7.

Recykling jest jedną z metod ochrony środowiska, mającą na celu ograniczanie zużycia surowców, a co z tym związane zmniejszenie ilości produkowanych odpadów. Jest to
odzysk surowców wtórnych, który polega na przywracaniu ich do obiegu i ponownym ich wykorzystaniu. Można powiedzieć, że recykling odpadów obejmuje trzy fazy:

- pozyskiwanie surowców wtórnych z odpadów poprodukcyjnych i poużytkowych,

- uzdatnianie (np. segregowanie, czyszczenie, rozdrabnianie)

- wykorzystanie gospodarcze.

Recykling organiczny
Biologiczny odzysk odpadów (recykling odpadów) jest to obróbka tlenowa, w tym kompostowanie, lub beztlenowa obróbka odpadów, które ulegają rozkładowi biologicznemu w kontrolowanych warunkach przy wykorzystaniu mikroorganizmów, w wyniku której powstaje materia organiczna lub metan; składowanie na składowisku odpadów nie jest traktowane jako recykling organiczny.

Kompostowanie
Kompostowanie stanowi zachodzący w tlenowych warunkach mikrobiologiczny proces, prowadzący do częściowej mineralizacji materii organicznej. W wyniku mineralizacji związków organicznych uwalniane są min.: dwutlenek węgla, amoniak, azotany.
Wyzwolona w procesach rozkładu substancji organicznej z udziałem tlenu energia
wykorzystywana jest w części do budowy nowych form materii, cześć energii
uwalniana jest do otoczenia, ale znaczna jej cześć ogrzewa kompostowane złoże
okresowo do temperatury 60-70°C.

8.

Cele recyklingu:
- maksymalizacja ponownego wykorzystania tych samych materiałów,
- ochrona surowców naturalnych,
- ochrona środowiska,
- oszczędność energii,
- kontrola nad spowalnianiem zwiększania się powierzchni wysypisk śmieci

10.

Odpady komunalne to odpady powstające w gospodarstwie domowym.

Niekorzystne cechy odpadów komunalnych:

-zmienność ilościowo-jakościowa (w ciągu roku znacząco zmienia sie skład odpadów)
-niejednorodność składu surowcowego i chemicznego 
-zagrożenie zakażeniem
-podatność na zagniwanie i wydzielanie nieprzyjemnych zapachów
-obecność niebezpiecznych odpadów np. chemikaliów domowych, przeterminowanych leków bakterii, zużytych świetlówek itp.

Ilość odpadów komunalnych jest zmienna. W 2005r
zebrano 9 354,3 mln Mg (245 kg/M) [Mg – megagram; kg/M – kg na ].

11.

Badania właściwości technologicznych odpadów komunalnych - polegają na monitoringu
w poszczególnych miastach ilości składowanych odpadów. W związku z wymogami
ochrony środowiska zakłady składowania odpadów nie mogą powstawać w dowolnych
miejscach stąd wymóg prowadzenia badań i kontroli ilości składowanych odpadów.
Badania prowadzi się przy pomocy 4 grup wskaźników. Wyróżniamy następujące
grupy:

1. ilościowego nagromadzenia odpadów
-wskaźnik objętościowy (/mieszk./rok)
-wagowy (kg/mieszk./rok)
-nierównomierności nagromadzenia (dobowy, miesięczny, roczny)

2. właściwości fizycznych
-ciężar objętościowy opadów (gęstość – kg/)
-skład grupowy który zawiera 10 grup materiałów (m.in. odpady spożywcze
pochodzenia roślinnego, zwierzęcego, odpady sztuczne, szkło)

3. właściwości paliwowych
-zawartość wody
-części palne
-części niepalne
-części lotne

4. właściwości nawozowych
-zawartość węgla
- zawartość azotu
-zawartość fosforu
-zawartość potasu
-zawartość matali ciężkich (np. Cd, Cu, Pb, Zn)

12.

