ORGANIZACJE POZARZĄDOWE W OBRONNOŚCI III RP MOŻLIWOŚCI I PERSPEKTYWY
Autor: MON
Zapewnienie szeroko pojętego bezpieczeństwa w XXI wieku stało się obowiązkiem wszystkich, zarówno tych, którzy reprezentują rządy i instytucje rządowe, jak i tych, którzy działają w strukturach nierządowych. Podmiotami, które obok instytucji rządowych aktywnie angażują się do działań na rzecz bezpieczeństwa są organizacje pozarządowe. Ich działalność znana jest i doceniana przez setki tysięcy osób, które korzystały z pomocy i ofiarności trzeciego sektora, oraz przez kilka milionów ludzi, którzy aktywnie działali w ich szeregach. Organizacje pozarządowe wykazują coraz większą aktywność w dziedzinach, które dotychczas były tradycyjnie utożsamiane z zadaniami państwa oraz administracji publicznej. Działalność trzeciego sektora w bezpieczeństwie powszechnym, w bezpieczeństwie publicznym, obronności czy bezpieczeństwie ekologicznym i społecznym nie jest „chwilowym kaprysem” społeczników, ale koniecznością wynikającą z troski o wspólne bezpieczeństwo i zapewnienie godziwego poziomu życia. Równocześnie doświadczenia państw o ugruntowanych tradycjach demokratycznych wskazują, jak duże zaległości mamy jeszcze do nadrobienia w tym zakresie. Zgodnie z zasadą pomocniczości obowiązującą w państwach Unii Europejskiej, żadna struktura wyższego rzędu nie tworzy własnych instytucji do realizacji zadań, które - znaczniej taniej i sprawniej - może wykonać struktura niższego rzędu. Oznacza to, iż organy rządowe lub samorządowe zlecają odpłatnie wykonanie danych usług publicznych organizacjom pozarządowym, jeśli tylko istnieją takie, które mogą je wykonać. Polskie organizacje pozarządowe wyrażają wolę włączenia się w proces budowy sprawnego i silnego państwa we wszystkich jego wymiarach, budowy aktywnego społeczeństwa obywatelskiego, żywo reagującego na problemy społeczne, przejawiającego aktywność nie tylko poprzez udział w wyborach i referendach, ale w codziennych inicjatywach obywatelskich. Olbrzymi kapitał społeczny, jakim dysponuje sektor pozarządowy, winien być wykorzystany przede wszystkim do tworzenia bezpieczeństwa na wszystkich poziomach życia państwowego, począwszy od szczebla lokalnego, po szczebel narodowy i ogólnopaństwowy. Warunkiem niezbędnym do spożytkowania wiedzy, doświadczenia i energii - wciąż jeszcze drzemiącej w działaniach podejmowanych przez ruch pozarządowy – jest oparcie wzajemnych relacji na prawdziwym partnerstwie, zarówno przez władzę publiczną, jak i pozarządową.
Prawne aspekty działania organizacji pozarządowych na rzecz obronności
Rozwój aktywności obywatelskiej w strukturach pozarządowych w Polsce zagwarantowany został w najważniejszym akcie prawnym, tj. w Konstytucji RP z 1997 r. Już w preambule czytamy, iż ”...ustanawiamy Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej jako prawa podstawowe dla państwa oparte na poszanowaniu wolności i sprawiedliwości, współdziałaniu władz, dialogu społecznym oraz na zasadzie pomocniczości umacniającej uprawnienia obywateli i ich wspólnot”. Gwarantowanazasada pomocniczości oznacza istnienie organizacji społecznych, które jako pierwsze wykonują zadania związane z dobrem wspólnym. Misją państwa jest natomiast pobudzanie inicjatyw obywatelskich, udzielanie wsparcia finansowego i zagwarantowanie odpowiedniego wykorzystania zasobów publicznych. Aktywność obywatelska w organizacjach pozarządowych jest często uważana za największy, bo najmniej spodziewany sukces przemian polityczno-gospodarczych III RP. Spontanicznie powstało kilkadziesiąt tysięcy stowarzyszeń, fundacji i innych organizacji, które wciągnęły w swoją działalność około dwóch milionów wolontariuszy. Niektóre sfery życia publicznego, od opieki nad bezdomnymi, przez zwalczanie uzależnień, aż do ochrony środowiska naturalnego, zostały całkowicie lub w znacznej mierze zdominowane przez organizacje pozarządowe. Aktywność ta jest możliwa dzięki regulacjom prawnym zawartym w Konstytucji RP oraz w kilku podstawowych ustawach, tj. ustawie z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach, ustawie z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach, ustawie