art. 207 §1 k.k. Znęcanie się fizyczne lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny - podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat (ścigane z urzędu)*.

art. 191 §1 k.k. Kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia - podlega karze pozbawienia wolności do lat 3 (ścigane z urzędu)*.

art. 197 §1 k.k. Kto przemocą lub groźbą bezprawną lub podstępem doprowadza inną osobę do obcowania płciowego, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10 (ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego)**.

art. 209 §1 k.k. Kto uporczywie uchyla się od wykonywania ciążącego na nim z mocy ustawy lub orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez nie łożenie na utrzymanie osoby najbliższej lub innej osoby i przez to naraża ją na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych - podlega karze pozbawienia wolności do lat 2 (ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego)**.

Od czerwca 2007 roku Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy
w Rodzinie "Niebieska Linia" IPZ PTP prowadzi Poradnię telefoniczną
w sprawach przemocy w rodzinie:

Warszawska "Niebieska Linia"

(0-22) 668-70-00

Poradnia działa w dni powszednie w godzinach 14.00 - 22.00;
dyżur prawny w ramach poradni odbywa się w poniedziałki i piątki w godz.: 18.00 - 22.00.

Zadanie realizowane jest na zlecenie Urzędu Miasta st. Warszawy.

Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie "Niebieska Linia" IPZ PTP prowadziło do końca 2006 roku poradnię telefoniczną, której głównym elementem był Ogólnopolski Telefon dla Ofiar Przemocy w Rodzinie - Niebieska Linia: 0 - 801 - 1200 - 02. 

Wszelkie pytania dotyczące funkcjonowania telefonu po tej dacie prosimy kierować do Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych (0-22-5320-325) (01-458 Warszawa, ul. Szańcowa 25).

Ogólnopolski Telefon dla Ofiar Przemocy w Rodzinie - Niebieska Linia działa od 3 lipca 1995 roku.

(Pomiędzy 03.07.1995 i 31.07.2002 funkcjonował numer 0 - 800 - 1200 - 02)

Oferta telefonu Niebieska Linia skierowana jest do:

• osób doznających przemocy w rodzinie,

• osób stosujących przemoc wobec bliskich,

• świadków przemocy domowej.

Do zadań telefonu Niebieska Linia należy:

• udzielania wsparcia psychologicznego osobom dzwoniącym,

• poradnictwo psychologiczne i prawne z zakresu przeciwdziałania przemocy w rodzinie,

• edukacja w zakresie zjawiska przemocy i alkoholizmu,

• motywowanie do podejmowania działań mających na celu przerwanie przemocy w rodzinie,

• kierowanie do lokalnych placówek dla osób mających kontakt z przemocą domową,

• interwencje w odpowiednich instytucjach.

Inne zadania telefonu Niebieska Linia to:

• prowadzenie i stała weryfikacja bazy danych o instytucjach i formach pomocy na terenie całego kraju dla osób  mających kontakt z przemocą domową,

• wydawanie ogólnopolskiego informatora o placówkach udzielających pomocy dla osób dotkniętych przemocą,

• zbieranie, opracowywanie i udostępnianie danych statystycznych z rozmów telefonicznych,

• wypracowanie standardów udzielania pomocy przez telefon osobom uwikłanym w przemoc.

Osoby dyżurujące przy telefonie Niebieska Linia posiadają wykształcenie wyższe zazwyczaj psychologiczne lub pedagogiczne. Ponadto każda osoba dodatkowo przechodzi szkolenie z zakresu podstawowych przepisów w zakresie prawa karnego, cywilnego i rodzinnego oraz zapoznaje się ze specyfiką pracy przez telefon z osobami uwikłanymi w przemoc. Zdobywa również wiedzę na temat różnych form pomocy ofiarom przemocy udzielanych przez placówki na terenie całego kraju.

