Prawo wykład od 10 pyt.
10. Zasady prawa UE: autonomii, lojalności i szczerej współpracy
Zasada autonomii- Punktem wyjścia dla tej zasady jest stwierdzenie, że prawo wspólnotowe stanowi nowy, odrębny porządek prawny. W porządku tym stosowane są autonomiczne zasady, jednolite dla wszystkich członków Wspólnoty m. in zasada bezpośredniego stosowania prawa wspólnotowego oraz zasada pierwszeństwa prawa wspólnotowego w stosunku do prawa krajowego.
Zasada lojalnej współpracy – fundamentalna zasada UE zwana również zasadą lojalności i szczerej współpracy, wyrażona pierwotnie w art.5 TWE, a później w art.10 TTWE, a obecnie w art.4 ust.3 TUE. Zgodnie z tą zasadą Unia i Państwa Członkowskie wzajemnie się szanują i udzielają sobie wzajemnego wsparcia w wykonywaniu zadań wynikających z traktatów.
11. zasada niedyskryminacji- zasada ta ma szczególne miejsce wśród zasad ogólnych prawa unii, została ona wyrażona mi.in w art. 21 KPP: ,, 1 Zakazana jest wszelka dyskryminacja w szczególności ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, poglądy polityczne lub wszystkie inne poglądy, przynależność do mniejszości narodowej, majątek urodzenie, niepełnoprawność , wiek lub orientację seksualną.2. w zakresie zastosowań Traktatów i bez uszczerbku dla postanowień szczególnych zakazana jest wszelka dyskryminacja ze względu na przynależność państwową.”
W traktatach prócz art. 18 TFUE zakazującego dyskryminacji ze względu na przynależność państwową pojawiają się art. 45 TFUE zakazujący dyskryminacji w ramach swobód rynku itd. Dyskryminacja może być: a) jawna- wynika z treści aktu prawnego, akt prawny wyraźnie odwołuje się do ,, zakazanego” kryterium zróżnicowania, b) pośrednia- ukryta- akt prawny zawiera kryterium z pozoru neutralne, faktycznie jednak powoduje dyskryminację, c) odwrotna- kiedy państwa członkowskie przyznają swoim obywatelom mniej korzystne traktowanie: dopuszczalna nie wchodząca w zakres prawa UE,, w sytuacjach czysto wewnętrznych”
12. Zasada poszanowania tożsamości narodowej państw członkowskich.
Zasada poszanowania tożsamości narodowej państw członkowskich- wyrażona została po raz pierwszy w art.6 ust.3TUE: ,, Unia szanuje tożsamość narodową Pastw Członkowskich”. Celem wprowadzenia do Traktatu, a następnie poprawienia w traktacie amsterdamskim, było złagodzenie krytyki nadmiernego postępu integracji, rozszerzania kompetencji UE. Zasada ta służy ograniczaniu kompetencji unii, akcentuje równość wobec traktatów, autonomię, odrębność państw członkowskich i konieczność poszanowania ich kompetencji w szczególnych dziedzinach.( tożsamość narodowa oznacza nie tylko tożsamość w rozumieniu specyfiki kultury, języka, religii; ale także w tożsamość konstytucyjną) Unia nie jest państwem, ale składa się z państw, które zachowują swoje zasadnicze odrębności.