z dnia 26 marca 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Organizacje pozarządowe aktywnie działają również na rzecz obronności. Podstawą ich działalności są wyżej wymienione akty prawne, do których należy dodać ustawę z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony RP, która stanowi: ”Umacnianie obronności RP, przygotowanie ludności i mienia narodowego na wypadek wojny oraz wykonywanie innych zadań w ramach powszechnego obowiązku obrony należy do (...) organizacji społecznych, a także do każdego obywatela w zakresie ustalonym w ustawach”. Na szczególną uwagę zasługują również zapisy dokumentu doktrynalnego, jakim jest Strategia bezpieczeństwa narodowego RP, podpisana przez Prezydenta RP w dniu 8 września 2003 r. Zapisy strategii jasno wskazują, że „Z charakteru nowych zagrożeń wynika konieczność rozwoju współpracy sił zbrojnych ze strukturami cywilnymi (...)”. I dalej: „Wzrasta znaczenie sfery bezpieczeństwa wewnętrznego, którą tworzą wszystkie organy administracji publicznej oraz inne podmioty społeczne i gospodarcze, realizujące zadania w dziedzinie bezpieczeństwa i obrony”. Strategia nakazuje również „spójne uregulowanie zadań i kompetencji organów i instytucji państwowych, a także organizacji społecznych działających na rzecz bezpieczeństwa państwa”. Nie bez znaczenia są też zapisy zawarte w pkt. 60Koncepcji strategicznej Sojuszu Północnoatlantyckiego: ”Dla prowadzenia operacji realizowanych przez NATO ogromne znaczenie mają również związki między siłami sojuszu i lokalnymi władzami cywilnymi (zarówno rządowymi jak i pozarządowymi)”. Współpraca cywilno-wojskowa z organizacjami pozarządowymi w przypadku katastrof i klęsk żywiołowych czy niesienia pomocy humanitarnej jest centralną częścią misji, jaką wypełniają siły wojskowe na rzecz sektora cywilnego.
Zaangażowanie na rzecz obronności
Włączanie się organizacji pozarządowych do działań na rzecz umacniania obronności i przygotowania społeczeństwa do działań wojennych sięgają czasów pierwszej wojny światowej. Istotną rolę w tych działaniach odegrały organizacje paramilitarne. Nie wymagały dużych nakładów finansowych, a przysposabiały do obrony państwa znaczną liczbę obywateli, uczyły strzelać, pełnić służbę wartowniczą, obsługiwać podstawowy sprzęt łączności i udzielać pierwszej pomocy medycznej. Władze II Rzeczypospolitej przywiązywały dużą wagę do właściwego funkcjonowania organizacji paramilitarnych, uznając i doceniając ich realne możliwości przygotowania społeczeństwa do wypełniania konstytucyjnego obowiązku obrony ojczyzny. Właśnie taka postawa zaowocowała rozwiniętym na dużą skalę ruchem oporu, zbudowaniem podziemnego państwa i podziemnej armii. Euforia po zakończeniu wojny, a także polityka Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej powiązanej z Układem Warszawskim spowodowały, że zainteresowanie społeczeństwa obronnością kraju stopniowo zaczęło się zatracać. Działające w tamtych czasach organizacje czyniły liczne próby angażowania obywateli do działań na rzecz obronności: jedną z takich inicjatyw było zachęcanie ludności do służby w oddziałach samoobrony. Oddziały te były formowane przy ścisłej współpracy z Ligą Obrony Kraju, Polskim Czerwonym Krzyżem, Związkiem Ochotniczych Straży Pożarnych, czy też ze Związkiem Krótkofalowców. Zasada formowania oddziałów samoobrony polegała na rozwinięciu istniejących terenowych kół tych organizacji i racjonalnym wykorzystaniu posiadanego sprzętu szkoleniowego. W tym celu powołano w 1962 r. z inicjatywy LOK Krajowy Komitet Koordynacji Społecznej Działalności Obronnej. Organizacje rozdzieliły pomiędzy siebie zadania obronne, określiły główne kierunki działalności obronnej, wśród nich przygotowanie w określonym zakresie przedpoborowych do służby specjalistycznej w wojsku (kierowców, łącznościowców, pilotów), doskonalenie umiejętności i wojskowej sprawności rezerwistów, organizowanie i szkolenie oddziałów samoobrony oraz prowadzenie szkolenia ludności, popularyzowanie idei obronności wśród młodzieży i dorosłych. Wraz z upływem lat idea organizacji oddziałów samoobrony