Abonenckie systemy dostępowe

Aleksandra BURSKA

gr. E1A1S1

1. Definicja

Sieć dostępowa jest to zbiór takich jednostek, które zapewniają wymagane zdolności przenoszenia usług telekomunikacyjnych pomiędzy interfejsem SNI (Service Node Interface) i UNI (User Network Interface). Sieć dostępowa jest zarządzana i konfigurowana przez interfejs Q.3. Nie ma ograniczeń na liczbę interfejsów UNI i SNI w sieci dostępowej. Zgodnie ze standardem sieć dostępowa nie interpretuje sygnalizacji użytkownik-sieć.

Sieć dostępowa jest ograniczona trzema rodzajami interfejsów, za pomocą których współpracuje z innymi elementami systemu telekomunikacyjnego. Użytkownicy są dołączeni do sieci przez styk UNI (User Network Interface). Współpraca sieci z węzłem usługowym SN (Service Node) odbywa się za pośrednictwem interfejsu węzła usługowego SNI (Service Network Interface). Interfejs zarządzania Q3 zapewnia komunikację sieci z centralnym systemem zarządzania TMN (Telecommunication Management Network).

Rys. 1 Schemat sieci dostępowej.

2. Charakterystyka

W istniejących sieciach dostępowych abonenci dołączani są do centrali lokalnej bez konieczności stosowania dodatkowych urządzeń komutacyjnych. Operator musi być wyposażony w przełącznice główną MDF( Main Distribution Frame) oraz przełącznice pośrednią IDF ( Intermediate Distribution Frame). Wprowadzane na rynek rozwiązania rozdzielają sieć telekomunikacyjną na dwie części: sieć transportową(szkieletową) i obszar agregacji ( sieć dostępowa), jak przedstawiono na rys. 2. Rozwój sieci spowodował dodanie nowych elementów wchodzących w jej skład: multipleksery, koncentratory a także punkty dostępowe.

Rozwój technologii wprowadza do sieci dostępowych także rozwój sieci optycznych, które mogą zawierać w obszarze agregacji przełączniki optyczne, karty optycznych zakłóceń liniowych oraz rozdzielacze optyczne. Zazwyczaj były to elementy sieci transportowych jednak w związku z rozwojem nowych technologii są przesuwane w kierunku abonentów. Budowę sieci dostępowej przedstawia rys. 3.

Rys. 2 Podział sieci na część transportową i agregacji.

Rys. 3 Optyczna sieć dostępowa.

3. Podział sieci ze względu na pasmo przepustowości

Pod względem przepustowości sieci dostępowe dzieli się na:

- wąskopasmowe Narrowband (ISDN BRA) – przepływność do 144 kb/s,

- szerokopasmowe typu Wideband – przepływność do 2 Mb/s,

- szerokopasmowe typu Broadband – przepływność do 8 Mb/s.

Dostęp wąskopasmowy definiowany jest jako dostęp o przepływności do 144 kb/s. W praktyce najczęściej realizowany jest w oparciu o tradycyjne łącza telefoniczne i modemy analogowe oraz rozwiązania cyfrowe implementowane w sieciach ISDN (Integrated Services Digital Network). 

Szerokopasmowy dostęp do Internetu (Broadband Internet Access) – usługa polegająca na połączeniu z Internetem za pomocą szybkiego łącza lub medium o dużej przepływności.

Połączenie wykorzystuje szerokie pasmo częstotliwości wytwarzane przez modem. Najczęściej do tego celu wykorzystuje się technologie z rodziny DSL (xDSL), WiMAX, PON, DOCSIS lub inne podobne. Szerokopasmowy dostęp jest przeciwieństwem dostępu wąskopasmowego np. dodzwanianego z wykorzystaniem modemu 56 kb/s.

