III.20. OBCIĄŻENIA KONSTRUKCJI – KLASYFIKACJA, ZASADY USTALENIA WARTOŚCI, KOBINACJE OBCIĄŻEŃ.

Obciążenia konstrukcji – klasyfikacja, zasady ustalania wartości, kombinacje obciążeń.

• Obciążenia to siły działające na konstrukcje budowlane, powodujące powstawanie w nich naprężeń i odkształceń.

• obiekt powinien być tak zaprojektowany i wykonany, aby obciążenia wywoływały dopuszczalne naprężenia i odkształcenia oraz w bezpieczny sposób były przenoszone na grunt.

• Projektować ekonomicznie, bo nieracjonalnie zwiększa koszt kostr. (co ty nie powiesz)

Obciążenia (oddziaływania):

• obciążenie – wszelkie działanie fizyczne, które zmienia stan systemu konstrukcyjnego (powoduje naprężenia, odkształcenia, przemieszczenia lub zarysowania). Obciążenie jest:

  • uogólnioną siłą lub zespołem sił, skupionych lub rozłożonych, działających na konstrukcję bezpośrednio,

  • wymuszeniem lub ograniczeniem odkształceń konstrukcji (obciążenie pośrednie);

• obciążenie stałe – obciążenie, którego wartość, kierunek i położenie pozostają niezmienne w czasie użytkowania budowli lub w innym rozpatrywanym okresie

• obciążenie zmienne – obciążenie, którego wartość, kierunek i położenie mogą się zmieniać w czasie użytkowania budowli lub w innym rozpatrywanym okresie

Klasyfikacja oddziaływań.

W zależności od czasu trwania i sposobu działania, rozróżnia się oddziaływania: stałe (G); zmienne (Q); wyjątkowe (A).

Przykłady obciążeń

Obciążenia stałe:

• ciężar własny konstrukcji (obejmuje elementy konstrukcyjne i niekonstrukcyjne), zamocowane urządzenia, ciężar gruntu, w tym również obciążenie gruntem dachów.

Obciążenia zmienne (użytkowe):

• obciążenia wynikające z użytkowania budynków (zwykłe użytkowanie przez ludzi, meble i przedmioty przestawne, ściany działowe), obciążenie śniegiem, oddziaływanie wiatru

Zasady ustalania wartości obciążeń.

Rozróżnia się wartości obciążeń:

- wartość charakterystyczną G_k, Q_k ⇒ F_k­ DO UGIĘĆ

- wartość obliczeniową G_d, Q_d ⇒ F_d DO NOŚNOŚCI

- wartość obciążenia wyjątkowego A DO NIE WIEM

• wartość charakterystyczna oddziaływania F_k – podstawowa reprezentatywna wartość oddziaływania

• wartość reprezentatywna oddziaływania F_rep – wartość przyjmowana do sprawdzania stanu granicznego (F_k lub ψF_k)

• wartość obliczeniowa oddziaływania F_d – wartość uzyskana w wyniku pomnożenia wartości reprezentatywnej przez współczynnik częściowy γ_f

PN-EN 1990 - wartości obliczeniowe oddziaływań ( po prostu mnożymy siłę razy współczynnik)
TABELKA NIEPOTRZEBNA, tylko miejsce zajmuje ;)

PN-EN 1990 ⇒ kombinacje oddziaływań (kombinacje podstawowe – obliczeniowe, mnożymy przez współczynniki obliczeniowe np. 1,5 dla zmiennych i 1,35 dla stałych obciążeń)

Dla SGU ( ugięcia – bez mnożenia przez współczynniki obliczeniowe)

III.21. DYLATACJE W BUDYNKACH WZNOSZONYCH METODAMI TRADYCYJNYMI – ZASADY DOBORU I KONSTRUOWANIA.

