Rezystancja - wielkość charakteryzująca relacje między napięciem a natężeniem prądu elektrycznego w obwodach prądu stałego. W obwodach prądu przemiennego rezystancją nazywa się część rzeczywistą zespolonej impedancji. Zwyczajowo rezystancję oznacza się często symbolem R. Jednostką rezystancji w układzie SI jest om, którego symbolem jest Ω.
Pojęcie pojemności - Przy przyłożeniu napięcia do układu dwóch dowolnych elektrod metalowych oddzielonych od siebie warstwą dielektryka (np. powietrza), na elektrodach tych powstaną ładunki elektryczne równe co do bezwzględnej wartości, lecz różniące się tylko znakiem. Między elektrodami wytwarza się więc pole elektryczne. Stosunek nagromadzonego ładunku  na powierzchni elektrody do przyłożonego napięcia  nazywa się pojemnością tego układu . Jednostką pojemności elektrycznej jest farad [F].
Indukcyjność własna cewki - Jeżeli w cewce występuje pole magnetyczne, bez względu na to czy jest to pole magnetyczne zewnętrzne czy też cewka jest źródłem tego pola, ponad to jeżeli strumienie przenikające poszczególne zwoje różnią się od siebie, wtedy sumę strumieni przenikających poszczególne zwoje nazywamy strumieniem skojarzonym z cewką (Ψ). Natomiast jeśli strumienie przenikające poszczególne zwoje są identyczne, a liczba zwojów cewki wynosi z, to strumień skojarzony z cewką ma wartość: Ψ = zΦ Jeżeli strumień Ψ skojarzony z cewką znajduje się w środowisku o niezmiennej przenikalności magnetycznej proporcjonalny do wywołującego prądu I. Zatem po wprowadzeniu współczynnika proporcjonalności L otrzymujemy: Ψ = LI Współczynnik proporcjonalności L nazywamy indukcyjnością własną cewki i jest on stosunkiem strumienia magnetycznego, skojarzonego z cewką lub z zwojem, do płynącego przez nie prądu, który strumień ten wywołuje: L = Ψ I
Indukcyjność wzajemna - Jeżeli pole magnetyczne wytwarzane jest pod wpływem prądu płynącego w cewce, pojedyńczym zwoju lub przwodzie i w tym polu magnetycznym znajduje się druga cewka, pojedyńczy zwój lub przewód umieszczona tak, że pole magnetyczne częściowo lub całkowicie przenika tę cewkę, pojedyńczy zwój lub przewód, wtedy układ taki nazywamy układem cewek, zwojów lub przewodów sprzężonych magnetycznie. Strumienie skojarzone z poszczególnymi cewkami są oznaczone Ψ z dwoma indeksami u dołu, z których pierwszy oznacza cewkę, z którą dany strumień jest skojarzony, a drugi cewkę, w której płynie prąd elektryczny wytwarzający dany strumień. Jeżeli cewki te znajdują się w środowisku o stałej przenikalności magnetycznej, wtedy poszczególne strumienie skojarzone są proporcjonalne do wytwarzających prądów: Ψ 11 = L 1 i 1 Ψ 21 = M 21 i 1
Idealnym źródłem napięcia nazywamy źródło energii mające rezystancję wewnętrzną równą zeru. Różnica potencjałów biegunów idealnego źródła nazywana jest napięciem źródłowym E. Idealnym źródłem prądu nazywamy element obwodu elektrycznego dostarczający prąd o stałym natężeniu. Rezystancja wewnętrzna idealnego źródła prądu jest nieskończenie duża.
Źródło energii o postaci równoległego połączenia idealnego źródła prądu i rezystancji nazywamy rzeczywistym źródłem prądu. Źródło energii o postaci szeregowego połączenia idealnego źródła napięcia i rezystancji zwanej rezystancją wewnętrz. nazywany rzeczywistym źródłem napięciowym.
Wartość średnia sygnału jest określona wzorem: Tak określona wartość średnia jest tożsama ze składową stałą X₀ szeregu Fouriera tego sygnału (patrz wyżej). Sygnał,okresowy symetryczny względem osi x=0 ma wartość średnią równą zeru, toteż używa się także średniej z wartości bezwzględnej (w matematyce i teorii sygnałów: pierwszy moment absolutny, w elektrotechnice: wartość średnia sygnału wyprostowanego), która dla sygnałów nierównych tożsamościowo zeru ma wartość dodatnią:
Wartość skuteczna określa parametry energetyczne sygnału. W elektrotechnice najczęściej podajemy tę właśnie wartość (jeżeli mowa jest o prądzie lub napięciu zmiennym bez dodania określeń: średnie, chwilowe, maksymalne itp. - oznacza to, że mowa jest o wartości skutecznej). Jest ona określona wzorem: Wartość skuteczną można też wyrazić poprzez amplitudy składowych harmonicznych (współczynniki rozwinięcia sygnału w szereg Fouriera - patrz wyżej):
Impedancja, Z – wielkość charakteryzująca zależność między natężeniem prądu i napięciem w obwodach prądu zmiennego. Impedancja jest uogólnieniem oporu elektrycznego, charakteryzującego tę zależność w obwodach prądu stałego.
Reaktancja (opór bierny, sprzeciwność) to wielkość charakteryzująca obwód elektryczny zawierający element o charakterzepojemnościowym (np. kondensator) lub element o charakterze indukcyjnym (np. cewkę). Jednostką reaktancji jest om.
Susceptancja (podatność) to część urojona admitancji, czyli przewodność bierna. Oznaczenie B, jednostka simens.
Admitancja (drożność) to odwrotność impedancji, całkowita przewodność elektryczna w obwodach prądu przemiennego.
Wzór na moc pozorną zespoloną przyjmuje postać: Moc pozorna zespolona jest iloczynem wartości zespolonej napięcia oraz wartości zespolonej sprzężonej prądu.
Mocą czynną nazywamy średnią wartość mocy chwilowej. Jednostką jest wat
Moc bierna jest iloczynem wartości skutecznej napięcia, prądu i sinusa przesunięcia fazowego między napięciem i prądem. Jednostką mocy biernej jest war. [Q]=1var
Moc pozorna (modułowa) jest iloczynem wartości skutecznej napięcia i prądu. S=U*I Jednostką mocy pozornej jest woltamper. [S]=1VA
Działanie filtrów opiera się na zależności reaktancji poszczególnych gałęzi filtrów od częstotliwości sygnału wejściowego. Jeżeli gałąź filtru zawiera pojemność C, to jego reaktancja XC maleje wraz ze wzrostem częstotliwości f . W przypadku, kiedy w gałęzi filtru występuje indukcyjność L, to wzrostowi częstotliwości sygnału towarzyszy wzrost reaktancji indukcyjnej XL
X_c=1/2πfC (ohm) X_L=2πfL (ohm)
Kolejną cechą filtrów reaktancyjnych, zwanych również filtrami drabinkowymi, ponieważ mogą stanowić grupy połączonych czwórników typu T, Π, Γ jest to, że iloczyn impedancji zespolonych ich gałęzi szeregowych i równoległych jest wielkością rzeczywistą większą od zera.