Jemioła pospolita Viscum album Jest to trochę dziwna roślina. Wprawdzie jest zielona (zawiera życiodajny chlorofil) i mogłaby się sama „wyżywić”, to jednak rozwija się, rośnie na drzewach jako półpasożyt. Najczęściej spotkać ją można na topolach, brzozach, sosnach, rzadziej na dębach, jodłach, jabłoniach, śliwach, głogach, świerkach i jarząbach. Późną jesienią i w zimie na końcach pędów jemioły dojrzewają kuliste jagody, wielkości grochu w kolorze białym. Są wypełnione kleistą mazią, która przywiera do ptasich piór i w ten sposób ptaki przenoszą nasiona jemioły z drzewa na drzewo. Przypuszcza się, że jemioła najbujniej rośnie w miejscach o dużym promieniowaniu żył wodnych, które wprawdzie lubi, ale i skutecznie neutralizuje. Znawcy ziołolecznictwa twierdzą, że najsilniejszą moc leczniczą posiadają rośliny zbierane od grudnia do marca – kwietnia i to z drzew dębu, topoli, głogu i brzozy. W medycynie i kosmetyce stosuje się ziele jemioły, a więc gałązki wraz z liśćmi po odrzuceniu grubych i zdrewniałych pędów. Suszy się je w lekko podgrzanych piekarnikach albo w pobliżu kaloryferów. Wartość leczniczą posiada poza tym i świeżo zerwane ziele jemioły.   Substancjami leczniczymi u tej rośliny są: flawonoidy (m.in. pochodne kwercetyny), kwasy  oleanolowy, ursolowy, betulinowy – o właściwościach przeciwrakowych (z grupy trójterpenów), alkohole cukrowe, fitosterole, polisacharydy (o aktywności immunotropowej) oraz składniki mineralne, np. wapń, potas, cynk i inne.   Leczenie jemiołą  Jemioła słynie przede wszystkim jako lek obniżający ciśnienie krwi i oddalający  zawroty głowy spowodowane postępującą miażdżycą ogólną. Jest pomocna także w innych przypadłościach towarzyszących miażdżycy – w otępieniu starczym (demencji), uderzeniach krwi i gorąca do głowy, szumach w uszach, przytępieniu słuchu, drętwieniu nóg i rąk. Preparaty na bazie wyciągów z ziela jemioły, jak VENOFORTON usprawniają krążenie krwi, wpływają rozkurczowo na naczynia wieńcowe serca (poprawiają dotlenienie mięśnia sercowego), VENOFORTON jest wskazany w chorobie wieńcowej serca, arytmii, zapobiega zawałowi serca, udarowi mózgu, mikrowylewom krwi, krwawym wybroczynom podskórnym, poprawia pamięć i wzrok.  Jemioła stabilizuje również pracę trzustki, aktywizuje proces przemiany materii. Stare księgi zielarskie polecają ją w ostrych przeziębieniach, grypie, a nawet w zapaleniu płuc. Niekiedy jemiołę poleca się w kolce nerkowej i stanach zapalnych woreczka żółciowego (działa rozkurczowo). Słynny ksiądz Kneipp zalecał tę roślinę w połączeniu z ususzonymi znamionami (wąsami) kukurydzy w leczeniu nowotworów.  Wyciąg z ziela jemioły (intractum Visci herbae) wchodzi w skład preparatu VENOFORTON (firmy „LEKI NATURY”). O jemiole w starożytności pisali Teofrast, Pliniusz. Od najdawniejszych czasów uważana była za roślinę wyjątkową, za dar niebios. Oddawano jej boską cześć i traktowano jako ochronę przed nieszczęściami u różnych ludów. W krajach nordyckich istnieje zwyczaj wieszania jemioły u sufitu na Boże Narodzenie, aby odpędzać od domu uroki i złe moce. W ostatnich latach obserwuje się podobny zwyczaj w polskich domach. Lecznicze właściwości jemioły znane były już w starożytności. Współczesne ziołolecznictwo wykorzystuje w szerokim zakresie ziele jemioły. Wyciągi wodne i alkoholowe z ziela jemioły działają moczopędnie, uspokajająco i obniżają ciśnienie krwi. Skuteczność oddziaływania jest uzależniona od żywiciela, na którym pasożytuje jemioła, a także od okresu zbioru i jakości samego surowca. Ziele jemioły reguluje pracę układu krążenia, zwiększa częstotliwość skurczów serca i rozszerza naczynia. Glikoproteiny (lektyny) i wiskotoksyny znajdujące się w zielu jemioły wykazują działanie cytoksyczne (niszczące żywe komórki) i nekrotyczne po bezpośrednim wstrzyknięciu do guza nowotworowego, a także działanie immunostymulujące (odpornościowe) wzmagające tworzenie przeciwciał. Preparaty otrzymywane z jemioły są stosowane w leczeniu nadciśnienia, w zaburzeniach rytmu serca, pomocniczo w miażdżycy oraz przy krwawieniach miesiączkowych oraz z nosa. Kiedy nadejdą radosne, świąteczne dni zawieszamy zwykle w mieszkaniu gałązki jemioły. Są one nie tylko efektownym, ozdobnym akcentem, ale także według pradawnych wierzeń symbolizują dobro oraz zwycięstwo coraz dłuższych, jaśniejszych dni nad ponurymi ciemnościami. Pod względem botanicznym jemioła pospolita (Viscum