Politechnika Świętokrzyska

Wydział Inżynierii Środowiska, Geomatyki i Energetyki

Geodezja i Kartografia

Niwelacja powierzchniowa sposobem punktów rozproszonych

Prowadzący: Opracowali:

dr inż. Mieczysław Jóźwik Agata Gawęcka

Iwona Gębska

Patrycja Jaros

Hubert Jarząb

Data oddania : 25.04.2014r. Ocena końcowa ……………………….

1. Część teoretyczna.

Niwelacja metodą punktów rozproszonych jest metodą pomiaru, w której wyznaczane są współrzędne płaskie oraz współrzędna H. Współrzędne płaskie X, Y określane są za pomocą metody biegunowej. Dokładność pomiaru odległości to ±10cm, a dokładność odczytu kierunku ±0,10^g . W związku z tym metodę tą stosujemy do pomiaru szczegółów III grupy.

Metoda punków rozproszonych ma również wiele innych ograniczeń:

• Nie jest możliwa do zastosowania na terenach o dużych deniwelacjach

• W miarę oddalania łaty od stanowiska zwiększa się błąd odczytu z łaty, a tym samym błąd pomiaru odległości

• Długość celowych nie może przekraczać 150m, błąd średni pomiaru odległości
  ≤ 0,20m, a błąd średni pomiaru wysokości instrumentu ≤ 0,01m – według standardów technicznych.

Wysokość H jest wyznaczana ze stosunkowo wysoką dokładnością.

Wysokości punktów charakterystycznych (pikiet) są w niwelacji punktów rozproszonych określane niwelacją geometryczną w przód, natomiast położenie punktów jest wyznaczane metodą biegunową. Jej domiarami są: odległość od stanowiska niwelatora do pikiety i kąt poziomy zawarty pomiędzy kierunkiem do danej pikiety a kierunkiem orientacyjnym na sąsiedni punkt osnowy pomiarowej. Niwelator użyty do pomiaru musi być zatem wyposażony w koło poziome.
Stanowiskami niwelatora są założone wcześniej punkty osnowy pomiarowej o znanym położeniu sytuacyjnym i wysokości.

1. Pomiar wysokości metodą punktów rozproszonych.

Przed przystąpieniem do pomiarów ustawiliśmy niwelator nad wybranym punktem stanowiska oraz spoziomowaliśmy instrument za pomocą libeli pudełkowej. Następnie zmierzyliśmy wysokość niwelatora i przystąpiliśmy do wykonania odczytów w przód do 20 pikiet, gdzie odległość między pikietami wynosiła 5m?(nie pamiętam ile). Dla każdej pikiety zanotowaliśmy w dzienniku niwelacyjnym jej numer oraz trzy odczyty na łacie: górny, środkowy i dolny. Sporządziliśmy również szkic polowy.

1. Prace kameralne.

Pierwszym etapem prac kameralnych było obliczenie wysokości osi celowej H_c, którą wpisaliśmy w dzienniku polowym. Następnie obliczyliśmy długości celowej (D=100∙(g-d)) oraz określiliśmy wysokość poszczególnych pikiet, odejmując od stałej H_c odczyt kreski środkowej s. Dzięki obliczeniu wysokości punktów mogliśmy nanieść na arkusz położenia pikiet. Następnie wykonaliśmy interpolację warstwic.