13. Zakres terytorialny i temporalny obowiązywania prawa UE.
Zakres terytorialny: po przystąpieniu do UE, od razu obowiązuje prawo UE na całym terytorium danego kraju. Art.25 konwencji Wiedeńskiej : obszar działania traktatów rozciąga się na całym terytorium lądowym, morskim i powietrznym państwa. Potwierdza to art. 52TUE ( wymienione są wszystkie kraje) ustęp 2- w art. 355 TFUE występuje więcej informacji na ten temat.. Art.198 TFUE z Unią stowarzyszono pewne terytoria, które otrzymują szczególne stosunki z krajami kolonialnymi celem jako, promowanie rozwoju społeczno-gospodarczego traktuje się je ulgowo ze względu na : duże oddalenie, brak surowców naturalnych, to że są terenami wyspiarskimi. Te terytoria są wymienione w załączniku jest ich kilkadziesiąt np. Grenlandia(przeprowadzone referendum; negatywne wyłączono ją z obszaru stosowania z UE traktatów, ogólne stosowanie prawa minimalne), Wyspa Św.(mają obywatelstwo unijne, ma własnego funta, nie jest w schengen) Heleny, Wyspy Kanaryjskie(prawo stosowane prawie w całości, nie stosują unijnego podatku vat) Azory i Madera( stosuje się w całości, mają obywatelstwo, unia celna obowiązuje)
Zakres czasowy: na czas nieograniczony. -> jedyny wyjątek EWWIS mogą się pojawić czasowe niuanse, okresy przejściowe- tzw. ,, poduszka amortyzacyjna” czyli czas w którym państwa nie muszą w pełni przyjąć prawa unii, do tego określonego czasu.
14. Zakres podmiotowy i przedmiotowy obowiązywania prawa UE.
Zakres podmiotowy: państwa członkowskie, osoby fizyczne i prawne, instytucje UE, niektóre podmioty
Zakres przedmiotowy: 1. Instytucjonalne to zasady funkcjonowania instytucji; organizacji, podstawowe relacje między tym prawem, a porządkami krajowymi, podział kompetencji między UE i krajami członk. 2. Materialne- reguluje działanie Ue we wszystkich pozostałych dziedzinach życia społeczno-gospodarczego; swoboda rynku wewnętrznego, przepływ towaru, usług, osób, kapitału i płatności.
15. Pojęcie przestrzegania i stosowania prawa w UE. Płaszczyzny kontroli przestrzegania prawa UE.
Przestrzeganie prawa- postępowanie zgodnie z przepisami, realizowanie nakazów i zakazów.
Stosowanie prawa- należy do organów, bo one mają władzę nad prawem
Kontrolę- czy dane podmioty przestrzegają przepisów, sprawdzanie jak wygląda stan faktyczny i przyrównywanie go do stanu modelowego. Stan faktyczny i stan modelowy tworzą relację wertykalną( zależności, kontrolujący-> kontrolowany relacja pionowa , subordynacja, podporządkowanie się. Inaczej niż w prawie międzynarodowym, gdzie występuje relacja pozioma, relacja horyzontalna to znaczy kontrolujący-> kontrolowany relacja współpracy).
Kto kontroluje: instytucja krajowa( sądowa:sądy krajowe, sądy pierwszego kontaktu UE i pozasądowa: organy administracji krajowej i Krajowy Rzecznik Praw Obywatelskich) i instytucja wspólnotowa( sądowa: TSUE i pozasądowa: KE, PE; głównie w zakresie kontroli politycznej, Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich(administracja unijna) SOLVIT(sieć internetowej pomocy- eksperci))
16. Odpowiedzialność odszkodowawcza państwa członkowskiego względem jednostek za naruszenie prawa UE.
Państwo nie wykonało swoich zobowiązań i obywatel doznał szkody, więc będzie jej dochodził od państwa członkowskiego.
Przesłanki odszkodowawcze:
Państwo odpowiada za wadliwą implementację dyrektywy(źle została implementowana jednostka poniosła szkodę) Dyrektywa przyznaje jednostce uprawnienia, dyrektywa precyzyjnie określa zakres uprawnień, istnieje związek przyczynowy między brakiem implementacji dyrektywy, a szkodą jednostki. Ciężar dowodu spoczywa na jednostce.
Państwo przyjęło przepisy krajowe, które są sprzeczne z unijnymi i jednostka poniosła szkodę Orzeczenie: FACTORFAME
Organy państwa wydały decyzję administracyjną, która jest sprzeczna z prawem Ue i jednostka poniosła szkodę Sprawa: HEADLEY-LOMAS
Organy sądowe państwa wydały wyrok, który jest sprzeczny z prawem unii i jednostka poniosła szkodę Sprawa: KŐbler( pracował w różnych krajach unijny, ale Austria nie uwzględniła tego w poczet świadczeń emerytalnych wysokość odszkodowania określa prawo polskie.