album) jest niewielkim, zimozielonym krzewem, który jako półpasożyt porasta pnie i konary drzew. Najczęściej spotkać ją można w koronach topól, chociaż zasiedla również lipy, brzozy, klony, a niekiedy również drzewa iglaste, zwłaszcza sosny. Najmniej gościnnym dla jemioły drzewem jest dąb. Cienkie gałązki jemioły pokrywają dość grube, skórzaste liście. Jest ona rośliną dwupienną, co oznacza, że na niektórych drzewach zakwitają tylko kwiaty męskie, na innych zaś – żeńskie. U jemioły są one drobne i niepozorne, ale silnie i przyjemnie pachną. Jemioła kwitnie zimą a jej owoce – jagody zawiązują się dopiero jesienią. Są one białe lub żółtawe, półprzezroczyste, nieco lepkie, zbliżone co do wielkości do ziaren grochu. Powstają tylko w rozwidleniu gałązek osobników żeńskich. Zawarta w jagodach specyficzna substancja tzw. wiscyna może wywoływać u ludzi biegunki, wymioty, a nawet drgawki i majaczenia. Bezkarnie zajadają je natomiast ptaki, zwłaszcza jemiołuszki i drozdy, dla których są wielkim przysmakiem. Właśnie one rozsiewają jemiołę wśród drzew. Od wieków jemioła była rośliną ściśle związaną z wieloma obrzędami religijnymi i tradycją. W religii celtyckiej uznawano ją za roślinę świętą, symbol wszechświata. Słowianie wierzyli natomiast, że prócz tego ma ona zdolność leczenia wielu chorób i zwiększania płodności zwierząt. Z tego względu wieszano ją u sufitu zarówno w domach, jak i w stajniach. Uważali oni także, że jemioła przynosi szczęście, a jako roślina wiecznie zielona symbolizuje życie, urodzaj i nieśmiertelność. W Anglii, na początku XVII wieku pojawił się zwyczaj całowania się pod jemiołą w czasie Świąt Bożego Narodzenia, co miało przynosić szczęście i odpędzać złe moce. Również w Polsce panował niegdyś przesąd, że jeśli młodzi umówią się pod jemiołą – wróży to rychły ślub. Od wieków była jemioła również wysoko cenionym i chętnie używanym lekiem. Uważano ją za skuteczny środek przy bezpłodności i innych chorobach kobiecych. Wywarem z liści i pędów leczono także koklusz i przeziębienia u dzieci, a nawet gruźlicę i padaczkę. Również obecnie do celów leczniczych zbiera się zimą ziele jemioły (Herba Visci). Najlepszą do tego okazją są wyręby drzew. Do zbioru z drzew rosnących używa się zwykle długich tyczek. Ziele suszy się powoli w temperaturze do 25°C, bo w wyższej zawarte w nim substancje lecznicze ulegają rozkładowi. Ziele jemioły zawiera flawonoidy, aminy, a wśród nich cholinę, acetylocholinę i histaminę oraz kwasy fenolowe, alkaloidy i wiele innych związków, które działają rozkurczowo, przeciwkrwotocznie, łagodnie moczopędnie i wyraźnie obniżają ciśnienie krwi. Regulują także poziom cholesterolu, usprawniają przemianę materii, wspomagają pracę trzustki i działają ogólnie wzmacniająco. Dlatego też sok lub wyciągi alkoholowe z ziela jemioły współczesne lecznictwo zaleca przy zaburzeniach rytmu serca, osłabieniu mięśnia sercowego, dusznicy bolesnej, miażdżycy, przy tzw. „uderzeniach gorąca” w okresie menopauzy, zawrotach głowy. W domu z łyżki ziela rozdrobnionej, świeżej lub wysuszonej jemioły zalanej szklanką ciepłej wody i odstawionej na godzinę można sporządzić leczniczy macerat. Po odcedzeniu pije się go 2 lub 3 razy dziennie między posiłkami. Skutecznie działa także sok ze świeżych listków jemioły wyciśnięty w sokowirówce. Podaje się go po 25 kropli w 1/4 szklanki przegotowanej wody, 2 razy dziennie (rano i przed snem). Ziele jemioły rozszerzając naczynia krwionośne pomaga również przy żylakach podudzi i odbytu (hemoroidach). Przeciwżylakową nalewkę z jemioły można przygotować z 50 g świeżych, rozdrobnionych liści zalanych 2 szklankami spirytusu. Odstawia się ją na tydzień, często w tym czasie wstrząsając, po czym pije po 15 kropli 3 razy dziennie. Na początku ubiegłego stulecia szwajcarska firma Weleda rozpoczęła badania nad przeciwnowotworowymi właściwościami jemioły. Okazało się, że wyciągi z jej ziela podawane nie doustnie, ale podskórnie lub dożylnie mają zdolność niszczenia komórek rakowych i hamują rozwój naczyń krwionośnych zaopatrujących w krew guzy nowotworowe. Firma ta opracowała preparat Iscador. Mniej więcej w tym samym czasie niemiecka firma Madaus opracowała inny lek o nazwie Plenosol, którego podawanie zaleca się nie tylko w przypadku choroby nowotworowej, ale także przy artretyzmie powodującym zwyrodnienie stawów, zwyrodnienie kręgosłupa oraz w przypadku tzw. sztywnego barku.