Pinokio – streszczenie

Pinokio to tytułowa postać znanej na całym świecie urokliwej bajki o losach chłopca wyrzeźbionego z drewna, którym zaopiekował się jego twórca i wychowywał jak własnego synka.
Pinokio to powieść  z rodzaju powieści fantastyczno-przygodowych. Jest ona kierowana głównie do dzieci. Drukiem ukazała się w 1883 r. Dzięki przystępności do dziś cieszy się powodzeniem wśród najmłodszych czytelników. Jest ona zaliczna do klasyki literatury dziecięcej. 
Majster Wisienka natrafia pewnego razu na bardzo wyjątkowy materiał do swojej pracy. Jest nim mówiący ludzkim głosem klocek z drewna. Majster ofiarowuje go swojemu przyjacielowi Dżepetto. Ten, poddany instynktowi wyrzeźbił z klocka pajacyka i nadał mu imię Pinokio. Stary Dżepetto traktował małego Pinokia jak swojego własnego syna. Kochał go i dawał wszystko co najlepsze, wymagał jednak od niego posłuszeństwa. Chłopiec nie potrafił się odwdzięczyć swojemu opiekunowi. Był bardzo niesforny i niegrzeczny. Rozbrykany w rezultacie, uciekł od Dżepetta. Przyłączył się do wędrownej trupy cyrkowej. Następnie z Lisem i Kotem udał się do miasta Chwytajcymbałów. Jego dalsze kroki pokierowały go do Krainy Pracowitych Pszczół.
Z każdej ze swoich podróży Pinokio nabywał jakiegoś doświadczenia i stawał się coraz bardziej mądrym i rezolutnym chłopcem. Czuwała nad nim Błękitna Wróżka, która odpowiednio do jego czynów karała go lub nagradzała. Największą nagrodą była przemiana Pinokia z drewnianego pajacyka w chłopca.
Majster Antoni jak zawsze zabierał się do swojej pracy, którą był wyrób różnych rzeczy z drewna. Gdy położył drewno by je rozbić to nagle się do niego odezwało – Nie bij mnie zbyt silnie. Majster oniemiał ale uznał że mu się zdawało. Gdy po raz drugi zamachnął się na pniak ten znowu się odezwał. Majster usiłował wytrząsnąć śmiałka który jego zdaniem ukrył się w pniaku i znowu usłyszał głos. Zdziwiony przestał pracować.
Do domu Majstra przychodzi Dżepetto – stary dobry przyjaciel Majstra. Chciał zrobić dla siebie kukłę pajaca i poszukiwał drewna. Wtedy to Majster wpadł na pomysł by dać drewno, które do niego mówiło swemu przyjacielowi.
Dżepetto udał się do swego domu i tam rozpoczął staranne struganie pajacyka. W miarę jak tworzył swoje dzieło, pajacyk stawał się coraz bardziej nieznośny. Kopał, pokazywał język, dokuczał swemu twórcy. Dżepetto śmiał się z tego. Gdy skończył swoją pracę nadał pajacykowi imię Pinokio.
Tego samego dnia gdy pajac nauczył się chodzić i samodzielnie poruszać, uciekł z domu Dżepetta. Znalazł go na drodze karabinier i chciał oddać staruszkowi, ale ludzie widząc całą sytuację, zaczęli mówić, że widzieli jak staruszek nie dbał o chłopca i jak znęcał się nad nim. W rezultacie Dżepetto został aresztowany.
Zadowolony chłopiec wrócił do domu. Myślał że jest sam ale zastał tam kogoś kogo chciał czym prędzej wyrzucić  - był to stary Gadający Świerszcz. Świerszcz przestrzegł niesfornego chłopca, przed jego złym zachowaniem. Zniecierpliwiony Pinokio nie chcąc dłużej wysłuchiwać Świerszcza zabił go. Pinokio opuścił dom swego opiekuna, ale bardzo żałował swojego kroku. Był bardzo głodny. Wrócił do domu, a do jedzenia znalazł tylko jajko. Gdy je rozbił – wyleciało z niego kurczę dziękując za uwolnienie.
Pinokio wyruszył więc do miasta by zdobyć jedzenie. Padał deszcz, wszystkie sklepy były już pozamykane. Przemoczony i zmęczony wrócił do izby. Usnął przy kominku. Gdy obudził się rano – nie miał stóp, strawił je przez noc ogień.
Gdy wrócił wreszcie Dżepetto chłopiec opowiedział mu o swoich przygodach. Mężczyzna bardzo się wzruszył. Oddał chłopcu swoje śniadanie.
Nazajutrz Dżepetto dorobił pajacowi nogi, tak piękne, iż ten zapragnął iść nawet do szkoły. Dżepetto z radości zrobił ubranie dla chłopca a za swój jedyny kaftan kupił chłopcu podręcznik do nauki.
W drodze do szkoły Pinokio snuł plany jak tu szybko zdobyć tyle wiedzy by ją wykorzystać i kupić tacie nowy kaftan. Szybko jednak zapomniał o swoich zamierzeniach gdyż jego uwagę przykuła trupa cyrkowa. Chłopiec sprzedał swój podręcznik by obejrzeć przedstawienie. W tym czasie zmarznięty Dżepetto cieszył się że chłopiec poszedł do szkoły i uczy się.
Pinokio spóźnił się na przedstawienie. Wtedy też kukiełki rozpoznały w nim kolegę i zapanowało straszne nieporozumienie na sali, uciszył je Ogniojad – dyrektor teatru.  Dyrektor zasiadł do posiłku lecz zabrakło mu ognia do przyrządzenia strawy – zarządził by Pinokio posłużył za opał. Wzruszony opowieścią chłopca ocalił go jednak.
Wzruszony dolą chłopca i jego starego biednego ojca dyrektor dał chłopcu pieniądze i nakazał szybko iść do domu. W czasie drogi Pinokio napotyka Lisa i Kota, którzy udają kaleki. Opowiadają chłopcu o cudownym miejscu Krainie Głupków, gdzie wystarczy zakopać monetę by zdobyć o wiele więcej. Chłopiec zawierza zwierzętom i idzie razem z nimi.
Zwierzęta mają jednak sprytny plan by okraść Pinokia – pozostawiają go samego a gdy ten udaje się w dalszą drogę napadają go pod postacią zbójców, którzy chcieli mu odebrać resztę monet jaka mu została. Chłopiec jednak zawzięcie bronił monet. Wreszcie zbójcy powiesili pajacyka na drzewie i obiecali że wrócą nazajutrz by odebrać pieniądze. Pinokio bardzo cierpiał wisząc na drzewie. Zauważyła to pewna dziewczynka i poleciła najpierw swojemu sokołowi odciąć sznur a potem wysłała karetę po bardzo słabego pajacyka. Dziewczynką tą była dobra Wróżka. Wezwała ona trzech lekarzy, z których pierwszy powiedział, że nie wiadomo czy Pinokio wyzdrowieje. Drugi z lekarzy był lepszej myśli i dał pajacykowi bardzo niesmaczny lek. Pajacyk nie chciał go wypić aż wreszcie gdy Wróżka poleciła stworzenie dla Pajacyka małej trumienki, Pinokio natychmiast zdecydował się na wypicie lekarstwa. W tym samym czasie duch Gadającego Świerszcza opowiedział smutną historię o chłopcu, który jest niedobrym synem, który uciekł z domu swego tatusia