17. Postępowanie w sprawie stwierdzenia niewykonania przez państwo zobowiązań
traktatowych.
Wszczynana przez KE oddana pod osąd TS.
Skarga z art. 258 TFUE na niewykonanie przez państwo zobowiązań traktatowych wszczynane przez KE.
Niewykonanie przez państwo zobowiązań traktatowych, ale przez inne państwo wszczynane art. 259 TFUE
Skarga na niewykonanie wyroku TS z ar. 260 TFUE. TSUE ponownie stwierdziło, że przepisy wprowadzane są sprzeczne z traktatami, a państwo mimo to nie zmienia ich.
Art. 258 Komisja przeciwko państwu Pcz muszą składać raporty przeciwko. KE informacja o nie wykonaniu zobowiązań, doniesienia napływające od innych podmiotów(,, uprzejmie donoszę”), od innych państw członkowskich.
KE przesyła do państwa pismo nieformalne( list kierowany do ambasadorów, dyplomatów z nieformalną sugestią odstąpienia od naruszeń prawa UE)
Pismo oficjalne- wysyłane przez Komisję kierowane do premiera ( zawiera kategoryczne sformułowania informuje państwo o naruszeniu i wyznacza termin do cofnięcia)- z reguły wystarcza.
Jeśli jednak nie wystarcza KE wysyła umotywowaną opinię- przedstawia prawne uzasadnieni. Wyznacza termin z reguły 2 miesięczny do usunięcia uchybień
To była faza administracyjna
Jeżeli państwo nadal nic nie zmienia rozpoczyna się faza sądowa przez TSUE( 10% państw dociera do tej fazy)
18. Skarga o stwierdzenie nieważności aktu prawa UE.
1. skarga o stwierdzenie nieważności aktu instytucji, organu lub jednostki organizacyjnej na podstawie art. 263 TFUE,
1. Art. 263 TFUE ma zastosowanie do trzech kategorii aktów: aktów ustawodawczych; aktów Rady, Komisji i EBC ,, innych niż zalecenie i opinie”; aktów PE, Rady Europejskiej, organów lub jednostek organizacyjnych UE ,, zmierzających do wywarcia skutków prawnych wobec podmiotów trzecich.
Początkowo skarga o stwierdzenie nieważności dotyczyła tylko aktów Rady i Komisji innych niż zalecenia i opinie( art.173 TEWG)
Pomijając wyliczanie podmiotów, których akty podlegają kontroli, przedmiotowy katalog aktów zaskarżalnych to : akty ustawodawcze( rozporządzenia i opinie zgod. z art. 288TFUE), akty ,, inna niż zalecenia i opinie”(decyzje, dyrektywy i rozporządzenia nieustawodawcze), akty ,,zmierzające do wywarcia skutków prawnych wobec podmiotów trzecich”.
Akty pośrednie( przygotowawcze)- których celem jest przygotowanie ostatecznej decyzji.
Zaskarżany akt musi zawierać rozstrzygnięcia dotyczące pozwanego zamykające odpowiednią procedurę. Akty przygotowawcze nie podlegają zaskarżeniu
Zaskarżenie aktu pośredniego ma charakter wyjątkowy- skarga jest dopuszczalna jedynie wtedy, gdy skutki aktu są nie odwracalne.
Z orzecznictwa TS wynika, że nie podlegają kontroli legalności akty prawa pierwotnego- przede wszystkim traktaty ( są aktami państw członkowskich), lecz także akty zmieniające akty prawa pochodnego wskutek akcesji nowych państw. W sprawach połączonych 31 i 35/ 86 LAISA skarżący domagali się unieważnienia postanowień rozporządzeń zmienionych na mocy załącznika dołączonego do Traktatu akcesyjnego Ts stwierdził, że zmiany zawarte w załączniku są przedmiotem umowy między państwem członk a państwem kandydackim. Zmiany te są spowodowane bezpośrednio przez Traktat, co oznacza, że nie stanowią aktów instytucji i nie mogą podlegać ocenie legalności.
