Definicja kultury (naukowa):

Kultura (z łaciny cultura – uprawa, kształcenie), całokształt materialnego i duchowego dorobku ludzkości, a także ogół wartości, zasad i norm współżycia przyjętych przez dane zbiorowości; wszystko to, co powstaje dzięki pracy człowieka, co jest wytworem jego myśli i działalności. Kultura dzieli się na: materialną, której zakres pokrywa się z pojęciem cywilizacja, i duchową - ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, nauki, moralności, funkcjonujących w postaci np. dzieł artystycznych, wierzeń, obyczajów, a także uznanych wartości, takich jak: prawda, sprawiedliwość, wolność, równość itp.

Kultura wg Goodmana:

Kultura – cecha społeczeństwa a nie jednostki. Kulturą jest wszystko, czego uczymy się w trakcie życia społ. I co jest przekazywane przez pokolenia, kultura jest społecznym dziedzictwem członków społeczeństw.

Kultura wg Czarnowskiego:

Kultura jest zjawiskiem społecznym. Jest dobrem zbiorowym. Owocem przetwórczym minionych pokoleń.

Definicja Kultury (własna):

Kultura to wszelkie ślady działalności człowieka na przestrzeni wieków. Wzory myślenia i zachowań, wytwory materialne stworzone za pomocą ludzkiego rozumu. Kultura obejmuje również doskonalenie i kształcenie człowieka, zarówno pod względem duchowym jak i fizycznym. Obejmuje historię danego społeczeństwa, w której zawierają się tradycje ludowe różnych grup etnicznych: wierzeń, obyczajów, a także uznanych wartości itd.

Kultura regionalna:

Jest to zespół dzieł artystycznych, wiedzy, norm i zasad, występujących na pewnym regionie zamieszkiwanym przez dany naród. Do kultury regionalnej możemy zaliczyć stroje kaszubskie, gwarę śląską, tańce regionalne.

Kultura duchowa:

W odróżnieniu od kultury materialnej kultura duchowa nie zajmuje się widocznymi wytworami związanymi z działalnością człowieka i jego rozwojem. W przypadku kultury duchowej mówimy o ogóle osiągnięć ludzi. Osiągnięcia te mogą dotyczyć przeróżnych dziedzin, między innymi moralności, religii, sztuki oraz nauki, tradycji i związanych z nimi obyczajów, ogół dzieł naukowych, literackich i dzieł sztuki tworzących dorobek ludzkości w danym okresie historycznym, a także wszystko, co należy do wytworów umysłu, na przykład filozofia.

Kultura wysoka:

Korzysta z zasobów kultury narodowej i stanowi podstawę przekazu tradycji oraz dorobku społeczeństwa. Tworzą ją należące do inteligencji elity twórcze, składające się z osób, które nabywają kompetencje zarówno tworzenia, jak i odbioru sztuk drogą kształcenia się. Potencjalnie adresowana jest do wszystkich. Jednak należy włożyć jakiś wysiłek intelektualny by ją zrozumieć. Przekazują ją szkoły, teatry, galerie sztuki, biblioteki, sale koncertowe i powszechny dostęp do informacji. Kultura wysoka ma przekaz, zwykle jakąś misję. Składają się na nią treści formułowane w różnych kodach i przekazywane za pomocą różnych mediów. Cechy kultury wysokiej: „literackość” i łącząca się z nią refleksyjność, głębszy kontekst wytworów składających się na nią.

Kultura masowa:

Charakterystyczny typ kultury powszechnie dostępny i praktykowany (faworyzowany, lubiany) przez "masy", "lud", czyli liczne i szerokie rzesze ludzi, przy tym zasadniczo jest to pojęcie zawężone do obszaru kultury symbolicznej, szczególnie tej związanej z działalnością intelektualną, artystyczną (estetyczną), zabawowo-rozrywkową. Cechy: wytwór wielu ludzi, środki masowego przekazu, zapewnienie rozrywki, doświadczenie wrażeń, reklamy, szybka produkcja i upowszechnienie, przewidywalność, działanie według schematów np. filmy, krótkotrwały efekt, kanał przekazu umożliwiający dotarcie do jak największej liczby odbiorców, dosłowność, odchodzenie od słowa pisanego na rzecz obrazów i słowa mówionego, ekspansywność, wyraźna granica oddzielająca twórców od odbiorców.

Makdonaldyzacja:

Proces stopniowego upowszechniania się zasad działania znanych z barów szybkiej obsługi (uosabianych przez sieć McDonald ’s) we wszystkich dziedzinach życia społecznego w Stanach Zjednoczonych i na całym świecie. Standaryzowanie, gotowy szybki produkt, kultura wszędzie taka sama. Jest to globalna unifikacja potrzeb w stosunku do pewnych towarów i usług. Dotyczy to głównie przemysłów elektronicznego, samochodowego i spożywczego.

Globalizacja:

Globalizacja prowadzi do ujednolicania się obrazu świata, jako homogenicznej całości wzajemnie powiązanych elementów gospodarczych i wspólnej kultury typu konsumpcyjnego. To ogół procesów prowadzących do coraz większej współzależności i integracji państw, społeczeństw, gospodarek i kultur, czego efektem jest tworzenie się "jednego świata", światowego społeczeństwa; zanikanie kategorii państwa narodowego; kurczenie się przestrzeni społecznej i wzrost tempa interakcji poprzez wykorzystanie technologii informacyjnych oraz wzrost znaczenia organizacji ponad- i międzynarodowych, w szczególności ponadnarodowych korporacji.

Homogenizacja kultury:

Proces ujednolicania kultury na obszarze danego społeczeństwa, w wyniku mieszania się dwóch różnych kultur, charakteryzujący się tym, iż elementy kulturowe zaczynają się do siebie całkowicie upodabniać, np. zwyczaje, moda, sposób pisania artykułów w prasie, ich treści itp. Homogenizacji podlegają wzorce, świadomość, zachowania, wartości. Homogenizacja jest w dużym stopniu konsekwencją rozwoju masowej produkcji dóbr i umasowienia kultury symbolicznej oraz komercjalizacji świata.

Homogenizacja upraszczająca:

Uproszczenie kultury wysokiej dla mas np. ekranizacja książki.

Homogenizacja immanentna:

Jej celem jest przyciągnąć i zachęcić masowych odbiorców do kultury wysokiej np. czytania książek, poprzez napisanie książki przez autora na podstawie filmu czy zawarcie w niej scen erotycznych.