Według Comte'a ludzkość w swym rozwoju przeszła przez trzy fazy: teologiczną (iluzoryczną), metafizyczną (abstrakcyjną) i pozytywną (naukową). W fazie teologicznej wszystkie fenomeny były przypisywane bezpośredniemu i ciągłemu działaniu licznych sił ponadnaturalnych. W fazie metafizycznej wszystkie zjawiska były tłumaczone w oparciu o istnienie substancji, idei lub sił abstrakcyjnych. Natomiast w fazie pozytywnej ludzki umysł uznał niezdolność człowieka do zdobycia wiedzy absolutnej.

Comte podzielił socjologię na statykę i dynamikę socjologiczną. Statyka socjologiczna opisywała genezę i uwarunkowania społeczne, wspólne we wszystkich epokach, a zatem społeczny charakter człowieka, istnienie rodziny, podział pracy, strukturę władzy. Natomiast dynamika socjologiczna badała prawa rozwoju społecznego. Rozwój ten przebiega według trzech uniwersalnych faz, wcześniej już wymienionych. Faza teologiczna w rozwoju społecznym to dominacja sił militarnych (feudalizm). Faza metafizyczna to rewolucje (począwszy od protestantyzmu a skończywszy na Rewolucji Francuskiej). Faza pozytywna to współczesna Comte'owi epoka industrialna.

teorii socjologicznych należą:

funkcjonalizm - Funkcjonalizm zorganizowany kompleks społecznych wzajemnie powiązanych instytucji zmierzających do integracji i zapewnienia równowagi całemu systemowi społecznemu.

strukturalizm - postawa badawcza kładąca nacisk na analizę struktury badanych zjawisk, a nie na ich genezę i funkcje;, jest w znacznym stopniu kontynuacją teorii organicznych, które rozwijały się w humanistyce

teoria wymiany społecznej - która koncentruje się na wyjaśnianiu zachowań ludzkich jako nie kończących się serii aktów wymiany nagród i kar między jednostkami

symboliczny interakcjonizm - uwydatniający refleksyjny charakter działań społecznych i zwracający szczególną uwagę na procesy kształtowania się „społecznej jaźni” jednostki podczas interakcji z innymi jednostkami

teoria konfliktowa - jej cechą szczególną jest skupienie uwagi na różnorodnych konfliktach, które występują w każdym systemie społecznym, wytrącają go ze stanu równowagi i powodują zmianę.

socjologia fenomenologiczna wraz z jej empiryczną odmianą, którą jest etnometodologia; wyróżnia ją zwłaszcza nastawienie na badanie „świata przeżywanego” (codziennego) jednostek ludzkich i programowe lekceważenie zobiektywizowanych struktur społecznych

Socjologia jest nauką empiryczną. Dążąc do odkrycia prawidłowości rządzących życiem społecznym wykorzystuje szereg technik i metod badawczych. Metodą badawczą, ogólnie mówiąc, jest zbiór dyrektyw wskazujących jak poszukiwać wskaźników do zmiennych badanego zjawiska. metodą badawczą jest wywiad socjologiczny, w którego ramach występuje taka technika jak wywiad kwestionariuszowy.

Badania socjologiczne mogą być pierwotne i wtórne. W badaniach pierwotnych poszukuje się zmiennych u samych badanych we wtórnych bazuje się na analizie materiału już wcześniej zebranego. Ten podział związany jest także z klasyfikacja badań na reaktywne i niereatywne.

Proces badawczy w socjologii jest uporządkowany i etapowy. Rozpoczyna się od sformułowania problematyki badawczej, w myśl zasady, że w socjologii można badać prawie wszystko pod warunkiem, że badacz wie co tak naprawdę chce badać. Następnie rozpoczyna się faza konceptualizacji problemu badawczego

techniki badawcze:

-obserwację socjologiczną: uczestniczącą, nieuczestniczącą, jawną, ukrytą (te techniki można ze sobą łączyć i np. prowadzić obserwację uczestniczącą-jawną),

-analizę danych istniejących (badania wtórne): statystycznych, urzędowych, biograficznych, treści przekazów masowych.