Połączenie modemowe ma ograniczoną przepływność do 56 kb/s i wymaga pełnego wykorzystania pasma telefonicznego PSTN zwykle o szerokości 3100 Hz (od 300 do 3400 Hz). Podczas gdy dostęp szerokopasmowy przez zwiększenie używanych częstotliwości oraz podzielenie pasma na kanały, pozwala na równoległe przesyłanie danych cyfrowych łącznie z analogową lub cyfrową komunikacją głosową. W technologii DSL jest to dobrze widoczne – analogowa komunikacja głosowa zajmuje pasmo do 4000 Hz, a komunikacja cyfrowa od 10 kHz do 1,1 MHz.

Istnieje wiele definicji minimalnej prędkości dostępu szerokopasmowego; od 64 kb/s do 2 Mb/s. Są one zależne od trendów obowiązujących na rynku. Dla porównania można skorzystać z raportów OECD. Z punktu widzenia techniki wyznacznikiem jest 128 kb/s jako minimalna prędkość osiągana z wykorzystaniem dwóch kanałów cząstkowych łącza E1 po 64 kb/s (BRI). Za przykład może posłużyć ISDN jako najwolniejszy dostęp szerokopasmowy, gdzie w podstawowej wersji stosuje się dwa kanały B po 64 kb/s dla danych oraz kanał sygnalizacyjny do przepływności 16 kb/s.

4. Podział sieci ze względu na rodzaj transmisji.

Współczesny świat domaga się wysokiej jakości świadczonych usług dlatego ważna jest analiza rynku, w celu której określa się potrzeby abonentów. W ostatnich latach rynek jest zdominowany przez : telefonię ( stacjonarną i ruchomą), telewizję kablową, satelitarną i cyfrową a także przez dostęp do internetu. Różne usługi charakteryzują się pasmem transmisyjnym o którym była mowa wcześniej jak też różnym opóźnieniem w transmisji danych. W dzisiejszych czasach bardzo ważnym czynnikiem wyboru sieci dostępowej jest jej szybkość i mobilność dlatego sieci można podzielić na przewodowe i bezprzewodowe.

4 .1 Przewodowe sieci dostępowe.

Postęp światowej technologii przyczynił się do zapotrzebowania na przesyłanie danych z prędkością większą niż 56 kbit/s skutkiem tego był rozwój technik modulacji i kodowania danych. Technologią mogącą operować na istniejącej infrastrukturze sieci PSTN (Public Switched Telephone Network) są cyfrowe linie abonenckie DSL ( Digital Subscriber Line). Pierwszy system DSL wykorzystano w sieci ISDN (Integrated Services Digital Network). Usługi w sieciach ISDN podzielono na dwie grupy:

- usługi przenoszenia(bearer services)

- teleusługi ( teleservices).

Rys. 4 Usługi przenoszenia i teleusługi w sieci ISDN

4.1.1 System DSL

Technologia DSL wykorzystuje wyższe, nieużywane pasmo przyłącza poprzez tworzenie kanałów, o szerokości 4312,5 Hz każdy, zaczynających się pomiędzy 10 a 100 kHz, w zależności od konfiguracji systemu. Przydział kanałów jest kontynuowany na wyższych i wyższych częstotliwościach (dla ADSL do 1,1 MHz) aż do czasu, gdy nowe kanały będą uznane za nienadające do użytku. Każdy kanał jest rozszerzony, aby nadawał się do użycia na więcej niż tylko jednej trasie, jak jest to w przypadku połączeń POTS. Więcej nadających się do użytku kanałów przyrównuje się do większego dostępnego pasma, dlatego ważnymi czynnikami są odległość i jakość linii. Pula nadających się do użycia kanałów jest rozdzielana na dwie grupy strumieni ruchu – wysyłania i odbierania – opartych na wstępnie skonfigurowanych proporcjach. W założonej grupie odrębne kanały są spajane w jedną parę cykli, każdy w innym kierunku. Podobnie jak analogowe modemy, nadajniki DSL stale monitorują jakość kanałów i w zależności od tego, czy dany kanał jest użyteczny, czy też nie, są one dodawane lub usuwane.

