Plan zebrania z rodzicami dzieci 5 i 6 letnich

Temat: „Dojrzałość dzieci 5 i 6 letnich do podjęcia obowiązku szkolnego”.

Prowadzące: Dyrektor – mgr Julita Piekarz, mgr Monika Ciernia

Data: 07.12.2009 r.

Przebieg:

1. Powitanie rodziców.

2. Jakie i dlaczego zmiany w edukacji przedszkolnej?

3. Charakteryzacja celów i obszarów wychowania przedszkolnego wg nowej podstawy programowej.

4. Dlaczego w podstawie programowej wychowania przedszkolnego określa się ramy czasowe dla głównych form dziecięcej aktywności?

5. Charakterystyka dojrzałości szkolnej u dzieci 5 i 6 letnich.

6. Zapoznanie rodziców z arkuszami diagnozy dziecka.

7. Rozdanie materiałów promocyjnych „Pięciolatek w przedszkolu” - wydawnictwa WSiP.

8. Podziękowanie za spotkanie.

NOWA PODSTAWA PROGRAMOWA

Nowa podstawa programowa wychowania przedszkolnego dla przedszkoli, oddziałów przedszkolnych w szkołach podstawowych oraz innych form wychowania przedszkolnego opisuje podstawowe założenia wspomagania rozwoju i edukacji dzieci objętych wychowaniem przedszkolnym.

Zgodnie z nową podstawą programową celem wychowania przedszkolnego jest:

1. Wspomaganie dzieci w rozwijaniu uzdolnień oraz kształtowanie czynności intelektualnych potrzebnych im w codziennych sytuacjach i w dalszej edukacji,

2. Budowanie systemu wartości, w tym wychowywanie dzieci tak, żeby lepiej orientowały się w tym, co jest dobre, a co złe,

3. Kształtowanie u dzieci odporności emocjonalnej koniecznej do racjonalnego radzenia sobie w nowych i trudnych sytuacjach, w tym także do łagodnego znoszenia stresów i porażek,

4. Rozwijanie umiejętności społecznych dzieci, które są niezbędne w poprawnych relacjach z dziećmi i dorosłymi,

5. Stwarzanie warunków sprzyjających wspólnej i zgodnej zabawie oraz nauce dzieci o zróżnicowanych możliwościach fizycznych i intelektualnych,

6. Troska o zdrowie dzieci i ich sprawność fizyczną; zachęcanie do uczestnictwa w zabawach i grach sportowych,

7. Budowanie dziecięcej wiedzy o świecie społecznym, przyrodniczym i technicznym oraz rozwijanie umiejętności prezentowania swoich przemyśleń w sposób zrozumiały dla innych,

8. Wprowadzenie dzieci w świat wartości estetycznych i rozwijanie umiejętności wypowiadania się poprzez muzykę, małe formy teatralne oraz sztuki plastyczne,

9. Kształtowanie u dzieci poczucia przynależności społecznej (do rodziny, grupy rówieśniczej i wspólnoty narodowej) oraz postawy patriotycznej,

10. Zapewnienie dzieciom lepszych szans edukacyjnych poprzez wspieranie ich ciekawości, aktywności i samodzielności, a także kształtowanie tych wiadomości i umiejętności, które są ważne w edukacji szkolnej.

Nowa podstawa programowa wychowania przedszkolnego zawiera obszary działalności edukacyjnej przedszkola, dla których określone są kompetencje, którymi powinny charakteryzować się dzieci pod koniec wychowania przedszkolnego. W podstawie programowej zostały określone następujące obszary:

1. Kształtowanie umiejętności społecznych dzieci: porozumiewanie się z dorosłymi i dziećmi, zgodne funkcjonowanie w zabawie i w sytuacjach zadaniowych.

2. Kształtowanie czynności samoobsługowych, nawyków higienicznych i kulturalnych. Wdrażanie dzieci do utrzymywaniu ładu i porządku.