upadła i nigdy nie doczekała się pełnej realizacji. Tragiczne wydarzenia ostatnich lat, wzrastająca liczba zagrożeń różnego rodzaju, spowodowały, iż społeczeństwo coraz silniej odczuwa potrzebę organizowania się w celu ochrony i obrony swojego życia i mienia. Społeczeństwa lokalne przekonały się, iż liczenie na pomoc służb ratowniczych z zewnątrz jest zawodne (np. w czasie powodzi w 1997 r.), a najskuteczniejszym ratunkiem jest umiejętność zorganizowania własnych struktur w celu ochrony wspólnego dobra. Organizacje obronne odgrywają istotną rolę w dziedzinie pogłębiania wśród społeczeństwa poczucia patriotycznej i społecznej współodpowiedzialności za sprawy obrony ojczyzny (popularyzowanie roli i zadań wojska, jego tradycji, więzi z narodem). Oprócz popularyzacji wysiłku obronnego, organizacje realizują poprzez konkretne czyny swe funkcje obronne: przygotowują specjalistów na potrzeby sił zbrojnych, doskonalą rezerwistów, prowadzą szkolenia obronne w zakresie technicznym, strzeleckim, ratowniczym itd., niosą pomoc medyczno-sanitarną w nagłych wypadkach, w walce z pożarami i ze skutkami powodzi czy opadów śnieżnych, w zakresie ochrony porządku i zabezpieczenia mienia społecznego i osobistego obywateli przed zniszczeniem, kradzieżą itd.
Pojęcie i klasyfikacja organizacji obronnych
W literaturze przedmiotu dla określenia organizacji działających na rzecz szeroko rozumianej obronności często zamiennie stosuje się nazwę „organizacje obronne lub paramilitarne”. Należy zwrócić uwagę, iż pojęcie „organizacja obronna” nie jest tożsame z pojęciem „organizacja paramilitarna”. W „Leksykonie wiedzy wojskowej” zdefiniowana została organizacja społeczna obronna jako ”typ zrzeszeń, stowarzyszeń, związków, organizacji środowiskowych, które w swych programach uwzględniają przysposobienie ludności do obrony kraju. System organizacji społecznych obronnych stwarza realne możliwości uzewnętrznienia i harmonizowania przez obywateli ich różnorodnych zainteresowań z aktywnym współdziałaniem w różnych dziedzinach i formach życia publicznego, politycznego i obronnego”. Zatem organizacja obronna to zrzeszenie, które przygotowuje ludzi do obrony kraju. Organizacja łączy pasje i zainteresowania ludzi sprawami bezpieczeństwa i obrony z ich działalnością na rzecz umacniania obronności państwa. Działalność ta może przybierać różne formy, począwszy od popularyzowania wiedzy obronnej do szkolenia i przygotowywania ludności na wypadek wystąpienia konkretnego zagrożenia. Jeżeli chodzi oorganizację paramilitarną (gr. para - obok, poza, łac. militaris - wojskowy) jest ona definiowana jako ”typ organizacji, która swoją strukturą, dyscypliną wewnątrzorganizacyjną, szkoleniem i formami wychowania upodabniają się do armii, chociaż formalnie nie wychodzą w jej skład”.Organizacja obronna jest zatem pojęciem szerszym niż organizacja paramilitarna. Do organizacji paramilitarnych zaliczymy wszystkie te organizacje, które przygotowują w specjalnościach i zawodach przydatnych w siłach zbrojnych. Takimi organizacjami są np. Związek Strzelecki „Strzelec” – Organizacja Społeczno-Wychowawcza, Związek Towarzystw Gimnastycznych „Sokół”, Związek Harcerstwa Polskiego, Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej, „Kabar” Survival Club itp. Natomiast organizacje obronne zajmują się promowaniem działalności na rzecz obronności, krzewieniem uczuć patriotycznych, obywatelskich, propagowaniem problematyki obronnej w różny sposób. Do tych organizacji zaliczamy m.in.: Towarzystwo Wiedzy Obronnej, Katolickie Stowarzyszenie Sportowe RP, Polski Czerwony Krzyż, Polski Związek Biegu na Orientację, Polski Związek Krótkofalowców, Polski Związek Łowiecki, Polski Związek Motorowy itd. Klasyfikując stowarzyszenia, należy zaznaczyć, iż jest to zadanie trudne i niemożliwe do przeprowadzenia w sposób jednoznaczny. W literaturze przedmiotu można spotkać typowy podział organizacji proobronnych na :
organizacje młodzieżowe,
organizacje o charakterze paramilitarnym,
organizacje byłych żołnierzy zawodowych i żołnierzy rezerwy,
organizacje kombatanckie,
organizacje środowiskowe, regionalne, twórcze.
