POZYCJA TRENDELENBURGA

Niemiecki chirurg Friedrich Trendelenburg (1844-1924) był pomysłodawcą ułożenia chorego z nogami uniesionymi ku górze (1886), parowej sterylizacji (1882), autorem pierwszej dotchawiczej narkozy przez tracheotomię oraz zwolennikiem chirurgicznego leczenia zatoru tętnicy płucnej (operację nazywano „zabiegiem Trendelenburga”).

Pozycja Trendelenburga należy do pozycji stosowanych w leczeniu złożeniowym,
które polega na stosowaniu specjalnych ułożeń całego ciała lub poszczególnych jego odcinków. Najczęściej stosuje je się we wczesnych okresach choroby, w celu zapobiegania tworzeniu i utrwalaniu się nieprawidłowych ustawień oraz deformacji czy upośledzeniu funkcji.

Wyróżniamy 4 podstawowe pozycje ułożeniowe:

• Boczne z rotacją ku przodowi

• Boczne z rotacją ku tyłowi

• Boczne

• Pozycja Trendelenburga w leżeniu tyłem, przodem lub bokiem, z rotacją – z niższym ułożeniem górnej części ciała, pod kątem ok. 30 stopni od poziomu.

Pozycje złożeniowe stosowane są głównie u pacjentów pulmonologicznych, ale nie tylko:
w medycynie ratunkowej, w intensywnej terapii, ginekologii i położnictwie, na salach operacyjnych, w gabinetach stomatologicznych.

Celem takiego postępowania jest poprawa mechaniki oddychania i zapobieganie utrwalaniu się nieprawidłowości w tym zakresie (fizjoterapia, intensywnej terapia). Ponadto pozycja Trendelenburga ma zastosowanie podczas operacji kończyn dolnych, zabiegów kardiochirurgicznych. W medycynie ratunkowej jest nazywana pozycją przeciwwstrząsową, zwiększa wówczas napływ krwi do mózgu, wspomaga centralizację krążenia przy dużej utracie krwi, można ją również zastosować w przypadku omdlenia.