3. Wspomaganie rozwoju mowy dzieci.

4. Wspieranie dzieci w rozwijaniu czynności intelektualnych, które stosują w poznawaniu i rozumieniu siebie i swojego otoczenia.

5. Wychowanie zdrowotne i kształtowanie sprawności fizycznej dzieci.

6. Wdrażanie dzieci do dbałości o bezpieczeństwo własne oraz innych.

7. Wychowanie przez sztukę - dziecko widzem i aktorem.

8. Wychowanie przez sztukę - muzyka i śpiew, pląsy i taniec.

9. Wychowanie przez sztukę - różne formy plastyczne.

10. Wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci poprzez zabawy konstrukcyjne, budzenie zainteresowań technicznych.

11. Pomaganie dzieciom w rozumieniu istoty zjawisk atmosferycznych i w unikaniu zagrożeń.

12. Wychowanie dla poszanowania roślin i zwierząt.

13. Wspomaganie rozwoju intelektualnego dzieci wraz z edukacją matematyczną.

14. Kształtowanie gotowości do nauki czytania i pisania.

15. Wychowanie rodzinne, obywatelskie i patriotyczne.

W nowej podstawie programowej zamieszczono również zadania przedszkola związane z jej realizacją oraz zadania nauczycieli przedszkoli.

Zgodnie z nową podstawą programową zadaniem nauczycieli jest prowadzenie obserwacji pedagogicznych mających na celu poznanie możliwości i potrzeb rozwojowych dzieci oraz dokumentowanie tych obserwacji. Z początkiem roku poprzedzającego rozpoczęcie przez dziecko nauki w klasie I szkoły podstawowej należy przeprowadzić analizę gotowości dziecka do podjęcia nauki w szkole (diagnoza przedszkolna). Celem diagnozy przedszkolnej jest zgromadzenie informacji, które mogą pomóc:

1. Rodzicom w poznaniu stanu gotowości swojego dziecka do podjęcia nauki w szkole podstawowej, aby mogli je w osiąganiu tej gotowości, odpowiednio do potrzeb, wspomagać,

2. Nauczycielowi przedszkola przy opracowaniu indywidualnego programu wspomagania i korygowania rozwoju dziecka, który będzie realizowany w roku poprzedzającym rozpoczęcie nauki w szkole podstawowej,

3. Pracownikom poradni psychologiczno-pedagogicznej, do której zostanie skierowane dziecko, w razie potrzeby pogłębionej diagnozy związanej ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.

W wielu obszarach wychowania przedszkolnego występują treści edukacji zdrowotnej. Ze względu na dobro dzieci, należy zadbać o kształtowanie ich świadomości zdrowotnej oraz nawyków dbania o własne zdrowie w codziennych sytuacjach w przedszkolu i w domu, współpracując w tym zakresie z rodzicami.

W trosce o jednolite oddziaływanie wychowawcze, nauczyciele:
1) Systematycznie, informują rodziców o zadaniach wychowawczych i kształcących realizowanych w przedszkolu; zapoznają rodziców z podstawą programową wychowania przedszkolnego i włączają ich do kształtowania u dziecka określonych tam wiadomości i umiejętności;
2) Informują rodziców o sukcesach i kłopotach ich dzieci, a także włączają ich do wspierania osiągnięć rozwojowych dzieci i łagodzenia trudności, na jakie natrafiają;
3) Zachęcają rodziców do współdecydowania w sprawach przedszkola, np. wspólnie organizują wydarzenia, w których biorą udział dzieci.

Przypomnieć należy, że podstawa programowa wychowania przedszkolnego nie jest programem nauczania. Zakres kształcenia i wychowania określony w tym dokumencie musi być rozszerzany i konkretyzowany w autorskich programach wychowania przedszkolnego. Te zaś powinny być bardzo szczegółowe, konkretnie opracowywane. Nauczyciel według nich powinien zaplanować a potem realizować zajęcia z dziećmi.

Jakie i dlaczego zmiany w edukacji przedszkolnej....

