FRANCJA
(http://www.eco.amb-pologne.fr/bref_pl.htm)
Władza ustawodawcza we Francji:
Dwuizbowy parlament, składający się z:
- Zgromadzenia Narodowego złożonego z 577 deputowanych wybieranych w wyborach bezpośrednich na 5 lat wg systemu większościowego;
- Senatu składającego się z 321 senatorów, wybieranych w głosowaniu pośrednim na 9 letnią kadencję. (1/3 składu jest odnawiana co 3 lata).
Władza wykonawcza we Francji:
Rząd powoływany jest przez prezydenta. Na czele rządu stoi premier.
Głową państwa jest prezydent wybierany w wyborach powszechnych na kadencję siedmioletnią (od 2002 roku kadencja trwa 5 lat). Prezydent ma szerokie uprawnienia zarówno w zakresie władzy wykonawczej jak i ustawodawczej.
Największe partie Francji:
Partia Socjalistyczna (PS);
Zgromadzenie na rzecz Republiki (RPR);
Unia na rzecz Demokracji Francuskiej (UDF);
Francuska Partia Komunistyczna (PCF);
Partia Radykalna (PR).
Rząd, premier i rada ministrów we Francji
Rząd we Francji to organ kolegialny powoływany przez prezydenta w celu określenia i prowadzenia polityki narodu. Prezydent powołuje premiera, a na jego wniosek ministrów.
Rząd francuski odbywa dwa rodzaje posiedzeń:
Rada Ministrów - to konstytucyjna forma posiedzeń rządu pod przewodnictwem prezydenta;
Rada Gabinetowa - to organ przygotowujący posiedzenia Rady Ministrów kierowany przez premiera.
Rada Ministrów działa na zasadzie solidarności kolektywnej, ponosząc odpowiedzialność polityczną za całość realizowanej przez siebie polityki zarówno przed prezydentem jak i parlamentem. Wotum nieufności dla rządu uchwala absolutną większością głosów Zgromadzenie Narodowe na wniosek 1/10 członków. Obowiązującą ustawą zasadniczą we Francji jest Konstytucja z 28 września 1958 r. W celu zmiany konstytucji prezydent zwołuje Zgromadzenie Narodowe i Senat jako konstytucyjnie odrębny organ tzw. Kongres. Inicjatywa zmiany konstytucji wychodzi od prezydenta na wniosek premiera lub członków parlamentu, zmianie nie podlega republikańska forma rządów.
(http://www.wos.org.pl/ustroj-polityczny-republiki-francuskiej.html)
MELDUNEK
We Francji nie ma obowiązku meldunkowego. Cudzoziemiec ma obowiązek wypełnić kartę identyfikacyjną w hotelu.
Policja i żandarmeria są uprawnione do kontrolowania tożsamości cudzoziemców oraz długości i legalności ich pobytu we Francji.
W przypadku braku paszportu lub przekroczenia dozwolonego okresu pobytu cudzoziemiec może być zatrzymany, a następnie administracyjnie wydalony z terytorium Francji z możliwością orzeczenia zakazu wjazdu do Francji na okres od roku do trzech lat.
PRAWO JAZDY
Francja honoruje zarówno polskie, jak i międzynarodowe prawo jazdy. Krajowe prawo jazdy podlega wymianie w ciągu roku od daty uzyskania prawa pobytu. Autostrady we Francji są płatne. Dozwolona prędkość: 50 km/godz. na terenie zabudowanym, 90 km/godz. na obszarze nie zabudowanym, 130 km/godz. na autostradzie. Kierowcy autokarów wycieczkowych i samochodów ciężarowych są bezwzględnie obowiązani do przestrzegania przepisów dotyczących czasu pracy i przerw w jeździe. Nie respektowanie tych zasad karane jest wysokimi grzywnami (od kilku do kilkunastu tysięcy euro). Konsulaty nie mają możliwości opłacania mandatów ani wpływania na miejscowe władze w celu odstąpienia od wymierzenia kary.
UBEZPIECZENIA
Istnieje bezwzględny obowiązek posiadania ubezpieczenia samochodowego, ważnego w państwach Unii Europejskiej (polisa autocasco).
OPIEKA ZDROWOTNA
Obywatele polscy przybywający do Republiki Francuskiej powinni przed wyjazdem z Polski zaopatrzyć się we właściwym oddziale NFZ w Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego. Jeśli będą musieli skorzystać z pomocy miejscowych placówek leczniczych, powinni przedstawić tę kartę, by udokumentować prawo do podstawowych świadczeń zdrowotnych.
Ze względu na bardzo wysokie koszty leczenia we Francji (koszt wizyty u lekarza specjalisty waha się od 30 do 70 EUR, a jedna doba leczenia w szpitalu kosztuje średnio od 600 do 1500 EUR) turyści powinni wykupić w kraju dodatkową prywatną polisę ubezpieczenia od nieszczęśliwego wypadku lub nagłego zachorowania.
