MAG i MIG- Charakterystyk metody: elektrodą jest drut pełny lub drut proszkowy nawinięty na szpulę. Ze szpuli elektroda jest odwijana mechanicznie i podawana do uchwytu elektrodowego, w którym jest zasilana energią elektryczną. Jarzący się łuk stapia wysuwaną elektrodę oraz nadtapia brzegi spawanego przedmiotu, przy czym jeziorko spawalnicze jest osłonięte strumieniem gazu ochronnego, aż do momentu jego skrzepnięcia. Jako gaz osłaniający łuk i płynny metal powstającej spiny bywa używany, argon, hel, dwutlenek węgla oraz mieszaniny tych gazów z ewentualną domieszką tlenu. Spawanie elektrodą topliwą w osłonie argonu lub helu przyjęto nazywać metodą MIG (metal inert gas), a spawanie w osłonie dwutlenku węgla i mieszanek gazowych reagujących z metalem spoiny określa się mianem metody MAG (metal active gas).
Zakresem racjonalnego zastosowania metod jest łączenie elementów ze stali o grubości ≥ 0,8 mm oraz elementów z aluminium,miedzi i stopów tych metali o grubości ≥ 2 mm. Grubość połączeń wykonywanych tą metodą nie przekracza na ogół 20 mm.
Parametry: średnica drutu elektrodowego (0,6-2,4mm), natężenie prądu (60-400 A), napięcie łuku (15-35 V) oraz prędkość przesuwu łuku wzdłuż spawanego styku (0,1-0,8 m/min).
TIG- charakterystyka metody: Źródłem ciepła jest łuk elektryczny jarzący się między elektrodą wolframową a spawanym materiałem. Spoina powstaje ze stopionego pręta dodawanego spoiwa i nadtopionych brzegów spawanego materiału. Jeziorko płynnego metalu chronione jest od dostępu powietrza strumieniem gazu obojętnego wypływającego z dyszy, w której jest osadzona współśrodkowo elektroda wolframowa. Stosowane gazy obojętne to: argon, hel lub mieszaniny helu z argonem. Zajarzenie łuku nie może odbywać się przez chwilowe zwarcie elektrody ze spawanym materiałem, gdyż koniec elektrody wolframowej oblepia się materiałem tworząc łatwiej topliwy stop, co przyspiesza zużycie elektrody. Urządzenia do spawania metodą TIG są wyposażone w jonizatory wysokiej częstotliwości. Włączenie jonizatora po zbliżeniu końca elektrody do spawanego przedmiotu powoduje przeskok iskry, która jonizując gaz pomiędzy elektrodą i spawanym materiałem zajarza łuk.
W metodzie TIG stosuje się zasilanie prądem przemiennym (spawanie aluminium i stopów lekkich ) lub prądem stałym (spawanie stali oraz miedzi i jej stopów), przy prądzie stałym elektrodę łączy się do ujemnego bieguna obwodu spawania. Stosuje się również prąd pulsacyjny, zapewniający regularny przepływ kropli stopiwa z drutu dodatkowego do spoiny.
Zakres zastosowania: głównie do łączenia aluminium i jgo stopów, miedzi i stali wysokostopowych, dla elementów łączonych o grubości 1-20 mm.
Parametry: średnica elektrody wolframowej (1-6 mm), średnica drutu spoiwa(1,5-6 mm), natężenie prądu (30-500 A), natężenie przepływu gazu ochronnego (5-20 L/min) oraz prędkość spawania (4-40 cm/mm).
Spawanie łukiem krytym- charakterystyka metody: elektrodą jest goły drut w postaci kręgu nawiniętego w kasecie lub na bębnie, skąd mechanicznie jest on wyciągany i podawany w kierunku spawanego materiału. Łuk elektryczny, jarzacy się między końcem elektrody a spawanym przedmiotem, jest niewidoczny, gdyż zakryty jest warstwą warstwą sypkiego topnika, dostarczanego ze zbiornika umieszczonego na urządzeniu spawający. Spawanie łukiem krytym zalicza się do automatycznych metod spawania, gdyż zmechanizowane jest zarówno podawanie elektrody, jak i przesuw urządzenia spawalniczego wzdłuż spoiny. Spoina powstaje ze stopionego drutu elektrodowego i głęboko nadtopionego materiału spawanego. Stopieniu ulega również pewna ilość topnika i wytwarza żużel pokrywający spoinę.
Zakres zastosowania: obejmuje wykonywanie długich połączeń elementów stalowych o grubości 8-100 mm oraz napawanie stalą.
Parametry: średnica drutu elektrodowego (3-6 mm), natężenie prądu (300-1000 A), napięcie łuku (20-40 V) oraz prędkość przesuwu łuku (12-150 m/h ).