Na bazie podstawowych form czasowników, rzeczowników czy przymiotników można tworzyć wiele słów pokrewnych, dokonując skrótów, złożeń lub łącząc je z cząstkami fleksyjnymi.

Znając wyjściowy czasownik japoński i sposób łączenia go z cząstkami gramatycznymi i innymi wyrazami, można ogromnie wzbogacić zasób słownictwa.

W języku japońskim często stosuje się takie metody słowotwórcze i dotyczy to nie tylko łączenia wyrazów rodzimego pochodzenia, ale także zapożyczeń chińskich czy angielskich, czasem nawet mieszania ich ze sobą w hybrydy.

Czasowniki japońskie użyte w rozmaitych zestawieniach najczęściej przyjmują tzw. II formę – tzn. :

czasowniki spółgłoskowe (I grupa) kończą się wtedy na – i:

kaku – kaki

nomu - nomi

okuru – okuri

omou - omoi

 

czasowniki samogłoskowe (II grupa) na samogłoskę –e lub –i: 

taberu – tabe

miru – mi

 

 

 

Oto kilka przykładów połączeń czasownikowych:

 

kaku – pisać      hajimeru – zacząć

kakihajimeru – „zacząć pisać”

 

omou – myśleć   dasu – wyciągnąć

omoidasu – „przypomnieć sobie”

 

taberu – jeść     owaru – kończyć się

tabeowaru – „kończyć jeść”

Tak samo zachowują się czasowniki, gdy łączą się z rzeczownikami zarówno na początku, jak i w drugiej części wyrazu złożonego:

 

 

kau – kupować   mono - rzecz

kaimono – „zakupy”

 

kaku – pisać   kata - sposób

kakikata – „styl pisania”

 

hara – brzuch  kiru - ciąć

harakiri – „harakiri”

 

hana – kwiat   miru - oglądać

hanami – „oglądanie kwiatów”

W przypadku zestawień czasowników z i-przymiotnikami należy zwrócić uwagę na kolejność wyrazów składowych. Jeśli bowiem przymiotnik jest w pierwszej pozycji, traci on końcówkę –i.

wakaru – rozumieć                    yasui - łatwy
wakariyasui – „łatwy do zrozumienia”

 

oboeru – zapamiętać            nikui – nieprzyjemny, trudny

oboenikui – „trudny do zapamiętania”

 

hayai – wczesny     okiru - wstawać

hayaoki – „wczesne wstawanie”

 

yasui – tani               uru – sprzedawać

yasuuri – „wyprzedaż”

Można byłoby wymieniać tego rodzaju złożenia słów w nieskończoność, ponieważ ten sposób słowotwórczy jest bardzo popularny. Łączyć można właściwie wszystkie części mowy ze sobą. Najważniejsze jest, żeby zarówno na początku (często też na końcu złożenia) czasowniki miały wspomnianą wyżej II formę, a i-przymiotniki użyte w środku złożenia były bez sufiksu –i. Prostota takich konstrukcji sprawia, że Japończycy często tworzą nowe formy słowotwórcze jakby na potrzebę chwili, takich słów nie znajdziemy np. w słownikach, występują licznie w żywej mowie potocznej.