Od 1995 roku każda rozmowa prowadzona przez Ogólnopolski Telefon dla Ofiar Przemocy w Rodzinie jest rejestrowana według specjalnie opracowanego formularza. W styczniu 1999 roku została uruchomiona komputerowa baza danych. Pozwala ona w sposób uporządkowany i systematyczny gromadzić dane o skali zjawiska przemocy domowej. Zawiera również szczegółowe i aktualne informacje o ludziach i instytucjach pomagających ofiarom przemocy domowej.

- Skrócone podsumowanie rozmów Ogólnopolskiego Telefonu dla Ofiar Przemocy w Rodzinie "Niebieska linia" za rok 2006(78KB - RTF)

- Skrócone podsumowanie rozmów Ogólnopolskiego Telefonu dla Ofiar Przemocy w Rodzinie "Niebieska linia" za rok 2005(62KB - RTF)

- Skrócone podsumowanie rozmów Ogólnopolskiego Telefonu dla Ofiar Przemocy w Rodzinie "Niebieska linia" za rok 2004(42KB - RTF)

- Skrócone podsumowanie rozmów Ogólnopolskiego Telefonu dla Ofiar Przemocy w Rodzinie "Niebieska linia" za rok 2003(32KB - RTF)

- Podsumowanie rozmów Ogólnopolskiego Telefonu dla Ofiar Przemocy w Rodzinie "Niebieska linia" za rok 2002
(51B - RTF)

- Podsumowanie rozmów Ogólnopolskiego Telefonu dla Ofiar Przemocy w Rodzinie "Niebieska linia" za rok 2001(50KB - RTF)

- Podsumowanie rozmów Ogólnopolskiego Telefonu dla Ofiar Przemocy w Rodzinie "Niebieska linia" za rok 2000(48KB - RTF)

- Podsumowanie rozmów Ogólnopolskiego Telefonu dla Ofiar Przemocy w Rodzinie "Niebieska linia" za rok 1999(49KB - RTF)

- Podsumowanie rozmów Ogólnopolskiego Telefonu dla Ofiar Przemocy w Rodzinie "Niebieska linia" za rok 1998(21KB - ZIP)

- Podsumowanie rozmów Ogólnopolskiego Telefonu dla Ofiar Przemocy w Rodzinie "Niebieska linia" za rok 1997(89KB - ZIP)

Ogólnopolskie Porozumienie Osób, Organizacji i Instytucji Pomagających Ofiarom Przemocy Niebieska Linia

 

Adresy instytucji udzielających pomocy »    

Ogólnopolskie Porozumienie Osób, Organizacji i Instytucji Pomagających Ofiarom Przemocy "Niebieska Linia" zostało powołane do życia w grudniu 1996 roku podczas III Ogólnopolskiej Konferencji "Przeciw przemocy". Skupia ono osoby i instytucje, które popierają program przeciwdziałania przemocy w rodzinie, a w szczególności służby społeczne, wymiar sprawiedliwości, dziennikarzy oraz ludzi dobrej woli, którzy się przeciwstawiają przemocy domowej i współdziałają w udzielaniu pomocy osobom pokrzywdzonym.

Do końca wrzesnia 2008 roku akces do Porozumienia zgłosiło 2656 osób oraz 1198 instytucji. Najwięcej osób należących do Porozumienia mieszka i pracuje w województwach: mazowieckim, śląskim i dolnośląskim.

Adresy instytucji udzielających pomocy dostępne są na stronie http://www.porozumienie.niebieskalinia.pl/ poprzez wyszukiwarkę instytucji.

