Prawo Lamberta-Beera (prawo Beera-Lamberta-Bouguera) - opisuje pochłaniane promieniowania elektromagnetycznego przy przechodzeniu przez częściowo absorbujący i rozpraszający ośrodek.

Prawo to głosi, że stopień atenuacji (uwzględniającej absorpcję oraz rozpraszanie) światła jest proporcjonalny do grubości warstwy i jej własności optycznych , np. w przypadku roztworów należy uwzględnić stężenie molowe czynnika powodującego pochłanianie. Ogólnie mówiąc, prawo to jest spełnione dla wiązki światła: a) monochromatycznej, b) skolimowanej, chociaż jest często używane także dla sytuacji wąskich przedziałów pasmowych, zwłaszcza jeżeli zależność spektralna atenuacji nie jest silna w tym paśmie. Rejestrowane natężenie I₀ jest natężeniem również monochromatycznym i skolimowanym. Wartość końcowa natężenia promieniowania I₁ jest mniejsza od I₀ o wartość natężenia promieniowania pochłoniętego (zaabsorbowanego). Jest kilka metod w jakie to prawo może być matematycznie sformułowane:

Absorpcja promienia światła przechodzącego przez kuwetę o na odcinku o długości l.

Gdzie:

• A - absorbancja

• I₀ - natężenie światła padającego na ciało

• I₁ - natężenie światła po przejściu przez ciało

• l - droga jaką pokonuje światło w ciele.

• c - stężenie molowe substancji absorbującej w roztworze

• α - współczynnik absorpcji zwany poprawnie absorbancją molową

• λ - długość fali pochłanianego światła

• k - molowy współczynnik ekstyncji

Prawo Lamberta-Beera jest wynikiem połączenia dwóch prostszych praw optyki, prawa Lamberta i prawa Beera. Historycznie jako pierwszy łączne prawo podał Pierre Bouguer w 1729 r. Było ono jednak podane w dość mętnej postaci opisowej i nie zostało dostrzeżone przez innych optyków. Johann Heinrich Lambert podał w 1760 r. prostą zależność między absorbancją i grubością ciała pochłaniającego światło, natomiast August Beer podał w 1852 r. prostą zależność między absorbancją i stężeniem a następnie połączył swoje prawo z prawem Lamberta do obecnie znanej postaci prawa Lamberta-Beera.

W ogólniejszym przypadku szerokich pasm (np. pochłaniania światła widzialnego przez roztwory) możemy zawsze zdefiniować transmisję T jako:

a następnie rozłożyć transmisję T na sumę eksponentów

i zredukować problem do układu kilku niezależnych równań Lamberta-Beera.

Źródło: "http://pl.wikipedia.org/wiki/Prawo_Lamberta-Beera"