Cele transportu i zbiórki odpadów:

1 .zgromadzenie i wywóz wszystkich odpadów, powstających w gospodarstwach domowych, przemyśle i rzemiośle

2. Transport zebranych odpadów do obiektów ich przeróbki lub unieszkodliwiania

3.selektywna zbiórka i odbiór surowców wtórnych. Wśród metod zbiórki wyróżnia się:

1.Metodę przeładunkową (pojemniki niewymienne) 2.Metodę pojemników wymiennych 3. Metodę pojemników lub opakowań jednorazowych

4.Zbiórka bezsystemowa (odpady wielkogabarytowe)

13.

Korzyści z selektywnej zbiórki odpadów:

1.recykling

2.oddzielenie odpadów niebezpiecznych od komunalnych

3.oszczędność surowców

4.czyste wody, gleby, powietrze

5.Ochrona środowiska

6,Zmniejszenie ilości szkodliwości odpadów trafiających na składowiska komunalne.

14.

ADR to międzynarodowa konwencja dotycząca drogowego przewozu towarów i ładunków niebezpiecznych, sporządzona w Genewie dnia 30 września1957r.. Została ratyfikowana przez Polskę w 1975r.

15.

Na składowiskach nie wolno składować:

- Materiałów radioaktywnych, wybuchowych i łatwopalnych, odpadów zakaźnych ze szpitali etc., odpadów ciekłych.

Koncepcja wielu barier:

- To uszczelnienie składowiska, wieloma warstwami nachodzącymi na siebie tak aby bariery:

1. Stworzyły nieprzepuszczalne i stabilne warstwy uszczelniające a także absorbowały szkodliwe związki chemiczne

-

Szkodliwość składowiska:

Zależy od:

• Właściwości odpadów,

• Jakości gruntu

• Sposobu zagospodarowania środowiska przyległego

• Rekultywacji

• Sposobu eksploatacji

Uciążliwość:

- zapach, emisja pyłów, odpady roznoszone przez wiatr, hałas i ruch drogowy na składowisku.

Wymogi techniczne:

• Drenaż wód (system odprowadzający wody odciekowe)

• Instalację do odprowadzania gazu składowiskowego (tylko jeśli na składowisku będzie powstawał biogaz)

• Pas zieleni (min 10m, mają zapobiegać Uciążliwością)

• Zbiorniki (mają tu trafić wody odciekowe)

• Kwatery (składowisko dzieli się na kwatery i tam składowane są odpady)

• Warstwa izolacyjna (ma oddzielać wysypisko od podłoża)

Sposoby położenia składowisk:

- na terenie płaskim – składowiska hałdowe

- oparte o zbocza – składowiska przyskarpowe / półhałdowe

- w dolinach , kotlinach etc – składowiska muldowe

Lokalizacja:

Każde składowisko odpadów powinno być tak zlokalizowane, aby miało naturalną barierę geologiczną, uszczelniającą podłoże i ściany. Ważne jest również, aby przewidywany najwyższy poziom wód podziemnych był co najmniej 1 m poniżej poziomu projektowanego wykopu dna składowiska odpadów

Nie mogą być lokalizowane:

- w sąsiedztwie wód (doliny rzek, tereny podmokłe), tereny zaangażowane tektonicznie, obszary wzięte pod ochronę (parki narodowe, rezerwaty etc.)

Uszczelnianie

Skład gazu pofermentacyjnego:

Dwutlenek węgla i metan

Rekultywacja:

• Istotą rekultywacji składowisk odpadów jest stworzenie, poprzez odpowiednie zabiegi techniczne i uprawowe, warunków do przywrócenia zdegradowanemu środowisku warunków użytkowych i krajobrazowych.

5 etapów :

I – Ustalenie przyczyn i skutków degradacji na podstawie badań terenowych i laboratoryjnych (papierkowa robota)

Sporządzenie dokumentacji geodezyjnej

• II – rekultywacja techniczna (rzucanie ziemi)
  Odpowiednie ukształtowanie terenu; Całkowite lub częściowe odtworzenie gleb

• III – rekultywacja biologiczna i szczegółowa (dopieszczenie szczegółowe)
  Zabezpieczenie stateczności zboczy czy skarp obudową biologiczną

• IV – zagospodarowanie docelowe (budowa czegoś)

zabiegi techniczne połączone z zagospodarowaniem biologicznym, które mają na celu przywrócenie gospodarczej użyteczności rekultywowanym terenom poskładowiskowym, zapewniające wykorzystanie zrekultywowanych terenów do celów gospodarki leśnej, rolnej, wodnej, komunalnej, do celów rekreacyjnych, budowlanych itp.

