"Literatura" - tygodnik literacko-społeczny, wychodzący w latach 1972-1981 w Warszawie. Redaktorem naczelnym był Jerzy Putrament, a w skład zespołu redakcyjnego wchodzili m.in. Gustaw Gottesman (do 1975), Jan Koprowski, Witold Zalewski, Ryszard Matuszewski (do 1976), Julian Rogoziński (do 1979), Michał Sprusiński, Jacek Syski.
Kontynuacją tygodnika od 1982 był miesięcznik literacko-społeczny Literatura.
Głos - tygodnik społeczno-polityczny, o zabarwieniu katolicko-narodowym, wydawany przez Antoniego Macierewicza.
Wydawany przez spółkę Dziedzictwo Polskie. Redaktorem naczelnym jest Antoni Macierewicz, sekretarzem redakcji Marcin Gugulski.
Pismo to jest kontynuacją miesięcznika "Głos" – jednego z pierwszych pism podziemnych opozycji demokratycznej w PRL, którego pierwszy numer ukazał się w październiku 1977 a ostatni w grudniu 1981.
Kultura – polski tygodnik społeczno-literacki ukazujących się w Warszawie w latach 1963–1981. Powstał z połączenia "Nowej Kultury" i "Przeglądu Kulturalnego"), jego redaktorami naczelnymi byli kolejno Janusz Wilhelmi i Dominik Horodyński. Tygodnik został zawieszony po wprowadzeniu stanu wojennego. W latach 60., w czasie usztywnienia kursu PZPR, pojawiały się pogłoski o zamiarze połączenia "Kultury" i "Polityki"; według prześmiewców nowe pismo miałoby nosić nazwę "Politura".
Nowa Kultura (1950-1963), tygodnik społeczno-literacki wychodzący w Warszawie.
Pismo powstało z połączenia dwóch tygodników, „Odrodzenie” (1944-1950) i „Kuźnica” (1945-1950). W okresie 1952-1956 było oficjalnym organem Związku Literatów Polskich. Pismo propagowało hasła realizmu socjalistycznego. Jego redaktorem był Paweł Hoffman, który został zmuszony do ustąpienia ze stanowiska w roku 1955. Bezpośrednim powodem jego zwolnienia było wydrukowanie na łamach pisma „Poematu dla dorosłych” Adama Ważyka - utworu krytycznego wobec ówczesnych władz, zwiastującego październikową odnowę.
W roku 1963 tygodnik został połączony z Przeglądem Kulturalnym, a w wyniku tej fuzji powstał tygodnik Kultura (1963-1981).
Przegląd Kulturalny (1952-1963), to tygodnik społeczno-kulturalny, wydawany w Warszawie.
W okresie 1952-1956 był oficjalnym organem Rady Kultury i Sztuki. Redaktorem naczelnym do roku 1955 był Jerzy Andrzejewski (1909-1983), a później Gustaw Gottesman (1918-1998). Tygodnik zajmował się zagadnieniami twórczości artystycznej, literaturą, teatrem, muzyką, filmem, plastyką, jak również filozofią. Tygodnik poświęcał dużo miejsca na swych łamach upowszechnianiu kultury.
Z pismem współpracowali między innymi: Marcin Czerwiński (1924-2001), Stanisław Dygat (1914-1978), Andrzej Kijowski (1928-1985), Jerzy Putrament (1910-1986) i Stanisław Lem. Pismo zostaje zlikwidowane w roku 1963. Z fuzji część zespołu redakcyjnego Przeglądu Kulturalnego i z część zespołu Nowej Kultury powstaje tygodnik pod nazwą Kultura (1963-1981}.
Płomyk. Tygodnik ilustrowany dla dzieci i młodzieży - czasopismo wydawane od 1917 do 1991 roku. Pierwszym wydawcą był Związek Polskiego Nauczycielstwa Szkół Powszechnych, a od 1930 r. Związek Nauczycielstwa Polskiego. W ostatnich dziesięcioleciach działalności dwutygodnik; ukazywały się 24 numery w roku, lecz wydania wakacyjne było łączone jako numery 11/12 i 13/14.
