Ściany są pionowymi przegrodami, przenoszącymi obciążenia na fundamenty,

osłaniającymi wnętrze budynków od wpływów zewnętrznych lub dzielącymi je na poszczególne pomieszczenia.

Podział ścian

Ściany zewnętrzne stanowią przegrody izolujące wnętrze budynku od wpływów

atmosferycznych, mogą pełnić rolę ścian osłonowych lub konstrukcyjnych. Powinny być

dobrym izolatorem zarówno cieplnym jak i akustycznym.

Ściany wewnętrzne dzielą budynek na pomieszczenia, pełnią rolę ścian konstrukcyjnych

lub działowych.

Ściany konstrukcyjne (nośne) przenoszą na fundament ciężar własny i obciążenia od

innych elementów obiektu budowlanego (stropów, ścian wyższej kondygnacji, schodów, dachu oraz obciążenia zewnętrzne).

Ściany niekonstrukcyjne (nienośne: działowe, osłonowe) przenoszą jedynie ciężar własny,

nie uwzględnia się ich w obliczeniach statycznych i można je usunąć bez szkody dla nośności

całej konstrukcji.

Zalety i wady ścian drewnianych.

Zalety ścian drewnianych: dobra izolacyjność cieplna, łatwość i szybkość wykonania

oraz bez względu na porę roku, można je użytkować bezpośrednio po wykonaniu, możliwe jest powtórne użycie materiałów, lekkość konstrukcji – nie wymagają masywnych fundamentów (zmniejszenie kosztów budowy), niski koszt transportu materiałów.

Wady ścian drewnianych: łatwopalność, łatwość zagrzybienia, niszczenie przez owady

i trudność ich usunięcia, duży skurcz podczas wysychania, deficyt drewna.

Dom z bali , czyli ściany wieńcowe.

Ściana składa się z ułożonych poziomo bali drewnianych. W narożnikach, zwanych węgłami narożnymi łączy się na wręby. Narożniki mogą być z ostatkami lub bez. Ostatkami nazywa się wystające poza obrys budynku końce bali. Bale leżące na sobie łączy się na ogół drewnianymi kołkami – tyblami, na gwoździe lub metalowe kotwy chroniąc je przed przesunięciem. Pierwszą warstwę bala, który stanowi podwalinę pod kolejne, nazywa się balem podwalinowym. Koronę ściany wieńczy tzw. bal oczepowy, na którym opierają się belki stropowe lub krokwie.
W zależności od tego jakie drzewa dostępne są w okolicy budowy, na ściany wieńcowe stosuje się: kłody sosen, świerków lub drzew liściastych, których średnica wynosi 120 do 300 mm.

Przy wyborze materiału na ściany wieńcowe należy zwrócić uwagę na to, żeby kłody były proste, zdrowe, suche, nie rozszczepione na końcu oraz jak najmniej sękate.

Typowe przekroje rodzajów ścian wieńcowych

A b c d e f g h i

Przekroje ścian wieńcowych:

a) z okrąglaków,

b) z połowizn,

c) z belek prostokątnych z oflisami,

d) z belek o prawidłowym przekroju prostokątnym,

e) typ zrębowy,

f) z belek o przekroju kwadratowym ze ściętym narożem,

g h i ) z belek z wpustami,

Przykłady połączeń ścian wieńcowych z ostatkami

Połączenia naroży ścian wieńcowych z ostatkami:

Połączenia naroży ścian wieńcowych bez ostatków

a) na nakładkę węgłową prostą,

b) na nakładkę węgłową prostą,

c) na zamek węgłowy w jaskółczy ogon,

d) na zamek węgłowy w jaskółczy ogon

Izolacyjność domu z bali.
Problemem w domu o takiej konstrukcji jest spełnienie obowiązujących wymagań izolacyjności cieplnej – współczynnik przenikania ciepła U ściany z bali powinien wynosić nie więcej niż 0,27 W/(m2·K). Żeby ściana z litego drewna osiągnęła taki współczynnik, powinna być niezwykle gruba – ponad 50 cm, co jest po prostu nierealne.
Producenci deklarują budowę domów z bali różnej grubości (nawet 30-40 cm), gołych lub z ociepleniem. Żeby zachować oryginalny wygląd elewacji, a jednocześnie uzyskać przepisową termoizolacyjność ściany, izolację najczęściej wykonuje się od wewnątrz. Po wewnętrznej stronie bali nabija się folię wiatroizolacyjną, na której mocuje się ruszt z drewna. Pomiędzy jego elementy trzeba włożyć materiał izolacyjny. Najczęściej jest to warstwa 10-15 cm wełny mineralnej lub drzewnej. Całość należy osłonić folią paroizolacyjną. Na tak ocieplonej ścianie można zrobić warstwę wykończeniową na przykład z boazerii drewnianej.

Domy szkieletowe.

Jest to najszybsza z dostępnych technologii budowy – dom szkieletowy powstaje w kwartał, a w dodatku jest ciepły i tani w użytkowaniu. Jego ściany zewnętrzne są cieńsze od tradycyjnych, dzięki czemu uzyskuje się większą powierzchnię użytkową na tej samej powierzchni zabudowy. Wiele prac prowadzić można w okresie zimowym.