Jeśli są Państwo zainteresowani przystąpieniem do Porozumienia "Niebieska Linia" prosimy o podpisanie Polskiej Deklaracji w Sprawie Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie oraz przesłanie swoich danych (formularze poniżej) na adres:

Niebieska Linia
ul. Korotyńskiego 13
02−121 Warszawa

Formularze dla instytucji:
-Deklaracja dla Instytucji (ZIP)
-Ankieta (ZIP)

Formularze dla osób indywidualnych:
-Deklaracja dla Osób (ZIP)
-Ankieta (ZIP)

Polska Deklaracja w Sprawie Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie 

NIEBIESKA SIEĆ, CZYLI LIDERZY REGIONALNI POROZUMIENIA "NIEBIESKA LINIA"

Pogotowie "Niebieska Linia" realizuje od stycznia 2006r. projekt pt. "Niebieska Sieć" finansowany ze środków pochodzących z funduszu PHARE 2003 "Organizacje pozarządowe na rzecz zrównoważonego rozwoju", komponent 1: Dotacje na rzecz Rozwoju Instytucjonalnego dla Organizacji Pozarządowych.

Projekt ma na celu usprawnienie współpracy organizacji i instytucji, poprzez stworzenie i koordynowanie działań “Niebieskiej Sieci” - Sieci Liderów Regionalnych przy wybranych organizacjach pozarządowych a także przebadanie potencjału organizacyjnego podmiotów zajmujących się przeciwdziałaniem przemocy głównie w aspekcie ich oferty dla klientów. Regionalni Liderzy mają stać się osobami, które będą odpowiedzialne za rozpowszechnianie informacji, przekazywanie i gromadzenie danych, oraz umożliwianie mniejszym organizacjom wzmocnienia swych dotychczasowych działań. Pomóc w tym ma nowoczesny sprzęt komputerowy oraz specjalnie stworzony na potrzeby Porozumienia system informatyczny z zaawansowaną bazą danych a także spotkania organizowane przez Liderów integrujące środowiska „pomagaczy” w województwach.
Działania te należy traktować jako kolejny etap rozwoju Porozumienia "Niebieska Linia".

Raport końcowy z realizacji projektu za 2006r. dostępny jest tutaj.

Więcej informacji o projekcie oraz listę liderów regionalnych można znaleźć w specjalinie przycotowanym serwisie pod adresem http://www.porozumienie.niebieskalinia.pl/.

PRZEMOC

„Dom - azyl, miejsce gdzie można czuć się bezpiecznie. Kiedy do jego wnętrza wdziera się łapa przemocy - już nie ma gdzie się, schować. Jej pazury pozostawiają ślady na całe życie.”

