Natalja Siergiejewna Gonczarowa ur. 4 lipca 1881, zm. 17 października 1962 – malarka rosyjska.
Pochodziła z inteligenckiej rodziny, urodziła się we wsi w obwodzie tulskim 4 lipca 1881. Studiowała sztukę w Moskwie, gdzie przystąpiła do rosyjskiej awangardy artystycznej. Podczas swojej wczesnej kariery artystycznej malowała obrazy w wielu różnych stylach, od postimpresjonizmu, przez prymitywistycznie traktowane tematy chłopskie i dzieła religijne inspirowane ikonami, po kubizm i kubofuturyzm. W 1913 na wystawie retrospektywnej wystawiła prawie 800 prac.
Od 1900 roku związała się z awangardowym malarzem Michaiłem Łarionowem, z którym uczestniczyła aktywnie w życiu moskiewskiej awangardowej bohemy artystycznej. Razem założyli krótkotrwałe ugrupowanie artystyczne "Ośli Ogon" i w 1913 wymyślili własny kierunek w malarstwie – "promienizm" (łuczyzm, rajonizm). Ponadto oboje zajmowali się sztuką tatuaży i scenografią.
"Swatka" Natalii Gonczarowej to obraz z początku 1910 roku, który ma wszelkie znamiona wczesnej sztuki artystki zapatrzonej w rosyjską prowincję, świetnie chwytającą klimat małomiasteczkowy.
„Praczki”, 1911. Gonczarowa, zafascynowana życiem wiejskim, stworzyła nową stylistykę i ikonografię pracy w polu, zwłaszcza różnych zajęć kobiecych.
"Zbiór jabłek" jest doskonałym przykładem, "koktajlu wpływów" - obraz posiada elementy kubizmu, widoczny jest wpływ Gauguina - ale w dalszym ciągu jest zanurzony w tradycji rosyjskiej, której Gonczarowa pozostała wierna do końca
„Żniwa”
Pawieł Nikołajewicz Fiłonow ur. 27 grudnia 1882 / 8 stycznia 1883 w Moskwie - zm. 3 grudnia 1941 z głodu w czasie blokady Leningradu) – rosyjski i radziecki malarz i grafik, twórca kierunku sztuka analityczna i założyciel wraz z uczniami grupy Mistrzowie Sztuki Analitycznej.
Urodził się w ubogiej rodzinie: matka była praczką, ojciec dorożkarzem. Po przeniesieniu się rodziny do Petersburga 1897 zaczął uczęszczać do klas rysunku Cesarskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk. Od roku 1903 kształcił się w pracowni malarza Lwa Dmitriewa-Kaukaskiego. W latach 1910-1914 był członkiem grupy „Sojuz mołodioży”.
W roku 1912 napisał pracę „Kanon i prawo” w której sformułował zasady sztuki analitycznej. Uczestniczył w rewolucji październikowej.
W roku 1918 powrócił do Piotrogrodu i wziął udział w „Pierwszej wolnej wystawie dzieł artystów wszystkich kierunków” w Pałacu Zimowym.
W roku 1922 Fiłonow usiłował zreformować wydziały malarstwa i rzeźby Akademii, lecz nie uzyskał poparcia władz. Nadal propagował „sztukę analityczną”, napisał „Deklarację rozkwitu światowego” – najważniejszy dokument tego kierunku sztuki.
Stopniowo wokół artysty zaczynał narastać mur odosobnienia. Próbował stworzyć grupę „mistrzów sztuki analitycznej”, która wystawiła swoje obrazy w Domu Druku, i uczestniczyła w inscenizacji „Rewizora” Gogola. Później kierował grupą uczniów, która wykonała ilustracje do eposu „Kalewala”.
Fiłonow nie otrzymywał wynagrodzenia za pracę dydaktyczną. Żył w nędzy, tworzył obrazy, uznane później za arcydzieła. Zmarł z głodu w oblężonym Leningradzie, został pochowany na cmentarzu serafimowskim.
„Karnawałowe ostatki”. Obrazy Pawła Filonowa dowodzą jego oczarowania folklorem i życiem wiejskim. Na obrazie Karnawałowe ostatki uproszczone figury zakochanych par, woźnicy i koni przywodzą na myśl spłaszczone formy fowistów i futurystów, a jednocześnie przypominają drewniane figurki artystów ludowych.
„Konie”, 1924-1925
„Pokłon trzech króli” 1913
Kazimierz Malewicz (ur. 23 lutego [11 lutego ss.] 1879 w Kijowie, zm. 15 maja 1935 w Leningradzie) – rosyjski malarz i teoretyk sztuki, pochodzenia polskiego, przedstawiciel rosyjskiej awangardy artystycznej, twórca suprematyzmu; wywarł znaczny wpływ na rosyjskich konstruktywistów i polską awangardę lat 20. XX wieku, był zapowiedzią minimalistów.
Urodził się w Kijowie, jego rodzice Seweryn i Ludwika Malewicz byli Polakami, ojciec był zarządcą u fabrykanta cukru. Kazimierz był pierwszym z 14 rodzeństwa, z których jedynie dziewięcioro osiągnęło dojrzałość. Jego rodzina często przeprowadzała się i dzieciństwo spędził na wsiach ukraińskich, których krajobraz silnie wpłynął na jego późniejszą wrażliwość artystyczną.
Uczył się rysunku w Kijowie w latach 1895–1896. Od 1896 mieszkał w Kursku.
W latach 1905-1910 uczył się malarstwa w studiu Iwana Rerberga w Moskwie. Od 1910 związał się z awangardą moskiewską, wystawiał z grupami Bubnowyj Walet, Gołubaja rosa, Oslinnyj chwost. Początkowo pod wpływem Paula Cézanne'a, rosyjskich postimpresjonistów, fowizmu, ekspresjonizmu i kubizmu. W 1915 w Piotrogrodzie ogłosił program suprematyzmu, najbardziej radykalnego kierunku abstrakcjonizmu. Odrzucał ikonografię sztuki przedstawieniowej, uznając linię prostą oraz nie występujący nigdzie w przyrodzie kwadrat jako symbole przewagi człowieka nad chaosem.
Po rewolucji październikowej prowadził działalność pedagogiczną i artystyczną w Witebsku (grupa Unowis). W latach 1922-1926 kierował Państwowym Instytutem Kultury Artystycznej w Piotrogrodzie. Potem przebywał w Warszawie i Berlinie, wtedy opublikował traktat Świat bezprzedmiotowy, stając się autorytetem awangardy europejskiej. W dalszej swojej twórczości rozwijał suprematyzm i poszukiwał zastosowań dla swej teorii w urbanistyce.
Pod koniec życia, coraz bardziej izolowany, odszedł od abstrakcjonizmu i powrócił do malowania uproszczonych pejzaży, obrazów z figurami nawiązując ponownie do sztuki ikony, tworząc koncepcję nowoczesnej figuracji.
Jesienią 1930 został aresztowany przez NKWD pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Niemiec. W więzieniu przebywał do grudnia 1930.
Zmarł 15 maja 1935 w Leningradzie.
1 „Żniwa” 1911
2 „Pola”
3 „Marta i Wańka” 1928-1929
4 „Prowincja” 1911- 1912
5 „Wiesniaczka z wiadami i dzieckiem”