Medytacja droga do gwiazd

Mahasatipathana Sutra

W Mahasatipathana Sutrze (Digha Nikaja 22) powiedziano:

" Co to jest szlachetna prawda o ścieżce praktyki prowadzącej do zaniku cierpienia? To jest ośmiostopniowa szlachetna droga: właściwy pogląd, właściwa decyzja, właściwa mowa, właściwe działanie, właściwy sposób utrzymania, właściwy wysiłek, właściwa uwaga i właściwa skupienie."

Co to jest właściwy pogląd ? Wiedza dotycząca cierpienia, wiedza dotycząca źródła cierpienia, wiedza dotycząca zaniku cierpienia, wiedz dotycząca praktyki prowadzącej zaniku cierpienia. To jest nazywane właściwym poglądem.

Co to jest właściwa decyzja? Dążenie do wyzwolenia, do wolności od złej woli. do nieszkodzenia innym. To się nazywa właściwą decyzją.

Co to jest właściwa mowa? Powstrzymanie się od kłamstwa, od dwuznacznej mowy, od obrażliwej mowy i głupiego plotkowania. To się nazywa właściwą mową.

Co to jest właściwe działanie? Powstrzymanie się od zabijania, od kradzieży, od stosunków płciowych. To się nazywa właściwym działaniem.

Co to są właściwe sposób utrzymania? Gdy szlachetny uczeń, porzuciwszy nieuczciwe zarobkowanie żyje z właściwych środków utrzymania. To nazywa się właściwym sposobem utrzymania.

Co to jest właściwy wysiłek? Gdy mnich podtrzymuje pożądanie, dążenie i upór w celu zapewnienia niepowstawania zła, aby nie powstawały nieodpowiednie cechy charakteru, aby powstawało zrozumienie i aby zwiększały się i rozwijały się w pełni odpowiednie cechy charakteru. To się nazywa właściwym wysiłkiem.

Co to jest właściwa uwaga? gdy mnich ogniskuje swoje wysiłki na ciele oraz żarliwie pobudzi swą czujność na odrzuceniu chciwości i rozpaczy związanej z tym światem. Ogniskuje swe odczuwanie na swoim umyśle, właściwościach umysłowych, by oderwać się od świata doczesnego. To nazywa się właściwą uwagą.

Co to jest właściwe skupienie? Przez właściwe skupienie rozumie się, gdy mnich oddzieli się całkowicie od zmysłowości i od nieodpowiednich cech umysłu, dzięki czemu osiąga pierwszy stopień medytacji -- pierwsza dżhana (pali), lub dhjana (sanskryt), który oznacza: zachwyt i przyjemność zrodzone z oddzielenia się. Gdy mnich osiąga uciszenie prostych myśli i ocen, wtedy osiąga drugi stopień medytacji--druga dżhana, co oznacza zachwyt i przyjemność zrodzone z opanowania, ze zjednoczenia świadomości wolnej od prostych mysli i ocen – to znaczy osiągnięcia wewnętrznego bezpieczeństwa. Gdy zmniejszy się zachwyt, osiąga on równowagę ducha, czujność i pogotowie, fizyczne odczuwanie przyjemności, wchodzi i pozostaje on w trzeciej dżhanie, o której Błogosławiony oświadczył, że jest trwałą i przyjemną równowagą ducha i umysłu. Wraz z porzuceniem przyjemności i bólu oraz zanikiem uniesienia i rozpaczy – wchodzi on i pozostaje w czwartej dżhanie, tj. w czystej równowadze ducha i umysłu, gdzie nie ma ani przyjemności, ani bólu. To sie nazywa właściwym skupieniem.

Medytacja buddyjska podzielona na cztery stany stanowi kluczową praktykę, która prowadzi nie tylko do osiągnięcia wyzwolenia z koła narodzin i śmierci, ale także objawia się pojawieniem dodatkowych zjawisk niezależnie od woli praktykującego buddysty, o stopniu natężenia również nieprzewidywalnym. Są to tak zwane moce nadprzyrodzone. Kluczem do nich są jednak cztery dżhany (dhjany), z których zwłaszcza czwarta dżhana jest źródłem zadziwiających fenomenów, mających charakter cudowny.

Cztery dżhany

Medytacja wymaga pewnych wstępnych działań, które mają przygotować medytującego do właściwych zachowań podczas medytacji. Przygotowania do medytacji polegają na spełnieniu pewnych wymagań, do których należą: oczyszczenie swego stanu moralnego, usunięcie przeszkód zewnętrznych uniemożliwiających praktykę medytacji, oddanie się pod opiekę doświadczonego nauczyciela, który określi przedmiot medytacji i wyjaśni sposoby rozwijania jej. Po wyuczeniu się tych rzeczy uczeń musi wyszukać sobie właściwe mieszkanie i usilnie dążyć do osiągnięcia wyników.