Akty państw członkowskich- kontroli nie podlegają porozumienia przyjęte na spotkaniach przedstawicieli państw z KE, ponieważ nie zawierają one stanowiska WE
Akty wewnętrzne organu- UE nawet pośrednio naruszające interesy faktyczne skarżącego, ale pozbawione jakichkolwiek skutków prawnych ponieważ znajdują się poza systemem pozwanego np. powołanie przez PE delegacji parlamentarnej.
Porozumienie między organami które nie wywołują skutków prawnych
Strony postępowania: podmioty uprzywilejowane
19. Skarga na bezczynność instytucji UE.
Skarga ta określona jest w art265 TFUE. Umożliwia ona stwierdzenie istnienia bezprawnego zaniechania instytucji, organu lub jednostki organizacyjnej Ue. Jest więc skargą komplementarną w stosunku do skargi w art..265 TFUE. Celem skargi jest wymuszanie na organie działania. Skarga w trybie 265 TFUE może zostać skierowana przeciwko PE, Radzie Europejskiej, Radzie, EBC, Komisji oraz organom i jednostkom organizacyjnym. Skargę mogą wnieść dwie grupy podmiotów. Pierwsza grupa to państwa członkowskie oraz instytucje Unii. Instytucje wylicza art.13. Pomioty te mogą wnieść skargę na Każdą bezprawną bezczynność innej instytucji, organu lub jednostki organizacyjnej UE. Do drugiej zaliczają się osoby fizyczne lub prawne- podmioty nieuprzywilejowane: państwa członk, Rada, Komisja, PE)
PółuprzywilejowaneEBC, Komitet Regionów, TO)
Nieuprzywilejowane( osoby fizyczne i prawne)
Zgodnie z ustępem 4 art.. 263 TFUE osoby fizyczne i prawne mogą złożyć skargę o stwierdzenie nieważności: aktów, którym są adresatem, innych aktów, które dotyczą ich w sposób bezpośredni i indywidualny, aktów regulacyjnych( formuła jest wynikiem krytyki warunków dopuszczalności skargi podmiotów nieuprzywilejowanych określonych w TWE)
AKTY O ZASIĘGU OGÓLNYM: rozporządzenia mogą być zaskarżalne jeżeli postanowienia miały charakter decyzji zgodnie z art. 263 TFUE
Art.265 wskazuje, że skarga może być wniesiona gdy organu Unii z naruszeniem traktatów zaniechają działania.
Skargę na bezczynność może wnieść każda osoba fizyczna lub prawna nie tylko obywatele UE.
20.Wspólnotowa kontrola pozasądowa.: wspólnotowa( sądowa: TSUE i pozasądowa: KE, PE; głównie w zakresie kontroli politycznej, Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich(administracja unijna) SOLVIT(sieć internetowej pomocy- eksperci)
a) SOLVIT jest internetową siecią rozwiązywania problemów, w ramach której Państwa Członkowskie UE współpracują dążąc do praktycznego rozwiązania problemów wynikających z niewłaściwego stosowania prawa UE z zakresu Rynku Wewnętrznego przez organy administracji publicznej. System funkcjonuje w oparciu o sieć Centrów SOLVIT utworzonych przez Państwa Członkowskie (oraz Norwegię, Islandię i Lichtensteinie) w strukturach administracji krajowej. Centra SOLVIT zajmują się skargami pochodzącymi zarówno od obywateli jak i przedsiębiorców i zobowiązane są znaleźć rozwiązanie zaistniałego problemu w krótkim terminie ustalonym na dziesięć tygodni. SOLVIT działa bezpłatnie.