V – monitoring efektów rekultywacji

16. – (Nie żebym dyskryminował ten temat, ale jest tego mega sporo i dokładnie, więc wątpię że ktoś się tego nauczy, proponuje raz czytnąć, nie zmieniam i nie uproszczam tego bo nie potrafię wyrzucić zbędnych informacji, powodzenia ;))

Przegląd technologii przetwarzania odpadów na paliwo

Instalacje norweskie

PAKOM (paliwo komunalne przetworzone z odpadów komunalnych z odzyskiem maksymalnej ilości surowców, a także dające możliwość uzyskania substancji o określonych właściwościach fizyko-chemicznych).

Na początku odpady komunalne poddawane są wstępnemu rozdrabnianiu– mielone do wymiarów ~10 cm, a następnie transportowane taśmowo do separatorów balistycznych, gdzie rozdzielane są na trzy frakcje: odpady palne, mokrą frakcję organiczną i tzw. „frakcję ciężką”. W skład frakcji palnej wchodzi głównie papier, tworzywa sztuczne, odpady tekstylne i drewno. Z doprowadzonej masy odpadów 36% przetwarzane jest w PAKOM, 43% stanowi wilgotną masę organiczną przetwarzaną w kompost, a 21% pozostałości to metale i ciężkie tworzywa sztuczne. Wartość ciepła spalania wytworzonego paliwa zawiera się w granicach 16-18 MJ/kg. Zawartość wilgoci i popiołu wynoszą około 10%. Zespół urządzeń przerabiających odpady na PAKOM to młyn, separator magnetyczny, sito bębnowe, prasa brykietów i bęben mieszający. Odpady po rozdrobnieniu i oddzieleniu metali są separowane na sicie bębnowym na frakcje powyżej i poniżej 40 mm. Frakcja 40 mm, zawiera odpady żywności i materiał wilgotny, używana jest do kompostowania przechodząc uprzednio przez bęben mieszający. 61% materiału niekompostowanego zagęszczane jest w prasie bębnowej i odtransportowywana na składowisko lub przerabiana na PAKOM o wartości opałowej 11,3 MJ/kg i zawartości wilgoci ok. 31% oraz popiołu 13,3%.

Technologie niemieckie

UWAS (Umwelttechnik GmbH) – technologia ta bazuje na gruntownej obróbce odpadów, oddzieleniu substancji niepalnych i wilgotnych. Podstawowe procesy tj. odsiewanie, rozdrabnianie, odseparowanie metali i nadających się do przetworzenia produktów oraz frakcji lekkich pozwalają wykorzystać znaczną część odpadów jako nośnika energii przy równoczesnym ograniczeniu substancji toksycznych. W procesie przetwarzania odpadów możliwe jest uzyskanie z 1 Mg odpadów komunalnych 0,5 Mg PAKOM-u (BRAM). PAKOM, nadaje się do magazynowania i zastosowania w energetyce zawodowej i ciepłownictwie.

W zakładach odzysku surowców Dußlingen (Niemcy) technologia przetwarzania odpadów opiera się na następujących procesach: rozdrabnianiu, przesiewaniu, oddzielaniu metali i niemetali, separacji powietrznej, dodatku substancji obcych, rozdrabnianiu wtórnym, suszeniu, paletowaniu i brykietowaniu, schładzaniu, składowaniu (magazynowaniu). Frakcja lekka z obrotowego separatora pneumatycznego i po separacji w separatorze jest składowana w zbiorniku skąd poddawana jest wstępnemu rozdrobnieniu i zagęszczeniu. Poprzez rynnę wibracyjną i przenośnik kubełkowy materiał dostaje się do kolejnego zasobnika pełniącego rolę buforu, skąd poprzez przenośniki ślimakowe wpływa do suszarki bębnowej, a następnie podajnikiem zgrzebłowym i łańcuchowym transportowany jest do końcowego zagęszczania (pras II). Gotowy produkt przez ochładzacz taśmowy i sito separujące odprowadzany jest do wykorzystania. PAKOM (BRAM) składa się w 65-85% (masowo) z papieru i tektury, 10-13 % to tworzywa sztuczne i 4-13 % materiał inertny.