Pierwsze lata życia dziecka decydują o jego rozwoju i dalszych losach. Wtedy to kształtują się możliwości intelektualne i rozwija się większość wrodzonych predyspozycji, w tym także zdolności uczenia się. Dlatego działania edukacyjne, w tym również szczególnie istotne na tym etapie oddziaływanie wychowawcze, stymulowanie rozwoju intelektualnego i społecznego dziecka przynoszą najlepsze rezultaty w wieku przedszkolnym. Jest to najlepszy okres na zapobieganie ewentualnym trudnościom w nauce - niwelowanie dysharmonii rozwojowych. Postawy i umiejętności, jakie dzieci wynoszą z przedszkola procentują w szkole lepszymi wynikami w nauce, a w dorosłym życiu lepszym funkcjonowaniem społecznym i zawodowym.

Zapewnienie lepszego dostępu najmłodszych dzieci do edukacji, to najskuteczniejszy sposób na wyrównanie szans edukacyjnych. Mając to na uwadze jednym z głównych celów będzie upowszechnienie wychowania przedszkolnego dla dzieci w wieku 3-5 lat.

Dotąd zajęcia w oddziałach zerowych w sposób naturalny wkraczały w obszar zadań typowych dla szkoły: dzieci rozpoczynały tu naukę czytania, pisania, liczenia. Jednakże te fundamentalne dla powodzenia dalszej edukacji procesy powinny być poprzedzone odpowiednim przygotowaniem dziecka w wychowaniu przedszkolnym. Ponadto, te procesy wymagają czasu nauki dłuższego niż jeden rok - nie jest korzystne przerywanie ich, wywołane koniecznością przejścia do "prawdziwej" szkoły i zmianą nauczyciela prowadzącego.

Edukacja najmłodszych powinna umiejętnie splatać naukę z zabawą, by w łagodny sposób wprowadzać dzieci w świat szkoły. Dlatego jednym z ważniejszych celów wychowania przedszkolnego jest takie wspomaganie dzieci w rozwoju umysłowym, aby osiągnęły pełną dojrzałość do nauki w szkole.

Nowa podstawa programowa przywiązuje bardzo dużą wagę do wychowania, a w szczególności do kształtowania postaw uczniów, ponieważ jest to zadaniem każdego nauczyciela.

Dlaczego w podstawie programowej wychowania przedszkolnego określa się ramy czasowe dla głównych form dziecięcej aktywności?

Od dawna nasilała się tendencja do zbyt dużej liczby zajęć dydaktycznych w przedszkolu i nadmiernego wydłużania ich czasu trwania. Działo się to oczywiście kosztem zabawy, która jest główną formą aktywności dziecięcej. Z badań przeprowadzonych jasno wynika, że dzieci intensywnie się uczą i skutecznie rozwijają swój umysł. Należy, zatem zadbać o przywrócenie dziecięcej zabawie należytego miejsca w wychowaniu przedszkolnym. Dlatego nowa podstawa określa proporcje zagospodarowania czasu edukacyjnego w rozliczeniu tygodniowym: 1/5 co najmniej czasu pobytu dziecka w przedszkolu należy przeznaczyć na zabawę.

Z analizy i badań wynika, że dzieci również rzadko i zdecydowanie za krótko przebywają w ogrodzie, boisku czy parku. I zbyt rzadko są organizowane zajęcia rozwijające sprawność ruchową, dlatego też 1/5 (a w przypadku dzieci młodszych 1/4) czasu przebywania dziecka w placówce powinna być spędzana w ogrodzie, na boisku czy parku gdzie powinny być dla dzieci organizowane gry i zabawy ruchowe, zajęcia sportowe itp.

Dla przywrócenia należytej proporcji zajęć edukacyjnych i opiekuńczo - wychowawczych zaleca się także, aby co najwyżej 1/5 czasu przeznaczyć na różnego rodzaju zajęcia dydaktyczne realizowane według wybranych programów autorskich.

Kształcenie gotowości do nauki czytania i pisania, jako ważne zadanie wychowania przedszkolnego.