Technologia DSL może być stosowana w większości mieszkań i małych biur. Odpowiednie filtry umożliwiają jednoczesne działanie usług telefonicznych oraz DSL. Modem DSL może korzystać z tej samej linii abonenckiej co urządzenia komunikacji oparte na POTS, włączając faksy i modemy analogowe. W tym samym czasie tylko jeden modem DSL może używać linii abonenta. Standardową metodą udostępniania DSL wielu komputerom w tym samym lokalu jest użycie routera, który nawiązuje połączenie pomiędzy siecią DSL a siecią lokalną Ethernet lub Wi-Fi.

4.1.2 System ADSL

Asymmetric Digital Subscriber Line, ADSL (asymetryczna cyfrowa linia abonencka) – technika umożliwiająca szerokopasmowy asymetryczny dostęp do sieci teleinformatycznych a w tym do Internetu i będąca odmianą DSL.

W technice tej do przesyłania danych wykorzystuje się częstotliwości większe od 25 kHz, które nie są używane przy przesyłaniu głosu rozmowy telefonicznej. Asymetria polega tutaj na tym, iż przesyłanie danych z sieci do użytkownika jest szybsze niż w drugą stronę. Technologia ta stworzona została z myślą o użytkownikach częściej odbierających dane (np. ze stron internetowych) niż wysyłających dane (np. posiadających serwer internetowy).

W standardzie tym wykorzystuje się zwykłe, miedziane kable telefoniczne. ADSL pozwala na dużo większą przepustowość niż technologia modemów telefonicznych, w której wszystkie sygnały są przesyłane w paśmie przeznaczonym do przesyłania głosu. W najczęstszym przypadku Plain Old Telephone Service w centrali telefonicznej jest demodulowany na postać cyfrową z częstotliwością 8 kHz i 8 bitowym kodowaniem, co odpowiada przepustowości 64 kb/s.

Przesyłane wspólnym kablem sygnały rozmowy telefonicznej i ADSL w centrali i u użytkownika są rozdzielane przez filtry (spliter) na sygnał telefoniczny (rozmowę) i szerokopasmową transmisję danych. U użytkownika sygnał rozmowy jest kierowany do telefonów a ADSL do modemu. W centrali rozmowa jest kierowana do zwykłej sieci telefonicznej, natomiast pakiety danych związane z transmisją szerokopasmową są przesyłane poprzez multiplekser DSLAM, albo do wewnętrznej sieci ATM (wtedy usługodawca telekomunikacyjny korzysta z enkapsulacji PPPoA), albo do wewnętrznej sieci Ethernet usługodawcy (gdy korzysta z enkapsulacji PPPoE), aż do bramy internetowej.

ADSL pozwala na transmisję z prędkością od 16 kb/s do 24 Mb/s. Prędkość, z jaką można wysyłać dane, jest zwykle znacznie niższa.

4.1.3 Systemy VDSL

VDSL lub VHDSL (Very High Speed DSL) - technologia xDSL umożliwiająca szybką transmisję danych przez pojedynczą parę miedzianą.

Maksymalna przepustowość jest osiągana na dystansie około 300 m i wynosi 26 Mb/s symetrycznie lub do 52Mb/s – 12Mb/s niesymetrycznie.

Standard VDSL wykorzystuje do 4 różnych pasm częstotliwości, dwa od klienta do operatora i dwa w przeciwnym kierunku. Standardową modulacją jest albo QAM (ang. Quadrature Amplitude Modulation)(od QAM 2 do QAM 256) oraz DMT(ang. discrete multi-tone modulation), które nie są kompatybilne.

Nowy standard VDSL jest nazywany Very High Speed Digital Subscriber Line 2 (VDSL2).

