W ŚRODOWISKU AMATORSKICH SIATKARZY

Pod socjologiczną lupę postanowiłem wziąć drużynę trenującą amatorską siatkówkę. Składa się ona z 12 osób w wieku od 17 do 21 lat. Nie posiada żadnej oficjalnej nazwy. Jak twierdzą sami zawodnicy, grają dla przyjemności i poprawy własnej sprawności fizycznej, a nie po to, aby zdobywać tytuły i nagrody. Ich celem jest aktywny sposób spędzania wolnego czasu w gronie znajomych, dlatego też nie występują w żadnych rozgrywkach ani zawodach. Treningi odbywają się dwa razy w tygodniu – w każdy poniedziałek i piątek.

Grupa ta zaintrygowała mnie do przeprowadzenia oceny wewnętrznej ich środowiska. O jej istnieniu dowiedziałem się przez przypadek, ale od samego początku wzbudziła we mnie chęć do głębszej analizy jej struktur. Jest dość nietypowa, ponieważ nie często spotyka się ludzi, którzy wkładają swój wysiłek w grę, która tak naprawdę nie zostanie sprawdzona w poważnych rozgrywkach. Muszę jednak przyznać, że zawodnicy wkładają w trening ogromną ilość energii i właśnie to staje się prawdziwie imponujące i ciekawe.

Jak udało mi się dowiedzieć w czasie dość długich obserwacji, w grupie panuje niesamowicie przyjazna atmosfera. Mimo, że nie wszyscy znali się przed pierwszym treningiem to częsta gra ze sobą, przebywanie w swoim otoczeniu, a przede wszystkim miłość do siatkówki sprawiły, że członków drużyny połączyły niemal nierozerwalne więzi. Każdy zawodnik z osobna buduje zespół, atmosferę i grę. Członkowie mają tego świadomość i właśnie w tym drzemie ich siła i pozytywne nastawienie względem siebie. Żaden z zawodników nie jest typowym „przywódcą”, każdy w drużynie jest równy swojemu koledze. Poziom ich umiejętności jest także w miarę wyrównany, dlatego nic nie dzieli wewnętrznie tej grupy. Jedynymi przepisami, które mogą regulować ich struktury są przepisy siatkarskie ustalone przez FIVB i lekko przekształcone na własny użytek przez samych zawodników. Drużyna którą stanowią nie jest zamknięta, jednak aby móc do niej wstąpić należy prezentować ponadprzeciętne zdolności do gry w siatkówkę.

Aby jeszcze bardziej przybliżyć opisywaną przeze mnie grupę, przeprowadziłem krótki wywiad z jednym z zawodników, Mateuszem [M]. Oto jego najważniejsza część:

[D](Damian – pytający): Jako początkujący socjolog wgłębiam się w strukturę waszego zespołu. Czy mógłbyś mi powiedzieć, co Twoim zdaniem stanowi wyjątkowość waszej drużyny?
[M]: Myślę, że sam fakt, że gramy z czystej, nieprzymuszonej miłości do siatkówki czyni z nas drużynę nieprzeciętną. Staramy się, aby gra przynosiła nam zadowolenie z tego co robimy, a ta sama spaja nas jako drużynę o silnych więziach.
[D]: Właśnie to mnie ciekawi, czy więzi w drużynie oparte są tylko o grę w siatkówkę?
[M]: Oczywiście, że nie. Oprócz tego, że razem trenujemy, stanowimy też paczkę znajomych i bardzo często spędzamy razem czas po za halą. Ja, a jak mi się wydaje również pozostali zawodnicy, jestem gotowy do wzajemnej pomocy reszcie przyjaciół.

[D]: Uważasz zatem, że stanowicie grupę trwałą, której więzi są bardzo mocno powiązane?

[M]: Jak najbardziej. Sądzę, że jesteśmy zgranym team’em, niekoniecznie w dosłownym znaczeniu, choć to też jak pewnie zdążyłeś zauważyć.

Po za długotrwałą obserwacją i rozmową z zawodnikami, spędziłem z nimi sporo czasu, dzięki czemu mogłem dokładnie poznać uczucia występujące w drużynie. Na tej podstawie oceniłem ją jako grupę w zaawansowanym stadium. Przez to stwierdzenie próbuję oddać fakt, że ci sportowcy (bo tak też można o nich powiedzieć), żyją dzięki temu co robią oraz możliwości spędzania wspólnie chwil na boisku. Choć oczywiście zdarzają się między nimi drobne sprzeczki, czyli nieodłączny element sportu, zawsze pozostają sprawiedliwi i skłonni do ugody z kolegą.

Jak udało mi się sprawdzić podczas pomiaru socjometrycznego, każdy zawodnik z osobna oddziałuje na pozostałych. Przykładów może być wiele, choćby nowy trik czy inny sposób odbicia wywołuje w drużynie euforię i chęć do pracowania nad udoskonaleniem swoich zdolności przez resztę członków drużyny.

Sądzę, że funkcjonowanie w tej grupie będzie miało w przyszłości wpływ na to jakimi ludźmi zostaną i w jaki sposób będą się zachowywać. Mam również nadzieję, że udało mi się wiernie przedstawić fakty i wewnętrzne relacje panujące w środowisku zawodników trenujących amatorską siatkówkę. Ponadto, z punktu widzenia socjologa, zachęcam do obserwacji tych chłopaków, bowiem przykład ich zachowania może stanowić solidny fundament pod funkcjonowanie innych grup społecznych. Kto wie, może moja praca pomoże drużynie w zdobyciu fanów? Tego właśnie chciałbym im życzyć – dalszego rozwoju i przyjemności w robieniu tego co naprawdę lubią.