Technologie austriackie

MVA Flötzersteig

Spalanie odpadów odbywa się w trzech liniach o łącznej, nominalnej wydajności około 180 000 Mg/a, przy czym: każda linia wyposażona jest w poziomy przeciw zwrotny ruszt jednotorowy, o powierzchni 29,3 m2, ze zdolnością spalania 8,5 Mg/h, kocioł każdej linii nominalnie produkuje 27 Mg/h pary o ciśnieniu 1,5 MPa i temperaturze 320oC, sprawność kotła wynosi około 83 %, temperatura spalania w przybliżeniu 1100oC, sumaryczna moc cieplna 50 MWth (megawatt thermal). Pozyskiwane ze spalania ciepło – 310 GWh wykorzystywane jest całorocznie.

MVA Spittelau

Spalarnia Spittelau jest częścią zespołu elektrociepłowni, w skład której wchodzą szczytowe kotły wodne, opalane gazem naturalnym. Spalanie odpadów następuje w dwóch liniach, z których każda wyposażona jest w dwutorowy ruszt kaskadowy , o przepustowości 17-18 Mg/h, co pozwala rocznie spalać około 250 000 Mg odpadów. Energia spalania odpadów komunalnych, o średniej wartości opałowej rzędu 9200 kJ/kg, odzyskiwana jest w dwóch kotłach, w których w sumie wytwarzane jest 90 Mg/h pary nasyconej o ciśnieniu 3,2 MPa, kierowanej dalej do turbogeneratora i ostatecznie do grupy wymienników ciepła.

Technologia Szwajcarsko – Hiszpańska SIBERSA

W Hiszpanii i Szwajcarii opracowano technologię, w której oprócz separacji i paletowania, wprowadzono do PAKOMu związki chemiczne stabilizujące biologicznie produkt i równocześnie zmniejszające efekty zanieczyszczenia środowiska produktami spalania. Produkt palny (hiszpańsko-szwajcarski) o nazwie SIBERCOM posiada wyższą od norweskich produktów wartość opałową i jest obojętny biologicznie. Cechuje go jednolity kształt o regularnych wymiarach bez frakcji drobnej, niska emisja HCl i SO2 w procesie spalania, niska wilgotność oraz brak materiałów obojętnych (metale, szkło). Otrzymany popiół posiada skład zbliżony do klinkieru (produkt stosowany do produkcji cementu) z cementu portlandzkiego. W wyniku procesu przetwarzania uzyskuje się średnio 0,48 kg SIBERCOM-u wilgotnego o wartości opałowej 12,6-16,7 MJ/kg masy wilgotnych odpadów.

Technologia firmy ORFA

Technologia niemieckiej firmy ORFA przetwarza całą masę niesortowanych odpadów w substancje podlegające dalszemu wykorzystaniu. Nie wymaga powierzchni składowania poza przejściowym gromadzeniem odzyskanych surowców do dalszego ich wykorzystania. Technologia przetwarzania niesortowanych odpadów w paliwo opiera się na procesie głębokiego ich rozdrabniania. Na uzyskanie frakcji lekkich i ciężkich pozwala proces wielokrotnego rozdrabniania (odpady przechodzą bezpośrednio do urządzenia wstępnie rozdrabniającego 2 i są rozdrabniane do uziarnienia około 80 mm. ) w połączeniu z separacją sitową jak i aerodynamiczną w każdym z punktów separacji. Ze 100% odpadów, w warunkach eksploatacyjnych, istnieje możliwość odseparowania, po pierwszym krojeniu 5% metali ferromagnetycznych, a po dalszym oddzieleniu około 0,3 % pyłu i wydzieleniu 31,3% wilgoci (z pozostałej masy), wydzielane są poszczególne frakcje oznaczone L- frakcja lekka ( która jest rozdrabniana przez młyn na ziarna o wymiarach 10x10 mm )( i H frakcja cięższa (granulat) Poszczególne frakcje dzielone są w sitach na frakcje, dzielone pod względem uziarnienia. Właściwa kompozycja poszczególnych składników – frakcji pozwala uzyskać zarówno surowce do dalszych technologii jak i substancję nazywaną paliwem przemysłowym. Podstawowymi składnikami paliwa PAKOM są: papier tekstylia, odpady organiczne, tworzywa sztuczne oraz tlenek wapnia.