Przygotowanie podstaw moralnych

Etyczne podstawy medytacji Uczeń pragnący medytować musi po pierwsze ustanowić surową dyscyplinę etyczną. Czystość moralna jest niezbędna do postępu w praktyce medytacyjnej z kilku ważnych psychologicznych powodów. Po pierwsze wymaga ona zabezpieczenia się przed wyrzutami sumienia i przed dokuczliwym uzmysłowieniem sobie poczucia winy, gdy podstawowe zasady moralności są ignorowane lub gwałcone. Sumienne stosowanie się do reguł cnoty zabezpiecza medytującego od niebezpieczeństwa wewnętrznego rozdarcia i przynosi radość i szczęście, gdy medytujący zastanawia się nad czystością swego zachowania się.

. Uczeń zmierzający do pierwszej dżhany, czyli pierwszego stopnia medytacji musi zbudować solidne podstawy swej moralności. Czystość moralna jest niezbędna do postępu na pewnym psychologicznej głębi.

Drugim powodem moralnej podstawy do medytacji jest zrozumienie celu koncentracji, która w buddyjskiej dyscyplinie ma na celu dostarczenie podstawowej mądrości poprzez oczyszczenie umysłu od rozpraszających wpływów zanieczyszczeń moralnych. Ale aby podczas medytacji efektywnie walczyć ze skazami, wstępne wyrażenia muszą zostać sprawdzone poprzez cielesną i werbalne działanie. Moralne naruszenie dyscypliny, będące niezmiennie wynikiem takich skaz jak chciwość, nienawiść i ułuda, gdy osoba działa gwałcąc nakazy moralne, co prowadzi do zaniku medytacji.

Ćwiczenia oddechowe (S.44.1)

W wypadku, gdy mnich odchodzi na pustynię, w cień drzewa lub zamyka się w pustelni, tam siada ze skrzyżowanymi nogami, trzymając ciało wyprostowane i skupia uwagę. Wciągając powietrze, robi to świadomie, podobnie wydychając, robi to świadomie.

Przedłużając wdech, zauważa, że wciąga powietrze długo; podobnie przedłużając wydech, zauważa, że wydech trwa długo. Wciagając powietrze krótko, wie, że oddycha krótko; tak samo, gdy wydycha krótko, wie, że robi to krótko. Ćwiczy oddychanie całym ciałem oraz wydycha powietrze całym ciałem. On wdycha spokojnie całym ciałem oraz wydycha też spokojnie całym ciałem. Wdycha zmysłowo aż do upojenia oraz wydycha zmysłowo aż do upojenia Ćwiczy wdech aż do osiągnięcia radości oraz ćwiczy wydech aż do osiągnięcia radości. Ćwiczy wdech aż do myślowych halucynacji oraz ćwiczy wydech aż do myślowych halucynacji. Ćwiczy wdech w celu uwrażliwienia umysłu, podobnie ćwiczy wydech w celu uwrażliwienia umysłu. Ćwiczy wdech i wydech w celu zaspokojenia umysłu. Ćwiczy wydech i wdech aby ustabilizować umysł. Ćwiczy wdech i wydech, aby uwolnić umysł. Ćwiczy wdech i wydech, aby zogniskować myśli na nietrwałości. Ćwiczy wydech i wdech w celu skupienia myśli na zaniku zjawisk i braku namiętności. Ćwiczy wdech i wydech, aby skupić się na porzuceniu świata.

To jest czujność rozwijania i uprawiania oddychania, która przynosi owoce i wielkie korzyści.

Pierwsza dżhana (DN2)

Po całkowitym pozbyciu się zmysłowych przyjemności, pozbyciu się niewłaściwych cech umysłu, wchodzi mnich w pierwszą dżhanę i pozostaje w niej: opanowuje go zachwyt i radość zrodzona z pozbycia się prostych myśli i rozróżniania. On jest przeniknięty dogłębnie i napełniony zachwytem i radością zrodzoną z pozbycia się. Tak jak wytrawny farbiarz lub uczeń farbiarza płucze w kąpieli farbiarskiej w mosiężnym basenie i nieustannie spłukuje wodą - tak samo jak przedmiot farbowania – nasycony barwnikiem na wierzchu i w środku, pomimo ociekania –jest jego ciało przeniknięte zachwytem i radością zrodzoną z pozbycia się.

To jest owoc życia kontemplacyjnego, widoczny tu i teraz, wspanialszy niż poprzedni i bardziej wzniosły.

Druga dżhana

Następnie po pozbyciu się prostych myśli i rozróżniania, wchodzi on w drugą dżhanę. Zachwyt i radość zrodzona z uspokojenia, skupianie świadomości wolnej od prostych myśli i rozróżniania na wewnętrznym bezpieczeństwie. Jego całe ciało przenika i absorbuje, przepełnia zachwyt i radość zrodzona z uspokojenia. Tak jak jezioro, w którego środku wytryska fontanna wody pochodzącej z głębiny, nie mając dopływu ze wschodu, zachodu, północy czy południa i zasilana z nieba obfitością deszczów, nieustannie, tak, że źródło zimnej wody tryskające z głębiny będzie przeniknięte i obarczone zimną wodą. Nie będzie tam ani jednej cząstki, któraby nie była zimna. Tak właśnie mnich będzie przeniknięty i przepełniony zachwytem i radością z uspokojenia. Całe jego ciało będzie przeniknięte i przepełnione zachwytem i radością, zrodzoną z uspokojenia.