SOLVIT rozpoczął swoją działalność w lipcu 2002 r. Jest obsługiwany przez Państwa Członkowskie, a Komisja Europejska zapewnia właściwą infrastrukturę oraz, jeżeli jest to potrzebne, oferuje pomoc zmierzającą do szybszego rozwiązania problemów. Komisja również przekazuje do sieci SOLVIT niektóre z otrzymanych skarg formalnych, jeżeli istnieje szansa, że dany problem będzie mógł zostać rozwiązany bez podejmowania formalnych działań prawnych.
b)Komisję Europejską: ma najszerszą kompetencję w zakresie kontroli przestrzegania prawa wspólnotowego przez jego podmioty. W ramach kontroli państw członkowskich, Komisja zajmuje się stałym nadzorem ich bieżącej działalności i ocenia ją pod kątem zgodności z prawem wspólnotowym. Jeśli dostrzeże na tym polu jakiekolwiek uchybienie, może rozpocząć procedurę z art. 226 TWE. W jej zakresie próbuje nakłonić państwo do zachowania zgodnego z normami wspólnotowymi, a w ostateczności wszczyna postępowanie przed TS. Na tym jednak nie kończy się rola Komisji. Po wydaniu orzeczenia, stwierdzającego niewypełnienie przez państwo zobowiązań traktatowych kontroluje, czy państwo zastosowało się do wyroku. W przeciwnym razie może ponownie skierować sprawę do Trybunału, wnioskując o nałożenie na państwo ryczałtu lub kary pieniężnej. W związku z zadaniami Komisji, po stronie państw członkowskich istnieją pewne obowiązki. Są one zobowiązane informować Komisję w jaki sposób wykonują prawo wspólnotowe, w szczególności kiedy i jakie środki przyjęły celem implementacji dyrektyw. Co roku Komisja wydaje raport dotyczący stosowania przez państwa członkowskie prawa wspólnotowego, który jest publikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Również instytucje wspólnotowe są kontrolowane przez Komisję Europejską. W przypadku wątpliwości co do legalności wydawanych przez nie aktów, może ona wystąpić ze skargą do Trybunału Sprawiedliwości o ich unieważnienie (procedura z art. 230 TWE). Podobnie może przedstawić sprawę sądowemu rozstrzygnięciu, jeśli jej zdaniem dana instytucja dopuszcza się bezprawnego zaniechania (procedura z art. 232 TWE). Komisja posiada administracyjne uprawnienia kontrolne wobec podmiotów prywatnych. W tych kwestiach może ona wydawać decyzje wskazujące naruszenie przez jednostki norm wspólnotowych oraz nakładać kary pieniężne. Podobne kompetencje wykonuje Komisja w ramach wspólnej polityki handlowej, gdzie uprawniona jest do stosowania tymczasowych ceł antydumpingowych oraz opłat wyrównawczych. Kontroluje także pod względem zgodności z prawem wspólnotowym działalność jednostek w obszarze wspólnej polityki rolnej i rybołówczej.
c) Parlament Europejski:
formalne, to znaczy wskazują nazwisko, zawód, przynależność państwową i adres zamieszkania skarżącego. Następnie są przekazywane przez przewodniczącego Parlamentu komisji petycji. Tam następuje ich wstępna ocena i odpowiedź na pytanie, czy ich przedmiot leży w zakresie działalności Wspólnoty. Pozytywna odpowiedź pozwala uznać petycję za dopuszczalną, umożliwiając dalsze procedowanie. W następnym etapie komisja bada petycje pod względem merytorycznym i może organizować przesłuchania lub wizje lokalne, żądać przedstawienia odpowiednich dokumentów.