Nie występują zagrożenia sanitarno-epidemiologiczne, nie są wymagane szczepienia
BEZPIECZEŃSTWO
W Paryżu i innych dużych miastach oraz na Lazurowym Wybrzeżu w miejscach użyteczności publicznej (metro, szybka kolej podmiejska, muzea, sklepy, plaże na południu Francji) szerzy się plaga kradzieży kieszonkowych i drobnych rozbojów. Nie należy pozostawiać dokumentów, pieniędzy i innych wartościowych przedmiotów w pokojach hotelowych oraz w samochodach.
PRZEPISY CELNE
Nie obowiązują restrykcje celne odbiegające od norm obowiązujących na obszarze Unii Europejskiej. Wwóz lub wywóz gotówki, której łączna wartość przekracza 7600 euro, podlega zgłoszeniu celnemu. Można wwieźć upominki o łącznej wartości180 euro. Służby celne przeprowadzają kontrolę nie tylko na przejściach granicznych, lecz również w głębi terytorium. Za przemyt i handel narkotykami grozi kara do 15 lat pozbawienia wolności. Wwóz podrobionych artykułów znanych firm francuskich jest karany.
Zgodne z normą unijną. Funkcjonariusze francuskich służb celnych mogą przeprowadzać kontrole na całym obszarze Republiki Francuskiej, także w mieszkaniach prywatnych.
(http://www.blizejslonca.pl/przewodnik/informacje/francja.html)
CIEKAWOSTKI
Paryżanie bardzo niechętnie reagują na mieszanie się nowoczesności z tradycyjną architekturą, dlatego też w centrum miasta praktycznie nie zobaczymy wieżowców. Wszystkie drapacze chmur zbudowane są z dala od centrum w nowoczesnej dzielnicy La Defense. Z niechęcią mieszkańców spotkały się także na początku swojego istnienia m.in. wieża Eiifla, piramida Luwru czy centrum Pompidou (złośliwie nazywane "Rafinerią w centrum Paryża").
Motyw Paryża pojawia się w setkach filmów m.in. "Zakochany Paryż", "Francuski pocałunek", "Kod da Vinci", "Paryż, Teksas", "Amelia", "Pachnidło", "13 Dzielnica", "Ratatuj", "Moulin Rouge!", "Vidocq".
Do 1930 roku wieża Eiffla była najwyższą konstrukcją na świecie.
Umiejscowienie zbudowanego kilkanaście lat temu łuku Grande Arche zostało wybrane tak aby można było zobaczyć stamtąd Łuk Triumfalny i na odwrót.
Największa po II wojnie światowej operacja ewakuacji dzieł sztuki miała miejsce w 2003 roku, kiedy miastu zagrażała powódź.
Victor Hugo mawiał: „Wszystko, co istnieje w dowolnym miejscu na ziemi, istnieje też w Paryżu.”
(http://paryz.miasta.org/s,2,Francja.html)
Marsylianka – hymn państwowy Francji oraz jej departamentów i terytoriów zamorskich
Słowa i muzykę tej pieśni została napisana 24 kwietnia 1792 (przez Claude Joseph Rouget de Lisle) na cześć rewolucyjnej Armii Renu. Stąd jej oryginalna nazwa to: (Marsz wojenny Armii Renu lub Pieśń wojenna Armii Renu). Zdobyła wielką popularność w okresie rewolucji francuskiej. Wówczas jako pierwsi na ulicach Paryża zaśpiewali ją żołnierze z Marsylii. Tak powstała jej nowa nazwa, najpierw Marche de Marseille, a później ostatecznie La Marseillaise, czyli Marsylianka. 14 lipca 1795 została ogłoszona hymnem państwowym. W 1830 nową aranżację muzyki zaproponował Hector Berlioz.
W okresie I Cesarstwa Marsylianka przestała być hymnem narodowym Francji, a w okresie restauracji śpiewania pieśni zakazano. Po rewolucji w 1870 stała się ona ponownie oficjalnym hymnem Trzeciej Republiki. W czasie II wojny światowej pieśń ta została zakazana przez rząd Vichy. Jej publiczne wykonanie było wówczas aktem dużej odwagi. Po II wojnie światowej zarówno w konstytucji Czwartej Republiki 1946, jaki i Piątej Republiki 1958 uznano Marsyliankę hymnem państwowym (artykuł 2 francuskiej konstytucji z 1958).
W latach 70. XX wieku rozgorzała dyskusja nad hymnem Francji, a zwłaszcza jej tekstem, który wielu uznało za zbyt militarystyczny i rasistowski. Padły nawet propozycje zmian w tekście pieśni. Zważywszy jednak na rolę jaką odegrała Marsylianka w historii Francji oraz to, że była ona zawsze synonimem jej republikańskich wartości, pozostawiono ją bez zmian.
Znamienny jest fakt, że Allegro Maestoso w XXV koncercie fortepianowym Mozarta (C-Dur, KV 503) przypomina formą "wariacje" na temat Marsylianki. Tyle, że Mozart umarł w roku poprzedzającym jej powstanie, a sam koncert napisał w roku 1786. Toteż wielu właśnie w tym koncercie widzi źródło i inspirację do powstania obecnego hymnu Francji lub podejrzewa istnienie innego wcześniejszego utworu, który mógł cytować również sam Mozart. (patrz np. francuska bądź angielska wersja hasła)