PALE FRANKI

Pale Franki należą do pali przemieszczeniowych i formowane są z użyciem stalowej rury osłonowej wbijanej w grunt. Najczęściej pale mają średnicę do 50 cm i długość do 12 m.

Do wykonania pala używa się wilgotnej mieszanki betonowej, której transport na miejsce wbudowania może odbywać się prostymi środkami, np. traktorem z przyczepą. Dzięki temu wykonanie pali możliwe jest w bardzo trudnych lokalizacjach, limitowanych jedynie możliwością wjazdu kafara na gąsienicach. Nie ma potrzeby budowy dróg dojazdowych dla betonowozów i innych pojazdów.

Pierwszym etapem wykonania pala jest uformowanie w rurze postawionej na terenie korka z betonu. Po wsypaniu mieszanki na dno rury zagęszcza się ją stalowym bijakiem. Korek zabezpiecza przed napływem wody i gruntu do wnętrza rury w czasie wykonywania pala. Stanowi on również element pośredni przekazujący energię bijaka na ścianki rury. Zwiększając energie spadu młota pogrąża się rurę obsadową na projektowana rzędną. W czasie pogrążania rejestruje się wpędy rury. Umożliwiają one oszacowanie nośności na podstawie wzorów dynamicznych i zakończenie pala na odpowiedniej rzędnej. Zmiana długości pala w czasie wykonywania możliwa jest jedynie w granicach używanej rury obsadowej.

Po osiągnięciu zamierzonej rzędnej rurę obsadową unieruchamia się za pomocą olinowania kafara, jednocześnie dosypując mieszanki betonowej, wybijając korek z rury i formując powiększoną podstawę pala. Po uformowaniu podstawy wkłada się do rury zbrojenie. Następnie dosypuje się mieszanki betonowej, zagęszcza się ją bijakiem i podciąga do góry rurę.

Dzięki poszerzonej podstawie pale Franki osiągają relatywnie duże nośności. Współczynniki do obliczania nośności zawarte są w normie PN-83/B-02482 („Fundamenty budowlane. Nośność pali i fundamentów palowych”). Tym samym sprzętem można wykonywać pale piaskowe i żwirowe pełniące funkcję wzmocnienia podłoża gruntowego.

Fazy wykonania pala FRANKI

Fazy zagłębiania pali Franki w gruncie przedstawiono schematycznie na rys. :

a) ustawienie rury stalowej i uformowanie korka z betonu,

b) pogrążanie pala młotem wolnospadowym,

c) wbicie pala na wymaganą rzedną,

d) formowanie podstawy pala,

e) wstawienie zbrojenia,

f) układanie mieszanki betonowej zagęszczanej młotem z podciąganiem rury obsadowej,

g) wykonanie całego pala ze zbrojeniem.

 

Zalety pali Franki to:

- duża nośność pionowa wynikająca z poszerzonej podstawy,

- możliwość wykonania pali w trudnych warunkach terenowych, bez dobrej drogi technologicznej,

- możliwość oszacowania nośności pali w trakcie wykonywania na podstawie wzorów dynamicznych,

- długoletnie doświadczenie w stosowaniu.

 

Do wad pali Franki można zaliczyć:

- drgania i hałas pochodzące od wbijania,

- dużą pracochłonność.