Dokonawszy określonych ustaleń komisja może złożyć wniosek o przyjęcie przez Parlament rezolucji w danej sprawie. Ponadto może złożyć wniosek do przewodniczącego Parlamentu o przekazanie jej opinii Komisji Europejskiej lub Radzie UE. Instytucje te są zobowiązane w sześciomiesięcznym terminie poinformować Parlament o podjętych środkach. Przewodniczący informuje z kolei o przebiegu sprawy skarżącego.
d) Rzecznik Praw Obywatelskich - Traktatem z Maastricht powołano, zapewniającego kontrolę przestrzegania prawa Wspólnot Europejskich na poziomie wspólnotowym, RPO. Jego pozycję i kompetencje reguluje art.195 TWE oraz decyzja Parlamentu Europejskiego w sprawie regulacji i ogólnych warunków wykonywania obowiązków Rzecznika. Jest to organ całkowicie niezależny, przyjmujący skargi na wadliwe administrowanie instytucji i organów wspólnotowych, w tym także TS i SPI, z wyjątkiem ich działalności orzeczniczej. Tu organy sądowe są niezależne i wolne od jakichkolwiek wpływów i nacisków. Kompetencje RPO nie obejmują także kontroli instytucji krajowych.
21. Etapy: strefa wolnego handlu(pierwotny etap, w którym państwa znoszą między sobą bariery celne, towary między tymi państwami mogą swobodnie cyrkulować, każdy z tych krajów zachowuje własną taryfę celną dla państw trzecich), unia celna( między państwami znosimy bariery celne oprócz tego państwa ustalają wspólną taryfę celną WTC wobec państw trzecich, tendencja do podobnych cen w handlu, efekt przesunięcia handlu, pojawia się potężny rynek zbytu, zwiększona konkurencja), rynek wewnętrzny( swobodny przepływ towaru, usług, osób; pracowników i zakładania przedsiębiorstw i kapitału), unia gospodarcza i walutowa(wprowadzenie wspólnej polityki pieniężnej, aby zapewnić szybki transfer funduszy do państw trzecich), unia polityczna(to organizacja ponadnarodowa, będzie to legitymizacja integracji jak na razie dotyczy PE a mianowicie zwiększenie kompetencji. Tworzenie Unii Politycznej budzi nadal tak duże kontrowersje związane przede wszystkim z przekazywaniem suwerenności państwowej organizacji ponadnarodowej (tzw. wspólne wykonywanie suwerenności))
W UE integracja nie występowała po kolei w takiej kolejności. Od razu zawiązała się unia celna i elementy rynku wewnętrznego, kolejny etap to była unia gospodarczo walutowa, chociaż rynek wewnętrzny nie był zakończony. Obecnie realizowana jest unia polityczna, w małym stopniu, nie jest skończony rynek wewnętrzny i unia gospodarczo-walutowa.
22.Rynek wewnętrzny- jest podstawą UE (art.3 ust.3 TUE). Obejmuje on swobody unijne, wspólne reguły konkurencji oraz pozostałe polityki działania. Jego zakres jest określony w trzeciej części TFUE ,, Polityki i działania wewnętrzne”. Początkowo w traktatach posługiwano się pojęciem ,,wspólnego rynku”( common market), który miał zostać ustanowiony w ciągu 12-letniego okresu przejściowego ( od wejścia w życie Traktatów Rzymskich 1 stycz.1958-31 grud.1969)Pojęcie to obejmowało ,,uruchomienie” czterech swobód wspólnych polityk( handlowej, rolnej i transportowej), reguł konkurencji i koordynację polityki gospodarczej państw członkowskich.
Rynek jednolity z tego co pamiętam i z tego co mówił na wykładach miał dotyczyć tylko publikacji
Rynek wewnętrzny – używany obecnie wg traktatów, obejmuje obszar, w którym jest zapewniony swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału zgodnie z postanowieniami traktatu, wszystkie te swobody mają mieć charakter transgraniczny.
Wspólny rynek- używana kiedyś w traktatach, obecnie nazwa potoczna, jest też rozumiany szerzej niż rynek wewnętrzny; wspólna polityka handlowa, konkurencji, podstawa swobody przepływu towarów. Zapisy traktatowe art.26 ust.2 TFUE, TS uzupełnia orzecznictwem.