To jest także owoc życia kontemplacyjnego, wspanialszy niż poprzedni i bardziej wzniosły.

Trzecia dżhana

Następnie, po zaniku zachwytu pozostaje on w równowadze ducha, czujny i w pełni świadomy i opanowany radością. On wchodzi i pozostaje w trzeciej dżhanie, o której Szlachetny powiedział: "Równowaga ducha i czujność i trwałość radości". Przenika go i przepełnia radość pozbawiona zachwytu. Tak jak na stawie lotosowym, niektóre lotosy wyrosłe w wodzie, pozostają zanurzone w wodzie i kwitną w wodzie, tak samo są one przeniknięte i przepełnione od ich korzeni zimną wodą. Podobnie mnich przeniknięty i przepełniony jest radością pozbawioną zachwytu. Całe jego ciało przeniknięte jest radością pozbawioną zachwytu.

To także, wielki królu, jest owoc życia kontemplacyjnego, widoczny tu i teraz, wspanialszy niż poprzedni i bardziej wzniosły.

Czwarta dżhana

Następnie wraz z porzuceniem radości i smutku-- tak jak wcześniej ze zniknięciem uniesienia i rozpaczy -- wchodzi on w czwartą dżhanę i pozostaje w niej. Czystość równowagi ducha i czujności oraz stan ani radości, ani smutku. On siedzi, z ciałem przenikniętym czystością, jasną świadomością. Tak właśnie jakby człowiek owinięty białym szalem od stóp do głowy. Wtedy żadna z jego części ciała nie będzie odkryta. Tak właśnie mnich siedzi, przeniknięty czystością, jasną świadomością. Wtedy całe jego ciało jest przeniknięte czystością i jasną świadomością.

To także, wielki królu, jest owoc życia kontemplacyjnego, wspanialszy niż poprzedni i bardziej wzniosły,

Medytacja wglądu

Swoim umysłem tak skoncentrowanym, oczyszczonym, nieskalanym, wolnym od błędów, trwałym i na niewzruszonym kieruje się on i skłania do opanowania wiedzy i poglądu. On postrzega: "Moje ciało obdarzone jest formą, składa się z elementów podstawowych, zrodzone jest z matki i ojca, żywione ryżem i soczewicą, podległe nietrwałości i cierpieniu. Moja świadomość utrzymywana jest tutaj i związana jest tutaj." Tak jak piękny beryl, najczystszej wody -- o ośmiu fasetach, dobrze oszlifowany, klarowny, przeźroczysty i nanizany na niebieską, żółtą, czerwoną, białą lub brązową nić -- może być wzięty do ręki przez człowieka o bystrym wzroku i oszacowany: " to piękny beryl, najczystszej wody, o ośmiu fasetach, dobrze oszlifowany, klarowny, przeźroczysty i nanizany na niebieską, żółtą, czerwoną, białą lub brązową nić." W ten sam sposób -- swoim umysłem tak skoncentrowanym, oczyszczonym, nieskalanym, wolnym od błędów, trwałym i niewzruszonym -- mnich kieruje się i skłania do opanowania wiedzy i poglądu. On postrzega: " to moje ciało jest obdarzone kształtem, składa się z podstawowych pierwiastków, zrodzone z matki i ojca, odżywiane ryżem i soczewicą, podległe nietrwałości, cierpieniu i rozkładowi. Moja świadomość jest utrzymywana tutaj i związana tutaj,"

To także, wielki królu, jest owoc życia kontemplacyjnego, widoczny tutaj i teraz, wspanialszy niż poprzedni i wznioślejszy.

 

Medytacja podczas chodzenia (Anguttara Nikaja V 29)

Jest pięć korzyści dla tego, kto uprawia medytację podczas chodzenia. Jakie pięć?

Może wytrzymać chodzenie pieszo -- może znieść duży wysiłek -- staje się wolnym od chorób -- cokolwiek zje, wypije i przeżuwa jest dobrze trawione -- koncentracja, którą nabył podczas spacerów medytacyjnych będzie trwała długo.

Zdobycie Himalajów (Aguttara Nikaja VI 24)

Mnich obdarzony sześcioma zdolnościami może pokonać Himalaje, króla gór, pomijając nędzną niewiedzę. Jakimi sześcioma?

Jest taki przypadek, że mnich może osiągnąć koncentrację, utrzymać koncentrację, wyjść z koncentracji, przygotować umysł do koncentracji, kontrolować zasięg koncentracji i stosować koncentrację.

Mnich obdarzony takimi sześcioma zdolnościami może przedrzeć się przez Himalaje, króla gór.