VDSL2 (Very High Speed Digital Subscriber Line 2) jest technologią umożliwiającą transmisję danych za pomocą pary przewodów miedzianych. VDSL2 jest najnowszym i najbardziej zaawansowanym standardem transmisji szerokopasmowej typu DSL. Stworzony został głównie z myślą o świadczeniu usługi Triple play (możliwość jednoczesnego korzystania z Internetu, telewizji wysokiej rozdzielczości i telefonu na jednej linii abonenckiej). VDSL2 umożliwia operatorom stopniowe i elastyczne udoskonalanie obecnej infrastruktury xDSL.

Na odcinku do 300 m VDSL2 pozwala na dwukierunkową transmisję z prędkością 200 Mb/s i jest to lepszy wynik niż w VDSL. Dalej obserwujemy gwałtowny spadek prędkości, do 100 Mb/s po 0,5 km oraz do 50 Mb/s po 1km i jest ona zbliżona do VDSL. Po tym odcinku prędkość już nie spada gwałtownie, na długości od 1 do 1,5 km jest większa od VDSL i ADSL2+. Powyżej 1,5 km jest na podobnym poziomie co ADSL2+.

Jedną z kluczowych zalet VDSL2 jest możliwość transmisji na podobne odległości jak w ADSL2+. Systemy wspierające LR-VDSL2 (Long Range) umożliwiają uzyskanie prędkości na poziomie 1-4 Mb/s (pobieranie) na dystansie 4-5 km.

4.1.4 Sieć telewizji kablowej CATV

Kolejną przewodową strukturą sieciową jest sieć telewizji kablowej CATV (Comunity Antenna Television) . skrót CATV odnosi się do sieci odbioru i nadawania sygnałów radiowo-telewizyjnych w sąsiadujących ze sobą budynkach mieszkalnych. Siecią kablową nazywamy strukturę rozpiętą fizycznie na więcej niż jednym budynku, mającą ponad 200 przyłączy do podpięcia użytkowników. Konstruowanie systemów CATV w oparciu o model HFC( Hybrid Fibre-Coaxial) umożliwia budowę sieci rozległych, obsługujących abonentów w liczbie rzędu paru tysięcy (szacunkowo z jednego wyjścia wzmacniacza w sieci HFC można obsłużyć około 50 użytkowników).

Rys. 5 Hybrydowa sieć telewizji kablowej

Obecnie, w typowej telewizji kablowej mamy do czynienia z transmisją ponad 50 kanałów telewizyjnych. Dotyczy to zwykle pełnego pakietu usług wykupionego przez użytkownika. Ewentualne ograniczenie liczby dostępnych kanałów (dla sieci HFC) realizuje się poprzez odpowiednie filtrowanie sygnału przy użyciu filtrów montowanych w skrzynkach abonenckich osobno dla każdego abonenta lub ich grupy - filtr umieszcza się przed tapem do którego podłączona jest grupa użytkowników sieci. Szczegóły dotyczące budowy sieci znajdują się pod hasłem HFC.

Odliczając telewizyjne, dla pozostałych usług transmisji danych (biorąc pod uwagę uwarunkowania dotyczące zakłóceń) pozostaje około 10 kanałów. Ze względu budowę sieci typu HFC, by zapewnić możliwość transmisji od użytkownika do operatora, konieczne jest stosowanie transmisji z podziałem częstotliwości.

Transmisja danych do abonenta realizowana jest w zakresie kanałów telewizyjnych:

• duża wartość współczynnika S/N (sygnał szum)

• wielopoziomowe rodzaje modulacji (QAM) - szybka transmisja przy małej szerokości kanału (duża sprawność), duży współczynnik wykorzystania pasma

Poniżej znajduje się krótkie zestawienie właściwości poszczególnych częstotliwości możliwych do wykorzystania dla kanału zwrotnego:

• dla częstotliwości powyżej 862 MHz:

  • mały wpływ zakłóceń zewnętrznych

  • wzrost tłumienności kabli

  • trudności w uzyskaniu odpowiedniej charakterystyki filtrów

• dla częstotliwości poniżej 65 MHz:

  • duży wpływ zakłóceń zewnętrznych

  • mała tłumienność kabli

  • łatwość uzyskania odpowiedniej charakterystyki filtrów

Ostatecznie transmisja danych do operatora realizowana jest w zakresie od 5 - 65 MHz, gdzie mały odstęp sygnał - szum utrudnia stosowanie modulacji o dużym stopniu skomplikowania w celu osiągnięcia dużej szybkości transmisji - ta zależy bezpośrednio od typu zastosowanej modulacji - jest wprost proporcjonalna do szerokości pasma i współczynnika wykorzystania pasma. Uwarunkowania dotyczące zakłóceń i możliwości wykorzystania pasma pociągają za sobą konieczność stosowania odpornych na zakłócenia rodzajów modulacji - typu BPSK, QPSK.

4 .2 Bezprzewodowe sieci dostępowe.

Sieci bezprzewodowe można podzielić na 3 grupy: sieci punkt-punkt, naziemne sieci rozsiewcza oraz systemy satelitarne. Sieci bezprzewodowe punkt- punkt, są to dohoryzontalne linie radiowe, które przesyłają dane między horyzontalnymi antenami o silnie kierunkowej charakterystyce promieniowania. Sieci te działają w paśmie mikrofal, oferują przeupstowość od 2 Mbit/s do 155 Mbit/s. Ze względu na szybką i tanią instalację wykorzystywane są one przez operatorów sieci komórkowych do budowy łączy między stacjami bazowymi i ich sterownikami. Znajdują one rózwnież zastosowanie w sieciach taktycznych( wojskowych), na co wpływa mobilności takich systemów, przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiego poziomu utajnienia transmisji ( co nie jest możliwe w przypadku systemów telefonii mobilnej).

4.2.1 Pasywna sieć optyczna.

Pasywna sieć optyczna (PON z ang. Passive Optical Network) - sieć optyczna należąca do grupy sieci FTTx (ang. Fiber To the x) np. Home/Loop/... Jest to sieć, w której, jako medium przekazywania danych, wykorzystuje się światłowód jednomodowy. Prędkość transmisji jest dzielona w zależności od standardu, zazwyczaj jest to podział 1:32 ale standardy akceptują podział z zakresu 1:16 do 1:128. Sygnał jest rozdzielany przez tzw. pasywne (nie wymagające zasilania) splitery optyczne, czyli pasywne urządzenia rozdzielające, które rozmieszczone są w różnych miejscach sieci PON. Sieć ta może najczęściej przyjmować postać drzewa lub magistrali. Zastosowanie urządzeń aktywnych (czyli wymagających jakiegoś rodzaju zasilania) jest przewidziane tylko w końcowych i początkowych węzłach sieci.

Wśród elementów sieci PON wyróżnia się:

• urządzenia dystrybucyjne OLT (Optical Line Termination), zwane również centralnymi jednostkami

• urządzenia zakańczające sieć optyczną u odbiorców ONT (Optical Network Termination), zwane terminalami abonenckimi

• urządzenia zakańczające sieć optyczną w lokalnym punkcie dystrybucyjnym ONU (Optical Network Unit)

Rys. 6 Struktura PON

4.2.1.1 BPON

BPON (ang. Broadband Passive Optical Network) jest jednym z najbardziej dojrzałych systemów PON wykorzysty­wanych obecnie. Bazuje on na zaleceniu ITU-T G.983. Jako protokół transportowy wykorzystywany jest w nim ATM w trybie:

• symetrycznym – 155,52 Mb/s oraz 622,089 Mb/s w obu kierunkach,

• asymetrycznym – 1244,16 Mb/s do użytkownika oraz 155,52 Mb/s lub 622,08 Mb/s od użytkownika.

System BPON bazuje na międzypa­smowej transmisji WDM, gdzie dla ru­chu do użytkownika wykorzystywana jest długość fali 1490 nm, podczas gdy transmisja od użytkownika odbywa się na długości fali 1310 nm. Długość fali 1550 nm może być wykorzystywana do zapewnienia dodatkowych funkcjonal­ności transmisyjnych.