Dylatacje

Dylatacje – szczeliny specjalnie wykonane w konstrukcji budynku, zapobiegające powstawaniu rys lub ograniczające przemieszczenia konstrukcji budynku. Dylatacje – dzielą konstrukcję budynku (ściany, stropy, płyty dachowe itd.) na mniejsze odcinki (części, pola). Dylatacje – umożliwiają konstrukcji i elementom przemieszczanie się bez szkodliwych następstw. Dylatować należy budynki: długie, posadowione na gruncie o zróżnicowanej nośności, przekazujące nierównomierne obciążenie na grunt, znacznym wpływom termicznym, o rozbudowanym rzucie, części budynku różniące się rozwiązaniem konstrukcyjnym: np. konstrukcja stalowa i żelbetowa, ramowa i szkieletowa, o poszczególnych częściach posadowionych w odmienny sposób, Wymagania odnośnie prowadzenia dylatacji uwarunkowane są dążeniem, aby praca- możliwie równomierna osiadanie- jednakowe Wynika stąd podstawowe żądanie, musi być prowadzona od kalenicy do fundamentów (włącznie). Przykładowe odstępy między dylatacjami – rodzaj budynku: o szkielecie żelbetowym co 30m; z betonu lekkiego 20m; murowane 25-60m; na terenach górniczych 10-20m; stropodach nieocieplony 20m; stropodach ocieplony 40m. Wytyczne odnośnie wykonywania dylatacji: szerokość szczeliny dylatacyjnej ~ 5-; głębokość szczeliny powinna być taka, by uzyskać potrzebną powierzchnię przyczepności do ścianek szczeliny; ścianki szczeliny dylatacyjnej powinny przebiegać równolegle do siebie na całej ich długości; krawędzie szczeliny należy sfazować na szerokość i głębokość szczeliny dylatacyjne należy wypełniać masą przy temperaturze 10-. Szczeliny dylatacyjne mogą pozostać puste lub wypełnione miękkimi materiałami o dużej ściśliwości. Materiały wypełniające: kity trwale plastyczne, żywice poliuretanowe lub epoksydowe, profile z aluminium, mosiądzu, PVC i części wykonanej z elastycznych materiałów np. z polietylenu lub neoprenu, masy z asfaltów zmieszanych z wypełniaczami), taśmy z tworzyw sztucznych. Dylatacje konstrukcjach murowych – szczelina dylatacyjna: stykowa, zazębiona, wrębowa.

III. 22. DRENAŻE – ZASADY DOBORU I WYKONYWANIA SIECI DRENARSKICH.

Drenaże Drenaż – to sieć instalacji ułożona wokół budynku, zbierająca wodę gromadzącą się w jego otoczeniu i odprowadzająca ją na bezpieczną odległość. Kiedy wykonać drenaż? Zależne od rodzaju podłoża (przepuszczalne, nieprzepuszczalne), najwyższy (udokumentowany) poziom wód gruntowych, zmienność poziomu wód gruntowych. Jeżeli: w podłożu są warstwy nieprzepuszczalne (gliny, iły); poziom wód gruntowych jest wysoki (woda gruntowa zalega płytko); poziom wód gruntowych podwyższa się – drenaż jest potrzebny. Skuteczny drenaż - ma zapewnić przepływ wody gruntowej i opadowej w jego kierunku. Do tego celu służą materiały filtracyjne (piasek, otoczaki, żwir, keramzyt), - do ułożenia warstw filtracyjnych. Średnica kruszywa: 16÷32mm. Rurę na całej długości należy obsypać np. żwirem płukanym o ziarnistości max . Warstwa żwiru powinna wynosić: min. pod rurą drenażową i z boku rury; min. 30- nad rurą drenażową. Rurę drenażową należy zabezpieczyć od góry tzw. geowłókniną, - przepuszcza wodę , ale nie piasek i muł. Chroni drenaż przed zamuleniem i przenikaniem w jego pobliże korzeni roślin. Ułożyć powyżej warstwy żwiru, wywijając na izolację ściany zewnętrznej. Sposoby sztucznego drenowania: - drenaż poziomy – wody odsączają się do sączków, a te za pośrednictwem zbieraczy lub bezpośrednio odprowadzają wodę do kolektorów, z których są odprowadzane grawitacyjnie lub przez odpompowanie do kanaliz. burzowej - drenaż pionowy – do obniżenia zwierciadła wód gruntowych w okresie budowy. Polega na wpuszczeniu w głąb gruntu studni (wierconych), których wody są odprowadzane na zewnątrz. – trwałe odwodnienie pionowe np. w kopalniach Drenowanie: - „doskonałe” – sączki i otwory - do warstwy nieprzepuszczalnej gruntu, - „niedoskonałe” – sączki i otwory - w warstwie wodonośnej na pewnej wysokości od warstwy nieprzepuszczalnej gruntu. - Z uwagi na ukształtowanie i rozmieszczenie układów drenażowych w terenie, wyróżnia się drenaż: systematyczny, pierścieniowy (opaskowy), warstwowy (powierzchniowy). Drenowanie systematyczne – równomierne rozłożenie drenów poziomych/pionowych. Drenowanie opaskowe (pierścieniowe): system rur perforowanych - wokół fundamentu budynku - do odprowadzania wody gromadzącej się przy fundamencie; - trwałe odprowadzaniu wód; - spadek min. 0,5% w kierunku studzienek- grawitacyjny spływ. - Spadek – od najwyższego punktu drenażu w dwóch przeciwnych kierunkach. - W miejscach zmiany kierunku, - studzienki kontrolne -> okresowy wgląd do instalacji. - najniższy punkt - studzienka zbiorcza.