Zadaniem nauczyciela przedszkoli i klas zerowych jest ukształtowanie u dzieci gotowości do opanowania tej umiejętności w szkole (dotąd dzieci uczyły się dwukrotnie tego samego, nauczyciele przedszkoli zbytnio skupiali się na czytaniu, bez łączenia go z pisanie).

Należy jednak podkreślić, że na poziomie wychowania przedszkolnego można uczyć dzieci czytania, ponieważ programy autorskie mają rozszerzać to, co jest zalecone w podstawie programowej. Nie może to jednak odbywać się kosztem wykształcenia gotowości dzieci do nauki czytania w połączeniu z nauką pisania.

Trzeba łączyć wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci z edukacją matematyczną.

Podobnie i z edukacją matematyczną: zbyt wiele czasu poświęcano np. monografii liczb naturalnych nie troszcząc się o to, czy dzieci rozumieją operacje na poziomie konkretnym w zakresie umożliwiającym im rozumienie ważniejszych aspektów tych liczb. Zamiast korzyści był to początek narastających trudności i niepowodzeń w nauce matematyki dla niektórych dzieci. Aby temu przeciwdziałać w podstawie ustalono zakres wspierania dzieci w rozwijaniu czynności intelektualnych potrzebnym im w nauce szkolnej, także w edukacji matematycznej (rozumowanie przyczynowo - skutkowe, klasyfikacja, wnioskowanie o wprowadzonych i obserwowanych zmianach). Jednocześnie w dokumencie tym, określa się, jakie wiadomości i umiejętności matematyczne trzeba ukształtować na poziomi wychowania przedszkolnego, aby dzieci były dobrze przygotowane do nauki w szkole i radziły sobie w sytuacjach życiowych.

Wychowanie przez sztukę ważnym zadaniem edukacyjnym przedszkola.

Celem tego zakresu wychowania w wieku przedszkolnym jest kształtowanie preferencji i doznania przyjemności przebywania w pięknym otoczeniu, a także wprowadzenie ładu wszędzie tam, gdzie dziecko się znajduje.

Dlatego podstawa określa, że wychowanie przez sztukę ma być realizowane poprzez muzykę i śpiew, pląsy i taniec, udział dzieci w małych formach teatralnych, a także poprzez wypowiadanie się o różnych formach plastycznych. Istnieje potrzeba wprowadzenia dzieci w wartości estetyczne malarstwa, rzeźby i architektury, w tym architektury zieleni i architektury wnętrz.

Dlaczego tak dużo treści wychowawczych w podstawie programowej?

Większość rodziców troszczy się o wszechstronny rozwój i wychowanie swoich dzieci. Niestety coraz mniej czasu spędzają z dziećmi i coraz mniejsze znaczenie przywiązują do wychowywania: kształtowanie nawyków odpowiedniego zwracania się do innych, zgodnego współdziałania z dorosłymi i dziećmi, dbanie o ład i porządek w swoim otoczeniu, a także poszanowanie przyrody i własności społecznej.

Dlatego jednym z głównych celów jest budowanie w umysłach dzieci systemu wartości zwłaszcza w zakresie rozróżniania dobra od zła i preferowanie dobra. Idea ta jest konkretyzowana we wszystkich zakresach wspomagania rozwoju i edukacji przedszkolnej dzieci, począwszy od kształtowania umiejętności społecznych, aż po wychowanie rodzinne, obywatelskie i patriotyczne.

ęłęóZabawa jest czymś uniwersalnym i przynależnym zdrowiu;
Bawienie się służy zdrowiu, gdyż sprzyja rozwojowi;
Bawienie się skłania dzieci do nawiązywania relacji grupowych i kontaktów;
Bawienie się może być dostępną każdemu dziecku formą komunikowania się..."