Systemy BPON gwarantują współczynnik podziału 1:16 lub 1:32. Maksymalny zasięg fizyczny w ich przypadku wynosi 20 km.
Optyczna sieć dystrybucyjna wspiera trzy klasy o następujących budżetach tłumienia:

• Klasa A: min 5 dB, maks. 20 dB

• Klasa B: min 10 dB, maks. 25 dB

• Klasa C: min 15 dB, maks. 30 dB

Rys. 7 Struktura BPON

4.2.1.2 EPON

EPON (ang. Ethernet Passive Optical Network) bazuje na normie IEEE 802.3ah. Podstawowym założe­niem projektowanej sieci była prostota, co znalazło odzwierciedlenie w pakietowej transmi­sji do i od użytkownika o symetrycznej przepływności 1250 Mb/s.
W systemach EPON długość fali 1490 nm wykorzystywana jest do trans­misji danych do użytkownika, a długość fali 1310 nm do transmisji danych od użyt­kownika. Okno 1550 nm zarezerwowane jest dla późniejszej rozbudowy oraz do­datkowych aplikacji.

Standard EPON wspiera do 32 urzą­dzeń ONU przy transmisji z korekcją błę­dów FEC lub do 16 ONU bez FEC. Przy zachowaniu minimalnego współczynni­ka podziału 1:16 budżet mocy optycznej wynosi 24 dB.

Ze względu na fakt, że podane po­wyżej rozwiązania bazują na multiplek­sacji TDM, określane są one mianem TDM-PON. W OLT źródło światła stanowi zazwyczaj laser DFB, podczas gdy w ONU źródłem może być zarówno laser Fabry-Perota, jak i laser DFB.

Rys.8 Struktura EPON

4.2.1.3 GPON

GPON (ang. Gigabit Passive Optical Network)
Systemy GPON stanowią natu­ralną konsekwencję rozwoju systemów BPON. GPON bazuje na zaleceniach ITU serii G.984. W porównaniu z systemami BPON zapewnia on większą elastycz­ność dzięki możliwości transportowania danych zarówno przy użyciu protokołu ATM jak również z wykorzystaniem GEM, który pozwala umieszczać w kontenerach transportowych dane różnego typu.

GPON daje możliwość wykorzystania wielu kombinacji przepływności:

• do abo­nenta: 1244,16 Mb/s lub 2488,32 Mb/s,

• od abonenta: 155,52 Mb/s, 622,08 Mb/s, 1244,16 Mb/s lub 2488,32 Mb/s.

Architektura GPON bazuje w podsta­wowej konfiguracji na transmisji WDM z transmisją do abonenta na długości fali 1490 nm oraz od abonenta na długo­ści fali 1310 nm. W przypadku transmisji z wykorzystaniem dwóch długości fali cała transmisja odbywa się w postaci cyfrowej. Standard GPON umożliwia wykorzystanie dodatkowej długości fali 1550 nm do transmisji analogowej sygnałów wideo.
Obecnie maksymalny współczynnik podziału dla systemów GPON wynosi 1:64, jednakże zgodnie z zaleceniem ITU-T G.984 przewidywany maksymalny współczynnik podziału wynosić będzie 1:128.
Optyczna sieć dystrybucyjna wspiera trzy klasy o następujących budżetach tłumienia:

• Klasa A: min 5 dB, maks. 20 dB

• Klasa B: min 10 dB, maks. 25 dB

• Klasa B+: min 13 dB, maks. 28 dB

• Klasa C: min 15 dB, maks. 30 dB

• Klasa C+: min 18 dB, maks. 31 dB

Sieć GPON gwarantuje pracę przy maksymalnym teoretycznym zasięgu równym 60 km. Ograniczenie ze strony zasięgu fizycznego stanowi dystans 20 km zasięgu różnicowego między urządzeniami abonenckimi (ONT) korzystającymi z tego samego OLT. Wynika to z rozmiaru szczelin czasowych trans­misji w górę sieci oraz z konieczności za­pewnienia kompatybilności sieci GPON z BPON. Poniżej schemat wyjaśniający zagadnienie maksymalnego zasięgu w sieci GPON.

