W polskich kopalniach obudowę górniczą drewnianą wykonuje się z drewna sosnowego przygotowanego w postaci drewna okrągłego lub drewna tartego. Zalety obudowy drewnianej:

Ma znaczną wytrzymałość przy niewielkim stosunkowo ciężarze włąściwym

Jest łatwe do obróbki transportu i składowania

Suche drewno trzeszczy zanim się złamie przez co ostrzega górnika przed niebezpieczeństwem zawału

Wady obudowy drewnianej:

Ograniczona trwałość ( do 2 lat) wskutek niszczącej działalności organizmów roślinnych (grzybów) powodujących butwienie i próchnienie oraz owadów niszczących strukturę drewna

Palność i jednorazowość pełnowartościowego użycia.

Do ochrony drewna przed próchnieniem i butwienie a również w celu ograniczenia palności drewna stosuje się impregnację czyli nasycenie drewna odpowiednimi środkami chemicznymi. Drewno do obudowy wyrobisk górniczych powinno być proste ponieważ lepiej wytrzymuje ciśnienie niezbyt sękate ( sęki osłabiają drewno) i bez pęknięć gdyż one również zmniejszają wytrzymałość oraz ułatwiają butwienie i próchnięcie. Drewno używane do obudowy górniczej powinno być suche. Do obudowy która ma istnieć dłużej niż rok należy stosować drewno impregnowane.

Obudowa drewniana jest obudową której elementy podstawowe (stojaki i stropnice) wykonane są z drewna. Zestawami obudowy drewnianej są odrzwia i stosy.

Stojaki lub tzw. Krzyże ( krótki okrąglak lub połowica podparta stojakami) sosowane są rzadko samodzielnie jako obudowa górnicza i tylko tam gdzie strop jest odpowiednio zwięzły i wytrzymały. W wyrobiskach wybierkowych stosuje się pojedyncze stojaki w celu doraźnego wzmocnienia obudowy w określonym miejscu a także w rzędzie jako tzw. Organy zabezpieczające czynne wyrobisko do strony zrobów. W wyrobiskach poziomych stojaki stawia się prostopadle do pułapu. W wyrobiskach nachylonych stawia się je w położeniu pośrednim pomiędzy pionem a prostą prostopadła do spągu wyrobiska. W spągu wykonuje isę gniazdo o głębokości 10 do 15 cm po czym prowadza się w nie cieńszy koniec stojaka i podbija go mocno pod strop lub stropnice.

Stropnice wraz z okładzinami stosuje się jako obudowę górniczą wówczas gdy strop jest słaby a ociosy wytrzymałe. Stropnice osadzone są w gnizdkach wykutycg w mocnych skałach ociosowych lub oparte na stalowych wspornikach zakotwionych w ociosie.

Odrzwia stanowią pojedynczy zwykły zestaw obudowy złożonej ze stropnicy co najmniej dwóch stojaków i elementów pomocniczych. Rozróżnia się odrzwia zwykłe otwarte lub zamknięte stosowane tam gdzie występuje wyciskanie spągu. Stojaki ze stropnicą połączone są za pomocą wiązań.

W polskich kopalniach stosuje się wiązania polskie niemiecki i bardzo rzadko szwedzkie.

Wiązanie polskie wymaga wykonania w grubszym końcu stojaka cylindrycznego wycięcia tzw. olunku w którym to wycięciu spoczywa stropnica. Olunek wykonuje się specjalną piła mechaniczną na powierzchni kopalni lub na dole ręczną siekierka. Wiązanie polskie jest łatwe do wykonania i pracuje dobrze przy nacisku pionoiwym na stropnice. Przy nacisku bocznym stojak może być wypchnięty spod stropnicy. W takich przypadkach zabezpiecza się odrzwia rozpora.

Wiązanie niemieckie wymaga dokładnego wykonania. Wiązanie to pracuje dobrze zarówno przy ciśnieniach pionowych z góry jak i przy ciśnieniu z boku przy czym przy większym ciśnieniu bocznym stojaki dotykają stropu wyrobiska a stropnica spoczywając w ich wycięciach nie dotyka ociosów.

Wiązanie szwedzkie stosowane przy ciśnieniach jednakowych stropu i ociosów wymaga bardzo dokładnego dopasowania stojaka oraz stropnicy. W przypadku występowania większych ciśnien w wyrobiskach korytarzowych stosuje się dodatkowe stojaki środkowe czyli tzw. pośredniaki.

W kopalniach węgla wyrobiskach o wysokości przekraczającej 3 m poszczególne elementy obudowy drewnianej powinny być odpowiednio zabezpieczone przed wybiciem lub przewróceniem. W tym celu wiąże się stropnice ze stojakami linką z wyżarzonej miękkiej stali lub spina się je klamra.