Wojciech Tochman
„Wściekły pies”

Zbiór reportaży Wojciecha Tochmana na przerożne tematy. Książeczka ma kompozycje klamrową. Pierwszy i ostatni temat mówi o tragicznej pielgrzymce maturzystów z Białegostoku.

Mojżeszowy krzak – reportaż prezentuje przebieg wydarzeń z autobusu, którym maturzyści jechali do Matki Bożej. Zawiera relacje uczniów, którzy przeżyli, relacje ich bliskich. Ból, lęk, przerażenie… Jest to tez wspomnienie zmarłych kolegów, dzieci.

Atmosfera miłości – reportaż mówi o Alinie P., kobiecie, która w zeznała, że Ksiądz Proboszcz w jej parafii jest pedofilem. Cała wieś się od niej odwróciła, jej siostra jej się nie odkłania, hoc wie, że mówi prawdę, bo i ją Proboszcz dotykał. Alina P. jak była dzieckiem tylko od Księdza Proboszcza dostawała to ciepło, którego nie miała w domu. Sama tego pragnęła, bo czuła się kochana. Gdy już była dorosła, Ksiądz znalazł sobie nową ulubienicę. I wtedy dochodziło do niej, że te wszystkie głaskania Księdza były złe. Czuje się tą miłością skrzywdzona. Doniosła. Sprawa została umorzona, bo dziewczynki, które również zeznawały zostały zmuszone, przez swoich rodzić do wycofania tych zeznań. A Alina jest zła.

Więzień – reportaż przedstawia nam młodego mężczyznę – Jakuba, który cierpi na rzadką chorobę: zespól Tourrette’a. Zwykle da się z nią żyć. Choroba polega na powtarzających się trikach nerwowych. Ludzie mają zwykle po jednym takim triku i potrafią nad nim zapanować, ale Jakub jest inny. Nie potrafi. I ma ich mnóstwo. Jest młodym mężczyzna, pragnącym miłości, lecz żadna kobieta by z nim nie wytrzymała. Siedzi w domu, przeklina, krzyczy (jeden z objawów), moczy lóżko, nie jest w stanie nalać sobie wody do szklanki, bo albo ja stłucze, albo wyleje wodę, zanim dotrze do jego ust… Reportaż kończy się marzeniem…, że kiedyś będzie żył normalnie, że będzie zdrowy…, że umrze normalnie… o tym marzy.

Zażalenie – Historia małej Ani, która po dyskotece nie wróciła do domu. Prokuratura umorzyła śledztwo, hoc nigdy ciała nie odnaleziono. Prawdopodobnie było to porwanie. Nikt inne chciał jednak pomóc zrozpaczonej matce i babce. Kobiety również o tym nie rozmawiają. Cierpią. Matka Ani cierpi najbardziej, bo nie jest w stanie rozmawiać z nikim z wioski, bo ktoś, kto wiedział, że w szkole jest dyskoteka, musiał być z ich miejscowości… nie chodzi nawet do kościoła, bo boi się, że uściśnie rękę komuś, kto zrobił krzywdę jej córce. Matka ciągle czeka, choć wołałaby móc postawić znicza na grobie.

Człowiek, który powstał z torów – opowiada historię Jana, człowieka, który kiedyś obudził się koło torów ze sporą raną na głowie i niczego o sobie nie pamiętał. Jan zaczął życie na nowo. By przekonany, że Bóg istnieje, miał swoje wartości. Firma zajmująca się takimi osobami próbuje mu pomóc. Nie ma jednak sposobu, Jan nie wie, kim jest, nic nie pamięta. Ale żyje dalej.

Młodzi lubią szybko – historia tragicznego wypadku. Mężczyźni po imprezie (parapetówce) u Sławka, czekali na koleżankę, która miała ich podwieźć. Wjechał w nich pijany kolega. Większość zginęła(6). Przeżył tylko Jacek. Pokiereszowany, już po życiu. Bartek – kierowca – siedzi w więzieniu. Jedni uważają, że to mało, drudzy, chcieliby mu spojrzeć w oczy, inni mu wybaczyli, że zabrał z tego świata męża, dziecko, przyjaciela… Jest to relacja Jacka, Matki i młodej żony Sławka i koleżanki, która miała ich odebrać.

Leży we mnie martwy anioł – reportaż dotyczący Tomasza Beksińskiego, syna Zdzisława Beksińskiego. Chłopak był masochistą, radiowcem, nie zaznał nigdy szczęśliwej miłości, po kilku próbach samobójczych – umarł 24.12.1999 – Nie widział siebie w XX w.

Wściekły pies – reportaż ma formę homilii wygłaszanej przez księdza homoseksualistę, zakażonego HIVem, który tłumaczy się swoim wiernym. Kończy się tym, że często w głowie tworzy sobie taka homilię, lecz nigdy jej nie wygłosi, bo doskonale wie, jak zareagują wierni.

Amen – ostatni reportaż, który wraca tematem do tragicznej pielgrzymki na Jasna Górę. Tym razem ukazani zostali rodzice osób, którzy umarli. Ich nienawiść do innych, szukanie winnych, zawistność. Autor nie tłumaczy ich… wręcz przeciwnie. Daje się odczuć pewną krytykę, wstręt do tych rodziców, którzy błotem obsmarowują tych, którzy cudem przeżyli, kierowców, nauczycieli, dyrekcję, policję. O tym jak na tablicy pamiątkowej są nazwiska 9 osób, a zginęło 13, gdyż rodzice nie życzyli sobie tam nazwisk kierowców. O tym jak gazety milczały o pewnych faktach, jak nikt nie powiedział o znalezionej kości kierowcy, której rodzice nie życzyli sobie wkładać do urny z prochami, która miała się znaleźć w kapliczce, która powstała w miejscu wypadku. O wyssanych opowieściach na temat kierowców, bezczynności nauczycieli itd…