Donald W. Winnicott

Zabawa - w najogólniejszym tego słowa znaczeniu - to działalność wykonywania dla przyjemności. Obok pracy i uczenia się jest ona główną formą aktywności dzieci. Zdaniem wielu znawców zagadnienia zabawa pełni szereg funkcji, z których najważniejszą jest zaspokojenie indywidualnych i społecznych potrzeb dziecka, a także poznawanie rzeczywistości i dostosowywanie jej do własnych potrzeb. Zabawy przygotowują dziecko do dalszego życia. Zaspokajają potrzeby aktywności i poznawania rzeczywistości. Kształtują i rozwijają zmysły dziecka, wzbogacają jego wyobraźnię i życie uczuciowe, wpływają na rozwój społeczny. Zabawy rozwijają myślenie, spostrzegawczość, pamięć, uwagę, orientację, wyobraźnię i inteligencję twórczą. Uczą wytrwałości. Rozwijają poczucie koleżeństwa i przyjaźni. W zabawach i grach zespołowych dziecko dostrzega konieczność podporządkowania się regułom. Uczy się nie tylko wygrywać, ale i przegrywać. Zabawy rozwijają także sprawność fizyczną dziecka. Ćwiczą mięśnie, usprawniają działanie systemu nerwowego. Przez aktywność zabawową dziecko rozwija swój umysł, rozszerza swoje doświadczenia, doskonali sprawności i umiejętności psychiczne i fizyczne, rozwija się intelektualnie i emocjonalnie.

Zabawa jest wtedy dobra - atrakcyjna, gdy jej treść wzbudza w dzieciach zainteresowanie, przykuwa uwagę budzi chęć wzięcia w niej udziału, dostarcza radości i emocji. Zabawa musi być swobodna (może mieć reguły, ale może też ich nie mieć, w odróżnieniu od gry). Do zabawy nie wolno dzieci zmuszać. Z chwilą, gdy dziecku coś nakazujemy przestaje to być zabawą.

Wyróżnia się następujące rodzaje zabaw:

1. Zabawy manipulacyjne (nazywane też funkcjonalnymi lub czynnościowymi) polegają na wykonywaniu przez dziecko prostych czynności nie, prowadzących do żadnych, wytworów, np. manipulowanie różnymi przedmiotami gaworzenie, przenoszenie różnych przedmiotów z miejsca na miejsce.
2. Zabawy konstrukcyjne polegają na budowaniu czy wytwarzaniu pewnych przedmiotów, zaspokajają one potrzebę wytwarzania.
3. Zabawy tematyczne nazywane także zabawami twórczymi, zabawami fikcyjnymi, iluzyjnymi i imaginacyjnymi, zabawami w role oraz zabawami symbolicznymi. Cechą charakterystyczną tego rodzaju zabaw jest fakt używania przez dziecko przedmiotów w specjalnej funkcji oraz przybierania przez dziecko pewnych ról - odzwierciedlających przeważnie normalne życie, pracę ludzi.
4. Zabawy badawcze - ten rodzaj zabaw polega na dokonywaniu na różnorodnym materiale najrozmaitszych doświadczeń. Zabawy te zaspokajają potrzeby poznawcze, a zwłaszcza ciekawość dziecka.
5. Zabawy ruchowe - polegają na wykonywaniu przez dziecko dużej ilości ruchów wymagających pewnego wysiłku, zręczności, siły, szybkości. Zaspokajają one potrzebę ruchu, nabywania zręczności.
6. Zabawy dydaktyczne - zasadniczo różnią się od poprzednio wymienionych. Różnica sprowadza się do tego, że nie są one wynikiem swobodnej twórczości dzieci, lecz są przygotowane, inicjowane i organizowane przez opiekuna dziecka powinny mieć zawsze wartości kształcące.

Ze względu na formalne kryteria wyróżnia się jeszcze takie rodzaje zabaw jak: swobodne, kierowane, samotne - indywidualne, grupowe, równoległe, wspólne, zespołowe. Wszystkie rodzaje zabaw są ze sobą bardzo powiązane, istnieje wiele zabaw mieszanych.