Konwersja odpadów w energię : metody termiczne

Spalanie

Jest to proces termiczny przebiegający powyżej temperatury zapłonu substancji organicznych i przy określonym nadmiarze tlenu.

Spalarnia odpadów komunalnych (etapy):

1.Przyjęcie odpadów,

2.Magazynowanie odpadów,

3.Załadunek odpadów: Operator chwytaka załadowuje odpady do lejów zasypowych kolejnych linii. Odpady te następnie poprzez lej zasypowy i system popychaczy hydraulicznych dostają się na ruszt.

4.Spalanie na ruszcie: Odpady na ruszcie ulegają spalaniu, a nowoczesna technologia spalania zapewnia jak najmniejszą emisję zanieczyszczeń. Nazywamy to stosowaniem pierwotnych metod ograniczania emisji zanieczyszczeń.

5.Komora spalania: Dalej powstałe spaliny kierowane są do kotła (wymiennika ciepła), w którym oddają swoje ciepło, w wyniku czego - identycznie jak w elektrowni czy elektrociepłowni - produkowana jest para. Para ta o temperaturze zazwyczaj ok. oC i ciśnieniu ok. 40 bar kierowana jest do turbogeneratora produkującego energię elektryczną i dalej do systemu wymienników ciepła oddających ciepło do systemu ciepłowniczego miasta. Dla spalarni o wydajności ok. 250 000 Mg/rok ilość wyprodukowanej energii elektrycznej jest wystarczająca dla 25 000 gospodarstw domowych, a ilość ciepła wystarcza do ogrzania 50 000 gospodarstw domowych.

6.Odzysk ciepła,

7. Oczyszczanie spalin,

8. Wtórne odpady ze spalarni: żużel i popiół (kruszywo budowlane przy budowie dróg), pyły i produkty oczyszczania spalin (kierowane na składowisko odpadów niebezpiecznych lub, po stabilizacji, na składowisko odpadów obojętnych), złom (odzysk w hucie).

9. Kontrola procesu,

10. Kontrola emisji zanieczyszczeń,

Z 1 Mg odpadów komunalnych uzyskuje się średnio: - 0,396 MWh energii elektrycznej (1,426 GJ); - 6,600 GJ energii cieplnej (1,786 MWh). Spalarnie odpadów zapewniają ogrzewanie.

Metody spalania odpadów:

1. Spalanie w piecach rusztowych

2. Spalanie w piecach ze złożem fluidyzacyjnym

3. System dwustopniowego spalania ze wstępną obróbką termiczną.

Metody spalania odpadów

1. Spalenie w piecu obrotowym z dopaleniem spalin w termoreaktorze. Wymaga sprawnych systemów odpylających i sprawnego oczyszczenie spalin i ścieków.

2. Spalanie odpadów w piecu z paleniskiem rusztowym stałym lub ruchomym. Bardzo uciążliwe w eksploatacji. Technika stosowana jedynie w dużej skali. Wymaga wielostopniowego systemu oczyszczania spalin.

3. Współspalanie w piecach cementowych. Problematyczne oczyszczenie spalin oraz zanieczyszczenie produktu końcowego.

4. Współspalanie w urządzeniach energetycznych. Problem z oczyszczeniem spalin oraz zwiększeniem się toksyczności popiołów.

5. Spalanie w piecach fluidalnych. Wymaga przygotowania ujednorodnionego materiału do spalania o stabilnej wartości opałowej, sprawnego odpylenia i oczyszczania spalin.

6. Termiczne niszczenie w urządzeniach mikrofalowych. Technologia opracowana głównie dla odpadów szpitalnych i stabilnych termicznie odpadów organicznych - w tym PCBs.

7. Termiczne niszczenie w plazmie. Metoda najwłaściwsza dla wysokotoksycznych odpadów, takich jak np. gazy bojowe, czy bardzo stabilne termicznie trujące związki chemiczne.

