Francja
Piękna Kultura, zabytki i
sztuka
Francja
• Francja (fr. France, wym. [fʀɑɑ̃s]),
Republika Francuska (République
Française, [ʀepyblik fʀɑɑ̃sɛz]) –
państwo, którego część
metropolitarna znajduje się w
Europie Zachodniej, posiadające
także zamorskie terytoria na innych
kontynentach. Francja
metropolitarna rozciąga się od
Morza Śródziemnego na południu do
kanału La Manche i Morza
Północnego na północy, oraz od
Renu na wschodzie do Zatoki
Biskajskiej na zachodzie. Francuzi
często nazywają swój kraj
l'Hexagone (sześciokąt) - pochodzi
to od kształtu Francji
metropolitarnej. (Po prawo godło
Francji.)
Paryż
• Paryż (fr. Paris) – stolica i
największa aglomeracja
Francji, położona w centrum
Basenu Paryskiego, nad
Sekwaną (La Seine). Miasto
stanowi centrum polityczne,
ekonomiczne i kulturalne
kraju. Znajdują się tu liczne
zabytki i atrakcje
turystyczne, co powoduje, że
Paryż jest co roku
odwiedzany przez ok. 30
milionów turystów. (Po lewej
Wieża Eiffla- symbol Paryża.)
Muzyka
• Francja (obok Włoch i Hiszpanii) jest
kolebką europejskiej muzyki artystycznej.
Już w czasach Karola Wielkiego rozwijała
się muzyka świecka (chansons de geste) i
religijna (w Cluny i innych klasztorach). W
średniowiecznych klasztorach rozwijał się
chorał, ale także muzyka nie służąca
liturgii. Na dworach rozkwitała sztuka
trubadurów i truwerów (najważniejszy -
Adam de la Halle). Od IX w. na terenach
dzisiejszej Francji rozwinęła się muzyka
wielogłosowa; w pocz. XII w. klasztorze St.
Martial w Limoges, pod koniec XII w. w
Paryżu (Notre Dame). Tam też
zanotowano imiona dwóch pierwszych,
znanych dziś historykom muzyki
kompozytorów: Leoninus i Perotinus.
Francja stała się wtedy centrum nowej
muzyki w Europie. ( Po lewej Jean-Philippe
Rameau od XIX w. uważany za symbol
"złotego wielu" w dziejach muzyki
francuskiej)
Chanson
• W XVI w. rozkwitła chanson, której
najwybitniejszym twórcą był Clément
Jannequin. Chanson, w której muzyka ilustruje i
komentuje wyszukany tekst, od tego czasu
może być uważana za reprezentatywny
gatunek muzyki francuskiej. Tendencję tę
rozwinęła aktywność poetów Plejady (Pierre
Ronsard i in.), którzy układali teksty chansons.
Najwybitniejsi kompozytorzy muzyki wokalnej
w czasach renesansu to także: Josquin des
Prés, Clemens non Papa, Claude le Jeune.
Okres klasyczny w muzyce
francuskiej
•
W odróżnieniu od innych krajów, okres od poł. XVII w. do
rewolucji 1789 zwany jest przez historyków francuskiej
sztuki, także muzyki, „klasycznym” (a nie barokowym).
[5] Był to okres wyjątkowego rozkwitu muzyki operowej i
instrumentalnej. Sprzyjał temu mecenat królewski,
zwłaszcza Ludwika XIV, który osobiście tańczył w wielu
baletach. Dla niego powstała też pierwsza w Europie stała
orkiestra, w której instrumenty były zdwajane (Le grande
bande des 24 violons du roi). Za czasów Ludwika XIV życie
muzyczne koncentrowało się wokół Wersalu i tam
kształtowano mody, które potem naśladowano na setkach
pomniejszych dworów w całej Europie. Balety i opery
komponował przede wszystkim Jean-Baptiste Lully, a po
nim Jean-Philippe Rameau. Fakt, iż przedstawienia opłacał
król, pozwalał na to, by były bardzo rozbudowanymi (5-
aktowymi) i efektownie zrealizowanymi widowiskami z
muzyką.
Wiek XIX i XX
•
W wyniku rewolucji powstawały utwory
okolicznościowe, ale szybko reprezentacyjny
charakter odzyskała opera, zwłaszcza, że
cieszyła się osobistym zainteresowaniem
Napoleona. Luigi Cherubini piał pierwsze opery,
które w nowej sytuacji – i dla nowej, szerszej
publiczności – zawierały liczne wątki
sensacyjne. W pierwszej połowie XIX wieku
rozwinęła się wielka opera historyczna, w której
niezwykle istotna była melodyjność partii
wokalnych oraz wystawność inscenizacji;
najważniejszym z kompozytorów takich oper
był Giacomo Meyerbeer. Rewolucji w dziedzinie
muzyki instrumentalnej dokonał Hektor Berlioz,
który w poważnym stopniu wpłynął na
romantyczną muzykę orkiestrową w całej
Europie. W drugiej połowie XIX w. opera
stawała się coraz bardziej liryczna (np. Faust
Charlesa Gounoda), a obok niej – dla kontrastu
- pojawiła się operetka (Jacques Offenbach).
Najważniejsi kompozytorzy działający w tym
czasie we Francji to także Georges Bizet, Cesar
Franck, Gabriel Fauré oraz Camille Saint-Saëns.
W tym czasie styl francuski rywalizował przede
wszystkim z niemieckim, od którego różnił się
paroma cechami.
•
Najsławniejszy utwór francuski z XX
wieku - Bolero Ravela, powstało w
1928 r. dla tancerki i bogatej
mecenaski sztuki Idy Rubinstein
Sztuka- Obrazy
• Nicolas Poussin – Święta rodzina na schodach
• Jean-Desiré-Gustave Courbet – Kamieniarze
• Paul Delaroche – Egzekucja Lady Jane Grey
Koniec
• Dziękuję za uwagę Piotr Krajewski