Pod pojęciem gra będziemy rozumieli odmianę zabawy polegającą na ścisłym respektowaniu ustalonych przepisów. Wśród gier wyróżniamy gry dydaktyczne, gry ruchowe i sportowe, gry terenowe. Gry mają duże wartości wychowawcze: uczą poszanowania przyjętych norm, sprzyjają uspołecznianiu, uczą umiejętności wygrywania i przegrywania.

Gry i zabawy terapeutyczne należą do szczególnych form i środków stosowanych w pracy z dziećmi wykazującymi mikrozaburzenia rozwojowe. Są one nastawione na odmienność nie tylko w organizacji pracy dzieci, ale także w realizacji samego materiału ćwiczeniowego. A zatem gry i zabawy terapeutyczne poprzez różnorodność zadań, urozmaiconą treść i zastosowanie reguły postępowania angażują równocześnie wiele różnych funkcji psychofizycznych w powiązaniu z dotychczasowym i nabywanym doświadczeniem osobistym dziecka, z jego wiedzą oraz umiejętnościami, nawykami, zdolnościami i zainteresowaniami. Można więc założyć, że gry i zabawy terapeutyczne pełnią funkcję integrująco - synchronizującą wobec całokształtu zdolności przystosowawczych organizmu dziecka, umożliwiających mu sprawne działanie. Pobudzanie i aktywizowanie jednych funkcji, czy nawet całych sfer, bodźcuje i wzmacnia inne, prowadząc do tworzenia się coraz bardziej skomplikowanych układów, gwarantujących pogłębione, precyzyjne, wyspecjalizowane działanie. W następstwie tak przebiegającego integrowania i synchronizowania dzieci poznają sposoby operatywnego stosowania własnej wiedzy i posiadanych umiejętności w różnych sytuacjach. Dzieci opanowują zgeneralizowaną zdolność przenoszenia utrwalonych umiejętności, doświadczeń czy wiadomości z jednych sytuacji na inne.

W rezultacie stosowania gier i zabaw synchronizująco - integrujących funkcje i procesy psychofizyczne można:

1. Dążyć do poprawy ogólnej sprawności i wydolności ruchowej
2. Usprawniać percepcję wzrokową
3. Uaktywniać i korygować percepcję słuchową
4. Tworzyć skojarzenia pozwalające współdziałać układom funkcji percepcyjno - motorycznych.

Aktywność twórcza przejawiająca się w zabawach dziecka, niezależnie od poziomu jego rozwoju psychofizycznego, wypływa z naturalnej potrzeby"bycia aktywnym". Zabawa jest formą ekspresji, przejawem potrzeby działania na rzecz swego rozwoju i doskonalenia (Elkonin 1984; Cieślikowski 1985; Dyner 1983 ; Minczakiewicz 1994, 1995). Aktywny udział dziecka w zabawie pozwala mu być wolnym od wszystkiego, co ogranicza, burzy, niepokoi czy wyzwala lęk. Zabawa pozwala zapomnieć o kalectwie, nieszczęściu, lęku, bólu i cierpieniu. Twórcza postawa bawiącego się dziecka jest wynikiem jego potrzeby poszukiwania, doznawania radości bawienia się, przeżywania osobistego sukcesu, który czasami jedynie za sprawą zabawy wydaje się możliwy.

Ispiratorami zabaw w przypadku dzieci niepełnosprawnych są w wielu przypadkach osoby dorosłe (rodzice, nauczyciele , wychowawcy, terapeuci), których zadaniem jest stworzenie takiej atmosfery, w której sensu i blasku nabierze życie dziecka niepełnosprawnego. Dorośli stają się czasem niezbędnymi dla dziecka przewodnikami po zabawie i facylitatorami. Stwarzają dziecku bezpieczny świat, w którym może zagościć prawdziwa radość. Zabawowy dziecięcy świat to świat idealny, przyjazny, znoszący wszelkie bariery, eliminujący wszelkie trudności i przeciwności losu.

