafika wykonana w kontrastowych kolorach umożliwiająca odczytanie odległości od stopy łaty do osi celowej niwelatora.
- statyw
- niwelator – instrument geodezyjny umożliwiający pomiar różnicy wysokości (niwelacji) pomiędzy punktami terenowymi (w naszych pracach użyty model Sokkia).
podział niwelatorów:
libellowe – przestarzałej konstrukcji, praktycznie już nie wykorzystywane, przed wykonaniem każdego pojedynczego odczytu z łaty należy dodatkowo poziomować oś celową lunety przy użyciu libelli kolimacyjnej;
automatyczne (samopoziomujące) – obecnie bardzo powszechne, wyposażone w automatyczny kompensator osi celowej zamiast ręcznie obsługiwanej libelli niwelacyjnej;
laserowe – realizujące oś poziomą poprzez wysyłanie widzialnej wiązki laserowej, w wersji rotacyjnej – wirujący promień lasera realizuje w przestrzeni powierzchnię poziomą;
kodowe (cyfrowe) – umożliwiające automatyczne wykonanie odczytu ze specjalnych łat z kodem kreskowym
budowa
spodarka - dolny, nieruchomy, trójkątny lub okrągły element, zawierający trzy gniazda śrub ustawczych i tuleję, w której obraca się oś alidady; spodarka jest przykręcana do statywu przy pomocy śruby sercowej;
alidada - część ruchoma, obracająca się względem spodarki
luneta - składająca się z obiektywu, wewnętrznej soczewki ogniskującej, płytki ogniskowej, na której znajduje się celowniczy krzyż kresek oraz z okularu;
libella niwelacyjna (rurkowa) - o przewadze 25 do 30;
libella okrągła - o przewadze 10', mocowana na alidadzie
niwelacja „ze środka” Pomiar różnicy wysokości odbywa się z niwelatorem ustawionym w dowolnym punkcie symetralnej odcinka łączącego dwie łaty niwelacyjne. W niwelacji ze środka szalenie ważne jest ustawienie niwelatora w równej odległości od obu łat niwelacyjnych. Odległości te nie muszą być jak najkrótsze
Czynności wykonywane podczas niwelacji „ze środka”:
Ustawienie niwelatora pośrodku niwelowanego odcinka o (jego max. długość to 100m) , tak aby celowe były sobie równe z dokładnością do 1m.
Wykonanie odczytu z łaty wstecz, następnie odczytu w przód.
Zmiana wysokości instrumentu.
Wykonanie odczytu w przód, następnie odczytu wstecz.
Bieżąca kontrola różnic wysokości.
niwelacja „w przód” Polega na tym, że dokonujemy pomiaru różnicy wysokości z niwelatorem ustawionym nad punktem o znanej nam wysokości
Czynności wykonywane podczas niwelacji „w przód”:
Ustawienie niwelatora na jednym z dwóch punktów np.A (tych, gdzie będziemy wyznaczać różnicę wysokości), a na drugim ustawiamy łatę niwelacyjną.
Wykonanie odczytu na łacie oraz zmierzenie wysokości osi celowej niwelatora nad poziomem punktu A, tj. ustawiamy łatę niwelacyjną na punkcie A i odczytujemy na niej odległości do poziomu osi celowej.
Niwelacja trygonometryczna Pomiar różnic wysokości punktów wykonywany na podstawie pomierzonych odległości poziomych oraz kątów pionowych. Polega na wyznaczeniu różnicy wysokości między dwoma punktami terenowymi korzystając z zasad trygonometrii. Do wyznaczenia różnicy wysokości należy dokonać pomiaru długości poziomej między punktami terenowymi, kąta pochylenia odcinka zawartego między punktami terenowymi.