Badanie prądów diadynamicznych

Zagadnienia:

1.

• Prąd elektryczny stały [I] – uporządkowany ruch ładunków elektrycznych

• Natężenie prądu – stosunek ładunku przepływającego przez przekrój poprzeczny przewodnika do czasu w którym ładunek ten przepływa. Jednostką natężenia jest A – amper

• Gęstość prądu – stosunek natężenia prądu do pola powierzchni przekroju poprzecznego przewodnika. Jednostką gęstości prądu jest 1A/m²

• Napięcie – różnica potencjałów. Jednostką napięcia jest V – volt

• Prawo Ohma – natężenie prądu I płynącego w przewodniku jest proporcjonalne do różnicy potencjałów (napięcia U) na jego końcach. Określa to wzór I=U/R, gdzie I-prąd; U-napięcie; R-rezystancja/opór

• Prąd zmienny – prąd elektryczny zmieniający w czasie swoją wartość lub kierunek.

• Częstotliwość – wielkość fizyczna określająca liczbę cykli zjawiska okresowego występujących w jednostce czasu. Jednostką częstotliwości jest Hz – Hertz(czyt. Herc)

• Opór – wielkość charakteryzująca relacje pomiędzy napięciem a natężeniem prądu elektrycznego. Jednostką oporu (rezystancji) jest Ω - Ohm (czyt. Om)

• Natężenie skuteczne – jest równe wartości natężenia prądu stałego, który spowodowałby wydzielenie tej samej ilości energii co prąd przemienny w tym samym obwodzie i w tym samym czasie.

• Napięcie skuteczne – napięcie prądu stałego, przy którym wykonuje on taką samą pracę, jak prąd zmienny.

• Opór właściwy (Rezystywność - ϼ) – wielkość charakteryzująca przewodnictwo elektryczne materiału. Jej jednostka to Ω*m, gdzie m to metr

• Moc [P] – skalarna wielkość fizyczna określająca pracę wykonaną w jednostce czasu. W elektryce jest to iloczyn natężenia i napięcia, czyli P=I*U. Jednostką mocy jest W-Wat

• Praca [W] – miara ilości energii przekazywanej pomiędzy układami fizycznymi. W obwodzie prądu stałego jest to iloczyn napięcia, natężenia oraz czasu przepływu przez odbiornik. Jednostką pracy jest J-Dżul

2.

Prąd Diadynamiczny – Stosowany w elektroterapi prąd zmienny o małej częstotliwości. Powstają w wyniku prostowania prądu przemiennego sinusoidalnego o częstotliwości 50 Hz. Opisu ich dokonał lekarz francuski P. Bernard i nazwał je diadynamicznymi. Prądy diadynamiczne wywodzą się z dwóch podstawowych prądów impulsowych o częstotliwości 50 i 100 Hz. Przez zastosowanie zmiany tych prądów w odpowiednich cyklach czasowych, ich modulowanie oraz przerywanie uzyskuje się pozostałe rodzaje prądu.

Prądy diadynamiczne wykazują działanie przeciwbólowe i przekrwienne.

Bernard opisał 6 rodzajów prądów:

1. Prąd DF (fr. diphase fixe). Powstaje w wyniku prostowania dwupołówkowego, czyli nałożenia na jedno połówkowo wyprostowany prąd sinusoidalnie zmienny o częstotliwości 50 Hz drugiego takiego samego prądu, przesuniętego w fazie o 180°. W rezultacie tego uzyskuje się prąd impulsowy o częstotliwości 100Hz, w którym czas trwania impulsu wynosi ok. 10 ms.

2. Prąd MF (fr. monophase fixe). Jest to jednopołówkowo wyprostowany prąd sinusoidalnie zmienny o częstotliwości 50 Hz oraz czasie trwania impulsów i przerw między impulsami ok. 10ms.

3. Prąd CP (fr. courtes periodes). Prąd ten powstaje w wyniku okresowej zmiany prądów DF i MF, które płyną na przemian przez czas 1 s.

4. Prąd LP (fr. longues periodes). Prąd ten uzyskuje się przez nałożenie na prąd MF analogicznego prądu modulowanego w amplitudzie i przesuniętego w fazie o 180°. Czas trwania całego okresu modulacji wraz z przerwą wynosi od 12 do 6 s.

5. Prąd RS (fr. rhythme syncope). Jest to przerywany prąd MF. Czasy przepływu prądu i przerwy są sobie równe i każdy z nich trwa 1 s.

6. Prąd MM (fr. monophase module). Jest to prąd MF modulowany w amplitudzie. Obwiednia modulacji odpowiada połówce sinusoidy, czas modulacji oraz czas trwania przerwy między modulacjami wynosi ok. 1 s.

3.