Dorośli - rodzice, wychowawcy często są sprawcami problemów wychowawczych czy też przemocy w rodzinie. To ich postawy kształtują zachowanie - najpierw małych, a potem coraz większych dzieci.
Wychowanie dzieci jest sztuką ogromnie trudną. Niewątpliwie pasjonującą i dającą satysfakcje tym rodzicom, którzy kochają swoje dzieci mądrą miłością.
Mądra miłość rodzicielska jest gwarantem powodzenia w wychowaniu. Gdyby każdy z nas miał świadomość czym charakteryzuje się dobra rodzina , w sensie psychologicznym - nie byłoby tylu przypadków krzywdzenia własnych dzieci.
Krzywdzenie dzieci to każde działanie ludzi i aktów prawnych, które powodują, że dziecko doznaje krzywdy.
Znamy cztery rodzaje krzywdzenia:
* fizyczne; jest nim bicie np. ręką, narzędziem (pasem, kijem, gazetą). Także szarpanie, popychanie, rzucanie dzieckiem, kopanie, wykręcanie rąk, pojenie alkoholem, zmuszanie do jedzenia, zmuszanie do prac fizycznych, przypalanie papierosem, wkładanie do wrzątku. Klaps jest wyrazem bezsilności, czasami wymierzamy go, bo dziecko nudząc się zaczęło nam przeszkadzać i nas zdenerwowało. Jeśli dziecko źle zachowuje się na podwórku, bawiąc się z dziećmi - dostatecznie dotkliwą i skuteczną karą będzie natychmiastowe zabranie go do domu. Klaps w takich sytuacjach nie spełni roli wychowawczej, bo uruchamia poczucie krzywdy, czy agresji.
* emocjonalne; są nim wyzwiska, szantaż emocjonalny, poniżanie, wypominanie, chłód emocjonalny, ale także nadopiekuńczość
* seksualne; jest to każde zachowanie osoby dorosłej lub starszej od dziecka, która podejmuje czynności o charakterze seksualnym, aby zaspokoić swój popęd płciowy lub go pobudzić. Będą tu czyny lubieżne, nierządne, ale także obnażanie się przy dziecku, dotykanie jego narządów płciowych, zmuszanie do dotykania swoich. Także świadome czynienie z dzieci świadków aktów płciowych i zachęcanie do pozowania do zdjęć czy filmów o charakterze pornograficznym. Czyli nie tylko te czyny, które związane są z dotykiem, ale i te bez dotyku - też są wykorzystywaniem seksualnym. Dotyczy to działań wobec dzieci, które nie ukończyły 15 roku życia. Osoby powyżej tego wieku mają prawo dysponować już swoją seksualnością według prawa. Nie dotyczy to przestępstwa kazirodztwa, czyli nadużyć seksualnych w obrębie najbliższej rodziny. Istnieją trzy niezbite dowody, że dziecko zostało wykorzystane seksualnie: ciąża plemniki w pochwie, odbycie lub moczu dziecka, choroba weneryczna dziecka.
* zaniedbywanie; to niezaspokajanie potrzeb dziecka, niezbędnych do prawidłowego rozwoju. Dzieckiem zaniedbywanym będzie dziecko głodne, brudne, nieodpowiednio ubierane, spędzające swój czas wolny tylko na podwórku - często do późnych godzin wieczornych, itp. Zaniedbują swoje dzieci nie tylko rodziny patologiczne. Coraz częściej taką formę krzywdzenia doświadczają dzieci bardzo zapracowanych rodziców.
Przemoc wobec dzieci i ich złe traktowanie jest poważnym problemem społecznym:
60% dorosłych Polaków stosuje kary fizyczne wobec swoich dzieci do 19 roku życia;
co szósty 12-latek przyznaje, że w wyniku przemocy ze strony rodziców doznał urazów takich jak siniaki, zadrapania;
blisko 23% polskich studentów przyznaje, że w ich domach przynajmniej kilkakrotnie dochodziło do przemocy fizycznej, a 37% mówi o kilkakrotnym wystąpieniu sytuacji, w której doszło do przemocy psychicznej;
34% pacjentów lecznictwa odwykowego stwierdza, że w okresie intensywnego picia używało przemocy fizycznej wobec dzieci, a 50% stosowało przemoc psychiczną.
