Pale Wbijane Typu Franki

Pale te wykonuje się przy użyciu stalowej rury, w której umieszcza się tzw. suchy beton (korek). Rurę z korkiem wbija się na wymaganą głębokość za pomocą bijaka wolno-spadowego, a następnie betonowy korek wybijany jest z rury obsadowej. Wprowadza się zbrojenia do wnętrza rury i cały czas do rury dodaje się beton ubijając go „babą”. Końcowe czynności to podciąganie rury wyciągarką i ubijanie betonu o konsystencji wilgotnej bijakiem.

Stosowana rura obsadowa wykonywana jest z blachy o grubości 20 - 30 mm. Zbrojenia pala stanowi 6 - 8 sztuk prętów podłużnych o ø 16 - 2O mm i uzwojenie ø 16 mm, co 15 cm. Długość pali: 8,5 – 12 m, przy przedłużaniu do 18 m. Pale Franki można stosować jako kotwiące (największe pochylenie pala wynosi 4:1).

Pale Franki stosowane są pod ciężkie budowle. Nośność 600 - l500 kN. W gruncie wykazują małe osiadania. Są stosowane głównie w gruntach niespoistych średniozagęszczonych i zagęszczonych o Id ≤ 0,75.

Zalety pali Franki to duża nośność (nawet do 2,0 MN), małe osiadanie pojedynczych pali pod obciążeniem, zmechanizowane, szybkie wykonawstwo, znaczna odporność betonu na działanie czynników agresywnych, łatwość dostosowania długości pala do rzeczywiście potrzebnej głębokości. Do wad natomiast należą: wstrząsy występujące przy podstawowej technice formowania, niebezpieczeństwo szkodliwych następstw zagęszczania i przemieszczeń gruntu, ograniczona głębokość posadawiania pali (8 - 14 m), długotrwały montaż kafara i jego znaczna ciężkość, duże wymiary kafara ograniczają możliwość wykonania pali w miejscach trudno dostępnych.