Założycielką pisma była Janina Porazińska. W okresie dwudziestolecia międzywojennego z czasopismem współpracowali m.in. Józef Czechowicz, Aleksander Kamiński, Franciszka Themerson czy Wanda Wasilewska. "Płomyk" już w 1915 roku zaczął się ukazywać jako dodatek do "Zorzy" Pauliny Krakowowej, potem w 1918 roku wydawany był już jako samodzielne czasopismo. Było to czasopismo bardzo nowoczesne, miało charakter różnotematyczny. Poszczególne numery nawiązywały do pór roku, jakichś szczególnych wydarzeń. Stopniowo, od lat 30. "Płomyk" nabrał charakteru monotematycznego i stał się tygodnikiem. Wprowadził bogaty dział korespondencji - były listy do redakcji pisane przez dzieci i listy od redakcji. Czasopismo to było bardzo cenne, gdyż podobnie jak "Szkółka dla dzieci" było skorelowane z programem szkolnym. Od 1929 roku wychodził jako dodatek do "Płomyka", "Płomyczek" (od 1930 r. jako samodzielne czasopismo).
W latach 1952-1969 redaktorem naczelnym była Hanna Ożogowska.
Od roku 1965 czasopismo organizowało wśród swoich czytelników doroczny plebiscyt na najpopularniejszego autora literatury młodzieżowej. Zwycięzca otrzymywał nagrodę "Orlego Pióra".
Od jesieni 1969 roku organizowany był plebiscyt czytelników "Płomyka", którzy przyznawali "najwyższe odznaczenie - SZKARŁATNĄ RÓŻĘ - symbol wdzięczności i przywiązania", honorując w ten sposób tych swoich nauczycieli i wychowawców, których uznawali za swoich prawdziwych przyjaciół, godnych pełnego zaufania i szacunku.
Płomyk został "zgaszony" z numerem 12/1991. W 1990 roku ukazało się już tylko 14 numerów. Jak wyjaśniono w ostatnim, pożegnalnym numerze, likwidacja miała związek ze zbyt dużą utratą czytelników na rzecz "nowych i bardziej komercjalnych" czasopism dla młodzieży, które pojawiły się po 1989 roku, oraz ze sprywatyzowaniem wydawnictwa Nasza Księgarnia, które nie chciało ponosić strat. W ostatnim roku sponsorem czasopisma było PKO i temat oszczędzania pojawiał się często na łamach.
Rzeczywistość - tygodnik społeczno-polityczny ukazujący się w okresie od 24 maja 1981 do stanu wojennego oraz od maja 1982 do 1989. Powstał z inicjatywy Zjednoczenia Patriotycznego "Grunwald" i uważany był za organ narodowo-konserwatywnego skrzydła PZPR. Po wprowadzeniu stanu wojennego zawieszony do maja 1982. Wznowiono go z nowym składem redakcji złożonym z części pierwotnego zespołu oraz pracowników innego zlikwidowanego czasopisma.
Redakorzy naczelni:
Jerzy Pardus (od maja 1982)
Zastępca red. naczelnego: Bolesław Borysiuk
W skład zespołu tygodnika wchodzili m.in. Józef Kossecki (tylko w 1981 roku), Alfons Klafkowski i Tadeusz Walichnowski.
1. Tytuł tekstu, imię i nazwisko autora który rozpoczął reformację w Europie na pocz. XVI w.
"95 tez w Wittenberdze" lub " tezy Wittenberdzkie" ale do tej odp. coś sie czepiał
2. Źródło historyczne, wiedza pozaźródłowa, obserwacja uczestnicząca, dziennikarstwo wcieleniowe
3. Podział źródeł wg Topolskiego
4. 4 portale ogólnoinformacyjne: napisałam gazeta.pl, onet.pl, wp.pl, interia.pl
5. Imie i nazwisko dwóch reportażystów polskich i tytuły napisanych przez nich książek o rewolucji Irańskiej 1979- napisałam Ryszar Kapuściński "Szachinszach" drugiej nie znam
6. Imie i nazwisko pisarza który miał miano" buntownika bez powodu w 2 poł lat 50. i 60. XX.
był to Marek Hłasko
7. Coś o gazecie, tygodniku społeczno-politycznym który literatom się nie podabał, czy coś takiego ale nie jestem pewna czy na pewno taki sens był.