Większość przypadków krzywdzenia dzieci (stosowania przemocy) pozostaje jednak tajemnicą rodzinną.
Stosowanie przemocy wobec dziecka odciska piętno na wszystkich jego sferach rozwojowych. Ma konsekwencje dla zdrowia fizycznego, rozwoju umysłowego, stanu psychicznego oraz umiejętności współżycia z innymi ludźmi.
Dzieci wobec których stosuje się przemoc, zaniedbywane, oraz pochodzące ze środowisk o małych możliwościach stymulacji rozwojowej cechuje słabszy rozwój umysłowy, niższy poziom opanowania języka i mniej dojrzałe reakcje emocjonalne. Ofiary krzywdzenia często odmawiają rozmowy na temat przykrych przeżyć lub tego co zdarzyło się w kontaktach z innymi ludźmi. Powodem tego może być ciążące na dziecku brzemię tajemnicy.
Sprawca przemocy dba o to, aby sekret rodzinny był zamknięty w czterech ścianach domu. Krzywdzący rodzice często czynią dziecko odpowiedzialnym za utrzymanie tajemnicy rodzinnej. Straszą nasileniem przemocy, ograniczeniem wątłych przywilejów, wydaleniem z domu. Specyficzną, drastyczną i czyniącą największe spustoszenie w psychice dziecka metodą jest obarczanie dziecka odpowiedzialnością za działania dorosłych. Dzieci sądzą, że słusznie są bite, poniżane, wykorzystywane seksualnie, bo na to zasłużyły.
Chronią swoich rodziców, chcą zachować ich idealistyczny obraz, przejmując na siebie odpowiedzialność za ich czyny. Bywa również, że bagatelizują i pomniejszają doznawane krzywdy, mówiąc, że nic się nie stało, że bicie nie bolało, że przykre poniżające słowa do nich nie dotarły. Te dzieci wydają się być przyzwyczajone do maltretowania. W ich wyobrażeniach relacje między rodzicami a dziećmi mają taki właśnie charakter.
Wiele dzieci krzywdzonych sądzi, że są jedynymi dziećmi, które spotyka taki los. Zamykają się w sobie, izolują, głęboko skrywają emocje, aby inni nie mogli odkryć strasznej siły wyzwalającej w ich najbliższych przemoc. Takie myślenie w charakterystyczny sposób manifestują dziewczynki - ofiary nadużyć seksualnych i maltretowania fizycznego.
Dzieci, które doznały deprywacji, potrzeby bezpieczeństwa w relacji z najbliższymi opiekunami, przenoszą te doświadczenia na kontakty z innymi osobami. Kontakty te cechuje lęk, niepewność, wrogość i obojętność. Charakterystycznym gestem w odpowiedzi na przyjazne wyciągnięcie ręki jest zasłonięcie twarzy ręką.
Innym sposobem obrony jest zachowanie agresywne. Dziecko, które boi się, że inni będą je krzywdzić, woli utrzymywać dystans z otoczeniem. Ten dystans zachowuje okazując wrogość i niedostępność. Dziecko wychowane w rodzinie, w której przemoc i nadużycia są stałym elementem kontaktów interpersonalnych, wytwarza w sobie przekonanie, że wzajemne relacje polegają na oddziaływaniu na siebie sprawcy i ofiary.
Przeżycia związane z dwoistością odczuć ukazują się, gdy dziecko prowokuje innych do konfliktu i wrogości. Gdy prowokowany przypisuje mu odpowiedzialność za doprowadzenie do konfliktu, dziecko często uważa, że to właśnie ono jest poszkodowane. Oskarża, dorosłego, że jest niesprawiedliwy, że okazuje mu brak sympatii i wsparcia. Opiekunowie często przeżywają bolesną porażkę, gdy próbują skłonić dziecko, by przyznało się do winy. Ono uparcie przyjmuje rolę ofiary, mimo iż w istocie zachowywało się w sposób krzywdzący. Często w jednej chwili zachowuje się w sposób dominujący, by za moment skarżyć się na złe traktowanie, niesprawiedliwość, ukazując własną bezradność.