23. Artykuły 34 i 35 TFUE obejmują wszystkie rodzaje przywozu i wywozu towarów i produktów. Zakres objętych towarów jest równie szeroki jak zakres towarów istniejących, o ile mają one wartość ekonomiczną: „w rozumieniu Traktatu towary oznaczają
produkty, których wartość można wyrazić w pieniądzu i które, jako takie, mogą być przedmiotem transakcji handlowych”3. W swoich wyrokach Trybunał Sprawiedliwości
niejednokrotnie wyjaśniał właściwe oznaczenie danego produktu. Dzieła sztuki należy
traktować jako towary4. Monety, które wyszły z obiegu jako środki płatnicze, są także objęte
definicją towarów, podobnie jak banknoty i czeki na okaziciela5, w przeciwieństwie do
darowizn rzeczowych6. Odpady należy uznać za towary, nawet jeżeli nie nadają się do recyklingu, ale są przedmiotem transakcji handlowej.
Energia elektryczna7 i gaz naturalny8 to także towary, ale już sygnał telewizyjny9 towarem
nie jest.
24. Katalog zakazów traktatowych – jest to spis zakazów opisanych w przepisach traktatowych i orzecznictwie TS. Zawiera on zakazy, które mają uniemożliwić łamanie zasad wspólnego rynku.
- art. 30 TFUE ,, ustanawia zakaz stosowania ceł w imporcie, eksporcie i tranzycie”
- art.30 TFUE,, zakaz stosowania środków równoważnych do ceł”
-art.34 i35 TFUE ,,zakaz stosowania ograniczeń ilościowych, oraz środków o takim samym skutku
- art.110 TFUE zakaz dyskryminacyjnego i protekcjonistycznego opodatkowania.
25. art. 30 TFUE ,, ustanawia zakaz stosowania ceł w imporcie, eksporcie i tranzycie”
- art.30 TFUE,, zakaz stosowania środków równoważnych do ceł”
Ponieważ traktat nie zawiera definicji powyższego pojęcia, Trybunał Sprawiedliwości musiał zdefiniować je w swoim orzecznictwie. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej uznał, że każda opłata, bez względu na jej nazwę lub sposób nakładania, nałożona na produkt sprowadzony z państwa członkowskiego z wyłączeniem podobnych produktów krajowych, poprzez zmianę jego ceny ma taki sam wpływ na swobodę przepływu towarów jak cło i może być uznana za środek o działaniu równoważnym bez względu na swą naturę lub formę (sprawy 2/62 i 3/62 z dnia 14 grudnia 1962 r. i 232/78 z dnia 25 września 1979 r.).
26. Zakaz opodatkowania dyskryminacyjnego i protekcjonistycznego.
- art.110 TFUE zakaz dyskryminacyjnego i protekcjonistycznego opodatkowania.
27. Zakaz stosowania ograniczeń ilościowych w imporcie i środków o skutku równoważnym
- formuła Dassonville i). orzecznictwo wydane na jej podstawie.
-art.34 i35 TFUE ,,zakaz stosowania ograniczeń ilościowych, oraz środków o takim samym skutku Pojęcie środka mającego równoważny skutek do ograniczeń ilościowych jest niejasne. Trybunał Sprawiedliwości w orzeczeniu w sprawie Dassonville wyraził opinię, że wszystkie zasady handlowe mające zastosowanie w danym państwie członkowskim, mogące bezpośrednio lub pośrednio, w danym momencie lub w przyszłości, ograniczyć handel w obrębie Wspólnoty, uznaje się za środki mające skutek równoważny do ograniczeń ilościowych (sprawy: 8/74 z dnia 11 lipca 1974 r. i C-320/03 z dnia 15 listopada 2005 r., pkt 63–67
Formuła Dassonville - podstawowa zasada handlowa, wygenerowana na podstawie orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z 1974 roku, zakazująca podejmowania przez państwo kroków mogących służyć ilościowemu ograniczaniu importu.