-wywiad socjologiczny: swobodny, kwestionariuszowy, ankietowy, wykorzystujący nowoczesne technologie (np. CATI, CAPI, CAWI, CASI), zogniskowany grupowy (focus),

-eksperyment.

Najbardziej obecnie popularną technika badawczą w socjologii jest wywiad kwestionariuszowy.

Kultura poprzez proces socjalizacji jest przekazywana z pokolenia na pokolenie a także innym zbiorowościom. Kultura ewoluuje, zmienia się w czasie, jest „wzbogacana” przez kolejne pokolenia czego przejawem jest rozwój cywilizacyjny. Podstawą sytemu kulturowego jest komunikacja społecznego. Kultura jest komunikacją a komunikacja jest kulturą.

Kultura to także zespół trwałych wartości duchowych i to jest powodem rozgraniczenia kultury na materialną i duchową. Kultura materialna jako ogół wytworów ludzkiej działalności stanowi także dobra które mają praktyczne użycie. Duchowa kultura to wytwór dążeń do ideałów piękna, prawdy, prawidłowości, to zespół idei, wyobrażeń, symboli w których te idee zostały utrwalone.

Wpływ kultury masowej na jednostkę i zbiorowości jest wszechobecny i wielokierunkowy. Bez jej stałego oddziaływania na życie zbiorowe nie można mówić o istnieniu człowieka i społeczeństwa. Człowiek podlega procesowi socjalizacji pierwotnej funkcjonując w obrębie grup pierwotnych np. rodziny natomiast uczestnictwo w kulturze masowej powoduje socjalizację wtórną.

Podstawą społeczeństwa jest jego kultura. Jako ogół wytworów ludzkiej działalności posiada szereg wymiarów i oddziałuje na życie społeczne w różnoraki sposób. Ewolucja kultury powoduje, że społeczeństwa uległy przekształceniom z bytów monokulturowych do złożonych systemów wielokulturowych o wewnętrznym zróżnicowaniu pozycji i statusu jednostek wchodzących w skład danego systemu. Fundamentalną cechą wielokulturowych, rozwiniętych społeczeństw jest struktura społeczna i system stratyfikacyjnym. Struktura społeczna to system stosunków, który daje się sprowadzić do trzech kategorii stosunków: zależności wzajemnych wynikających z podziału pracy, tzn. z podziału funkcji, stosunków zależności jednostronnych wynikających z przywileju posiadania mniej lub więcej stałych środków przymusu względem innych członków społeczeństwa i stosunków dystansu, więzi i antagonizmów społecznych.

Peter Berger, wybitny amerykański socjolog, stwierdził że struktura społeczna sprawia, że życie jednostek jest definiowane przez ich miejsce w strukturze. Przedstawiciel określonego wymiaru struktury zachowuje się w podobny sposób jak inne osoby z tego wymiaru i na dobrą sprawę nie ma innego wyjścia, jeżeli chce uzyskać aprobatę wśród przedstawicielem taj klasy społecznej.

Etniczność natomiast to ogólnie mówiąc zróżnicowanie kulturowe. Zazwyczaj pod tym pojęciem rozumie się podstawowy atrybut określonej zbiorowości, stanowiąca zespół wzajemnie i silnie z sobą powiązanych cech społeczno-kulturowych, określających odmienność i specyfikę konkretnej zbiorowości wobec zbiorowości innych. Specyfika owa obejmuje najczęściej takie elementy, jak: wspólnota pochodzenia, wspólnota dziejów, wspólne terytorium, język i wierzenia. Etniczność odnoszona jest do wielu różnorodnych praktyk kulturowych, dzięki którym i poprzez, które dochodzi do ustanowienia i manifestowania różnic między etnicznych.