Edyta Krzywiecka Wałbrzych, dnia 14. 12. 2005
II rok P.RES.
(studia zaoczne)

Plan pracy licencjackiej

Przemoc w rodzinach z trudnościami materialnymi
na przykładzie rodzin w Świdnicy

WSTĘP

I. PROBLEMATYKA PRZEMOCY W RODZINIE Z TRUDNOŚCIAMI MATERIALNYMI W LITERATURZE PRZEDMIOTU
1. Istota przemocy w rodzinie- podstawowe pojęcia i definicje
2. Przyczyny, rodzaje, skutki przemocy w rodzinie
3. Fazy przemocy
4. Kobiety i dzieci ofiarami przemocy w domu
5. Instytucjonalne i społeczne formy pomocy i przeciwdziałania dotkniętym przemocą w rodzinie

II. DANE O BADANYCH OSOBACH
1. Płeć
2. Wiek
3. Wykształcenie
4. Miejsce zamieszkania
5. Źródła utrzymania

III. SYTUACJA MATERIALNA BADANYCH
1. Sytuacja mieszkaniowa rodziny
2. Czas pozostawania bez stałej pracy
3. Uprzednie korzystanie z pomocy społecznej
4. Forma oczekiwanej pomocy

IV. PROBLEMY PRZEMOCY W RODZINIE
1. Problemy występujące w rodzinie
2. Uzależnienia występujące w rodzinie
3. Rodzaj przemocy
4. Ofiary przemocy
5. Czas trwania przemocy w rodzinie
6. Częstość występowania przemocy w rodzinie
7. Karalność badanej osoby

