Akcja powieści zaczyna się rankiem 16 kwietnia, kiedy to doktor Ber­nard Rieux, wychodząc ze swego gabinetu, natknął się na ciało padłego szczura. Epizod ten nie miałby najmniejszego znaczenia, gdyby nie to, że następnego dnia martwych szczurów jest o wiele więcej. Dozorca Michel uważa, iż ktoś ma kiepskie poczucie humoru, podrzucając na próg czyjegoś domu taki „prezent". Stary Hiszpan, pacjent doktora, dochodzi do wnio­sku, że szczury padają z głodu. Na dobrą sprawę cała dzielnica nie mówi o niczym innym. Gdy Rieux odwozi chorą żonę na pociąg, widzi człowieka niosącego całą skrzynię zdechłych zwierząt. Po powrocie do biura, Rieux spotyka się z młodym dziennikarzem, Raymondem Rambertem, który przyjechał do Oranu, by napisać reportaż o warunkach życia Arabów. W trakcie rozmowy Rambert przyznaje, że nie będzie mógł w swej pracy napisać całej prawdy, więc Rieux odmawia współpracy, twierdząc, że jest zdecydowany nie przystać na niesprawiedliwość i ustępstwa.

Choroba panuje nad miastem. Coraz częściej zdarzają się przypadki irracjonalnego zachowania. Ludzie, mimo tego, że domy w których prze­bywali zadżumieni są dezynfekowane, zaczynają je podpalać, by ostatecz­nie pozbyć się zarazy. Pojawia się coraz więcej problemów z grzebaniem zwłok, gdyż brakuje miejsc na cmentarzach, a także środków transportu. Aby usprawnić usuwanie trupów, władze decydują się przewozić zmar­łych nieużywaną obecnie nadmorską linią tramwajową do krematorium. Mieszkańcy przyzwyczaili się już do dżumy, poddali się jej. Jak zauważa narrator:
miasto zaludniali ludzie śpiący z otwartymi oczyma, którzy wymykali się swemu losowi tylko w. tych rzadkich chwilach, kiedy ich rana z pozoru zamknięta, otwierała się nagle w nocy. (...) Rano wracali do zarazy, to znaczy do rutyny.

CZĘŚĆ IV

Zaraza nie ustępuje, a ludzie niosący pomoc innym są coraz bardziej zmęczeni i obojętni. W ich życie wkrada się rutyna. Rieux dowiaduje się, że stan zdrowia jego żony przebywającej w sanatorium uległ pogorszeniu. Na dżumę choruje synek sędziego Othona, Filip. Jego stan jest bezna­dziejny. Doktor Castel właśnie skończył przygotowywanie nowego serum i Rieux proponuje, by wypróbować szczepionkę na chłopcu. Przy łóżku dziecka gromadzą się wszyscyzaangażowani w sprawę: Castel, Rieux, Tar­rou, Paneloux, Grand i Rambert. Następuje wstrząsający opis agonii chłopczyka, tym bardziej przejmujący, że surowy i powściągliwy. Dziecko w końcu umiera, a wzburzony Rieux mówi do ojca Paneloux: Ach, ten przy­najmniej był niewinny, ksiądz wie o tym dobrze! Gdy rozmawiają ze sobą na dworze i ksiądz próbuje po raz kolejny przekonać doktora do swych racji, ten w końcu stwierdza: Nienawidzę śmierci i zła, ksiądz wie o tym dobrze. I czy ksiądz tego chce, czy nie, jesteśmy razem, żeby je znosić i żeby z nimi walczyć.

CZĘŚĆ V

Mieszkańcy Oranu widząc, że zaraza ustępuje, zaczynają nieco optymi­styczniej spoglądać na świat. Mimo nieustających problemów z aprowiza­cją, ceny systematycznie spadają. 25 stycznia władze miasta w końcu ogła­szają, że epidemia się skończyła i jeśli nie nastąpi niespodziewany nawrót choroby, bramy Oranu zostaną otwarte za dwa tygodnie.

Jedyna osoba, która nie przyłącza się do pochodu radości to Cottard, u którego powracają dawne lęki. Parę dni później, gdy wraz z Tarrou wra­ca z miasta, policjanci próbują go aresztować. Cottard ucieka. Niespodzie­wanie Tarrou zaczyna chorować. Niestety, jest to dżuma. Mimo troskliwej opieki doktora Rieux i jego matki, Tarrou umiera na dwa dni przed otwar­ciem miasta. Następnego ranka Rieux dostaje telegram zawiadamiający go o śmierci żony.

W końcu, w piękny lutowy poranek otwierają się bramy miasta. Ci, któ­rzy byli rozdzieleni od prawie roku, mogą się nareszcie spotkać. Cały Oran świętuje, jedynie doktor Rieux jest samotny w tłumie roześmianych twarzy. Spacerując po ulicach, rozważa, jak dżuma wpłynęła na wszystkich, któ­rych znał.