W 1974 roku Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wydał orzeczenie w sprawie firmy Dassonville, od francuskiego pośrednika sprowadzającej z Wielkiej Brytanii szkocką whisky. Ze względu na fakt, iż firma Dassonville nie dysponowała odpowiednimi certyfikatami świadczącymi o autentyczności alkoholu, sąd belgijski wydał wyrok o łamaniu prawa przez firmę wobec niemożności potwierdzenia kraju źródłowego towaru. Trybunał Sprawiedliwości uniewinnił jednak przedsiębiorców zgodnie z sugestiami obrony, iż wymóg posiadania podobnego certyfikatu stanowi ograniczenie wolnego przepływu towarów pomiędzy państwami członkowskimi. Orzeczenie to stało się kanwą powstania jednej z najbardziej podstawowych zasad handlowych, do której swą politykę gospodarczą dostosować muszą państwa członkowskie struktur europejskich.
Zgodnie z brzmieniem orzeczenia Trybunału niedozwolonym jest każde działanie państwa członkowskiego mogące w sposób pośredni lub bezpośredni, rzeczywiście lub nawet tylko potencjalnie ograniczać import w ujęciu ilościowym. Podobna zasada służyć ma zapobieżeniu funkcjonowania ukrytego protekcjonizmu oraz usprawnić handel wewnątrz struktur europejskich. Formuła ta dotyczy jednakże tylko i wyłącznie środków podejmowanych przez struktury państwowe.
Formuła Dassonville ma jednak swoje wcześniejsze odzwierciedlenie już Traktacie ustanawiającym Wspólnotę Europejską - artykuł 28 TWE zakłada bowiem, iż "Ograniczenia ilościowe w wywozie oraz wszelkie środki o skutku równoważnym są zakazane między Państwami Członkowskimi." Wyjątkami od tego zapisu są jedynie zagadnienia dotyczące [1]:
służby zdrowia
konsumenta
powszechnej obyczajowości
porządku i bezpieczeństwa
środowiska naturalnego.
28.( nie wiem czy to wszystko tyle miałam z wykładu) Zakaz stosowania ograniczeń środków o skutku równoważnym do ilościowych - formuła
Cassis de Dijon i Keck oraz orzecznictwo wydane na ich podstawie
Sprawa Cassis de Dijon sprawa francuskiego likieru porzeczkowego, który miał 16-22% alkoholu w Niemczech miał swoich fanów. Niemcy jednak stwierdzili, że ten napój nie może być sprzedawany jako likier, gdyż nie miał 25% alkoholu wg prawa Niemieckiego.
TS. Nowa formuła należy stosować dwie zasady odnośnie:1. Zasada wzajemnego uznawania standardów z zasadą wymogów implementowanych. Jeżeli towar został wyprodukowany w jednym z państw członkowskich to jest leganie dopuszczony do obrotu we wszystkich państwach członkowskich
Race to the bottom- wyścig obniżaniu standardów
UE wydaje dyrektywę gdzie wyda decyzję o minimalnym standardzie przez nią ustaloną. Państwa mogą wprowadzać ograniczenia przepływu towarów, ale tylko wtedy, gdy przemawia za tym ważny i uzasadniony interes publiczny.
Katalog otwarty przesłanek na które mogą się powołać: ochrona zdrowia publicznego, ochrona konsumentów, ochrona rzetelności transakcji handlowych.
Formuła Keck sprawa dotyczyła menadżerów, którzy sprzedawali po cenie niższej niż cena jego(produktu) nabyci, wg prawa Francuskiego było to zakazane.
Przy wprowadzaniu produktu na rynek taniej są sprzedawane.
Wszczęto postępowanie karne. Ts: musiał rozważyć jakie to ograniczenie co do sprzedaży czy co do kształtu towaru.
3 Formuła 1. Ograniczenie co do wymogów samego towaru( kształtu, wyglądu, formy, kompozycji, nazewnictwo, etykiety, składniki) zakazane zgodne z prawem unijnym wprowadzania zmian
2. ograniczenie co do sposobu sprzedaży , lokalizacji, kwestie reklamy, zasady sprzedaży, formy sprzedaży, czas sprzedaży-> mogą wprowadzać ograniczenia.