ZAKOŃCZENIE
BIBLIOGRAFIA
SPIS TABEL
SPIS WYKRESÓW
ANEKSY
STRESZCZENIE
SPIS TREŚCI


I. PROBLEMATYKA PRZEMOCY W RODZINIE W LITERATURZE PRZEDMIOTU

1. Istota przemocy w rodzinie - podstawowe pojęcia i definicje

Dom powinien być miejscem bezpiecznym. Tu możesz odpocząć po meczącym dniu, przeczytać książkę lub porozmawiać z kimś, kogo kochasz. Czasem jednak bywa inaczej. Zdarza się, że każdy powrót do domu wywołuje ogromną niechęć i lęk.
Przemoc jest jednym z najbardziej niepokojących zjawisk współczesnego świta, jest mechanizmem regulującym stosunki panujące między ludźmi w różnych grupach, instytucjach, środowiskach i układach społecznych. Z badań dotyczących rodziny, a także obserwacji życia społecznego wiadomo, że ludzie niechętnie przyznają się do przemocy wewnątrz rodziny. W Polsce trudno jest określić dokładnie skale tego zjawiska. Co roku zgłasza się zaledwie kilkanaście tysięcy spraw o znęcanie nad rodziną, w tym samym czasie policja rejestruje około miliona awantur domowych, do których jest wzywana.
Przemoc jest różnie definiowana i klasyfikowana w dostępnej, szerokiej literaturze na ten temat. „Różnorodność przejawów zjawiska przemocy, jak i jego niejasność pojęciowa sprawiły, że w ciągu ostatnich trzydziestu lat było wiele prób zdefiniowania przemocy i sprawa nadal nie jest klarowna” . Należy przeanalizować, co najmniej kilka definicji, aby zrozumieć pojecie przemocy z różnych perspektyw.
Na początek przytoczę to zjawisko według słownika socjologicznego: „jeden z głównych, obok groźnych, środków przymusu, polega na użyciu siły fizycznej, przez jednostkę czy grupę, często wbrew obowiązującemu prawu, w celu zmuszenia jakieś osoby czy członków grupy do określonego zachowania czy tez uniemożliwienia podjęcia działań lub do zaprzestania wykonywania czynności już rozpoczętej; także bezprawne narzucanie władzy” .
W inny sposób zjawisko przemocy w rodzinie widzą l. Popek i E. Urbanowicz. Ich zdaniem „pojecie przemocy w rodzinie obejmuje wszelkie odmiany złego traktowania tych członków rodziny, którzy nie są w stanie skutecznie się bronić” .
A. Olubuński pisze: „zwykle akt przemocy jest rozumiany jako zjawisko negatywne, chociaż można dokonać rozgraniczenia przemoc na: akty prawnie uzasadnione i społecznie akceptowane (np. w walce z przestępczością, w organizacjach militarnych w celu przywrócenia dyscypliny itp.) oraz akty społeczne nie akceptowane
(np. znęcanie się nad członkami najbliższej rodziny lub innym człowiekiem)” .
Termin przemoc jest często utożsamiany z agresją fizyczną lub z zadawaniem fizycznego cierpienia innej osobie. Jest on powszechnie spostrzegany jako „akt godzący w osobistą wolność jednostki, zmuszanie jej do zachowań nie zgodnych z jej wolą” . Podobnie kary fizyczne są zaliczane do kategorii zachowań polegających na stosowaniu przemocy.
K. Piekarska uznaje przemoc za „akt przeprowadzony z intencją zadania cierpienia innej osobie” , natomiast H. Schneider uważa, że „przemoc jest ukierunkowanym, bezpośrednim, fizycznym, psychicznym i społecznym szkodzeniem, którego bezprawność podlega ocenie społecznej, stosownie do cech sprawcy, ofiary i społecznych instancji kontroli” .
Nieco inaczej postrzegana jest przemoc w zakresie zjawisk określanych jako przymus. Jest on definiowany zwykle jako „stan, w którym jednostka wykonująca dane czynności zachowuje się w określony narzucony jej sposób, nieraz wbrew swojej woli” .
Należy jednak nadmienić, iż wielu innych autorów pojecie przemocy odnoszone jest do aktywności człowieka skierowanej na przedmioty martwe. W tym znaczeniu wandalizm jest rodzajem przemocy utożsamianej z agresją.
Z pojęciem przemocy nieodłącznie wiąże się agresja, wynika to z wielu podobieństw. ”Chociaż intuicyjnie wyczuwa się różnicę między przemocą, a agresją, to jednak kryteria tego podziału nie wydają się uzasadnione”. „W przemocy cierpienie, zaszkodzenie, zadanie bólu psychicznego jest najczęściej sposobem osiągnięcia celu, na przykład wymuszenia pożądanych zachowań. Nie musi ona być destrukcyjna, może kierować się wzniosłymi pobudkami, co z kolei prowadzi do dalszych rozważań nad różnicą między przemocą a formą dyscyplinowania. W agresji zaszkodzenie, cierpienie jest zawsze jednym z głównych celów” .
Agresja może przybierać różne formy. E. Fromm wymienia następujące:
„- peudoagresja - zachowania agresywne, które mogą sprawić komuś krzywdę, ale nie mają takiej intencji,
- agresja przypadkowa - agresywne działanie, którego efektem, ale nie intencją, jest krzywda wyrządzona drugiej osobie,
- agresja asertywna - postępowanie na przód, w kierunku wyznaczonego celu, bez niepotrzebnych wahań, wątpliwości czy obaw (ten rodzaj agresji znajduje pewne potwierdzenie w obserwacjach poczynionych na temat związku miedzy męskimi hormonami, a agresją),
- agresja obronna - biologiczne, ma na celu usuniecie zagrożenia, człowiek gotowy jest postępować zgodnie z motywacjam9i dostarczanymi przez jego filogenetyczne zaprogramowane skłonności ku agresji obronnej, kiedy zagrożone są; jego życie, zdrowie, wolność czy własność,
- agresja konformistyczna - składają się na nią rozmaite działania, które nie są rezultatem agresywnych popędów popychających agresora do zniszczenia, dla tego, że tak mu postępować kazano,
- agresja instrumentalna - której celem jest zdobycie tego, co konieczne i pożądane” .
Inny podział definicji agresji podała K. Kmiecik-Baran w swoim referacie o przemocy wobec dzieci. Wymienia ona agresję „konstruktywną, czyli rozwój, ruch doi przodu, sięganie po coś, ruch akceptowany społecznie w celu zaspokojenia swoich potrzeb lub wymogów grup ludzi włącznie z łamaniem norm społecznych. Agresja konstruktywna może prowadzić do przestępczości, będą to zachowania niezgodne z istniejącym aktualnie prawem, ale zgodne z oczekiwaniami społecznym, np. ratowanie życia rodziny, przez zabicie lub okaleczenie przestępcy” .
Drugi typ agresji według K. Kmiecik - Baran to „agresja destrukcyjna - przemoc, zachowania godzące w swobodę jednostki, nie zawsze mające charakter przestępczy, np. przemoc emocjonalna, instytucjonalna. Powinna być zaliczana do zachowań przestępczych. Agresja destrukcyjna często jest reakcją przestępczą- działaniem niezgodnym z istniejącymi normami prawnymi, moralnymi, obyczajowymi, zwyczajowymi, np. morderstwo, gwałt” .