Stowarzyszenia są organizacjami dobrowolnymi, do których wstępują osoby zainteresowane przedmiotem ich działania. Dokonując próby klasyfikacji pod względem przedmiotu działania, można wyróżnić stowarzyszenia, których przedmiotem działania jest:
sport (w tym sport obronny i rozwijanie aktywności i sprawności fizycznej);
bezpieczeństwo powszechne, w tym ratownictwo, ochrona ludzi, dóbr i środowiska;
utrzymywanie rezerw mobilizacyjnych oraz przygotowywanie młodzieży do przyszłej służby wojskowej;
propagowanie i krzewienie problematyki obronnej;
kultywowanie tradycji oręża polskiego, sprawy kombatanckie, pamięć o miejscach walk zbrojnych.
Wnioski i postulaty
Współdziałanie organizacji pozarządowych z siłami zbrojnymi może być realizowane m.in. poprzez wspólne misje, cele i zadania, do których zaliczyć należy:
działalność na rzecz obronności państwa,
wychowanie patriotyczne, obywatelskie i wojskowe,
reagowanie na zagrożenia militarne i niemilitarne,
działalność oświatowo-wychowawczą,
przygotowanie młodzieży do służby wojskowej,
kształtowanie postaw obywatelskich, upowszechnianie kultury, tradycji narodowej,
popularyzację dziejów i tradycji orężą polskiego,
inne.
Współdziałanie to może przybierać różne formy, np. obozy i kursy szkoleniowe, zawody w konkurencjach sportów obronnych, rajdy, marsze, podróże wojskowo-historyczne, seminaria, konferencje, narady, uroczystości patriotyczne, rocznicowe, wojskowe oraz inne przesięwzięcia. Organizacje pozarządowe ze swojej strony oferują:
przygotowanie młodzieży do służby wojskowej,
kształcenie ogólne i specjalistyczne,
podnoszenie poziomu sprawności fizycznej,
popularyzację sportów obronnych,
tworzenie lobby wojskowego,
pobudzanie zainteresowań wojskiem i obronnością,
wyrabianie poczucia obowiązku, zdyscyplinowania, pracy w zespole.
inne.
Z kolei siły zbrojne, angażując się we współpracę z partnerami społecznymi, mogą pomóc organizacjom w zakresie:
działalności wychowawczej,
szkoleniowo-dydaktycznym,
dotacji na zadania publiczne,
obejmowania patronatów nad przedsięwzięciami organizacji,
udostępniania poligonów i przykoszarowych ośrodków szkolenia,
przekazywania sprzętu technicznego i umundurowania,
udostępniania obiektów, pomieszczeń, sprzętu i środków łączności.
Na zakończenie należy wysunąć kilka postulatów dotyczących dalszej współpracy resortu z organizacjami. Można je zawrzeć w następujących punktach: 1) upowszechniać idee współdziałania sił zbrojnych z organizacjami w sferach cywilnych i wojskowych; 2) opracować ramy programowe współdziałania jednostek i instytucji wojskowych (zwłaszcza WSzW i WKU oraz jednostek OT) z organizacjami pozarządowymi; 3) udrożnić kanał przepływu informacji pomiędzy wojskiem a organizacjami pozarządowymi w zakresie potrzeb i możliwości; 4) określić strukturalne miejsce organizacji pozarządowych w systemie obrony narodowej.