Piroliza

Pirolizą nazywamy proces transformacji termicznej bogatych w węgiel substancji organicznych, który odbywa się w podwyższonych temperaturach, w środowisku całkowicie pozbawionym tlenu bądź przy jego pomijalnie małej obecności. Proces ten jest z natury endotermiczny (wymaga dostarczenia ciepła z zewnątrz) i przebiega w temperaturach do 1 000 °C. Skład i ilość produktów pirolizy zależy od rodzaju odpadów, ich właściwości fizykochemicznych oraz od temperatury procesu. Podczas procesu pirolizy masa odpadów zostaje przekształcona w:

- gaz pirolityczny zawierający głownie wodór, metan, etan i ich homologi, tlenek i dwutlenek węgla oraz inne związki takie jak: siarkowodór, amoniak, chlorowodór, oraz fluorowodór

- koks pirolityczny - fazę stałą zawierającą węgiel oraz metale i inne substancje inertne (bezwładne)

- fazę ciekłą zawierającą mieszaninę olejów, smół oraz wody i rozpuszczonych w niej prostych aldehydów, alkoholi i kwasów organicznych.

Wśród produktów pirolizy największy udział ma faza ciekła (ok. 60 %, niezależnie od temperatury pirolizy), natomiast wraz ze wzrostem temperatury maleje ilość fazy stałej na korzyść fazy gazowej. Trzeba jednak przy tym pamiętać, że w wysokich temperaturach faza ciekła wydzielona w wyniku pirolizy podlega odparowaniu wzbogacając fazę gazową. Średnia wartość opałowa gazu pirolitycznego pochodzącego z odpadów komunalnych waha się w granicach 12 -16 MJ/Nm3.

Zgazowanie

Zgazowanie - zamiana jakiejkolwiek substancji zawierającej węgiel w gaz, który ma jeszcze użyteczną, możliwą do wykorzystania, wartość opałową. Czynnikiem zgazowującym może być: tlen, powietrze, para wodna lub ich mieszanina .

Zgazowanie polega na częściowym utlenianiu produktów rozpadu w temperaturze 1350 st C – 1600 st C pod zwiększonym ciśnieniem przy niedoborze tlenu. Powstający gaz składa się z tlenku węgla i wodoru, pozostałości to węgiel i substancje nieorganiczne. W procesie tym nie tworzą się produkty ciekłe. W wyniku zgazowania powstaje palny gaz syntetyczny.

17.

Biologiczne metody przetwarzania odpadów polegają na rozkładzie substancji organicznych przez mikroorganizmy w warunkach tlenowych lub beztlenowych. Wymagana jest duża zawartość substancji organicznych i niska metali ciężkich.

Zalety kompostowania: - zmniejszenie o 30-50% ogólnej ilości odpadów kierowanych na wysypiska - unieszkodliwienie odpadów pod względem sanitarno-epidemiologicznym - produkcja kompostu niezbędnego dla zapewnienia urodzajności gleb

Aktywność bakterii w temperaturach:

1. Psychofilne: mikroorganizmy psychrofilne rosną w temperaturze nie wyższej niż 20 oC, a temperaturą optymalna dla wzrostu w zależności od gatunku mieszczącą się w zakresie od 4 do 15 oC.

2. Mezofile: rośnie w temperaturze niższej niż 45 oC. Dla większości gatunków środowiskowych mezofilnych temperatura optymalna dla wzrostu i rozwoju waha się od 25 do 35 oC.

3. Termofilne: rozwijają się w temperaturze powyżej 45 oC aż do temperatury wrzenia wody lub stanu jej skupienia, w której woda występuje w stanie ciekłym.