Na konstrukcję ścian zewnętrznych – podwalinę, słupki i oczepy – stosuje się elementy o przekroju nie mniejszym niż 38 x 140 mm. Osiowy rozstaw słupków dla budynków mieszkalnych parterowych z użytkowym poddaszem powinien wynosić 60 cm, a dla budynków piętrowych – 40 cm. W górnej części ściany stosuje się podwójny oczep; dolny służy do montażu słupków, górny – do oparcia stropu i spięcia ścian kondygnacji, zapewniając sztywność konstrukcji. Budownictwo szkieletowe oparte jest na modułach, które określają osiowy rozstaw słupków ścian, belek stropowych i krokwi. Szerokość modułów wynika z szerokości płyt poszycia.

Podstawowe wymiary płyt poszycia to: szerokość 120 cm, długość 240 cm,. Płyty o takich rozmiarach pozwalają na szybki montaż materiałów płytowych, które pokrywają trzy lub sześć (dla 40 cm) bądź dwa lub cztery (dla 60 cm) moduły konstrukcji budynku. Stosowanie płyt o wymiarach 120 x 240 cm ogranicza odpady płyt, a tym samym wpływa na oszczędności materiału i robocizny. W budownictwie jednorodzinnym moduł 40 cm stosuje się dla osiowego rozstawu belek stropowych, przy czym ostatecznie moduł dla belek stropowych wynikać musi z wielkości przyjętych obciążeń, rozpiętości stropu i wysokości belek. Przy dużych rozpiętościach może być zmniejszony do 30 cm. Moduł 60 cm stosowany jest powszechnie dla osiowego rozstawu słupków ścian i krokwi.

Poszycie ścian usztywnia konstrukcję budynku, stanowi podkład pod materiał elewacyjny, podwyższa izolacyjność akustyczną ścian zewnętrznych. Na poszycie ścian stosuje się materiały płytowe odporne na działanie wilgoci – płytę MFP, OSB/3 lub płyty włóknowo-gipsowe. Grubość płyty poszycia powinna wynosić 12 mm. Płyty poszycia należy mocować do podwaliny, słupków i oczepu gwoździami zwykłymi lub spiralnymi o długości min. 51 mm lub gwoździami karbowanymi długości min. 45 mm bądź zszywkami długości min. 51 mm. Pomiaru pionu ściany i poszycia należy dokonywać łatą o długości 2,0 m lub urządzeniem laserowym, z dokładno- ścią do 1 mm na długości łaty.

Domy prefabrykowane

Prefabrykacja szkieletu drewnianego polega na wcześniejszym przygotowaniu całych ścian i więźby dachowej budynku w hali produkcyjnej i późniejszym montażu całości na miejscu budowy.

Ściany drewnianych domów prefabrykowanych mają budowę szkieletową. Elementy konstrukcyjne zrobione są z wysuszonego komorowo i czterostronnie struganego drewna, ze sfazowanymi krawędziami. Jego wilgotność nie przekracza 18%. Takie drewno nie wymaga impregnacji.
Przestrzeń między elementami ramy konstrukcyjnej jest wypełniona materiałem termoizolacyjnym, który pełni też funkcję izolacji akustycznej. Z zewnątrz konstrukcja jest obita płytami OSB lub wiórowymi.
Ściany zewnętrzne mogą być ocieplone styropianem albo wełną mineralną grubości kilku centymetrów. Później nakładana jest warstwa niepalnego tynku mineralnego na podkładzie klejowym z siatką. Od wewnątrz ściany pokryte są folią paroizolacyjną i wykończone płytami gipsowo-kartonowymi lub gipsowo-włóknowymi. Wewnętrzne ściany są budowane prawie tak samo, nie mają tylko dodatkowego ocieplenia i z obu stron wykończone są płytą gipsowo-kartonową.
Wszystkie ściany zewnętrzne mają otwory okienne oraz drzwiowe i ościeżnice. W fabryce lub dopiero na budowie wstawiane są skrzydła okienne i drzwiowe. Ściany przytwierdza się do fundamentów za pomocą kotew przez belkę podwalinową.

Przekrój przez ścianę zewnętrzną.
1.Płyta GKF - dzięki niej nie ma potrzeby dodatkowego tynkowania ścian.
2.Folia paroizolacyjna – uniemożliwia przedostanie się wilgociz wnętrza do przegrody. Dzięki temu drewno konstrukcyjne oraz materiał izolacyjny z wełny mineralnej chronione są przed wilgocią.

3. Płyta MFP – zabezpiecz konstrukcję przed przedostaniem się wilgoci, usztywnia konstrukcję, wzmacnia ścianę, dzięki czemu nie ma problemów z przybijaniem gwoździ, wkręcaniem kołków.

4. Drewniana konstrukcja nośna – umożliwia wypełnienie całej przestrzeni między belkami materiałem izolacyjnym z wełny mineralnej.

5. Wełna mineralna – stanowi warstwę izolacji termicznej oraz akustycznej. Dzięki elastyczności i sprężystości dobrze wypełnia przestrzeń pomiędzy belkami , likwidując wszelkiego typu liniowe i punktowe mostki termiczne.

6. Płyta MFP – stanowi warstwę nośną dla drugiej warstwy izolacji ze styropianu lub opcjonalnie z wełny mineralnej oraz usztywnia konstrukcję

7.Klej do izolacji zewnętrznej – służy do przyklejenia styropianu lub wełny do płyty MFP
8. Izolacja zewnętrzna – zazwyczaj styropian, stanowi drugą warstwę izolacji, co dodatkowo poprawia właściwości izolacyjne przegrody.

9. Podkład pod tynk zbrojny siatką – warstwa zbrojna pod tynk cienkowarstwowy

10. Tynk – zewnętrzna warstwa elewacyjna