Sprawozdanie
Ćw. 1 - Badanie czwórników biernych (pasywnych)
Przygotował - Dawid Toporczyk
Cel ćwiczenia:
Zapoznanie się z działaniem czwórników pasywnych: dzielnika napięcia, układu całkującego i układu różniczkującego.
Spis przyrządów:
Multimetr stacjonarny MXD-4660A,
Generator FG-8002,
Oscyloskop 2020GN.
Przebieg ćwiczenia:
Połączono układ pomiarowy z układem dzielnika napięcia według schematu z instrukcji z rezystancją w rezystorach: R1 = R2 = 10kΩ.
Ustawiono w generatorze prąd o przebiegu sinusoidalnym oraz wartość napięcia wejściowego U1 = 5V.
Odczytano, przy użyciu oscyloskopu i woltomierza wartości: f, U2, B oraz b, kolejno dla częstotliwości: 50, 100, 200, 500, 1000, 2000, 5000Hz.
Zamieniono Rezystor R2 na kondensator, o pojemności C = 33nF, zamieniając tym samym układ czwórnika na układ całkujący.
Ustawiono przy f = 50Hz napięcie wejściowe, przy użyciu oscyloskopu, na U1p-p = 12V
Odczytano, przy użyciu oscyloskopu i woltomierza wartości: f, U2, B oraz b, kolejno dla częstotliwości: 50, 100, 200, 500, 1000, 2000, 5000Hz.
Zamieniono miejscami rezystor z kondensatorem podłączając tym samym układ różniczkujący.
Odczytano, przy użyciu oscyloskopu i woltomierza wartości: f, U2, B oraz b, kolejno dla częstotliwości: 50, 100, 200, 500, 1000, 2000, 5000Hz.
Ustawiono w generatorze przebieg prostokątny, amplitudę przy użyciu oscyloskopu, na 4V oraz częstotliwość f=250Hz.
Odrysowano oscylogramy dla układów: różniczkującego i całkującego.
Tabele pomiarowe i wyliczone wartości:
Dzielnik Napięcia:
R1 = R2 = 10kΩ
K = R2/R1 + R2 = 0,5
fnom [Hz] | f [Hz] | U1 [V] | U2 [V] | K = U2/U1 | B [dz] | b [dz] | Δφ = arcsin b/B |
---|---|---|---|---|---|---|---|
50 | 50 | 5,008 | 2,492 | 0,498 | 7,2 | 0,00 | 0,000 |
100 | 100 | 2,500 | 0,499 | 7,2 | 0,00 | 0,000 | |
200 | 201 | 2,502 | 0,500 | 7,2 | 0,00 | 0,000 | |
500 | 501 | 2,505 | 0,500 | 7,2 | 0,20 | 0,028 | |
1000 | 1000 | 2,503 | 0,500 | 7,2 | 0,20 | 0,028 | |
2000 | 2000 | 2,498 | 0,499 | 7,2 | 0,40 | 0,056 | |
5000 | 5002 | 2,483 | 0,496 | 7,2 | 0,60 | 0,083 |
K = f(f)
Δφ = f(f)
Układ całkujący:
R = 10kΩ
C = 33nF
fchar = 1/2πRC = 482,288Hz
fnom [Hz] | f [Hz] | U1 [V] | U2 [V] | K = U2/U1 | B [dz] | b [dz] | Δφ = arcsin b/B |
---|---|---|---|---|---|---|---|
50 | 50 | 4,03 | 3,965 | 0,792 | 6,0 | 0,40 | 0,067 |
100 | 100 | 3,910 | 0,781 | 5,6 | 1,00 | 0,180 | |
200 | 201 | 3,669 | 0,733 | 5,2 | 2,00 | 0,395 | |
500 | 504 | 2,708 | 0,541 | 3,8 | 2,80 | 0,828 | |
1000 | 1002 | 1,682 | 0,336 | 2,4 | 2,00 | 0,985 | |
2000 | 2001 | 0,899 | 0,180 | 1,2 | 1,20 | 1,571 | |
5000 | 5016 | 0,342 | 0,068 | 0,6 | 0,60 | 1,571 |
K = f(f)
Δφ = f(f)
Układ różniczkujący:
R = 10kΩ
C = 33nF
fchar = 1/2πRC = 482,288Hz
fnom [Hz] | f [Hz] | U1 [V] | U2 [V] | K = U2/U1 | B [dz] | b [dz] | Δφ = arcsin b/B |
---|---|---|---|---|---|---|---|
50 | 50 | 4,03 | 0,427 | 0,085 | 0,6 | 0,60 | 1,571 |
100 | 100 | 0,834 | 0,167 | 1,2 | 1,20 | 1,571 | |
200 | 204 | 1,609 | 0,321 | 2,2 | 2,00 | 1,141 | |
500 | 507 | 2,941 | 0,587 | 4,2 | 2,60 | 0,668 | |
1000 | 985 | 3,606 | 0,720 | 5,2 | 2,00 | 0,395 | |
2000 | 2012 | 3,882 | 0,775 | 5,6 | 1,20 | 0,216 | |
5000 | 5029 | 3,956 | 0,790 | 5,8 | 0,40 | 0,069 |
K = f(f)
Δφ = f(f)
Oscylogramy:
Wnioski oraz uwagi:
W układzie dzielnika napięcia stosunki (K) poszczególnych napięć wyjściowych do napięcia wejściowego są prawie identyczne do K = R2/R1 + R2 = 0,5. Potwierdza to tym samym zależność: U2 = U1 · R2/R1 + R2. Świadczy to o tym, że w układzie dzielnika napięcia bez obciążenia, napięcie wyjściowe jest zawsze mniejsze od napięcia wejściowego i zależy jedynie od wartości użytych oporników.
Charakterystyka fazowa RC jest opisywana przez funkcję, w przybliżeniu, odwrotną do charakterystyki fazowej CR. Podobna zależność występuje między charakterystykami amplitudowymi układów RC i CR. Potwierdza to przeciwne działanie układów (różniczkowanie jest działaniem przeciwnym do całkowania).
Na oscylogramach układów RC oraz CR, wykreślonych dla przebiegu prostokątnego, widać, że odpowiedź układów tylko w przybliżeniu przypomina całkę (lub różniczkę) z funkcji opisującej napięcie. Dla doskonałego układu całkującego, oscylogram powinien się składać jedynie z prostych, a w rzeczywistości składa się z krzywych logarytmicznych. Podobnie doskonały układ różniczkujący, w odpowiedzi na przebieg prostokątny powinien dać prostą U = 0, co całkowicie różni się od faktycznego wyglądu oscylogramu.