Aktywność enzymów i mikroorganizmów zależy od - odpowiedniego składu chemicznego odpadów poddawanych kompostowaniu (min. ilość substancji organicznej >30%, brak substancji toksycznych); - pH masy kompostowej (optymalnie ok. 6,5); - temperatury procesu (opt. ok. 50-65oC ); - napowietrzenia (0,6-1,9m3/kg s.m.org. x d); - rozdrobnienia odpadów (optymalna wielkość cząstek w kompostowaniu naturalnym 25-40 mm, przy mechanicznym ok. 12 mm); - wilgotności 9 40-70% opt. 55%); - stosunku C/N (optymalny 26-35)

Metody kompostowania:

1) Metody naturalne:

a) kompostowanie w pryzmach na płycie

b) proste kompostowanie w warunkach przydomowych

2) Kompostowanie z udziałem bioreaktorów:

a) Kompostowanie jako procesy otarte czyli różnego typu sztucznie napowietrzonych płytach.

b) Kompostowanie wstępne z zastosowaniem urządzeń okresowo osłaniających pryzmy

c) Komory zamknięte statycznie

d) Kompostowanie odpadów komunalnych w komorach bębnowych obrotowych

e) Kompostowanie wstępne w złożach

3) Kompostowanie z udziałem dżdżownic.

Mikroorganizmy biorące udział w procesie kompostowania: Początkowo to grzyby bakterie tlenowe, bakterie beztlenowe, w miarę postępu kompostowania (sekwencja dominacji bakterii wraz z upływem czasu ); pleśnie i bakterie nie zarodnikowe, bakterie zarodnikowe, promieniowce w kompoście dojrzałym.

Przebieg rozkładu w procesie kompostowania, zmiany temperatury w pryzmie kompostowej: techniki kompostowania materii organicznej mają istotny wpływ na aktywność mikroorganizmów a tym samym na zmiany temperatury w kompoście [22]. Zwykle w procesie kompostowania biorą udział różne grupy mikroorganizmów zależnych temperaturowo [2]. Kompostowanie rozpoczyna faza początkowa (temperatura w zakresie od 25 do 45 oC) zwana mezofilną, związaną z szybkim wzrostem mikroorganizmów, wykorzystujących łatwo degradowalną materię organiczną – głównie cukry i aminokwasy. W procesach metabolicznych mikroorganizmy uwalniają ciepło, podnosząc temperaturę w pryzmie aż do zahamowania ich aktywności. Następna faza – termofilna (temperatura powyżej 45 oC) – w czasie następnych kilku dni temperatura na skutek aktywności mikroorganizmów termofilnych może dochodzić aż do 70-80 oC. Faza termofilna ma istotny wpływ na zmianę i sukcesję populacji mikroorganizmów. Z jednej strony tak wysoka temperatura powoduje inaktywację, pozostanie w stadiach spoczynkowych oraz śmierć mikroorganizmów mezofilnych nieprzetrwalnikujących, z drugiej zaś tak wysoka temperatura faworyzuje wzrost i aktywność innych gatunków mikroorganizmów termofilnych. Faza trzecia – zwana fazą schładzania - na skutek sukcesji mikroorganizmów termofilnych temperatura obniża się stopniowo do 40 oC. W tej fazie zachodzi głównie degradacja celulozy i hemicelulozy, w wyniku czego sucha masa kompostu staje się dwukrotnie niższa w czasie następnych kilkudziesięciu dni. Ostatnia – faza zimna – to okres stabilizacji kompostu, w którym mikroorganizmy termofilne tracą swoją aktywność a ponownie obserwowana jest aktywność mikroflory mezofilnej. W tej fazie dojrzewa kompost. Monitorowanie zmian temperatury jest dobrym narzędziem kontroli procesu kompostowania. W odpowiedniej temperaturze zachodzi w maksymalny sposób dekompozycja materii organicznej przez odpowiednie gatunki mikroorganizmów a powstały produkt końcowy jakim jest humus wolny jest od patogenów, organizmów niepożądanych w kompoście, nasion chwastów.

Zwalczanie odorów:

