Akcja dramatu dzieje się w Danii. Kraj ten jest miniaturą całego świata, dlatego określenia odnoszące się do państwa duńskiego można odnieść do charakterystyki życia ludzkiego na każdej szerokości gegraficznej. Dania jest określona jako kraj, w którym „źle się dzieje”, Hamlet nazywa ją więzieniem, w którym zamknięty jest człowiek. Według Szekspira światem rządzi zło i źli ludzie i dlatego aparat państwa potrzebny jest do utrzymania jedności i stabilności. Władza może mieć jednak różne oblicza. 

Klaudiusz jest typem władcy makiawelicznego. Władca makiaweliczny to taki, który kieruje się w swym rządzeniu zasadą cel uświęca środki, sformułowaną przez Niccolo Machiavellego (1469–1527) w traktacie Książę. Zdaniem Machiavellego władca ma prawo posługiwać się środkami niemoralnymi, takimi jak spryt, podstęp, manipulacja, a nawet zbrodnia – o ile będzie przy tym działał dla dobra kraju. 

Klaudiusz, brat starego Hamleta, króla Danii, decyduje się na zabicie go, by zdobyć koronę, pozycję, a nawet żonę dawnego króla. Zbrodnia, na którą się odważa, dokonana jest podstępnie i w wielkiej tajemnicy. Wydarzenie to decyduje o dalszych losach Klaudiusza oraz królestwa. Stryj Hamleta okazuje się być niegodny korony, władzy, zaszczytów – jest bowiem skrytobójcą i bratobójcą. Zręcznie, krok po kroku, zmierza do zdobycia władzy i zaszczytów, co było jego celem.

Władza, którą zdobył Klaudiusz, jest dla niego źródłem przyjemności – król ucztuje, podczas gdy jego poddani ciężko pracują. Jest rozpustny i rozrzutny. Rządzi za pomocą układów dyplomatycznych – zażegnuje konflikt z Norwegią. Klaudiusz umie także sprytnie utrzymywać się na tronie – chce wyeliminować Hamleta, wysyła go do Anglii i tam chce go podstępnie zabić. Ma jednak w pewnym momencie wyrzuty sumienia, modli się, ale mimo to nie chce zrezygnować z tego, co osiągnął. 

Hamlet żyje w świecie, w którym króluje władza, pieniądze, a nie prawda i uczciwość. Taki świat, w którym brat zabija brata z żądzy władzy, gdzie żona zbyt szybko zapomina o miłości do zmarłego króla, jest dla księcia duńskiego trudny do zaakceptowania, wręcz nie do przyjęcia.