8. O jakimś bardzie rosyjskim było, a reszty nie pamiętam.- Alosza Awdiejew, Aleksiej Iwaszczenko,
Egon Erwin Kisch, właściwie Egon Kisch, (ur. 29 kwietnia 1885 r. w Pradze, zm. 31 marca 1948 r. tamże) – pisarz, dziennikarz i reporter pochodzenia żydowskiego, posiadający obywatelstwo austro-węgierskie a potem czechosłowackie, tworzący w języku niemieckim. Uważany za jednego z najwybitniejszych reporterów w historii dziennikarstwa, swoją twórczością wpłynął też na polskich reporterów, m.in. Ryszarda Kapuścińskiego. Od tytułu jednego z jego zbiorów reportaży znany też jako "szalejący reporter" (der rasende Reporter).
Melcer Wanda, 1° voto Rutkowska, 2° voto Sztekkerowa (1896-1972), polska powieściopisarka, poetka, publicystka. Studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. 1927-1939 współpracowniczka Wiadomości Literackich. W czasie okupacji w Armii Krajowej. 1946 redaktorka czasopisma Morze.
Debiutowała jako poetka w Sfinksie 1912, ale po wydaniu dwóch tomików wierszy zajęła się wyłącznie pisaniem powieści i reportaży. Uznanie zdobyła jej powieść Miasto zwierząt (1924), a także inne, społeczno-obyczajowo-środowiskowe, np. Święta kucharka (1930), Morele Madzi (1938).
Rozgłos zyskały tomy reportaży, m.in.: Kochanek zamordowanych dziewcząt (1934) i Czarny ląd - Warszawa (1936) - o stołecznej dzielnicy żydowskiej. Po wojnie opublikowała m.in. reportaże: Wyprawa na odzyskane ziemie (1945), i powieści współczesne, m.in.: Wyspa szczęścia (1947), Zazdrosna (1967).
Marek Hłasko (ur. 14 stycznia 1934 w Warszawie, zm. 14 czerwca 1969 w Wiesbaden w Niemczech) - prozaik i scenarzysta filmowy, sławna postać powojennej literatury polskiej.
W życiu osobistym upodabniał się do bohaterów swych utworów, romantycznych, twardych outsiderów, którzy stali się dla jego pokolenia symbolami rozczarowania rzeczywistością lat 50. Jego idolami byli Humphrey Bogart i Fiodor Dostojewski. Jego proza stała się wyrazem sprzeciwu wobec schematyzmowi i zakłamaniu literatury socrealistycznej. Opowiadał o buncie natury moralnej. Znakomicie opisywał środowisko społecznych nizin, w którym panuje beznadzieja i cynizm. Jego bohaterowie żyją marzeniami o zmianie, ale marzenia te zawsze okazują się płonne. W Polsce zakaz druku jego utworów obowiązywał przez 20 lat. Był także współscenarzystą filmów „Koniec nocy” (1957), „Pętla” (1957), „Spotkania” (1957), „Ósmy dzień tygodnia” (1958) i „Baza ludzi umarłych" (1958).
Powieści [edytuj]
Ósmy dzień tygodnia (1957)[9]
Następny do raju (1958)[10]
Cmentarze (1958)
Wszyscy byli odwróceni (1964)
Brudne czyny (1964)
Drugie zabicie psa (1965)
Nawrócony w Jaffie (1966)
Sowa, córka piekarza (1967)
Sonata marymoncka (wyd. pośmiertnie 1982)
Palcie ryż każdego dnia (wyd. pośmiertnie 1985)