1) bakterie kwasu mlekowego

a) mają silne właściwości sterylizujące,

b) hamują rozwój w środowisku takich drobnoustrojów jak: fusarium, enterokoki, salmonella, bakterie coli,

c) produkują kwas mlekowy z cukrów i innych węglowodanów wytwarzanych przez bakterie fotosyntetyzujące i drożdże,

d) przyspieszają przyjazny dla środowiska rozkład materii organicznej

2)bakterie fotosyntetyzujące

a) są niezależnymi samożywnymi mikroorganizmami

b) funkcjonują jak roślinyzielone

c) tworzą pożyteczne dla roślin substancje substancje z wydzielin korzeni, materiału organicznego i szkodliwych gazów jak siarkowodór, wykorzystując do teg dwutlenek węgla CO2 z atmosfery, światło słoneczne i ciepło gleby

d) produkują aminokwasy, kwasy nukleinowe i substancje bioaktywne

3)drożdże

a) syntetyzują antybiotyczne i pożyteczne dla roślin substancje z wydzielin m.in. bakterii fotosyntetyzujących

b) produkują hormony i enzymy aktywizujące podział komórek

c) ich wydzieliny są substratem dla bakterii kwasu mlekowego i promieniowców

Pryzmy energetyczne - stosuje się je dla odpadów organicznych tj. rolniczych, organicznych przemysłowych, osadów ściekowych, a głównie odpadów komunalnych. W pryzmie energetycznej zachodzi fermentacja beztlenowa w temperaturze 35 - 37oC (dla bakterii mezofilnych) bądź 50 - 55oC (dla bakterii termofilnych). W wyniku fermentacji tworzy się gaz (60-65 % CH4 i 40 %, CO2) wykorzystywany do produkcji energii cieplnej bądź elektrycznej. Pozostałość to kompost i frakcja palna.

18.

Metody fizyczne:
· mieszanie
· zagęszczanie
· aglomeracja
· rozdrabnianie
· sortowanie
· separacja faz
· metody oparte na wymianie masy 

Metody chemiczne:
· neutralizacja
· strącanie
· reakcje utleniania i redukcji
· elektroliza
· hydroliza

2.2

Odpady górnictwa rud miedzi (rodzaje odpadów i sposoby ich wykorzystania/składowanie)

Rodzaje : odpady z robot udostępniających (głównie jakieś piaskowce lupki ,iły i żwiry) deponuje się je w wyeksploatowanych częściach złoża kopaliny lub składuje się w zwałowiskach przykopalnianych.

Odpady z flotacji - powstają przy wzbogacaniu rudy, jest mega dużo, składuje się je w miejscu Żelazny Most

Żużle szybowe i granulowane- są twarde, robi się z nich kruszywa budowlane (drogownictwo)/ podsadzki w wyrobiskach górniczych, czasem materiały ścierne.

2.3

Odpady górnictwa rud cynkowo – ołowiowych (rodzaje odpadów i sposoby ich wykorzystania/składowanie)

Rodzaje: skala płonna- pochodzi z robót udostępniających, i wstępnego wzbogacania grawitacyjnego w cieczach ciężkich, mieszanka dolomitów, wapieni, iłów, żwirów, piaskowców, wykorzystanie w drogownictwie-budownictwie

Odpady poflotacyjne- powstają przy wzbogacaniu, budowa nasypów, niwelacja terenu, składowanie w stawach osadniczych.

4.

 4.1 rodzaje odpadów hutniczych : 

· odpady z hutnictwa żelaza i stali
· odpady z hutnictwa i odlewnictwa aluminium
· odpady z hutnictwa ołowiu
· odpady z hutnictwa cynku
· odpady z hutnictwa miedzi
· odpady z odlewnictwa żelaza i metali
nieżelaznych
· odpady z kształtowania oraz fizycznej i
mechanicznej obróbki powierzchni metali i tworzyw sztucznych

4.2 wykorzystanie, możliwości zastosowania odpadów hutniczych:

drogownictwo
jako kruszywo (żużle hutnicze), budownictwo jako kruszywo do betonów, posypka do pap (żużle hutnicze), produkcja cegły budowlanej, jako dodatek korygujący(pyły stalownicze), górnictwo węgla kamiennego, jako substytut piasku podsadzkowego (żużel wielkopiecowy granulowany), produkcja klinkieru cementowego (pyły i szlamy stalownicze, żużle wielkopiecowe granulowane),
produkcja szkła kolorowego (pyły stalownicze) , regeneracja
i ponowne zastosowanie mas formierskich, zastosowanie w robotach
inżynieryjnych(budowa dróg), zastosowanie jako masy inertnej na składowiskach odpadów komunalnych, zastosowanie jako substytutu piasku naturalnego w produkcji materiałów budowlanych