Zabawa nie tylko umożliwia dziecku przeżycia sukcesu, którego być może nigdy jeszcze nie doświadczyło. Jest ona także"dziwnym" mechanizmem, który uruchamia dziecięce, jakże czasem bardzo niesprawne ciało, rozwija umysł, porządkuje i tonizuje emocje.

Kształtowanie aktywnej postawy dziecka niepełnosprawnego wobec poznawanej przez nie rzeczywistości odbywa się więc przede wszystkim przez odpowiednio zaprogramowane i zorganizowanego oddziaływania stymulacyjne. Warunkiem rozwijania aktywności zabawowej u dzieci niepełnosprawnych jest, z jednej strony, zapewnienie im swobody w działaniu i radości osiągnięć, a z drugiej - akceptacja przez nie samej formy zabawy i organizacji zaproponowanej im przez dorosłych. Umiejętne zasugerowanie formy zabawy, jej miejsca oraz - choćby w najogólniejszym zarysie - organizacji i propozycji samych organizatorów pozwala dzieciom niepełnosprawnym na tworzenie podstaw do eksponowania ich oryginalnych pomysłów, powoduje uwolnienie od ciążących i przygnębiających je przeżyć, rozbudzenie ufności do ludzi i świata, wybranie dla siebie odpowiedniej zabawowej roli, a tym samym dowartościowanie siebie jako liczącego się podmiotu.

Zrozumienie indywidualnego sensu zabawy dziecka wymaga bardzo uważnej obserwacji nie tylko treści formy, ale także towarzyszących jej gestów dziecka, wypowiadanych przez nie słów, a nawet uwidaczniających się ruchów ciała, a zwłaszcza mimiki. Wszystkie dzieci, niezależnie od osiąganego poziomu swego rozwoju, tak fizycznego, jak też intelektualnego , mają wrodzoną potrzebę bawienia się. Zabawa stwarza dziecku niezliczone okazje do podejmowania aktywności, doznawania przez radości, pewności siebie, poczucia przydatności, a nawet niezbędności uczestnictwa w jej przebiegu.

Zabawa zaciera granice pomiędzy dziećmi, jeśli idzie ich sprawność i wydolność. Znosi wszelkie w tym względzie podziały. Nie preferuje żadnej taksonomii. Nie dzieli uczestników zabawy na ładnych i brzydkich, aktywnych i pasywnych, śmiejących się i ponuraków. Wszystkim daje równe szanse w dostępie do zabawy, doznawaniu radości i przyjemności. Zaciera ona granice pomiędzy wyobraźnią a rzeczywistością . Uczeni amerykańscy prowadząc poważne badania naukowe zauważyli, że zabawa dziecka jest praktycznie lekarstwem na wszystko. Na rozwój mięśni i kośćca dziecka, uodpornienie jego organizmu na choroby i stres, a przede wszystkim lekarstwem na dobre samopoczucie dziecka i jego cudowny nastrój. Zabawa swą"władczą siłą" potrafi wymodelować ładną i zgrabną sylwetkę dziecka. Wyprostuje i wygładzi wszelkie zbędne krzywizny i załamania, które czasem bywają powodem trudności w poruszaniu się czy wykonywaniu innych istotnych funkcji. Uczy cierpliwości, wytrwałości, rzetelności, uczciwości, prawdomówności, odwagi, umiejętności podporządkowania się grupie, zgodności i współżycia i tolerancji. Uczy tego, jak samemu można zadbać o zabawkę, którą się można bawić, i jak stworzyć oprawę samej zabawy. Potrafi rewelacyjnie przysposabiać dziecko do życia, ucząc go rozmaitych spotykanych w życiu ról społecznych. Zabawa pozwala dziecku zapoznać się z różnymi, czasem nawet "niebezpiecznymi" narzędziami i poznawać ich funkcje. Zabawa wreszcie pozwala dokładnie zdiagnozować stan potrzeb i możliwości każdego dziecka. Pozwala poznać, jak dziecko z jakimkolwiek rodzajem niepełnosprawności funkcjonuje w swoim środowisku.