Rys. 9 Struktura GPON

4.2.1.4 FTTH

Fiber-to-the-Home (FTTH) to szerokopasmowy system telekomunikacyjny oparty na transmisji światłowodowej.

Możliwe jest wykonanie tych sieci w wersji „aktywnej” i „pasywnej”. Obecnie prym wiedzie technika pasywna - PON (PON – Passive Optical Network).

PON wykorzystuje architekturę punkt-wielopunkt, aby za pomocą jednego włókna światłowodowego dostarczyć usługi Triple-Play (telewizja, Internet, telefonia) do abonentów. Pasywna sieć optyczna (PON) przewiduje stosowanie urządzeń wymagających zasilania tylko w końcowych węzłach sieci. Jest to ogromna zaleta pozwalająca na zbudowanie kanału transmisyjnego o długości około 20 km, zasilanego jedynie u operatora i odbiorcy. Dystrybucja sygnałów pomiędzy nimi odbywa się wyłącznie za pomocą elementów pasywnych – światłowodów i rozgałęźników.

W skład sieci PON wchodzą:

• urządzenie dystrybucyjne OLT (Optical Line Termination),

• urządzenia zakańczające sieć optyczną (odbiorcze) w lokalnym punkcie dystrybucyjnym ONU (Optical Network Unit).

Jeśli sygnał dochodzi wprost do odbiorcy (FTTH) występują jeszcze urządzenia zakańczające sieć optyczną u odbiorców ONT (Optical Network Termination).

Popularyzacja technologii światłowodowych jest uważana za potencjalne koło zamachowe amerykańskiej gospodarki, stąd nie dziwią inicjatywy szybko wdrażane w życie, takie jak pilotażowy program Google „Think Big With a Gig” w ramach którego w pierwszym kwartale 2012 roku w Kansas City ruszy program, w wyniku którego zostanie podłączonych 150 000 abonentów do superszybkiego Internetu, pozwalającego na transmisję z prędkościami ponad 1 Gbit/s. Oznacza to około 100-krotne przyśpieszenie, w stosunku do średnich prędkości szerokopasmowego Internetu w USA.

Trzydzieści amerykańskich uniwersytetów przystąpiło do programu Gig.U opartego na transmisji światłowodowej i mającego zapewnić super szybki Internet (1 Gbit/s) na uczelni i na terenie kampusów.

 Budowa infrastruktury światłowodowej to droga inwestycja amerykańska firma Verizon na podłączenie 16 milionów abonentów wydała 23 mld USD, co oznacza około 1500 dolarów na abonenta.

 Na rynku brytyjskim firma Virigin Media podłączyła 13 milionów użytkowników za 13 miliardów funtów (1000 funtów na użytkownika).

 Koszt inwestycji spada wraz ze wzrostem liczby podłączanych domów. W Polsce, gdzie dopiero startują programy pilotażowe, koszt podłączenia abonenta w bloku szacowany jest na 6 000 zł i sięga do 30 000 zł w domach jednorodzinnych. 

Duże nadzieje na rozwój FTTH w Polsce wiązane są z wejściem w życie opracowywanej modyfikacji Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Planowane jest tam umieszczenie zapisu, że wszystkie nowobudowane budynki zamieszkania zbiorowego powinny być wyposażone w instalację światłowodową.

Obecnie najwięcej abonentów sieci FTTH/FTTB znajduje się w Azji. W 2008 roku 78% domowych instalacji światłowodowych znajdowało się na tym kontynencie. Rynek europejski ma zaledwie 5% udziału w rynku.

Pod koniec 2008 roku Korea Południowa miała 45% domów podłączone do FTTH/FTTB, Japonia – 25%, Tajwan – 12%.