Galwanizacja – stosowana w chorobach niedokrwienia mięśnia sercowego i nadciśnieniu tętniczym.

Efekty lecznicze przy zstępującym kierunku przepływu prądu:

• Zwiększenie dopływu krwi z krążenia małego do serca

• Odpływ krwi żylnej z płuc i kończyn górnych

• Rozszerzenie naczyń krwionośnych obwodowych

• Obniżenie ciśnienia krwi

• Zmniejszenie pobudzenia OUN

Efekty lecznicze przy wstępującym kierunku przepływu prądu

• Zwiększanie odpływu krwi żylnej z kończyn dolnych i narządów objętych dorzeczem żyły wrotnej

• Dopływ krwi tętniczej do płuc i kończyn górnych

• Odpływ krwi żylnej z serca do płuc

Jonofereza - Zabieg jonoforezy stosuje się w celu wprowadzenia jonów lekowych do tkanek przez skórę lub błony śluzowe. W metodyce zabiegu należy

zwrócić szczególną uwagę na odpowiednio dobraną biegunowość, która warunkuje prawidłowe przeprowadzenie zabiegu.

Zalety jonoforezy: nietraumatyczne wprowadzenie leku do tkanek, ominięcie przejścia wątrobowego, powtarzalność. Zabieg może być wykonywany przy zastosowaniu prądu galwanicznego lub innego o małej częstotliwości, ale jednokierunkowego. Zastosowanie zabiegu wynika ze wskazań medycznych. Zakres przeciwwskazań obejmuje ogólne przeciwwskazania obowiązujące

w elektroterapii.

Prądy Diadynamiczne - W zaburzeniach ukrwienia obwodowego zaleca się stosowanie prądu MF (monofazowego) i CP (krótkookresowego), natomiast

w przypadkach wymagających działania przeciwbólowego stosuje się prądy DF (difazowy), CP (krótkookresowy) i LP (długookresowy). Wszystkie opisane wyżej

Kąpiele wodno-elektryczne - zabiegi elektrolecznicze, w których wykorzystuje się działanie prądu stałego oraz wody /ciśnienie hydrostatyczne/ na całe ciało lub jego część zanurzoną w wodzie.

4. Prawa Faradaya

1. Masa substancji wydzielonej podczas elektrolizy jest proporcjonalna do ładunku, który przepłynął przez elektrolit.

2. Ładunek Q potrzebny do wydzielenia lub wchłonięcia masy m jest dany zależnością:

Gdzie: F- stała Faradaya; M-masa molowa jonu; z-ładunek jonu

Stała Faradaya wynosi: 9,649*10^4

5. Oscyloskop

Budowa oscyloskopu - Oscyloskop, przyrząd elektroniczny służący do badania przebiegów czasowych dla na ogół szybkozmiennych impulsów elektrycznych. Oscyloskop został wynaleziony przez Thomasa Edisona.

Podstawową częścią klasycznego oscyloskopu jest tzw. lampa oscyloskopowa. Jest to rodzaj lampy kineskopowej, w której wąski strumień elektronów odchylany jest w płaszczyźnie pionowej przez pole proporcjonalne do badanego sygnału, natomiast w płaszczyźnie poziomej odchylanie jest proporcjonalne do cyklicznego sygnału jednostajnie narastającego i następnie gwałtownie

opadającego (tzw. przebiegu piłokształtnego). Powstająca na ekranie pokrytym luminoforem świecąca krzywa (oscylogram) przedstawia zmiany badanego sygnału zachodzące w danej, wybranej skali czasu. Rozróżnia się 3 rodzaje oscyloskopów:

· Z odchylaniem ciągłym lub okresowym,

· Uniwersalne z odchylaniem ciągłym i wyzwalanym,

· Szybkie (bardzo dużej częstotliwości).

Zastosowanie oscyloskopu – Głownie w leczeniu ultradźwiękowym. Impulsy fal ultradźwiękowych skierowane na ciało człowieka ulegają odbiciu na granicy tkanek. Odbicie jest niewielkie, częstość się nie zmienia. Wnikając coraz głębiej w organizm człowieka, impuls odbija się od następnych warstw tkanek miękkich, tworząc następne echa. Są one słabe, ale po wzmocnieniu i przetworzeniu, dają na ekranie oscyloskopu obraz rozkładu tkanek wewnątrz badanego organizmu. Gdy impuls ultradźwiękowy napotka na swojej drodze obszar wypełniony gazem, następuje wówczas prawie całkowite odbicie, natomiast gdy napotka tkankę kostną, następuje silne pochłanianie fal ultradźwiękowych i impuls traci prawie całą swoją energię.

Kocham Cie Kiniu <3

Kocham kicia kocham kicia kocham kicia kocham